Reactie: Jaren geleden ben ik eens een politiek avontuur gestart.
We zouden met nog wat mensen, waaronder wat landelijke bekendheden een nieuw soort politieke partij beginnen.
We vroegen op een bepaald moment een donatie, van 5 euro. We vroegen het aan al diegenen die het zo met ons eens waren op het forum. Niemand, van al die mensen die smeekten om een einde te maken aan het kiezersbedrog en het uithollen van de economie had er 5 euro voor over. Ze dronken liever 2 biertjes dan eenmalig 5 euro te doneren.
Daar zit ik dan, nobel te strijden voor een achterban die er eigenlijk niet was. Ik offerde en stak veel tijd in een concept waar kennelijk heel wat mensen heil in zagen, zoalng het maar gratis was en veilig. Het voor hun geregeld werd en zij lekker met chips en bier op de bank kunnen hangen soap series kijken, knoterend dat alles zo duur wordt.
Toen ik nog ooit COR (centrale ondernemingraad lid) was van een groot bedrijf viel mij hetzelfde op. Wij haalden vaak de hete kolen uit het vuur, staken onze nek uit, offerden veel van ons zelf en als dank kregen we te horen dat we hielenlikkers waren enkel bezig met eigen carierre. Dit ik een streep door mijn carierre had gezet en wij als OR wel het 2ste beste sociaal plan ooit voor de medewerkers hadden uitgehandeld met de sociale partners was doodnormaal.
Toen ik nog kaderlid was van de vakbond en de bonden niet wilde staken maar wij als personeel tegen de wil van de bond wild gingen staken voor het belang van het personeel (en het bedrijf!) (het betrof een een instelling van de bedrijfsactiviteiten om te relokeren naar lage lonenlanden ondanks goede winst)kreeg ik van mijn eigen vakbondsleden te horen dat ik voor hun niet hoefde te gaan staken. Dat er inmiddels een baangarantie was afgedwongen voor alle medewerkers waren ze vergeten. Opkomen voor diegenen aan wie ze die baangarantie hadden te danken kwam niet in hun op.
Zo zit de mens kennelijk in elkaar, de leider is een dienaar en hij krijgt meer stank voor dank dan wat anders.
Ik speelde ook eens met het idee bedrijven te gaan helpen met de kennis die ik in de loop der jaren had opgedaan als leidinggevende, als vakbondsman en ondernemingraadlid en de interessante korte maar heftige politieke affaire.
Ik begreep dat heel wat werkgevers moeite hebben hun personeel te begrijpen, er soms een ongewenste kultuur is ontstaan, en begreep dat er nogal wat mensen op verkeerde stoelen zitten bij een onderneming. Heel vaak is de leidinggevende het probleem maar valt het niemand op. Ik zag een gat in de markt en dacht dat ik hierin zou kunnen duiken. Afdelingen doorlichten simpelweg door er als werknemer op tijdelijke basis te gaan werken.
Al werkende op zo'n afdeling zou ik precies kunnen doorgronden wat er zou kunnen verbeteren. Een beetje zoals ''terug naar de werkvloer'' het programma waarin de directeur weer eens gaat meewerken en dan tot allerhande opzienbarende ontdekkingen komt binnen zijn bedrijf.
Teveel bedrijven laten zich bijstaan door adviseurs die voornamelijk op directieniveau adviseren, adviseurs die nooit zelf op de werkvloer hebben gewerkt en deze ook niet begrijpen. Natuurlijk deze zijn ook noodzakelijk maar het zou toch ook goed zijn om dit bottom up te doen.
Welk een sucessen zou je zou niet kunnen behalen.
Helaas, het gat dat ik dacht gevonden te hebben was te klein. Het moet kennelijk nog groeien, bedrijven zijn er nog niet klaar voor kennelijk.
Wat je dan krijgt met zo'n opdracht is dat je aan de slag mag om vervolgens met je bevindingen tegen de bierkaai te vechten.
Je roept, wie heeft het lef?
Dat is een goede vraag.
Want je komt heel wat weerstand tegen, je offert meer dan dat je ervoor terugkrijgt.
