Bij de meeste organisaties in Nederland bestaat het bestuur of de raad van commissarissen uit louter mannen. De overheid ondersteunt dit.
Gemeenten, provincies en rijksoverheid, draai de subsidiekraan eens dicht bij deze organisaties. Laat u niet langer misleiden, want er zijn onder de meer dan acht miljoen vrouwen in Nederland zeker geschikte vrouwen voor dit soort functies!
Gisteravond sprak ik met een topmanager uit het Nederlandse bedrijfsleven over de invulling van een commissariaat.
Het gesprek ging over de vraag waarom er zo weinig vrouwen commissaris zijn in Nederland.
Zijn antwoord was dat vrouwen te weinig ambitieus en competitief zijn en niet tot het uiterste willen gaan.
Ook zei hij dat hij graag vrouwen wilde voordragen, maar dat ze er gewoon niet zijn en dat het aan de vrouwen zelf ligt dat ze niet doorstromen. Toen ik hem ongelovig aankeek, zei hij : “Ga maar eens met Neelie Kroes praten als je me niet gelooft.”
Na enig doorpraten vervolgde hij: “ Jij zou het wel kunnen en mijn vrouw zou het zelfs heel goed kunnen en die en die en die natuurlijk ook.” Hij noemde een heel rijtje namen en beschreef ook waarom ze het zo goed zouden kunnen en besloot zijn redenering met: “ Maar geen van mijn collega’s gaat het accepteren als ik een van jullie zou voordragen”.
Wat hij in vrouwen als een gebrek beschouwt, kun je ook juist als een deugd zien.
Het is hetzelfde als zeggen: “Ik wil wel een stuk appeltaart, maar niet als er appel inzit”.
Het gaat om harde cijfers en om statistieken.
Vrouwen hebben over het algemeen betere studieresultaten.
De productiviteit bij bedrijven gaat omhoog en het ziekteverzuim gaat omlaag bij vrouwelijk management. Uit recent onderzoek van Catalyst, een Amerikaans onderzoeksbureau, onder de 500 grootste bedrijven in Amerika blijkt dat het aandeelhoudersrendement van bedrijven met meer vrouwen in de top 53% hoger is dan bij door mannen geleide organisaties. Het verkoopresultaat ligt 42% hoger en het rendement op geïnvesteerd kapitaal is 66% hoger.
Het aandeel dat vrouwen hebben in Nederlandse commissariaten is slechts 6,5 procent; in Zweden 21% (Vrouwen in Beeld, december 2006).
Wanneer je kijkt naar regeringsfuncties dan kom je hetzelfde tegen. Noorwegen, een van de rijkste landen in de wereld, heeft wel de meeste vrouwen in de regering.
Het verhoogt misschien niet het statusgevoel van mannen als vrouwen op hun niveau komen staan, maar het is wel goed voor het bedrijf.
De meeste vrouwen bekommeren zich minder om hun persoonlijke status of eer en meer om het belang van een organisatie. Dat is positief want daarmee zijn ze veel effectiever bezig voor een bedrijf of voor de maatschappij. Mannen definiëren deze eigenschap graag als een gebrek aan persoonlijke ambitie bij vrouwen. Daarmee hebben die mannen een argument om geen vrouwen in hun midden toe te laten. Dit heeft dus niets met de mogelijke toegevoegde waarde van vrouwen te maken, maar wel alles met de angst van mannen om aan status in te boeten. Bestuurders die uit angst voor persoonlijk statusverlies geen vrouw in hun midden opnemen, doen hun bedrijf en hun aandeelhouders tekort. Angst is een slechte raadgever.
U bent misschien benieuwd hoe het de bovenstaande topmanager is vergaan na onze discussie.
Vanmiddag belde hij mij op. Hij heeft vandaag naast mannen ook een heel rijtje vrouwen voorgedragen voor een commissariaat en wat bleek: hij kreeg alleen maar lof van zijn collega’s!
Of de betreffende positie nu ook wordt gegund aan een vrouw is de vraag, maar het is een begin.
Het zou helpen als de overheid voortaan geen subsidie meer verstrekt als geen enkele vrouw een bestuursfunctie vervult.
José Michael (psycholoog),
Directeur van het management adviesbureau IDconsult.
www.IDconsult.eu
info@IDonsult.eu
Gesuggereerd wordt dat vrouwen zich beter moeten aanpassen aan de mannen cultuur als zij in topfuncties willen komen.
Uit recent onderzoek van Catalyst, een Amerikaans onderzoeksbureau, onder de 500 grootste bedrijven in Amerika blijkt dat het aandeelhoudersrendement van bedrijven met meer vrouwen in de top 53% hoger is dan bij door mannen geleide organisaties. Je zou dan toch bijna denken dat vrouwen vooral zichzelf moeten blijven.
Bij de meeste organisaties in Nederland bestaat het bestuur of de raad van commissarissen uit louter mannen. Het aandeel dat vrouwen hebben in Nederlandse commissariaten is slechts 6,5 procent; in Zweden 21% (Vrouwen in Beeld, december 2006). Dat komt niet doordat de vrouwen in Zweden anders zijn, maar door het Zweedse beleid en door de Zweedse politiek.
Waar is er ooit een einde aan onderdrukking, discriminatie en slavernij gekomen doordat de onderdrukten hun meesters nog meer naar de ogen gingen kijken of hen zelfs gingen nadoen?
Kwamen de echte veranderingen niet pas toen de politiek, de wet- en regelgeving en daarmee het landelijk en regionaal bestuur wijzigde?
