"Aan de vragen en opmerkingen die ik krijg merk ik onzekerheid, maar ook spanning op over de positie van het bedrijf. De angst op baanverlies leeft en dat is misschien logisch als we de cijfers volgen over de economische krimp. Ik ga niet in op opmerkingen, maar ben zelf ook onzeker. We zitten in een sector waarin vacatures afnemen. Wat kan ik doen om in ieder geval de spanning laag te houden bij iedereen?"
"Het is me totaal onduidelijk wat nu nodig is in het bedrijf. Ik denk na over de toekomst en wat de medewerkers aan investeringen nodig hebben. We moesten mensen laten vertrekken, het werk is herverdeeld, werkplekken geoptimaliseerd en veel deeltaken zijn gedigitaliseerd. We zijn er nog niet, maar ik zit op een kantelpunt en medewerkers lijken ontevreden. Ik moet beslissen of ik nu meer in de harde of zachte vaardigheden investeer. Wat te doen?"
"Het valt steeds meer op dat oude waarden verdwijnen binnen het bedrijf. We stonden bekend als dynamisch, scherp, anticiperend en een prettige partner om mee samen te werken. Dat is veranderd sinds we de koers van het bedrijf om economische redenen iets hebben aangepast, vooral de processen en werkwijzen. We hebben de oude waarden nodig om samen enkele tegenslagen aan te pakken. Hoe krijg ik die terug?"
Henk en Fred zijn voetballers. In een wedstrijd schiet Henk zes keer op het doel. Hij maakt drie doelpunten. Fred heeft betere kansen en kan twaalf keer op het doel schieten. Daarvan schiet hij er liefst vijf raak. Maar wie van beide is nu een betere voetballer? Als je alleen kijkt naar het scorebord wint Fred die wedstrijd met 5-3. De uitslag van elke voetbalwedstrijd is een absolute waarde. Het team dat de meeste doelpunten maakt, gaat er met de winst vandoor. Zo zijn de regels!
"Collega’s zeggen dat ik geen manager ben en dat als ik zo door ga mijn functie overbodig maak. Ik geef leiding aan een aantal mensen en dat gaat goed, maar ik beleef er geen plezier aan. Ook vind ik managen sowieso overbodig en medewerkers zijn heus wel in staat om zelf hun werk te controleren en te plannen. Ik delegeer veel en zou veel liever nadenken over diensten om het werk effectiever te laten verlopen. Wat adviseer je mij?"
Sinds 9 maart geven we elkaar in Nederland geen hand meer om de verspreiding van het coronavirus te voorkomen en daar lijkt voorlopig geen eind aan te komen. Het lijkt het onderdeel te zijn van een ‘nieuwe normaal’ waarin we anderhalve meter afstand moeten behouden en elkaar op een andere manier moeten begroeten. Een omgangsvorm waarmee we enorm vertrouwd waren, is daarmee weggevallen. Het lijkt zo simpel om elkaar simpelweg geen hand aan te reiken. Toch voelt het onnatuurlijk, ongemakkelijk en zelfs onbeleefd. De handdruk is tamelijk verankerd in ons systeem.
"Er passeren bij ons veel bedrijfs- en veranderingsmodellen en helaas gaat dat gepaard met veel onrust. We moeten overeind blijven als klein bedrijf. Maar ik heb veel twijfel over de modellen en de vraag is of het nu wel de tijd is om grote stappen te zetten of keuzes te maken. Het bewaren van rust lijkt mij het belangrijkste, omdat ik vermoed dat veranderingen medewerkers nog meer van slag brengen. Dat lijkt niet voldoende, want de vragen over hoe verder blijven komen en goede antwoorden heb ik nog niet. "
De maatregelen die we moeten nemen vanwege het coronavirus, dragen weinig bij aan het tot stand brengen van een positieve relatie met de mensen met wie we in contact treden. We weten dat we anderhalve meter afstand moeten houden en dat we andere mensen zeker niet moeten aanraken.
"We moeten de nieuwe werkelijkheid managen en in rap tempo reorganiseren, om te blijven voortbestaan. Als middelmanager merk ik meer dan anders dat de harde lijn van het bedrijf haaks staat op de werkelijkheid waar teamleiders en medewerkers mee te maken hebben. Dat remt mij af. Individuele belangen prevaleren en er heerst veel wantrouwen, een enkeling daargelaten, maar daar zal ik de gewenst vernieuwing niet van de grond krijgen. Hoe deal ik hiermee?"
De afgelopen maanden zijn we massaal aan het beeldbellen. Daaraan kleeft een aantal nadelen. We missen de fysieke nabijheid, het oogcontact, de ondersteunende mimiek en de subtiele gebaren die een gewoon gesprek ondersteunen. Het complete plaatje ontbreekt. Je kijkt elkaar voortdurend aan, terwijl je toch niet echt intiem contact kunt leggen.
"Een medewerker functioneert niet goed, omdat hij een verkeerde instelling en werkwijze heeft. Hij gaat z’n eigen gang, luistert slecht en werkt niet goed samen. De boodschap het anders te doen komt maar niet aan en ik ben het beu. Nu zijn er door hem aan klanten beloftes gedaan die niet waar te maken zijn. En dat moet ik goedmaken en zo komt er extra werk op mijn bord. Hoe ga ik om met deze medewerker?"
Deze week vieren we de 75-jarige bevrijding van Nederland. Maar het wordt geen feest. Door de corona-maatregelen is onze vrijheid opeens relatief geworden. Hebben we nog wel vrije keuze? Frank van Marwijk beschrijft de dilemma's waar het land voor gesteld wordt. Wat is wel en wat is niet acceptabel?
"In projecten krijg ik steeds meer te maken met mensen, die mij verbaal overdonderen of op mijn emoties inspelen. Ik herken een aantal zaken uit een assertiviteitstraining die ik ooit gevolgd heb. Kan ik assertivitteit aanleren en zorgen dat de communicatie met het team beter verloopt?"
"In deze tijd van sociale onthouding en de ‘anderhalve-meter-economie’, worden we gedwongen om te investeren in technologie, zoals werken op afstand. Ook de inrichting van werkplekken en het personeelsbeleid hangt daar mee samen. We moeten proactief denken over omgangsvormen, kennis en vaardigheden in de toekomst. Heb jij tips?"