Soms staat er iemand op die zich geroepen voelt en als die dan doorzet dan loop hij tegen een kogel nadat men eerst vanb alles uit de kast heeft getrokken om je van gedachten te laten veranderen.
Het kan lukken als je gewoon stiekem het spelletje meespeelt maar dan ben je net zo als de rest van het establishment en da was nu juist niet de bedoeling.
De club die wij oprichten werd direct geïnfiltreerd en juist de infiltranten zorgen ervoor dat ze alle macht naar zich toe trekken om de club over te nemen of van binnen uit kapot te maken.
Dat kun je natuurlijk ook tegen de gevestigde orde gebruiken en dat gebeurt ook.
En zo is de politiek nog maar weinig bezig met het besturen van het land maar meer met zaken op de achtergrond.
Wil je echt mensen aan het denken zetten dan kun je dat beter doen via de massamedia en dan is internet het geschikst.
Open een forum, of schrijf datgene wat je denkt op een forum, blog o.i.d. Dan vind je medestanders en communiceer je direct met je achterban en weten anderen je te vinden.
Als je dan nog 5€ van de medestanders weet los te peuteren heb je ook nog een budget om je internetactiviteiten enz. te betalen.
De volgende stap zou dan kunnen zijn dat je de politiek attendeert op hun verantwoordelijkheid.
Ik doe dit nu al een tiental jaren hobbymatig met beperkt succes.
Als ik zie dat landelijke kranten verwijzen naar de schrijfsels en het forum dan voel ik me trots dan weet ik dat mijn gedachtengang niet zo vreemd is en ik anderen meesleur.
Misschien is dat de manier.
Ik ben het volledig met je schrijven eens Ron!
Ik zie trouwens helemaal niks in het privatiseren van wat dan ook. Ik zie dat meer als een uitverkoop van collectieve bezittingen die uiteindelijk slecht uitpakt voor de burger die deze voorziening eigenlijk in het leven geroepen heeft.
Ga je een markt vrij geven dan is dat iets anders dan de collectieve voorziening verkopen.
De PTT, Het openbaar vervoer, de nutsbedrijven, noem het maar op. Allemaal kleintjes geworden of buitenlandse bedrijven die zich nauwelijks iets aantrekken van de wensen van de klant maar wel allemaal een directie en management hebben, een eigen bureau met medewerkers enz. Ja natuurlijk dat is ook werkgelegenheid, maar werd ons niet altijd voorgehouden dat je goedkoper en beter kunt opereren als je groot bent? Wie heeft er dan gefaalt? Jazeker weer de staat. Die had toezicht moeten houden! Het is toch te gek voor woorden dat een kleiner bedrijf beter kan presteren dan een groter en betere en bovendien goedkopere diensten kan aanbieden.
Ik ben zelf geen voorstander van minder abtenaren. Wat is er geworden van een belastingdienst? Goedkope studenten adviseren nu tijdens topdagen de burger bij het invullen van de formulieren. Resultaat? Slechter advies en werklozen, tenminste die mensen zijn nu elders aan het werk denk ik.
Het arbeidsbureau is opgegaan in iets dat niet voldoet en de uitzendbureau's zijn in het gat gesprongen. Onzekerheid opleverend voor de werknemers en een oncontroleerbare groep, werkmensen waaraan nu 2 bedrijven geld willen verdienen, het bureau en de inlener.
Ach zo kan ik nog veel meer voorbeelden bedenken en ik weet dat ik generaliseer.
Maar ik zag liever de zekerheid uit de tijd van Drees terug dan deze dolgedraaide wereld waar uiteindelijk alles draait om verrijking op financieel gebied.
Misschien wordt ik ook wel oud? Maar dat is geen verklaring voor het aantal programma's dat gaat over mensen die emigreren en de leegloop uit Nederland en Duitsland en het antal mensen dat mij toevertrouwt dat ze ook fantaseren over een nieuwe start elders in een land waar het leven nog rustiger en eenvoudiger is. Waar minder regels zijn. Dat ze daar ook niet allemaal rozengeur en maneschijn aantreffen moge duidelijk zijn. Was dit wel het geval dan was dit land wellicht al leeg!
