Reactie: Als werknemer van ING-Groep wil ik mijn leidinggevende(n) en/of hoger management overtuigen dat het belonen van een ziektevrij kalenderjaar inspirerend werkt en daardoor een preventief karakter uitstraalt. Mijn vorige manager beloonde mijn ziektevrij jaar 2005 op eigen initiatief met 3 extra verlofdagen. Mijn huidige managers huldigen de gierige ''kruideniersmentaliteit'' door te zeggen dat het geen beleid is dit onderscheidend ''gedrag'' op deze wijze te belonen. Kunt u mij informeren hoe ik dat management, behalve dan door me wel eens lekker ziek te melden, kan overtuigen dat deze prikkel een goed intrument is in het ziekteverzuimbeleid ???
Reactie: Wie kan mij zeggen welke onderdelen van HRM bij voorkeur uitbesteed worden aan externe adviseurs?
Ik doel dan met name op de kleinere bedrijven met < 50 medewerkers. Een zichzelf respecterend bedrijf kan niet zonder enige structuur in de HRM, is mijn opvatting. Of de verantwoordelijkheid daarvoor dan intern of extern wordt weggezet is even vers twee.
Reactie: Ik heb een mooi artikle aan te bevelen naar aanleiding van deze discussie. De heer Jacques Teunissen deelt deze artikel uit aan zijn clienten in zijn dagelijkse therapeuticum Dhanvantari. Zeer toepasslijk in deze context!
Van slachtoffer naar creatief bewustzijn!
---- door Jacques Teunissen (Jagadbandu Dāsa)
Zelden ontmoet ik iemand, die zich geen slachtoffer voelt van zijn eigen omstandigheden. Over het algemeen gaan we ervan uit, dat we alleen gelukkig kunnen zijn, als er iemand is, die ons gelukkig maakt, of als één of andere, toevallige gebeurtenis ons gelukkig maakt.
Hetgeen ons toevalt heeft echter niets met toeval te maken! En toch laten we ons geluk afhangen van gebeurtenissen buiten onszelf in plaats van zelf innerlijke verantwoording te dragen.
De meesten van ons, die boos zijn, geven de schuld aan anderen, waardoor we van onszelf een slachtoffer maken. Blijkbaar houden we ervan om als slachtoffer door het leven te gaan. Na een boze bui voelen we dikwijls een schuldgevoel en vragen we ons af, ''Had ik dit niet anders kunnen oplossen?'' In onze samenleving hebben we immers geleerd, dat je je boosheid niet mag uiten. Dit is de reden, waarom we in ons schuldgevoel voor onze boosheid geen verantwoording nemen. We realiseren ons niet, dat we door onze verantwoording uit de weg te gaan, onze emoties weigeren te aanvaarden. Hierdoor verlenen we indirect aan anderen de macht over onze emoties en maken we van degenen, die onze boosheid opwekken, vijanden.
Onze boosheid zegt namelijk iets over onszelf en niet over de ander. Het gezegde luidt, ''It is in the eye of the beholder'', met andere woorden, ervaringen zijn subjectief, of gebeurtenissen hebben plaats in degene, die er eigen, subjectieve interpretaties van maakt. Zo laten we ons leven door een negatief zelfbeeld regeren, waarbij niet alleen onze emoties worden bepaald, maar wat ook onze lichamelijke conditie bepaalt. Emoties veroorzaken in ons lichaam immers chemische reacties, die vaak leiden tot spanningen en ziekten. We geven dus anderen de gelegenheid te bepalen, wat we denken of voelen. Hiermee geef je ook je gezondheid in handen van mensen, die het dikwijls niet echt goed met je menen en waarschijnlijk zelf ook lijden aan een negatief zelfbeeld. Een mogelijkheid om hiertegen iets te doen is, dat je zelf verantwoording voor je leven neemt, dat wil zeggen, voor hetgeen je voelt en ervaart en daarop op de juiste wijze reageert.
Er bestaat op dit moment geen enkele omstandigheid, waarvoor we zelf niet verantwoordelijk zijn. We hebben immers een vrije wil. Onze situatie van dit moment is datgene, wat we er zelf van hebben gemaakt. We zijn allemaal creatief en betrokken bij het scheppingsproces van ons leven en daardoor zijn we mede-scheppers naast God en met God.
