Roept bij mij de nodige vraagtekens op. Als eerste vraag ik mij af wat jouw werkgever van zo'n opmerking hiervan vindt.
En volgens mij ga jij hiermee voorbij aan de oorspronkelijke bedoeling van het kerstpakket die jouw werkgever aan jouw geeft.
Het komt bij mij nu over alsof je er dus zelf niet tevreden over bent en dat je het daarom maar aan de eerste de beste zwerver geeft.
Reactie: Wat je mijns inzins het beste kunt doen is een serieuze afweging maken; wat is (uiteindelijk) het belangrijkste, je werk of je leven / gezondheid?
Je schrijft dat er niet veel mogelijkheden zijn om weg te gaan; er is dus wel íets, grijp die kans, want je bengelt nu aan een zijden draadje boven een afgrond en vandaag of morgen breekt de draad.
Jouw baas is bezig om je geestelijk te breken, laat dat niet gebeuren, want dan verlies je je zelfvertrouwen volledig en wordt het onmogelijk om een baan te vinden waarvoor jij je weer met hart en ziel in kunt zetten.
Ook al is de situatie waarin je terecht bent gekomen niet jouw schuld, het is wél jouw verantwoordelijkheid om zorg te dragen voor je eigen herstel en je eigen leven.
Er zijn echt wel werkgevers die integriteit, betrokkenheid en inzet waarderen en ik adviseer je om vandaag nog op zoek te gaan naar werk waar deze kwaliteiten van jou op de waarde worden geschat die ze verdienen.
Reactie: Herkenbaar. Ik ken ook genoeg andere functies waar de lunch gewoon tussen de bedrijven door plaats vindt. Als dat uit vrije keuze gebeurt heb ik er niks op tegen in zoverre dat je soms gewoon iemand tegen zichzelf in bescherming moet nemen en moet verplichten om even echt te pauzeren, af te schakelen omdat dit meestal het werk ten goede komt uiteindelijk.
Persoonlijk vind ik dat je even pauze moet kunnen nemen als je eraan toe bent en het werk dat toelaat dit komt het welzijn, de kwaliteit en produktiviteit uiteindelijk ten goede waardoor je dus als werkgever uiteindelijk meer winst maakt. Een goede leidinggevende weet dan ook pauzes te doseren en waakt over zijn medewerkers zodat zij niet te veel pauzeren of door niet te pauzeren zich in de gevarenzone werken. Dat verdient zichzelf terug. Een pauze is trouwens per definitie een tijd waarin je niet gestoort mag worden met zaken die verband houden met het werk. Dat hoeft natuurlijk niet altijd zo zwart wit uitgelegd te worden maar men kan er wel op terugvallen bij een verschil van inzicht en beleving. Ik realiseer me trouwens nu dat ik dus ook nog nooit van me leven pauze heb gehad volgens die definitie.
Reactie: Wil even reageren op de reactie van René Civile.
De strekking van ieders verhaal is denk ik wel duidelijk. Op voorhand duidelijk vastleggen wat het doel van het POP-gesprek is en hoe het instrument gebruikt moet worden.
Het is dan aan de organisatie om te bepalen of men dat middels een assessment wil doen dan wel daar een coach voor in de arm wil nemen of voor nog een andere manier kiest.
Het valt niet te ontkennen dat er enige wildgroei is in de vele methodieken die door coaches worden ingezet. Coaching volgens de methode van Mirjam.nu is geen nieuwe methode, hij is al eeuwenoud een beproefde manier om je gedachte te ordenen, nl. schrijven. En in deze moderne tijd doen we dat via de email. Niets meer en niets minder.
Het zou de heer Civile overigens sieren wanneer hij met enig respect over coaching praat en het woord coaches niet tussen aanhalingstekens plaatst.
Reactie: Vast contract? Is dat niet iets uit vervlogen tijden? Ondanks zag ik op rtlz een paar ''deskundigen'' en die vertelden dat een flexcontract een sterke voorkeur had bij werknemers. In hoeverre de aangehaalde onderzoeken betrouwbaar zijn kan ik niet beoordelen. Mijn eigen referentiekader zegt wat anders. Overigens kan ik me wel heel goed voorstellen dat heel wat mensen tegenwoordig al blij zijn met een flexcontract of verlenging i.p.v. van WW of bijstand.
Overigens staat dit ook haaks op datgene wat momenteel aan de hand is in de ZZP wereld.
Overigens loopt HRM ook vaak achter op de ontwikkelingen in de arbeidsmarkt. HRM is nog vaak op zoek naar de medewerker die lang is blijven plakken bij een werkgever, niet echt een eigenschap van de meeste flexwerkers.
Als je net als ik vaak projectmatig hebt gewerkt voor een werkgever en dus ook flexwerkende manager bent dan krijg je voordurend de vraag waarom je zo vaak gewisseld hebt van werkgever. Men is helemaal verblindt door de vele wisselingen van opdracht en ziet vaak niet eens de kracht, zelfs niet als men tijdelijk iemand zoekt om orde op zaken te stellen, heel eigenaardig.
Het lijkt een beetje op iemand die een auto wil kopen met uitstraling, eerste eigenaar, alle beurten netjes in het boekje afgestempeld, gewild model en kleur, zonder gebruikssporen en volledige grantie voor 500 euro. Zonde van de tijd. Dat ze dat tegenwoordig nog steeds schaamteloos durven te doen had ik niet verwacht in een tijd waarin men flexibiliteit, inzet en kennis vraagt.
