De afgelopen maanden zijn we massaal aan het beeldbellen. Daaraan kleeft een aantal nadelen. We missen de fysieke nabijheid, het oogcontact, de ondersteunende mimiek en de subtiele gebaren die een gewoon gesprek ondersteunen. Het complete plaatje ontbreekt. Je kijkt elkaar voortdurend aan, terwijl je toch niet echt intiem contact kunt leggen.
Deze week vieren we de 75-jarige bevrijding van Nederland. Maar het wordt geen feest. Door de corona-maatregelen is onze vrijheid opeens relatief geworden. Hebben we nog wel vrije keuze? Frank van Marwijk beschrijft de dilemma's waar het land voor gesteld wordt. Wat is wel en wat is niet acceptabel?
Hebt u nog zin in een artikel over de coronacrisis of bent u inmiddels coronamoe? Het meest deprimerend is misschien nog wel de voorspelling dat we een lange adem moeten hebben.
Het corona-virus houdt ons in de greep en daar worden we flink ziek van. Het wegrelativeren van deze situatie zal niet helpen. Wat u wel kunt doen is het verhogen van uw frustratietolerantie, aldus Frank van Marwijk.
‘Je hebt hard gewerkt en mooie resultaten behaald’. ‘Je ziet er goed uit!’ ‘Ik vind het prettig om met jou samen te werken’. ‘Je bent een waardevolle medewerker’. ‘Goed bezig!’ ‘Prachtig gedaan!’
Werkt u met gevoel? U werkt met mensen, dus het antwoord op de vorige vraag kan eigenlijk alleen bevestigend zijn. Als manager moet u zich kunnen inleven in mensen, empathisch kunnen zijn en begrip kunnen tonen. Maar met gevoel werken, betekent ook dat u het laat blijken wanneer iets u minder bevalt. Frank van Marwijk hoe u uw gevoel als instrument kunt gebruiken.
Veel mensen gaan jaarlijks enthousiast met goede voornemens aan de slag aan het begin van het nieuwe jaar. Anderen doen dat niet en dragen uit daar niet in te geloven. Allereerst twijfelen ze aan de zinnigheid om je massaal op de gezondheidstoer te storten op een relatief toevallig gekozen datum: waarom per se vanaf 1 januari? Als je wat aan je gezondheid wilt doen kan dat toch elke dag?
In het bedrijfsleven is het trending om te focussen op de sterktes van medewerkers. We kijken dus vooral naar wat iemand goed kan en waar zijn kwaliteiten liggen. Waar een medewerker niet goed in is, daar zal waarschijnlijk ook diens affiniteit niet liggen. Dus daar nog veel tijd en energie in steken, levert weinig op, is het idee. Toch is die mindset niet per se correct, betoogt Frank van Marwijk.
Veel managers vinden het hanteren van ongeschreven regels maar lastig en zoeken naar manieren om daar beter mee om te gaan. De meest voor de hand liggende oplossing daarvoor werd beschreven in een recent artikel op MT.nl: Waarom ongeschreven regels juist wél opgeschreven moeten worden. Dat vindt Frank van Marwijk geen goed idee, want ongeschreven regels hebben een belangrijke functie, betoogt hij.
Uiteraard wilt u het liefst dat uw klanten tevreden zijn, maar als ze dat niet zijn dan kunt u dat beter van hen horen. Maar dat gebeurt lang niet altijd. Klachten worden vaak gedeeld met anderen, maar niet met u. Zorg daarom dat u meer klachten krijgt, stelt Frank van Marwijk.
U hebt een aanpak die werkt en anderen kunnen leren van uw ervaring. Vandaag bent u gevraagd om een collega in te werken en van advies te voorzien. U hebt de kennis en de kunde, maar hoe draagt u die het best uit zonder belerend over te komen? Frank van Marwijk voorziet u van advies.
Vakantie zien we als iets leuks en ontspannens, waar je vooral van mag genieten. Maar als het gaat om werk, wordt deze associatie minder gemaakt. Nee, dat wordt eerder gezien als noodzakelijk, serieus, saai en soms stressvol. Kan dat niet anders? U bent immers meer op uw werk dan op vakantie, aldus Frank van Marwijk.
Durft u van de gebaande paden af te wijken? Hebt u bijvoorbeeld het lef om uw baan op te zeggen om iets onbekends te gaan ondernemen? Waagt u zich vol vertrouwen in het diepe? In dit artikel vindt u de grondbeginselen voor meer lef. Vanaf vandaag durft u alles aan.
Het is onprettig om een klacht te krijgen en daarom willen we er liefst zo snel mogelijk vanaf zijn. In plaats dat we er ons ervoor openstellen, schieten we in de weerstand. We luisteren maar half, ontkennen of bagatelliseren de klacht of proberen die af te wimpelen. We vinden het ook moeilijk om verantwoordelijkheid te nemen en kaatsen die zelfs soms terug op de klager zelf.