Reactie: Elk bedrijf kan mee doen met de jaarlijkse keuze ''de werkgever, ondernemer, zakenman, bedrijf etc. etc. of zakenvrouw van het jaar''noem maar op.Doe er aan mee en vraag je werknemers hier aan mee te helpen om met elkaar er aan te werken om dat te worden. Daar zal iedereen blij van worden. Niet gemakkelijk maar geeft wel adrealine in het bedrijf als je het leuk aanpakt.Bij loyaliteits problematiek moet er wellicht ook wat meer nog gebeuren om een positieve stemming te krijgen. Ook dat is leuk om daar aan te werken dan met elkaar.
Reactie: Ron, dank je voor het hart onder de riem.
Opmerkelijk, wantr het bedrijf waarvoor ik werkte was ook bezich met het invoeren van competentiegericht managen. Nu moet ik zeggen dat dit soort visie's wel grote voordelen kent zeker als je het goed implementeeert.
Daar zaten bij dat bedrijf nogal wat haken en ogen aan. Ze kwamen van een situatie waarin nauwelijks feedback gegeven werd, Ja, je hoorde wel als er iets fout was gedaan dat wel.
Het hele bedrijf werkt top down. Dat moest veranderen vonden ze daarom werden nieuwe leidinggevenden aangetrokken. Deze gingen aan de slag maar liepen al snel op tegen een spin in het web, een ex- militair die ook als manager nog steeds ervan uitging dat hij soldaatmieren aanstuurde. Hij trok alle touwtjes zowat. Ach het was geen slecht mens, ook geen slechte manager, sommige zaken deed hij gewoon uitmuntend. Maar voor die verandering die moest komen, bottom up, communicatie was hij gewoon een belemmerende factor. Dat wist eigenlijk het hele bedrijf.
Hij durfde niets uit handen te geven, liet iedereen iedereen controleren, nodigde dagelijks medewerkers uit op kantoor om die over anderen uit te vragen. Hij vormde zich zo een beeld van iedereen waaraan hij leiding gaf vanachter zijn pc en bureau.
Zo stuurde hij zijn personeel aan, zo werkte hij. Vanachter zijn bureau, de cijfers analyserend, de verhalen vergelijken.
Dat kan natuurlijk, het is een manier van werken, op zich weinig mis mee.
Hij stelde 2 targets, cijfers moesten in orde zijn, het hoefde niet beter, gewoon min of meer gelijke cijfers behalen.
Het andere target vond hij even belangrijk maar hij wist niet hoe hij het meten moest daar ging hij nog eens over nadenken gaf hij destijds aan: de sfeer op de werkvloer moest beter, medewerkers moesten blijer zijn.
Daarmee ging ik aan de slag, een grote meerderheid van de medewerkers gaf aan dat ze blij waren met mij als persoon en met mijn stijl. 1 Medewerker had grote moeite met mij, ik kwam namelijk op de plek die hij begeerde en was afgunstig.
1 medewerker werd niet warm of koud van mij.
Dan waren er nog andere afdelingen die nogal wat kritiek kregen van mij omdat ze niet goed samenwerkten met andere afdelingen waardoor veel processen verstoort werden. Het waren eilandjes geworden. Klaagden veel over anderen, hun interne klanten, maar presteerden zelf slecht. Ze hadden een dagtaak aan het zoeken naar fouten in indermans werk om de gevonden spijkers op laag water tot olifanten op te blazen bij de gezamelijke manager.
Kritiek konden ze niet verdragen dan was gelijk de arbeidsverhouding verstoord.
Verschillende afdelingen hadden ook intern problemen. Er waren meerdere begeleiders bezig de afdelingen te helpen met de interne verstandhouding.
Het verloop op alle afdelingen was groot, dit diende ook aangepakt te worden. Men moest meer met elkaar communiceren, direct en niet achter de rug om. Dat was eigenlijk wel heel kenmerkend. Iedereen klaagde over iedereen als de persaoon in kwestie er niet bij was. Dat heb je natuurlijk overal maar hier was het wel extreem.
De bewuste manager faalde in dit aspect omdat hij steeds weer mensen uitnodigde om gesprekken te voeren waarin hij naar het functioneren van anderen vroeg, naar het functioneren van zijn ondergeschikte leidinggevenden dus.
