Reactie: Als u de filmpjes inderdaad zou kopen in plaats van slechts previews te bekijken krijgt u wellicht een beter beeld van de inhoud. Dan kunt u ons gelijk waarschuwen of we uw voorbeeld wel of niet moeten volgen.
Reactie: repareren vind ik niet altijd een juiste oplossing. Dit is wel afhankelijk van het probleem. Soms is nieuw bloed met een frisse blik juist dat wat je nodig hebt.
Bij ontslag is inderdaad dossier vorming en duidelijkheid dat wat moet!! Niet om de hete brei heen, kort duidelijk met een aantoonbare reden het ontslag aankondigen.
Alhoewel ik het filmpje niet heb gezien heb ik hier, bevestigd door de inhoud van dit artikel wel een duidelijke mening over. 'Verwerplelijk'. Laten we hopen dat het geen trend zal gaan worden dat kinderen voor een dergelijk doel vaker worden misbruikt.
We hebben dit recentelijk gezien met een protest van een clubje 'dierenvrienden' die kinderen inzette om hun diervriendelijke protest 'en plain publique' kracht bij te zetten. Ik kan me herinneren dat toen ik 's avonds het journaal bekeek een kind van vijf of zes netjes opdreunde wat papa of mama het hadden ingefluisterd.
In gewone nederlandse taal is dit indoctrinatie van de bovenste plank en ik miste helaas een sneer van de commentatrice van het journaal. Dit soort zaken zou verboden moeten worden bij wet.
Een volwassene kan redelijk denken en handelen en heeft de vrijheid voor een mening uit te komen. Een klein kind kan dit niet en kan alleen maar datgene doen of zeggen wat dit wordt aangeleerd. Indoctrinatie dus. Persoonlijk zou ik geen enkele aandacht aan dit artikel van ABN Amro hebben geschonken alleen daarom alleen al. Noem het een persoonlijke mening waarbij ik me hier afvraag of ik de enigen ben.
RC PM
Reactie: Als p&O-functionaris had ik ook met een variant op dit fenomeen te maken. Als FC Utrecht in het buitenland speelde, meldde zich steevast enkele fc-supporters de volgende ochtend ziek.
Een gesprek onder vier ogen, waarbij ik de optie bood dat zij verlof opnamen, onder voorwaarde dat zij op enig ander moment de opgenomen tijd weer inhaalden wanneer de werkgever er behoefte aanhad, leverde als resultaat op:
Eén werknemer verzuimde nooit meer tgv. zijn supporter zijn, een ander vroeg keurig verlof aan en haalde de opgenomen tijd keurig in, een derde week uit naar een andere vorm van grijs ziekteverzuim.
Met de laatste werd een vervolggesprek gehouden, toen kwam op tafel dat hij door collega's niet al te hartelijk behandeld werd. Deze werknemer werd overgeplaatst naar een andre afdeling op een andere locatie waar zijn collega's juist gebruik maakten van zijn specifieke vaardigheden.
Met de collega'sop de oude locatie werd een zeer diepgaand gesprek gevoerd. Temeer daar er ook anderen signalen gaven dat de collegiale samenwerking te wensen overliet. Deze interventie bleek slechts in de tijd zeer beperkt effectief. Daarom is toen voor een derde weg interventie gekozen. Beide partijen werden apart, maar tegelijkertijd uitgenodigd om koffie met gebak te nuttigen in een horecagelegenheid met een ingang op straatniveau en een terras aan de gracht,de zg. werfkelders.toen iedereen via de verschillende routes op verschillende niveau's binnen waren zonder dat men wist dat één van de andere partij ook aanwezig was, werd de groep die op straatniveau binnen zat voorgesteld om naar beneden te gaan om aan het water in het zonnetje koffie en gebak te nuttigen.Uiteraard werd aangestuurd dat beide groepen bij elkaar terechtkwamen. Vervolgens werd het doel van de bijeenkomst uitgelegd: Helder te krijgen dat de vijandelijkheden gestaakt zouden worden. Dat daarom duidelijk voor de andere partij moest zijn, waaraan de ene partij zich stoorde.
