Reactie: Het moet toch niet gekker worden. Overwerken zonder vergoeding. De maatschappij op zijn kop! Hoe kan het dat iedereen maar meegaat in deze trend? Bedrijven en hun managers verwachten 200% commitment van hun werknemers, maar geven daar uiteindelijk enkel een ferme handdruk en een aai over de bol voor terug.
Heeft dan niemand in de gaten dat de wereld zich over de kop werkt? Hallo.....!? We zijn gearriveerd hoor! Ieder huishouden knalt uit elkaar van de elektronisch hulpmiddelen en gadgets! Het verbruik per huishouden staat gelijk aan het verbruik van een kleine stad in een derde wereldland. Waar doen we het allemaal voor? Om met die gigantische leasebak in de file te staan? Is het raar dat de normen en waarden van onze maatschappij als zand door onze vingers glippen? We doen maar mooi en praten ingewikkeld en we paaien maar met onze veren! Iedereen is bezig om zichzelf te verijken, zonder om zich heen te kijken om te zien wat dat voor gevolgen heeft. We staan als een stel domme schapen voor de deur van het slachthuis!
Het schijnt dat we voor 2 miljard euro de hele wereld kunnen voorzien van schoon drinkwater, maar wij geven het liever uit aan printpapier en oorlogen. Heel normaal... of niet? Misschien kunnen we beter wat meer energie in dit soort problemen steken, dan constant maar in de buidel te tasten om aan onze consumptiedrang tegemoet te komen. We onderdrukken onszelf...
Reactie: Ik ben het hier wel mee eens ja, het moet veel persoonlijker, dit hebben wij ook gemerkt, sindsdien verkopen wij adressen lijsten aan bedrijven, eerst was het alleen maar de bedrijf naam en e-mail adres, tegenwoordig hebben wij onze lijsten voor verkoop uitgebreid met
* voornaam
* achternaam
* adres postcode plaats
* telnummer
* branch
* kvk nummer
* e-mail adres.
Deze lijsten verkopen wij inmiddels al drie jaar aan andere bedrijven, het gaat hier alleen om adressen waarvan het bedrijf heeft aangegeven door andere bedrijven benadert te willen worden.
Het is wel nog even veel werk voor de klant om alles op te zetten, maar 90% van onze kopers van de lijsten halen het er goede winst uit. Alleen je moet het wel goed doen, laat het lijken of het e-mail bericht speciaal voor die klant of prospect is gemaakt! noem hun naam en bedrijfs naam het liefste zelfs adres etc.
Deze lijsten kosten normaal gesproken erg veel geld tot in de 10.000 euro soms, bij ons betalen starters en kleine bedrijven maar 250.00 voor 15000 adressen.
Dus conclusie, Maak een e-mail bericht of reclame zo persoonlijk mogelijk, kennis is echt macht.
Reactie: Ik ben arbocoördinator van het Gomarus College en ik heb deze site de organisatie ingestuurd. Ik heb er nog geen zicht op of er veel mee gewerkt is, maar de reacties die ik heb zijn positief.
Reactie: Het artikel slaat eigenlijk iets te ver door naar de verkeerde kant van positivisme.
Het schetst positivisme als een doel, terwijl het eigenlijk een middel zou zijn om meer te bereiken.
Tegen mijn collega's ben ik altijd positief omdat men soms neigt naar het negatieve. Ook al hebben zij dan min of meer gelijk, het benadrukken van de positieve kant van de zaak zorgt dan voor hernieuwd elan. Het licht laten schijnen op verbetering en het aantonen van andere mogelijkheden is mijns insziens ook een vorm van positivisme.
Het ''tsjakkaaa'' gedrag van sommige managers is geen vorm van positivisme maar van miskend populair willen doen. Deze managers hebben geen feeling voor wat er werkelijk speelt en zij vervallen in een karikatuur.
Nogmaals, positivisme is een vorm van gedrag waarbij je meerdere kanten kunt bekijken in een minder gunstige situatie en hier een nuttige positieve draai aan kunt geven.
Reactie: Een bepaalde hoeveelheid stress kan positief werken, neemt de stress alleen maar toe en wordt dit negatieve stress, dan dient er iets aan gedaan te worden. Dit ter voorkoming van langdurige uitval. Het Vroegherkenningsinstrument kan hierbij goed worden ingezet bij preventie van verzuim
Ja sorry hoor. Ik zit met exact hetzelfde probleem als in het artikel en ben gelukkig weer aan de slag na een jaar solliciteren.