Dit ging een eigen leven leiden, wie het meest klaagde vond bij hem een luisternd oor. Hij smeedde zijn plannen op basis van de visie van klagers. Juist diegenen die niet klaagden kwamen zo in woelige wateren.
De cijfers klopten, de sfeer was beter geworden ware het niet dat er onder de verschillende afdelingen spanningen kwamen door dit geklaag.
Meermaals werd de afspraak gemaakt naar het eigen functioneren te kijken en niet naar het functioneren van anderen maar in de praktijk gebeurde juist het tegenovergestelde.
Op een goede dag merkte ik dat ik steeds meer geleefd werd door de klagers. Een paar medewerkers binnen het bedrijf. Zelf kon ik daar weinig aan doen, behalve onder de aandacht te brengen dat de manager teveel luisterde naar de klaagzang en een verkeerd beeld had gekregen. Verder begon ik steeds meer pressie uit te oefenen op de manager in de hoop dat deze zijn verantwoordelijkheid in deze zou gaan inzien. Immers hij was de veroorzaker van alle ellende geworden omdat hij juist klagen over anderen stimuleerde.
Natuurlijk dit is een manier van controleren en sturen maar niet het werkklimaat waarin ik wil werken.
Dat gaf steeds meer conflicten, de manager kon niet tegen kritiek, ik was oa aangetrokken om iets te doen met de feedback van de werkvloer.
Klagers kregen een aai over hun bolletje, mensen die het dupe werden van het geklaag wensten dat er een einde kwam aan deze praktijken en dat er gewoon objectief gekeken werd naar het functioneren van het personeel.
Competentiegericht managen werd uit de kast gehaald. Iedere leidinggevende kreeg cursus. Cursus competentiegericht managen, cursus communicatie, cursus gesprekstechniek.
In de praktijk deed juist deze spil, de manager er niks mee. Al snel werd duidelijk dat hij een heel andere interpretatie had van de diverse competenties.
Het bedrijf had aangegeven al heel snel na de training van de leidinggevenden wilde beginnen met beoordelen op competenties.
Ik vond het veel te vroeg, een slechte implementatie van competentiegericht managen.
Er werden snel competenties (top down) bij de functies bedacht. De leidinggevende kregen de opdracht een kritisch te kijken naar de functieomschrijvingen en de competenties.
Ik maakte wat kopieën van de concepten en vroeg iedere medewerker eens te kijken of er iets veranderd zou moeten worden. Er stonden nogal wat verouderde zaken in de functieomschrijvingen. Ik gaf aan dat het een gezamelijk stukje werk moest worden, die functieomschrijving in de hoop draagkracht te generen voor deze nieuwe aanpak. Er was nogal wat wantrouwen onder het personeel.
Welnu dar kreeg ik een flinke uitbrander voor. Functieomschrijvingen bleken kennelijk, raar maar waar, min of meer vertrouwelijk te zijn.
Het bleek dat men liever niet had dat het personeel in kennis gesteld werd van de voorgenomen veranderingen. Ik begreep hier helemaal niets van. Men vond het vervelend dat er wantrouwen was vwb competentiegericht managen, men streefde een open communicatie maar een concept functieomschrijving is min of meer geheim, gevoelig geheim?
Ik kon HRM en het management gaan uitleggen waarom ik dergelijke zaken publiceerde en besprak.
Toen ging het alarm af bij mij! Niks als loze kreten! Sleutelfiguren binnen de organisatie probeerden competentiegericht managen te misbruiken. Men wilde helemaal niet veranderen men wilde juist het oude versterken.
De gesprekstechnieken werden misbruikt om anderen te manipuleren zonder dat ze het zelf in de gaten hadden. Om slecht nieuws boodschappen in leuke verpakkingen te hullen.
Het ging helemaal niet om de medewerker zelf maar om de controle en het afrekenen op niet goed presteren omdat de lat nu hoger ligt.
We werken weer over en we geven geen extra vergoeding, sterker nog we bestraffen als je niet komt! Hiermee heb je aangetoond dat je niet flexibel bent. Dus scoor je laag op flexibiliteit.