Of ieder lid van iedere partij zijn hoofdpunten van kritiek in volgorde van belangrijkheid maar op wilde schrijven. Doordat we in de publieke ruimte verkeerden (we zaten aan de werf buiten, min of meer afgescheiden van ander publiek doordat ik een gunstige plek had gereserveerd), kon niemand de fatsoensnormen overschrijden. Toen de punten opgeschreven waren, moesten de deelnemers bij toerbeurt hun kritiekpunten tegen degene waaraan het gericht was in de vorm van:Wat mij stoort aan jou is dat......... . Ik vind dat vervelend omdat ik me .......... behandeld voel door jou. Degene die aangesproken werd, moest aangeven of die zich kon herkennen, zonder nuances te wilen aanbrengen. Toen iedereen zijn punten uitgesproken had, werd van ieder lid verlangd dat die ten aanzien van wie hij kritiek punten had uitgesproken, evenveel positieve zaken te berde zou brengen.Ook deze moesten uitgesproken worden, ook hierop moest gereageerd worden door de aangesprokenen of die zich kon herkennen. Aan het eind van de sessie deelde ik beide partijen mee,dat ik verwachtte dat de samenwerking in de toekomst goed zou verlopen, gezien de positieve waarderingen die over en weer uitgesproken waren. Dat ik de eerste tijd bij de werkoverleggen eens per week aanwezig zou zijn.
Tijdens de werkoverleggen kwamen nog 3 wrijfpunten ter tafel, die een manco binnen de organisatie aan het licht brachten.Deze problemen werden op een ander niveau opgelost.
Uit dit voorval werd ik in mijn vermoeden bevestigd dat grijs ziekteverzuim een achtergrond heeft en dat het zinvol is om hieraan, zonder al te veel gedreig, aandacht aan te besteden. Anders waren we nooit op het spoor gekomen van de diepgaandheid van de vijandelijkheden tussen andere groepen, waar het tweede stuk van het verhaal overging.
Vanuit organisatie-optiek was de investering, 5x2,75 manuurvan de leden van de conflictpartijen, 12 manuur van mij voor het tweede deel, 45 euro koffie en gebak, zeer rendabel. Het aantal ziekmeldingen in de conflictpartij die als laatste in beeld kwam, daalde ook. De klantvriendelijkheid naar buiten nam ook toe bij beide conflictpartijën.
Je hebt hier zeker een punt, iets wat door het hele forum van Mol als een rode draad loopt. Je ziet bepaalde onderzoeken met een bepaalde teneur die bijvoorbeeld commercieel van intonatie is, of een copie van een copie. Dat op zich is soms wat jammer. Aan de andere kant, en dat zie ik dan als een positieve 'spin off' kun je op elkaar reageren en ervaringen delen met elkaar.
Uit de reacties haal je soms wel eens waardevolle dingen. Voor mezelf zie ik het gewoon als een manier om contactenkring te verbreden. Toegegeven, als een artikel mij niet bevalt dan geef ik er, net als jij gewoon commentaar op. Ik hoop dat het door dit forum wordt opgepakt en we er zo met zijn alleen een constructief forum van kunnen maken.
Wat het gebrekkige journalistieke gehalte van het internet 'an sich' betreft kan ik het helemaal met je eens zijn. Er zijn maar weinig interessante uitschieters waar je werkelijk warm van wordt. Misschien een schone taak voor ons hier iets mee te doen? Eens zien of we MoL naar een hoger niveau kunnen tillen.
Reactie: Ik heb precies het tegengestelde ondervonden. Ik ben nu enkele jaren werkzaam in een Chinees distributiecentrum, en Chinese managers staan in het algemeen juist NIET open voor kritiek van 'onderaf'. Een Chinees ziet commentaar van 'onderaf' als als gezichtsverlies, niet tonen van respect en een zeer kwalijke zaak.