Ik stond ingestreven bij elk uitzendbureau in onze stad. Had bij mijn laatste werkgever in een half jaar tijd zo'n 70 medewerkers ingehuurd via Adecco en was hun contactpersoon en informeel ontfermde ik me maar over al die uitzendkrachten van Adecco, die aangaf daar zeer blij mee te zijn!
Vreemd genoeg toen ik in de problemen kwam bij mijn werkgever omdat ik van mening was dat met name de uitzendkrachten een menswaardige benadering verdienden gaf Adecco niet thuis na mijn Exit. Heel raar eigenlijk. Ik ontfermde me over hun personeel op een manier dat ik van Adecco de complimenten kreeg en besprak zelfs de exit die ik voelde aankomen met de intercedent(-en) en probeerde zo via Adecco na de in het verschiet liggende exit weer snel aan de slag te komen.
Eenmaal exit kende Adecco mij niet eens meer!
Terwijl wij toch dagelijks contact hadden en zeer constructief samenwerkten voorheen.
Mijn profiel sloot nooit aan en ik moest me zelf steeds weer voorstellen alsof ik een wild vreemde was voor hen of kreeg niet eens een reactie terug op een reactie op soortgelijke functies. Daarbij twijffelden ze aan mijn kwaliteiten, althans zo interpreteerde ik hun reactie's.
Randstad, daar had ik ooit een projectdetachering bij gehad voor een behoorlijk zware baan. De inhuurder ging honderden mensen ontslaan en mijn projectdetachering werd zodoende eindig.
De inhuurder gaf zeer positieve referenties af, gaf aan dat hij mij eigenlijk graag direct in dienst had willen nemen in de toekomst en gaf mij zelfs enkele weken vrij af om te kunnen solliciteren omdat het hem speet dat het uiteindelijk niet tot een langere samenwerking kon komen.
Ik vond direct werk in een veel hogere funcie doordat ik zo'n goede referenties meekreeg. Randstad feliciteerde mij en ik gaf aan best wel tevreden te zijn over de werkwijze van Randstad. Na een dik jaar zette ik zelf een streep onder mijn nieuwe uitdaging uit financiële gronden, salarisafspraken werden door de nieuwe werkgever met voeten getreden.
Ik klopte dus weer aan bij Randstad want projectdetacheringen via hen vond ik wel interessant.
Dezelfde intercedenten twijfelden nu aan mijn vakmanschap en kwaliteiten. Na twee jaar inschrijving en af en toe reageren kon ik een papierfabriek voorzien van grondstof zoveel afwijzigingsbrieven had ik inmiddels van Randstad gekregen.
Ik was niet gekwalificeerd voor een soortgelijke functie vonden ze, nu. Een motivatie bleef vaag of uit.
Een assesment via een werkgever zorgde ervoor dat ik mijn zelfvertrouwen weer vond en aan het werk ben inmiddels. Randstad stuurde hierna enkel nog mailtjes of ik ingeschreven wenste te blijven.
Een derde uitzendburea wees mij af voor de functie die ik nu uitoefen en waarvoor ik op assesment moest met nog wat andere kandidaten.
Eenmaal in dienst bij deze werkgever begreep ik dat het uitzendbureau de hofleverencier is van dit bedrijf en dat de vakature lang open stond omdat ze geen gekwalificeerde kandidaten konden vinden. In dat perspectief is een afwijzing door dit uitzendbureau wel erg vreemd. Simpelweg op basis van cv en brief werd geconcludeerd dat ik niet de juiste kwaliteiten had en werd ik niet eens uitgenodigd voor een gesprekje.
Erg vreemd als je een ''timmerman'' zoekt en dan een kandidaat die ''gediplomeerd en ervaren ''timmerman'' is niet eens op gesprek vraagt omdat uit het cv blijkt dat iemand alle kwalificaties en ervaring heeft voor die functie als timmerman.
Het bedrijf gaf mij gelijk een assesment waar ik even mocht ''Timmeren'' en ''hout, hamer, schroeven en houtlijm mocht aanwijzen''.
Het bedrijf was vervolgens zo blij eindelijk een prima kandidaat te hebben gevonden dat ik nu zels een wederzijds opzegverbod van enkele jaren in mijn contract heb staan en een beter salaris heb dan ooit.
Uitzendbureau's spelen rare spelletjes of begrijpen de arbeidsmarkt/kandidaten niet, kunnen het niet inschatten of hebben niet de competentie om een match te herkennen.