Je gaf aan dat als het zo doorgaat jij overweegt te vertrekken onlangs, dus je bent niet loyaal en niet volgzaam. Dus scoor je laag op deze competentie.
Je gaf kritiek op het functioneren van je leidinggevende dus scoor je laag op loyaliteit ensensibiliteit.
Omdat wij niks doen met je ideeën en je top -down aansturen neem jij geen intiatief dus scoor je laag op dit punt.
We hebben je vaker aangesproken op je falen, we hebben je de hulp van een klager, euh, meer ervaren collega aangeboden maar dat heeft ook niet geholpen, kortom je bent er nog lang niet dus je krijgt een slechte beoordeling.
Welnu, uit de diverse gesprekken merkte ik dat alles wat tijdens zijn gesprek gezegd werd en gevraagd werd tot doel had munitie en bewijzen te verzamelen die dergelijke beweringen konden onderbouwen.
Een soort fuik werd opgesteld.
Je bent het niet met mij eens dus je bent niet loyaal/volgzaam, je intitiativen waardeer ik niet, je spreekt erover met anderen, je stelt vragen aan mijn leidinggevende, ik geef je tips en je geeft aan dat je er niets mee kunt, je doet een aantal zaken simpelweg volgens eigen inzicht, we hebben je getest destijds dmv assesment en alle verbeterpunten die daar aan het licht kwamen daar heb je niks mee gedaan. Je bent nog precies dezelfde. Je ligt soms dwars met een eigen mening, een andere visie en niet werkende inzichten, dan weer ben je het met me eens. Ik weet niet wat ik aan je heb, ik heb geen vertrouwen, je hebt geen meerwaarde ook al vind je personeel van wel. Ja, met je personeel kun je het wel goed vinden dat betwijfel ik niet maar zonder cijfers komen we er niet. De cijfers zijn niet verbeterd. En juist daarvoor was je aangetrokken. Nu zeg je dat je die cijfers op diverse manieren kunt interpreteren maar dat bepaal ik nog steeds. Ze zijn slecht. Dat we geen orders hebben staat buiten discussie!
Je doet er niks mee en nu hebben we de helft van het personeel al moeten ontslaan, zo slecht gaat het met het bedrijf!
Toen ik aangaf niks te kunnen met zo'n gepolariseerde wartaal die kennelijk alleen maar het doel had mij vast te laten lopen kon ik niks anders dan aangeven dat ik de directie liet weten het maar op mijn manier te gaan doen.
Ik ging competentiegericht managen maar op mijn manier implementeren en zo aansturen zoals ik dacht dat het succesvol was. Ik kende mijn lessen uit het verleden en wist na 20 jaar wel wat werkt en wat niet. Ik kon niks met zijn verhaal en zijn methode. Ze stond haaks op mijn manier van werken.
Ik had mijn keuze gemaakt, nu het bedrijf nog.
Ik koos voor mezelf.
Ik gaf bij de directie aan wat er zoal gezegd was en wat er naar mijn idee speelde. Dat ik niet wenste te werken op de manier die mij opgelegd werd en dat ik gekozen had mijn eigen stijl en visie te volgen.
4 dagen later zat ik thuis met de boodschap dat binnen een paar maanden veel kon veranderen en dat mijn visie niet verkeerd was maar dat het moeilijk is een manager die al jaren een spilfunctie uitoefent te ontslaan.
De manager had nu een zware klus, hij was volgens de directie eindverantwoordelijk voor de slechte cijfers, als de cijfers niet verbeterden dan zou hij een probleem hebben.
Het bedrijf had dus zijn keuze gemaakt.
Ik krijg nog steeds e-mails van mijn medewerkers met noodkreten maar kan uiteraard weinig doen dan adviseren. Zij moeten verder ik ook!
Ik weet ook eigenlijk wel hoe het een en ander waarschijnlijk afloopt. De manager ruimt uiteindelijk het veld ik kan echter niet meer terug. In het verleden liep dit ook zou bij andere bedrijven waarvoor ik werkte.
Ik kan de nieuwe werkgever of opdrachtgever nog moeilijker uitleggen waarom ik zo kort op de verkeerde plek ben blijven hangen.