De afgelopen week zijn er smeuïge discussies gevoerd over de vraag of UWV re-integratietrajecten mag financieren waarin het leggen van Tarot-kaarten wordt ingezet. In kranten en internetmedia spraken politici en lezers schande van deze verspilling van overheidsgeld. Volgens het UWV gaat het om enkele tientallen trajecten. Ten opzichte van de tienduizenden trajecten die jaarlijks worden ingekocht mag je het een zegen noemen als slecht een tiende procent verspild zou worden aan “zinloze trajecten”. Wat is er dan echt aan de hand? Waar maakt men zich dan zo druk om?
Bij de invoering van de Individuele Re-integratie Overeenkomst (IRO) stonden de meeste kamerfracties te juichen. De uitkeringsgerechtigde kreeg het recht en daardoor de verantwoordelijkheid om de beste weg naar werk zelf uit te stippelen en te kiezen door wie hij daarbij geholpen zou worden. Maar is keuzevrijheid en eigen verantwoordelijkheid alleen gewenst als de keuzes gemaakt worden die de politiek zelf zou maken? Of wegen de voordelen van zo’n systeem ruimschoots op tegen de nadelen? Je kunt je ook afvragen wat het alternatief is van dit systeem, waarbij door regulering en controle getracht wordt dit soort missers te voorkomen. Om dat te weten hoeven we niet ver terug te gaan.
Voor de privatisering van de re-integratiemarkt in 2000 werd iedere werkzoekende door het Arbeidsbureau uitgenodigd, ingeschreven en zonodig begeleid naar werk. Het Arbeidsbureau had daarvoor een arsenaal aan testen, trainingen en scholingen op de plank liggen. Op basis van een intakegesprek werd bepaald welke opleidingen en trainingen ingezet moesten worden om de persoon aan het werk te krijgen. Daarmee was het werk voor de consulent van het arbeidsbureau grotendeels gedaan. En gelukkig maar, want zo had hij er nog 150 voor wie plannen moesten worden gemaakt en scholingen ingezet. In 2001 heeft de rekenkamer een rapport gepresenteerd waarin gesteld werd dat het onmogelijk was de efficiëntie van de 220 arbeidsbureaus te meten, omdat gegevens daartoe veelal ontbraken. Hoe efficiënt dit systeem was, zullen we dus nooit weten. Hoe tevreden de klanten van de arbeidsbureaus waren, kunt u in uw eigen omgeving nagaan.
Vanaf 2000 is de re-integratie geprivatiseerd. Met name een aantal grote bedrijven heeft zich destijds op die nieuwe markt gestort en ze gingen ongeveer op dezelfde manier aan de slag als de arbeidsbureaus. Consulenten moesten soms 90 tot 150 werkzoekenden persoonlijk begeleiden. Om de werkdruk te verlichten, kochten ze trainingen in omdat de klant dan even onder de pannen was. De trainingen werden vaak zonder meer vergoed. Het enige positieve verschil was, dat de re-integratiebedrijven werden afgerekend op resultaat. Als de klant niet aan het werk kwam, werd slechts de helft, of soms helemaal niets vergoed. Verder bleef de re-integratie massaal en onpersoonlijk. En de druk om te presteren leidde er toe dat alleen geïnvesteerd werd in kansrijke werkzoekenden. Klanten die minder kans op werk hadden, kwamen er soms bekaaid van af.
Toen in 2004 de Individuele Re-integratie Overeenkomst in het leven werd geroepen, veranderde de situatie drastisch. Waar voorheen geprobeerd werd de kwaliteit van dienstverlening door re-integratiebedrijven te reguleren door strenge regels, dikke contracten, en bureaucratische keurmerken, kon de klant nu eenvoudig zelf kiezen voor een bedrijf of coach die hem zou begeleiden, opleiden of bemiddelen naar werk. Daarbij waren er nauwelijks beperkingen. Er waren richtlijnen voor wat het ongeveer mocht kosten, en de bedrijven werden deels afgerekend op het behaalde resultaat. Daarmee veranderde de re-integratiemarkt van een business-to-government markt (waarbij re-integratiebedrijven via complexe europese aanbestedingsregels dongen naar miljoenenopdrachten van UWV en gemeenten) in een busness-to-consumer markt. Het eerste wat daarin telt is dat de klant (de werkzoekende in dit geval) vertrouwen heeft in de aangeboden dienst, en tevreden is over de uitvoering en het resultaat. En dat bleek te werken; de klanttevredenheid bij IRO-trajecten is structureel hoger dan bij andere trajecten, zoals blijkt uit het jaarlijks door de Stichting Blik op Werk uitgevoerde klanttevredenheidsonderzoek. En ook de resultaten zijn beter.