Het is toch raar dat als de markt schreeuwt voor ''Timmermannen'' dat timmermannen met een prima cv en bewezen vakmanschap zoals ik inmiddels in totaal 7 jaar ingeschreven staan en nooit een serieus aanbod hebben gekregen enkel uitnodigingen voor niet passende functies en per e-mail de vraag of ik nog beschikbaar ben en mijn inschrijving wil verlengen. In die 7 jaar heb ik trouwens steeds zelf werk gevonden rechtstreeks bij werkgevers maar mijn inschrijving heb ik steeds laten verlengen danwel heb ik me hernieuwd ingeschreven.
Ik kan enkel maar 1 conclussie trekken: uitzenders zijn niet betrokken bij potentieel.
Humor hebben ze trouwens wel. Tijdens mijn vakantie in Rome kreeg ik een sms van een uitzendbureau waar in ingeschreven sta als projectleider/bedrijfsleider voor de chemische of automotive industrie als ik snel reageerde kon ik direct aan de slag met vakantie huisjes poetsen.....dan zakt je de (korte-) broek toch af.
Verontrust over mijn toekomst heb ik mijn vakantie maar voortgezet. Benieuwd waar ik naar een dikke maand vitamine V op peil brengen in Italië terrecht zou komen en of ik mijn zuur verdiende spaargeld wel moest besteden aan vakantie. Misschien zou mijn inkomen veel lager worden in de toekomst.
Krapte op de arbeidsmarkt, geen gekwalificieerd personeel te vinden...kom op zeg! Ga eerst eens serieus zoeken!
Groet,
(mijn werkgever hoeft niet te weten dat de arbeidsmarkt er voor mij heel anders uit zag dan ik hem voorspiegelde vandaar dat ik mijn naam niet onder deze mail zet)
Reactie: Aanvullend nog even in lijn met het oude motto dat je als specialist ooit manager moet worden om meer te verdienen: terwijl ik als procesarchitect tegenover mijn teamleider zat bedacht ik me: wat voeg jij nu eigenlijk toe? Ons team brengt alle processen in beeld en ontwerpt de optimalisatie. De teamleider babbelde veel met de omgeving en wist zich wonderwel te handhaven. Ik moet natuurlijk niet overdrijven, en hij was belangrijk voor de voortgangsrapportage en het aaien van de opdrachtgever, maar toch. Ik had het idee dat ik belangrijker was (en onterecht minder verdiende)!
Toen heb ik op grond van een helder wereldbeeld mijn salarisgrafiekje ontworpen met op de verticale as de hoogte van het salaris. Op de horizontale as ''kennis'' - ''kunde'' - ''kennissen''. De grafieklijn stijgt van linksonder naar rechtsboven. Teken maar eens uit. Ofwel: als je met je opleiding klaar bent werk je eerst op basis van ''kennis''. Dat verdient redelijk en je kunt wat stijgen, en je leert ondertussen wat truukjes: omgaan met mensen, de politiek, gedrag in organisaties. De stijgende lijn houdt na enige tijd op, je loopt tegen het plafond aan. Dan kun je gelukkig met de aangeleerde truukjes het op basis van ''kunde'' (vaardigheden) verder. Dan word je bijvoorbeeld projectleider. Je kunt dan iets maar je hoeft niets meer te weten. Toen ikzelf later als projectleider 's ochtends op mijn beeldscherm de bovenste helft van een kennismanagementposter met de tekst ''wat weet jij eigenlijk?'' aantrof (op de onderste afgescheurde helft stond ''en weten je collega's dat ook?'') heb ik aan de schuldigen dit grafiekje uitgelegd en aangegeven: ''kijk, ik zit al bij kunde en jullie nog bij kennis. Ik hoef niets meer te weten om toch meer te verdienen dan jullie''. Bedenkelijk kijkend gingen zij weer aan hun (kennis-)werk.
In de kunde / PL / mgr rol scherp je je truukjes nog wat aan en je leert bijna vanzelf heel veel mensen kennen, en breidt dat netwerk steeds verder uit. Helaas, ook daar houdt de salarisstijging weer op. Maar gelukkig kun je met je opgebouwde netwerk dan over naar stadium 3 ''kennissen'', waar je schuift van de ene naar de andere directie- en interim-klus verkregen via je ''kennissen''. Dan hoef je niets meer te weten of te kunnen, je maar heb je geen kennis of kunde meer nodig, je hoeft alleen maar de juiste mensen te kennen en te aaien in het ratten-circuit om leuke banen toegeschoven te krijgen en hyet echte grove geld te verdienen.