José Michael (psycholoog),
Directeur van het management adviesbureau IDconsult.
www.IDconsult.eu
Reactie: Te veel informatie gaat voorbij aan de eigenlijke reden: medewerkers wordt niet - meer - geleerd hoe goed te communiceren en elkaar te informeren.
In mijn praktijk kom ik dit soort organisatorische maatregelen regelmatig tegen. Jaren geleden waren er zelfs gerenommeerde bedrijven die emailverkeer tijdens de zogeheten productieve uren (10-12 en 14-16u) niet toestonden. Ook technische maatregelen als filtering van emailverkeer of controle op inhoud werkt eenvoudigweg niet.
In mijn recente boek, Op informatiedieet (Uitgeverij Business Contact), geef ik de mogelijk beste oplossing aan. We moeten mensen – opnieuw - leren hoe ze communiceren en elkaar informeren. Enkele acties die ik mijn klanten, vaak senior managers binnen bedrijven, adviseer:
- Neem meer tijd voor reflectie: voor goede besluiten heb je vaak niet meer informatie nodig. Je moet gewoon meer tijd nemen om goed te reflecteren over de informatie die je al hebt.
- Als we informatie uitzenden, denken we vooral aan onszelf. We kennen de ontvanger van onze informatie vaak onvoldoende. Met andere woorden: ken het informatieprofiel van de ontvangers van jouw boodschap.
- Train je afzender: als de afzender geen reactie krijgt, kan hij ook niet weten dat je je ergert aan zijn emails of andere informatie die hij jou toestuurde.
- Ken jezelf waar het informatie betreft. Hoe vaak heb je bijvoorbeeld de laatste tijd gesnoeid in je informatiebronnen?
- We zijn vervreemd van ons vroegere informatiegedrag. Toen kwam veel informatie van andere mensen. Nu denken we dat via het internet of de eigen IT-systemen alle wijsheid is te krijgen. Mensen praten nog steeds het liefst met mensen.
- De mens is nog steeds de beste zoekmachine. Hij voegt kennis én context toe aan informatie.
- Het kan geen kwaad eens een ‘information sabbatical’ te nemen. De meeste informatie is na een tijd automatisch overbodig geworden.
Samengevat: we besteden te weinig aandacht aan de ‘I’ van IT en vergeten vaak het menselijk aspect van informatiegebruik.
Reactie: ZOu me niet zo druk maken over dit artikeltje, ten eerste gaat het alleen om agenda dan wel uitgifte data t.b.v. bedrijfsvoering welke je bijna altijd ook in bonnentjes hebt.
Verder is de bron van dit artikel de Telegraaf welke ook al niet echt betrouwbaar is.
Daarnaast bestaat er ook nog zoiets als synchroniseren met je desktop waarmee je dus alle data elders hebt.
Ik zit al aan mijn 4e PDA in 6 jaar 2 zijn in het water gedonderd (zeilen) en 1 is er gejat.
Reactie: Hendrik van Dijk, een bekend ondernemer uit Gemert, was de eerste die me een écht wezenlijk besef gaf dat er zoiets bestaat als een verschil tussen ‘informatie’ en ‘kennis’. Tijdens een van onze gesprekken vroeg ik wat voor hem persoonlijk ambachtelijke kennis betekende. ‘Voor mijzelf begint dat met informatie over enkele wiskundige formules die te maken hebben met onder andere oppervlakte en volumeberekeningen en informatie over bepaalde materialen’, zei hij,’Op het moment dat ik met die informatie iets ga DOEN in de praktijk ontstaat er voor mij kennis. Dan wordt er aan die informatie een andere dimensie, een praktische ervaring toegevoegd. Dan ontstaan ‘de geheimen van de smid’: een soort kennis met een grote ‘K’ die je niet van de ene dag op de andere opdoet maar door heel lang met die informatie in de praktijk bezig te zijn en te combineren. Iets vergelijkbaars zie ik bij positief denken. Hoe vaak zie je niet dat mensen naar een seminar gaan over ‘positief denken’, daar een kick van krijgen en vervolgens geen vruchten kunnen plukken van dat positieve denken. Het is net zoals Hendrik dat al aangaf. Je kunt informatie hebben over positief denken maar dan moet je het nog leren (GAAN!) toepassen in de praktijk. Met andere woorden, er honderd boeken over lezen of cursussen over volgen, helpt niet als je er vervolgens niet mee gaat werken, iets mee doen om uit te vinden hoe het voor jou werkt. Dat gaat niet van de ene op de andere dag. Zie daarvoor diverse verhalen op www.managementissues.com
Reactie: Het zou interessant zijn om de werkgeverslasten van bij een uitzendkracht en een gewone medewerker te vergelijken. Daar zitten financieel de verschillen.Op0merkelijk daarbij is dat uitzendondernemingen voordelen genieten die andere bedrijven neit krijgen. Sterke lobby in Den Haag denk ik maar zo....
Reactie: Uiteindelijk doet iedereen maar wat! Wat in theorie allemaal mooi staat verwoord komt in de praktijk nauwelijks overeen. Ik ben een groot tegenstander van overwerk zonder beloning en ik vind het zeeeer bijzonder om te zien en te lezen dat half Nederland het gewoon wel doet. De baas lacht zich kapot als hij op vrijdag om 17u de deur achter zich dichttrekt!
Reactie: Een verhaal naar mijn hart. Uiteindelijk doet iedereen waar hij/zij goed in is. Er zijn teveel mensen/managers, met een droom die niet past bij wie ze zijn en wat ze kunnen.