Grote re-integratiebedrijven hebben een belangrijk deel van hun markt moeten afstaan aan vaak kleine bureaus die veel persoonsgerichter werken en meer maatwerk kunnen leveren.
Dat politici moeite hebben met het echt afstaan van verantwoordelijkheden en deregulering is niks nieuws. En dat elke keer om meer toezicht en nieuwe regels geschreeuwd wordt, als er overheidsgeld verkeerd lijkt te zijn uitgegeven, klinkt ook bekend. De individuele werkzoekende die een verkeerde keuze maakt, en daarmee een paar duizend euro overheidsgeld verspilt kost onze samenleving altijd nog minder dan een overheidsstelsel dat centraal uitgedacht en gecontroleerd en na enkele jaren toch niet blijkt te werken. En de meeste burgers weten best wat goed voor ze is. Dat hoeft Den Haag niet voor hen te bepalen.
Maarten Freriks
IDplein
IDplein vertegenwoordigt 160 zelfstandig werkende re-integratiecoaches verspreid over Nederland.
Reactie: Het is toch wat! Een reactie die veel langer is dan het artikel... ;)
Maar het oorspronkelijke artikel is bar slecht. Ten eerste is het geen onderzoek van MKB Net maar van een leverancier van beveiligingsoplossingen voor het MKB. Ten tweede is het een overschrijfsel van een overschrijfsel. Als bron wordt Zibb genoemd. Het al even korte artikel op Zibb noemt MKB Net als bron. MKB Net heeft een artikel gekocht van MD. Dat laatste bedrijf maakt samenvattingen van 700 vakbladen etc. Zij hadden een artikel uit De Technologiekrant 'samengevat'. Het artikel in De Technologiekrant is een licht aangepaste versie van een persbericht van Websense. Welke risico's Websense precies bedoelde is door het vele overschrijven allang niet meer duidelijk. Maar dat Websense zegt dat het MKB de risico's van het internet blijft onderschatten, lijkt mij voor de hand liggen. Ik zou dat ook zeggen als ik mijn producten wil verkopen.
In de praktijk blijkt dat de beveiliging die het MKB over het algemeen WEL gebruikt (firewall, eventueel NAT-adressen en antivirussoftware) niet tot grote problemen leidt. Daar zit het probleem van het internet dus niet.
Wat echt een probleem is op het internet, is het gebrek aan journalistieke kwaliteit.
Reactie: Met een lange staat binnen de ICT heb ik menig maal met vrouwen mogen werken. Met name in de technische sector heb ik peroonlijk geen verschillen of belemmeringen ondervonden. Sterker nog, ik heb ervaren dat vrouwen een hoger oplossend vermogen hadden doodat zij breder kunnen kijken en op andere wijzen tot een conclusie komen.
Momenteel acteer ik als PM onder een vrouwelijk leidinggevende en weet niet eens wat zij verdient. Wel weet ik dat hier respect voor haar competentie en positie verdient doordat zij die functie bekleed. Daar past alleen maar loyaliteit en voorts is er geen discussie.
Wanneer we kijken naar ongewenste intimiteiten zie ik hier geen macho cultuur maar wederzijds respect. Wanneer we dit zouden plaatsen binnen de technische sector kan ik me voorstellen dat dit wel eens kan voorkomen. Alleen als je als vrouw hiertegen ageert dan druk je het ook zo de kop in. Verder vind ik gelijkwaardigheid voor beide sexen een normaal begrip.
