Reactie: Wat hier beschreven wordt is de natuurlijke cyclus van de bedrijven. Behalve de kostenbeheersing en het op orde brengen van de financierring zal er aandacht moeten zijn voor de kennisborging. Daarna wellicht een nieuwe missie om met creativiteit en innovatie de klant tegemoet te treden.
Ik vrees dat de dagelijkse praktijk naargeestiger is dan u denkt. Normale mensen hebben (zonder dat zelf zo bewust te denken) over het algemeen een iets te hoge dunk van zichzelf. Dus schrijven wij successen naar onszelf toe en voor fouten zoeken wij de schuld buiten onszelf. Op deze manier beschermen wij ons ego. Heel normaal, maar wel een beetje vervelend.
Reactie: Bedank voor de reactie Ad.
Er zijn bedrijven die op een verantwoorde manier met hun personeel omgaan, maar daar hoor je niets van.
Managers die hun bedrijf goed leiden, daar heb ik geen enkel probleem mee, ongeacht wat ze verdienen, daar moet je als overheid ook van afblijven.
Een maximaal salaris afspreken in oud-communistisch (maar ook daar liep de top elke regel niet voor zichzelf gelden), dus begin daar in het kapitalisme niet aan.
Maar in de zorginstellingen is het behoorlijk mis aan het gaan, door regeltjes, zowel door de overheid als door de verzekeringsmaatschappijen en daar heeft een vakbond gewoon geen grip op.
Het liefst zie ik dat werkgever en werknemer uit de impasse komen, maar door de machtsverhoudingen werkt dat erg slecht. Ook de medezeggenschap werkt niet zoals het zou kunnen, deels door de houding van de werkgever en deels door de oubollige wijze, waarop de instituten de medezeggenschappers opleiden.
Kortom er is nog veel te doen voor ons idealisten!
Reactie: Goed artikel en mooie reacties.
Ik vraag me af waarom we eigenlijk die behoefte hebben om iemand de schuld te geven.
Achten we onszelf niet capabel genoeg om het probleem op te lossen en die ander wél? Dan zou de schuld krijgen dus kunnen worden opgevat als een compliment.
LInks populisme wordt ook door rechts bedreven, ook het werkje van Mark Rutte blinkt er in uit. Iedereen noemt het ''Politiek correct'' overigens, maar het is niks meer dan het nablaten van de schreeuwende minderheid.
Maar dat doet niet ter zake.
De casus die je beschrijft is gewoon een miskleun van de vakverenigingen, die mogen nooit instemmen met een dergelijke afvloeiings regeling.
Kijk maar eens naar de regelingen bij NedCar. De 1000 man die nu weer terugkomen zijn er niet slechter van geworden.
Als management kun je natuurlijk een belachelijk bod doen, als de VV's dat accepteren dan zijn ze gewoon dom bezig.
Als ik naar de prestaties van dit kabinet kijk dan is de riante wachtgeldregeling die deze incompetente mensen krijgen natuurlijk vele malen erger dan een gouden mes in de rug van wie dan ook. Reken maar uit dat Balkie al snel 8 jaarsalarissen meekrijgt als je het kapitaliseert.
En maar roepen dat het bedrijfsleven te hoge vergoedingen betaalt. Symboolpolitiek, het naschreeuwen van actie en lobby groepen die met hun gezeur onze maatschappij gewoon onleefbaar maken. Dat noem ik links populisme dus.
Reactie: We kunnen niet alles op de linkse groepen gooien Ad, helaas te veel voorbeelden van slecht management en dan beloont worden met een geweldige bonus.
Ziekenhuizen in Zeeland recentelijk voorbeeld en een zorginstelling, die 2 miljoen te kort komt (reden de overheid volgens de managers) en dus 1 directeur met 2 jaarsalarissen, en een bonus naar huis stuurt.
Het personeel dat nu moet verdwijnen kunnen een bonus krijgen (moeten ze wel zelf ontslag nemen) van bruto 1000 euro. Vind je het dan vreemd dat werknemers dit niet meer serieus nemen.
De huidige managers hebben één ding goed geleerd in hun opleiding, hoe sluit je een contract met het bedrijf.
Ik ben absoluut niet links te noemen, maar ik wordt hier toch wat moe van.
Dit heet in de volksmond legaal stelen, fraude plegen, maar ook onze overheid doet hier stug aan mee, inclusief de linkse partijen.
En wat nu plaats vindt, de Balkenende norm voor salarissen is ook niet de juiste aanpak.
Eigenlijk vindt ik de norm voor de huidige premier al veel te hoog, kijkend naar zijn prestaties.