Dat maakt het niet makkelijker.
Dus als je makkelijk keuzes kunt maken voor jezelf, geen zin hebt om enegie te verspillen aan een hopenloze zaak, een eigen visie hebt, af durft te wijken, lef hebt, open communiceert en bruist van de ideeën hoe je efficienter kunt werken en meer uit de mensen kunt halen ook op de langere termijn dan kun je nog de dupe worden van je zelf.
Reactie: @Mateen,
De goede naam van @home waag ik in twijfel te trekken, met name de klantenservice van dat bedrijf is altijd een ramp geweest.
Dat de helpdesk de beste van Nederland was zegt alleen maar hoe rampzalig de andere helpdesks moeten zijn.
Ik weet niets over de processen rond de fusie, maar als ik als klant en deskundige naar het resultaat kijk, dan is daar echt wel een goed boek over te schrijven. Een boek van hoe het niet moet.
Helaas is Ziggo voor mij monopolist, iets wat overigens verboden is, maar omdat onze gemeente in haar domheid glasvezel heeft gelegd in onze wijk is ADSL niet mogelijk hier.
Is wel leuk om ieder jaar weer dezelfde klucht op te laten voeren door Tele2 en KPN, maar het is wel de enige reden dat Ziggo mij nog als klant heeft.
Ziggo, en vroeger @home, is een schoolvoorbeeld van arrogantie en ik verwacht ook niet dat ze iets zullen doen aan de verbetering van klanttevredenheid.
Tot op heden slagen ze er uitstekend in iedere keer een klacht te beantwoorden met een reeks groffe beledigingen.
Tja, klantgerichtheid is een attitude en dat is nu juist het grootste probleem van deze ICTers en oud ambtenaren.
Reactie: Ik ben van mening dat de baas ook eens in het zonnetje gezet mag worden. Werknemers zien het vaak als een verplichting dat je iets extra's voor ze doet. Er kan niet eens een dank je wel van af. ook de baas kan een complimentje krijgen voor iets wat hij/zij heeft gedaan voor zijn werknemers. Het moet van twee kanten komen. Werknemers zijn soms moeilijk tevreden te stellen. Wat je ook doet het is nooit goed en ze blijven maar klagen.
Reactie: Ik lees hier bijvoorbeeld; ik hou ook geen vakantie onder het werk; Maar dat is vaak niet zo. Er zijn genoeg zaken die je doet onder het werk. Zo kun je ook best wat dingen doen in je vakantie. Verplicht is het niet, nee. Maar het kan idd. veel problemen schelen als je terug bent en direct met een overload aan rotzooi zit en je alweer aan vakantie toe bent. Maar ik vind 1 regel wel belangrijk, dat is de omgeving. zolang de andere waarmee je op vakantie bent er geen last van hebben of aandacht te kort komen, is het geen probleem.
Reactie: Ziggo is een voorbeeld van hoe het niet moet. De afzonderlijke bedrijven voor de fusie hadden een behoorlijke naam op het gebied van service en klanttevredenheid, met name @home.
Door de gehaaste fusie, en het te snel samenvoegen van zowel de infrastructuur als de administratieve afdelingen, waaronder klantenservice, is er zowel bij afnemers als bij personeel onduidelijkheid ontstaan.
Bij de medewerkers uit zich dit in ontevredenheid, demotivatie en onbekendheid met nieuwe procedures waardoor fouten en vertragingen in de afhandeling van serviceverzoeken eerder gewoonte dan uitzondering zijn.
Bij afnemers uit zich dit in klantontevredenheid en het zoeken naar andere aanbieders.
Ziggo zal dit echter wel overleven omdat ze in grote delen van het land monopolist zijn in het aanbieden van hun infrastructuur.
Het is niet te hopen dat ze om die reden afzien van het verbeteren van hun serviceniveau.
