Dit is een aankondiging voor een hype die Europa, en mogelijk ook management Nederland gaat treffen. Het gaat om ‘The Secret’, een boek en een DVD van Rhonda Byrne, die in de Verenigde Staten met miljoenen over de toonbank gaan. Twee uitzendingen van Oprah Winfrey stonden in het teken van ‘The Secret’, waar mensen getuigden van de geweldige resultaten die ze behaalden nadat ze het geheim leerden kennen.
Het lijkt wel alsof we steeds meer ruzieachtig met elkaar omgaan, en niet alleen in de politiek. Kijk bijvoorbeeld naar scholen die steeds meer moeite hebben de omgangsvormen een beetje prettig te houden, maar ook in bedrijven kan het hoog oplopen en de rol van managers is daarin niet altijd zoals hij volgens mij zou moeten zijn. Wat denkt u van de volgende bewering: ‘managers leren medewerkers hoe conflicten te maken, niet hoe ze op te lossen’?
Leidinggevenden gaan vooral naar managementopleidingen om één reden, nl. om ervoor te zorgen ‘dat ze doen wat ik zeg’. Als managers tegenspraak krijgen van hun medewerkers dan noemen ze dat weerstand, en daar hebben ze een enorme hekel aan. Ze willen dat medewerkers zonder morren meewerken en hebben er veel voor over om dat voor elkaar te krijgen.
Deming zegt dat 97% van de omstandigheden die van invloed zijn op de resultaten van een organisatie, niet meetbaar zijn. Dan denk ik dat managers en organisaties vaak buitenproportioneel veel tijd besteden aan het verzamelen, verwerken en interpreteren van cijfers. En als je cijfers zo belangrijk maakt, leidt dat tot manipulatie van de cijfers. Als de lijn niet blijft stijgen kom je immers in de problemen.
Om succesvol te zijn nemen we ons van alles voor. Maar weet u dat 2/3 de voornemens al opgeeft voor ze tot uitvoering overgaan? En dat 4/5 binnen een jaar opgeeft? En 9/10 binnen 5 jaar? We steken liever af, gaan eerder binnendoor, zap-zap met zo min mogelijk energie en zonder discipline, met de bekende resultaten.
Als veranderingen in organisaties noodzakelijk zijn dan ben ik een sterke voorstander van zogenaamd ‘technische’ oplossingen. Als mensen qua karakter niet goed met elkaar kunnen werken, dan haal ik ze bij voorkeur fysiek uit elkaar, in plaats van te coachen aan karakters en te mediaten aan relaties. Software om RSI te voorkomen zou dus in mijn straatje moeten passen, terwijl dat toch niet het geval is.
Raymond van Barneveld is sinds 2 januari wereldkampioen darten. Niet iedereen vindt het een leuke sport, maar toch bleven veel mensen tot middernacht kijken wie zou winnen. Wat ik leuk vind aan darts is dat, net als met andere volks- en vaardigheidsspelen, je direct resultaat ziet. Het doel is duidelijk, en je weet meteen je score.
Elk jaar verschijnen er weer nieuwe psychologische tests en modellen. De kleuren, cijfers, namen en rollen vliegen je om de oren. De markt is groot en ‘coachend’ Nederland lust er wel pap van. Maar hoe verstandig is al die aandacht voor de psyche van onze medewerkers?
Voor sommige managers is vergaderen een bijna permanente activiteit. Ze lopen vergadering in en uit, weten dat het een kostbare manier is van communiceren en weten ook dat de effectiviteit ervan vaak te wensen overlaat. Het verhaal van de Pavlov vogels is illustratief voor wat vaak gebeurt.
Een mooie uitspraak in dit kader is: “Het leven is 10% wat gebeurt, en 90% is onze reactie daarop”.
Het eerste gesprek met een nieuwe klant, daar kan ik mij echt op verheugen. Ik zorg dat ik op tijd ben. In dit geval was dat maar goed ook, want er was geen parkeerplaats meer vrij, behalve twee parkeerplaatsen naast de voordeur met de bordjes ‘Directie’.
Veel mensen die na middernacht zappen zijn de schilderlessen van Bob Ross wel tegengekomen. Bob Ross overleed in 1995, maar zijn schilderlessen zijn nog steeds wereldberoemd. En onlangs ben ik erachter gekomen dat hij een groot voorbeeld is voor managers en trainers. Met zijn aanpak lukt het hem om mensen in heel korte tijd prestaties te laten leveren, die niemand voor mogelijk hield. Is dat niet de wens van iedere manager?
Mijn aandacht wordt de laatste tijd getrokken door de reclamecampagnes van een aantal grote banken. Ik krijg de indruk dat ze mij (en u ook) aan willen spreken. In de televisiespotjes en op de foto’s in de krant is de klant van deze banken een goed geklede, redelijk gefortuneerde, ambitieuze manager en ondernemer. Ik voel mij niet aangesproken als klant, maar wel om op zoek te gaan naar het patroon in deze reclames.
Er zijn verschillende modellen voor besluitvorming. Eén van de modellen die mij erg aanspreekt is die van Otto Scharmer van het MIT Boston, die vooral geschikt is voor vraagstukken die gericht zijn op de toekomst. Hij noemt zijn model ‘the U-process’.
Speelt u wel eens op kantoor? Of is dat helemaal niet de bedoeling? Ingepakt in pakken en stropdassen moeten we de moeilijkste problemen oplossen, waar veel creativiteit voor nodig is. Maar waar halen we die in zo’n serieuze omgeving vandaan?
In het ebook 'Verbeter in 10 stappen je email marketing' ontdek je snel of je op de goede weg bent en waar je nog extra stappen kunt zetten. Denk aan bestandsgroei, dynamische content, A/B-testen, datakoppelingen en meer. Ben je benieuwd hoe je hierop scoort? Download het eBook