Reactie: Dit hele jaar al probeert mijn baas er alles aan te doen om mij weg te pesten. Ik heb ook al enkele maanden ziek thuis gezeten daardoor. Mijn werk is me afgenomen, en verder word ik op allerlei manieren dwars gezeten en getreiterd.
Ik heb altijd keihard gewerkt en me volledig ingezet. Inderdaad heb ik misstanden bespreekbaar proberen te maken en dat is mijn fout geweest.
Omdat naar mijn idee deze hele situatie mij niet te verwijten is wil ik ook niet zo maar weggaan. Er zijn ook niet veel mogelijkheden om weg te gaan.
Ik ben niet rechtsbijstand verzekerd en ben niet lid van een vakbond.
Wat kan ik nu het beste doen?
Reactie: Ik ga er helemaal mee akkoord dat je alsleidinggevende steeds je best moet doen om een medewerker te helpen. De beste manier is de koe bij de horens vatten en zeker niet doen of er niets aan de hand is, dat is zeker de minst goede oplossing.
Ik heb zelf meer dan eens in de situatie gestaan als leidinggevende om voor dit ''probleem'' een oplossing te moeten vinden.
Mijn advies: wees streng maar rechtvaardig. Weet dat alcoholisme een ongeneesbare ''ziekte'' is zoals bv diabetes en dat er maar 1 echte oplossing bestaat voor de betrokkene. Professionele hulp. Ontwenning en algehele onthouding zijn de enige uitweg uit dit drama.
Begin met dit duidelijk te maken, want de grootste uitdaging bestaat er in om de medewerker zich bewust te laten worden aangaande zijn ziekte en de problemen die er het gevolg van zijn.
Als leidinggevende is het dan ook belangrijk om streng te zijn, de zaken niet uit de weg te gaan en de mogelijke consequenties zoals bv ontslag duidelijk te schetsen. Laat er ook geen twijfel over bestaan dat dit het gevolg zal zijn als de situatie niet onderkend en aangepakt wordt. Tegelijkertijd moet je als leidingegevende ook positieve aandacht hebben voor je medewerker. Laat verstaan dat er oplossingen voor het probleem bestaan en dat je de volle steun wenst te geven als er wel ernstig aan een oplossing gewerkt wordt. Doe dit dan ook als betrokkene daadwerkelijk aan een oplossing via een ontwenningskuur werkt (het is essentieel dat dit uit vrije keuze gebeurt).
Wanneer dit lukt is er winst voor betrokkene, leidingevende en bedrijf!
Ik heb mij in ieder geval nog nooit beklaagd over het resultaat dat deze houding opleverde.
Reactie: Dag Lester, ik wil me even aansluiten bij Pam. Mensen laten doen wat je wilt? Misschien is het nog beter als mensen doen wat in de gegeven omstandigheden nodig en wenselijk is. Jouw suggesties lijken me meer passen bij de verlichte despoot die (toevallig) weet wat goed is maar vanuit een persoonlijk belang die dingen dan vriendelijk vraagt...
Reactie: Met de opmerking dat managers simpelweg gevoelig blijven voor status, worden managers wel erg over één kam geschoren. Natuurlijk er zijn er die een secretaresse hebben vanwege het statusgehalte, maar in de huidige tijd redt geen manager het met een secretaresse die er puur en alleen zit vanwege het mooie plaatje. Zij moet toch de nodige brains hebben om toegevoegde waarde te bieden voor de manager.
Zeker wordt een secretaresse niet snel wegbezuinigd, maar als het slecht gaat met een bedrijf wordt ook naar deze functie kritisch gegekeken en als de dame op deze functie onvoldoende toegevoegde waarde biedt voor de organisatie zal ook zij het veld moeten ruimen.
Reactie: Kort en bondig, idd. maar dan wel duidelijk zodat er geen onduidelijkheid ontstaat die tot nog meer mail of communicatie gaat leiden. Probeer dat wat je doet zo goed mogelijk te doen. De kern is eigenlijk dat de manager of leidinggevende, de medewerker te weinig tijd heeft of de verkeerde prioriteiten stelt, niet durft of kan delegeren. Naast mail wordt je tijdens je werk ook gestoord door binnenlopende werknemers met vragen, de telefoon, e-mail, vergaderingen enz. Allemaal belangrijk maar als je er niet efficient mee omgaat dan verzuip je al snel in een sneeuwbaleffect van een als boomerang terugkerende onduidelijkheid.
Reactie: Management-assistentes die de lunch achter hun PC doorbrengen is niets nieuws onder de zon. Dit gebeurt al jaren en heeft niets te maken met crisistijd of zo. Als je de hele dag aan het hollen en vliegen bent, is het juist heerlijk om even rustig op je stoel te kunnen zitten. En laten we wel wezen, de management-assistente van tegenwoordig kan heus haar eigen boontjes wel doppen en zelf bepalen waar zij haar lunchpauze wil doorbrengen.
Reactie: Het graaien zit in de mens van hoog tot laag. Geen kerstpakket? Iedereen boos of gefrusteerd. Het is maar een kado. Ik hoor ook altijd klagen over een pakket. Ik geef de mijne altijd aan de 1e beste zwerver die ik tegenkom. Heeft die ook weer een goede kerst. (zeker met de wijn die er in zit.)
Reactie: Hallo Lester,
is dit stukje provocerend bedoeld misschien? Ik dacht meer aan het creeren van gemeenschappelijke doelen en ''gewoon'' lekker samenwerken.(elkaar serieus nemen)!
Hartelijke groet, Pam