Reactie: Onvolledig zijn daagt uit. Het stimuleert de creativiteit en geef mensen de ruimte om zelf - binnen een kader - invulling te geven aan mogelijkheden. Dit verhoogt het werkplezier. Elke taak welke van begin tot einde uit voorgeschreven handelingen bestaat is geestdodend. Dus meer onvolledigheid maar wel duidelijkheid over het te verwachten einddoel. Mensen willen graag zekerheden en gelijktijdig zijn deze zo dodelijk voor elke nieuwe mogelijkheid. Als mensen zekerheden hebben dan zijn ze vaak alleen nog maar bezig die zekerheden vast te houden en te verdedigen met hand en tand. Kijk maar naar bv. cao's of privileges of sociale wetgeving. Wil je mensen uitdagen dan moet je onvolledig zijn en de ruimte bieden om daar zelf invulling in te geven. Helaas gebeurd maar al te vaak dat er van verwachtingen wordt uitgegaan door leidinggevenden en de medewerker nog eens kritiek krijgt na afloop omdat de taak niet naar behoren is volbracht.
Reactie:
CASE
Wie volgt de DGA van een goedlopend MKB-bedrijf op als hij plotseling overlijdt?
Hoe moet het dan verder met het ''stuurloze schip''?
Opvolging is vaak niet of slecht geregeld, omdat de meeste DGA's denken dat dit hen niet zal overkomen of hun tijd wel uitdiend.
Met de beste wil... en ja ik ben aan een oog half blind (lui oog).
Maar ik zie ook wel weer genoeg:
- ik zie vele islamitische medemensen geen oogcontact met me maken. Na 9-11 en Theo van Gogh weet ik van het waarom. Omdat ik een heiden ben. Dat was schokkend voor mij omdat ik open sta voor mensen ongeacht religie, kleur, ras, etc.
- ik zie ook hoe een blanke Nederlander express hard tegen een van mijn Surinaamse vrienden oploopt tijdens Fast Forward Dance Parade in R'dam vorig jaar. En ik dacht ''waarom nou, wat is in hemelsnaam zijn probleem''!
Maar echt. Ik in dit artikel geen link tussen zwart en negatief. En, noemt het stereotypering. Maar ik wil je echt snappen. Ik ziende blind. Okay, maar help me dan te zien.
Reactie: Wat mij opvalt is, en dat is uit onderzoek ook gebleken is dat thuiswerkers zelfs harder of meer werken dan wanneer ze op kantoor zitten. Bedrijven moet inzien dat mensen die thuis zitten hun tijd veel gemakkelijker en efficienter kunnen indelen. Mensen hoeven niet eerder naar huis omdat hun kindje van school gehaald moet worden, mensen kunnen hun eigen tijd indelen en worden niet continu gestoord door collega's. Als je nagaat hoeveel full-timers er thuis nog bezig zijn met zaken die ze op kantoor gewoon niet kunnen afmaken vanwege de drukte en meetings de hele dag? Het zou juist heel goed en productief werken als werkgevers hun personeel naar wens 1 of 2 dagen (of misschien nog wel meer afhankelijk van de job) thuis laten werken. Er zijn tegenwoordig zoveel mogelijkheden om ondanks de afstand met elkaar te overleggen..dat is toch zonde van de reistijd?
Uiteindelijk wordt er dan wel iemand aangenomen en een jaar later staat de functie weer open omdat er geen rekening is gehouden met de wensen van de werknemer of een onmogelijk target opgelegd is. Dan begint het hele circus weer van voren af aan. Kapitaalvernietiging maar goed uiteindelijk schieten deze werkgevers in hun eigen voet en neemt de concurrentie een voorsprong, tenminste als deze het anders aanpakt.
Thuiswerken bij ons is totaal onbespreekbaar net zoals partime. Ze leven nog in in het tijdperk van de industriële revolutie en hebben zich heel wat eigen veren in de kont geduwd omdat het zo goed ging, de laatste jaren.
En dan plotseling haken de klanten af, zijn er geen orders meer en kan men met zijn allen duimen draaien en elkaar de schuld geven van het verlies van klanten.
12 cent per kilometer reiskosten vergoeding vindt men teveel voor een goede kracht, thuiswerken onbespreekbaar, nee, dan maar 140 kilometer rijden en file voor een vergadering van een uur over steeds weer dezelfde onbenullige onderwerpen en om afspraken te maken waar vervolgens zich wederom niemand aan houdt.