Reactie: Ik heb heel wat (pogingen tot) samenwerking gezien, en ben het ermee eens dat er zowel duidelijk vastgelegde afspraken moeten zijn (juridisch ''dicht'') als dat er een goede verstandhoudingsbasis moet zijn die onderhouden wordt door effectieve communicatie (waaronder ook open feed-back, zowel positief als negatief). Wat ik echter altijd mis is de ''incentive''. Deze wordt vaak impliciet gehouden: als de samenwerking slaagt worden beide partijen er beter van. Ik ben echter van mening dat er ook een ''straf-incentive'' moet zijn als één van de partners niet of niet geheel meewerkt, of willens en wetens via andere interpretaties van afspraken toch een concurrentie stimuleert.
Reactie: Een werkgever kijkt liever naar zijn cijfertjes dan naar zijn personeel. Het zo een kwestie van beide moeten zijn. Winst maken met plezier dat zou voor elk bedrijf het motto moeten zijn.
Een tevreden werknemer in een bedrijf is beter voor de aandeelhouders. Namelijk minder ziekte,minder uitval,extra inzet van medewerkers.
Wat dus ook in de bedrijfresultaten zullen meewegen.
OP een 1 of andere manier lijken managers bang te zijn om hun mensen af en toe een compliment te geven. Wel als er iets mis is dan krijg je de wind van voren,maar als iets goed gaat,durft niemand hier iets van te zeggen. Waarom toch?
Reactie: Als het bedrijfsleven op alle functies een afspiegeling van de maatschappij wordt, dan is het vanzelfsprekend dat er iets verandert. Dat is altijd al zo geweest, alleen de recentere ontwikkelingen dwingen de mannen in andere verhoudingen te leren denken. Het beste advies is van deze veranderingen te genieten, dan gaat het bijna vanzelf.
Trouwens het fabeltje dat mannen rationeel zijn, is door mannen uitgevonden. Rationeel zal een andere betekenis moeten krijgen.
Intuïtie en creativiteit zijn twee waarden die graag appelleren aan je talenten en talenten heeft iedereen man of vrouw te veel om in 1 leven te gebruiken.
Reactie: Beste Cynthia,
Bedankt voor een weer echte bijdrage. Vooral goed te lezen dat de mens bij u voorop staat. Uw man moet u laten doen wat u goeddunkt, gebruik uw talenten op dit gebied! Een situatie uiteindelijk toch nog ombuigen is veel constructiever dan gelijk afscheid nemen.
U vindt dat uw man harder is. Draai het om. Het is veel harder om met een medewerker in gesprek te gaan en uit te vinden waarom het zo is, waardoor het komt en of er verandering mogelijk is. In het gesprek wordt de medewerker gevraagd zich heel kwetsbaar op te stellen. Soms is ontslag een verlossing daarvan en schiet de medewerker er niets mee op en zal dezelfde fouten weer maken.
Oorspronkelijk zou mijn bijdrage aan dit artikel geweest zijn, dat ik er niets mee kan beginnen wat Tom Peters beweert. Er zit geen enkele kwaliteit in deze informatie, dan alleen maar naakte tegenstellingen. Tegenstellingen trekken publiciteit en houden je even in de aandacht. Mist trekt altijd weer op!
Reactie: Ik ben zeker van mening dat managers het niet beter weten dan de medewerkers, maar dat sluit niet uit dat je wel over de mening moet nadenken. Ik meen ook de enquête bevestigd te hebben met lijkt en blijkt.
Het was en is mijn bijdrage dat laten we zeggen de duurzamere werking van verschillende stimuli niet opzij geschoven moeten worden. De enquête of in ieder geval dit berichtje daarover kan misleiden.
Geld is niet uit te schakelen omdat het simpelweg een economische grootte is. Een triest voorbeeld is dat wanneer de bonus komt er reacties zijn: oh, de bonus is allang uitgegeven! Beloning is gelijk 100. Motivatie is gelijk nul. In dit voorbeeld is de bonus verworden tot een verwachtingspatroon of vanzelfsprekendheid hetgeen ook de heer Schophuizen bedoelde. Verwachtingspatronen neigen eerder naar demotivatie dan tot motivatie.
De uitdaging is dus hoe ga je om met bonussen = geld, als stimulans om ook werkelijk te motiveren en wel zo dat het opwindend is om ook de volgende keer een goede bonus te krijgen.
Ik ben het er ook mee eens dat geld als deel van een breder pakket gezien moet worden.
Reactie: Ik ben een flexwerker. Het enige wat ik wil is wat meer zekerheid. Dit heb ik nu niet want de heren kunnen mij drie jaar aan het leintje houden en vervolgens iemand weer aannemen als flexwerker.Met het gevolg dat ik weer overnieuw moet beginnen maar dan met de gedachte dat ik zelf ook 3 jaar ouder ben geworden en dus niet zo interesant meer ben als vaste kracht.