Zou er iemand een andere mening zijn toegedaan dan staat de deur naar elders natuurlijk gewoon open.
Reactie: Deze cijfers lijken mij knap ontluisterend. Stelen 'an sich' is exit. Daar hoeft geen misverstand over te bestaan. Elke manager die dit tolereert is zelf debet aan het afglijden van moraal op kosten van opdrachtgever of werkgever. Hier kan me dunkt geen enkel misverstand over bestaan.
Het voorbeeld van een pak printpapier is banaal. Immers, een pak papier kun je al kopen voor E.2.50 dus waar gaat dit uiteindelijk over. Je kunt nu hoogstens debatteren hoe de collega die hier getuige van is zou moeten reageren.
Voor de overige zaken is het allemaal best helder. Uren die werkelijk zijn gemaakt declareren, evenals onkosten. Bij ondervonden misbruik simpel een enkele waarschuwing, bij voorkeur schriftelijk en daarna exit bij een volgende constatering.
Ik denk dat elke organisatie een soort 'code of conduct' zou moeten invoeren hoe om te gaan met deze materie aangevuld met hoe men met elkaar op de werkvloer om dient te gaan.
Reactie: Goed advies, het zou bij iedere manager bekend moeten zijn.
Maar hoe vaak zijn de dossiers niet op orde? Hoe vaak zijn de arbeidsovereenkomsten wel ondertekend, maar door de Personeelsfunctionaris die geen procuratie heeft. Let daar wel op.
Gelukkig ook aandacht voor de fouten bij slecht nieuwsgesprekken.
De beste methode: Val met de deur in huis, meteen de boodschap en laat je niet verleiden tot een discussie. Daarmee schep je hoop en erger nog, je kunt jezelf in een moeilijke positie brengen.
Zorg ook dat de aanzegging schriftelijk klaar ligt en overhandig die meteen.
Ook de aanwezigheid van een getuige is aan te bevelen. Eentje, want je slachtoffer meteen confronteren met een overmacht aan management werkt ook niet echt geruststellend.
Indien nodig kun je de mensen na een tijdje uitnodigen om een en ander te bespreken. Ligt eraan wat de reden van ontslag is.
Bij reorganisaties heb ik meestal na één of twee dagen een gesprek. Bij staande voetjes laat ik het initiatief bij de andere partij.
Reactie: Het verhaaltje heeft weer eens een opmerkelijk middenstanders niveau. Als je over deze punten moet nadenken waarom ontsla je de persoon dan ?
denk ook eens aan de financiele positie van de persoon, hoe verankert is de persoon in het sociale netwerk van uw bedrijf en waarom was u destijds zo enthousiast over deze persoon.
Repareren is indien mogelijk altijd beter, de persoon kent de weg in de organisatie en is ingewerkt, de kans een willekeurig persoon te vinden die deze direct kan vervangen is klein.
De kans dat je ook de nieuwe persoon later moet laten gaan is ook zeer groot.
Reactie: ik snap in de eerste plaats al niet hoe je in't rijtje van de audi A6, BMW 5 de mercedes C klasse durft te zetten. Dat is gewoon hét teken dat je niets van auto's afweet... de mercedes C klasse is een hele andere klasse binnen de autowereld dan een 5 of a6...
Reactie: Het gaat om verloren tijd die je niet aan werk en ook niet aan je priveleven kunt besteden.
Niet alleen files veroorzaken verloren tijd, maar ook openbaar vervoer, b.v. van en naar het station gaan, wachten, geen zitplaatsen zodat je toch niks kunt doen.
Het vermijden van verloren tijd lijkt me de belangrijkste reden voor (de wens tot) thuiswerken.
Wanneer die ''verloren'' tijd als werktijd gaat gelden is het een ander verhaal. Dan is die tijd namelijk onderdeel van je werk, zoals een kassajuffrouw niks doet als er geen klanten zijn.