Zoals het al jaren gaat het regent boven en wanneer het meevalt druppelt het op de werkvloer, wanneer het om sociale plannen gaat, na de zoveelste miskleun van een manager.
Reactie: Slim zijn is net als kleding en auto's. Alles mag als het maar niet meer is dan je baas. Sommige mensen rijden daarom in onbenullige oude auto's.
Reactie: Zoals u schreef over een manager die in het verleden nooit iets fout zou kunnen doen is geen manager! Als een collega een fout maakt, waar vervolgens een 2 -sprong van ontstaat, dat wil zeggen ''welles - niettes'' dan zijn dat in mijn optiek signalen die uit eerdere on-uitgesproken conflicten zijn onstaan. Als een goede manager zijn fouten of het verwekken van misverstanden gelijk bespreekbaar maakt verhoogt dat de werksfeer en onderlinge openheid. Om fouten te erkennen (openbaar) getuigt dit van een goede communicatie op de werkvloer.
Als een werknemer de fout zou maken, ligt dit toch echt bij de Manager!
In dat opzicht lijken sommige managers een beetje op voetballers, de overtreding maken maar vervolgens wel met de handen omhoog en een verbaasde blik ten tonele te geven.
Dus zoek de oorzaak eerst bij je jezelf zoeken alvorens je kritiek geeft op diegene die doen wat jij hen opdraagt.
Reactie: ''oh, dan zoek je toch een nieuwe baan...'' Bore-out is er juist in gelegen dat je mentaal niet meer uitgedaagd wordt; je verveelt je suf. Ik heb vijf jaar ontzettend hard gelopen; werk van 2 - 2,5 fte gedaan in 1 fte. En dat ging goed. Ik werd uitgedaagd; heb alles bereikt wat er te bereiken valt binnen dit bedrijf... Totdat de stemming omslaat; andere mensen naar de macht grijpen, projecten stil komen te staan; of een tandje terug moeten. Ik moest dus noodgedwongen twee tandjes terug. Ik kon niet meer op die strategische positie zitten waar ik wil zitten. Zaken worden ineens buiten je om geleid. Ik begon me te vervelen; van emailtje naar emailtje te leven. Surfen op internet; privedingen doen op het werk om de tijd maar zo actief mogelijk door te komen. verveelde me suf. Alles heeft ertoe geleid dat ik zo'n 5-6 weken ziek thuis zat. En inderdaad wil je op zo'n moment wel een bom installeren onder het kantoor. Je gaat op zoek naar een andere baan; maar lusteloos als je geworden bent, dat is niet meer eenvoudig. Je straalt geen enkel sprankje energie meer uit.
De remedie? Iniatieven ontplooien! Ook al is het voor je prive. En zorgen dat je van daaruit weer brokjes energie ontwikkelt en van daaruit zo snel mogelijk een andere werkgever; desnoods een klein treetje lager, zodat je weer kan groeien (en bloeien).
Reactie: De meeste consumenten zijn niet meer trouw aan een leverancier of merk maar in de industrie is de toestand anders: Men kiest er vaker voor zekerheid op langere termijn, zowel wat betreft de technologie als de menselijke contacten. Daar is iets voor te zeggen natuurlijk, maar het is helaas ook vaak het gevolg van minder positieve evoluties in de bedrijfswereld:
- Minimum personeelsbezetting: mensen op sleutelposities hebben steeds minder tijd om de dagelijkse taken naar behoren te verrichten, laat staan tijd te steken in contacten met nieuwe leveranciers.
- Job-rotation: op zich een goede zaak maar het zorgt er wel voor dat steeds weer nieuwe mensen zich moeten inwerken en andermaal....geen tijd hebben voor nieuwe contacten.
- De overnamekoorts: 6 maanden voor en bijna een jaar na de zoveelste ''merger'' worden alle projecten ''on hold'' gezet. slechts weinig projecten overleven deze ijstijd.
- Onzekerheid: ik trap een open deur in, maar werkonzekerheid, ook bij het management, zorgt er voor dat men ''op safe'' speelt en geen enkel risico meer neemt.
De ''gevestigde'' leverancier kan er zijn voordeel mee doen en dat is 'm gegund op voorwaarde dat de geleverde producten en diensten op peil blijven en de klant er zich uiteindelijk toch goed bij voelt.
Maar al te vaak neemt de bovenvermelde problematiek ook de wind uit de zeilen van nieuwe ideeën en kleinere ondernemingen die jaren moeten vechten om zelfs nog maar in de ''suppliers data base'' opgenomen te mogen worden.