Betekent dit, dat we maar beter niet van anderen zullen houden, zodat we niet gekwetst kunnen worden? Het zou zinnig zijn, als we beseffen, dat wijzelf degenen zijn, die moeten leven met de gevolgen van onze eigen emoties, welke emoties dan ook. De gevoelens, die we in onze relaties met anderen hebben toegelaten, bepalen, of we aan die anderen de macht verlenen om over onze gevoelens te heersen. Als je dit toestaat, moet je ook zelf opdraaien voor de lichamelijke gevolgen ervan, bijvoorbeeld spanning, stress of ziekte. Iemand kan een situatie creëren, waarop we bijvoorbeeld met teleurstelling reageren, maar dat is wel onze eigen keuze. Het gevoel van teleurstelling behoort tot de geaardheid hartstocht (rajas). Hartstochten, die niet worden bevredigd, leiden meestal tot teleurstelling of woede en woede leidt tot angst. Teleurstelling heeft heel weinig met anderen te maken. Soms worden we jaloers op anderen, omdat we ons in hun situatie willen bevinden. In relaties willen we controle uitoefenen, we willen in de gaten houden, wat de ander denkt, want niemand mag iets denken, wat ons niet bevalt. We willen kennelijk wel verantwoordelijk zijn voor andermans geluk! En we denken, dat anderen geen recht hebben om zonder ons gelukkig te zijn en als dat wel gebeurt, voelen we ons gekwetst en afgewezen. We willen dus verantwoordelijk zijn voor het geluk van degenen, van wie we houden. Waarom? We willen in feite anderen manipuleren of bezitten en we willen, dat ze bij ons horen, want we willen anderen als een verlengstuk van onszelf ervaren. Dit alles veroorzaakt, dat we ervan overtuigd raken, dat anderen macht over ons hebben. In feite verlenen wijzelf aan anderen de macht om onze gevoelens te bepalen. Wat heeft houden van iemand te maken met het geven van toestemming om ons te kwetsen? We kunnen beter onze genegenheid tonen door kalm te blijven en blij te zijn, zelfs - of juist - wanneer de ander diep in de put zit. Van iemand houden betekent niet, dat we ons laten meesleuren in de pijn en de ellende van de ander en als we dit wel doen, is de ander er niet bij gebaat. In tegendeel, we bevestigen hem juist in zijn pijn en ellende. Meevoelen mag, maar meelijden liever niet. Onvoorwaardelijke liefde kent geen teleurstelling; want zij begeeft zich niet in ruilhandel.
De samenleving heeft ons, als scheppers van ons eigen leven, van onszelf vervreemd. We weten niet beter meer. Als we stilstaan bij hetgeen we nu zijn geworden, ontdekken we, dat we datgene zijn, wat van ons werd verwacht. Rekening houdend met het voorgaande kunnen we oorzaak en gevolg onderzoeken (karma). We kunnen ons karma uit vrije wil veranderen en ons gedragspatroon doorbreken. Als we willen, kunnen we er precies op dit moment mee beginnen, mits we besluiten, dat we vanaf dit moment bewust aan het scheppingsproces van ons eigen leven en ons eigen geluk deelnemen. Nu kunnen we een brug slaan tussen ons slachtofferbewustzijn, dat voortkomt uit ons vals-egobewustzijn, en onze hogere intelligentie, of Buddhi. Deze hogere intelligentie en ons Hogere Zelf zijn de hoogste faculteiten, die we bij dit veranderingsproces kunnen inzetten. Je Hogere Zelf kun je beschouwen als die persoonlijkheid, die je via dromen, intuïtie en meditatie toefluistert. Deze Hogere Zelf wordt ook wel de individuele ziel, of Jīva-ātma genoemd. Deze Hogere Zelf, die in ons hart woont, zou je kunnen omschrijven als de bestuurder van ons leven en deze bevindt zich in het gezelschap van Paramatma, of de Superziel, Vishnu genaamd. De individuele Ziel en de Superziel kunnen niet worden beschadigd of gedood. Zowel het lichaam, als het materiële deel van de geest, gaan bij de dood verloren. Een nieuwe geboorte (reïncarnatie) veroorzaakt in het nieuwe leven vergetelheid van hetgeen in voorgaande levens geschiedde. Door het hebben van een lichaam ondergaan ons verstand en onze geest steeds nieuwe conditioneringen, waardoor de meesten van ons in een éénmalig slachtofferbestaan zijn gaan geloven. Volgens alle Indiase filosofieën begint het ontstijgen aan deze negatieve conditioneringen door de staat van onwetendheid (tamas) met de juiste kennis (sattva = goedheid) op te heffen. In dit perspectief past geen beeld van één enkele levenskans en daarna geen enkele meer. Om tot de hoogste levensvervulling te komen is de mogelijkheid gegeven geleidelijk aan - met vallen en opstaan - de weg naar God terug te vinden. Hij is reeds in ons hart als Paramatma aanwezig en er is geen verschil tussen de Superziel Paramatma, Vishnu in Zijn vierarmige gedaante, en Krishna met Zijn fluit.
Indien we de omstandigheden om ons heen, hoe ellendig ook, aanvaarden, zoals ze zijn, en indien we besluiten, dat er geen reden bestaat om onder miserabele omstandigheden te moeten leven en we leggen onze conditioneringen af en wijzigen onze gewoontereacties, zal de situatie gegarandeerd ten goede veranderen. In plaats van slachtoffer te zijn worden we mede-schepper en creëren we ervaringen, die we zèlf willen beleven.
Als we in dit leven aan God onze diensten bewijzen, worden we hetgeen God voor ons heeft gewenst: meesters over ons eigen lot en daardoor over ons eigen geluk. Op dat moment, hebben we de ander beslist niet meer nodig om gelukkig te zijn. Daarvoor nemen we voortaan zelf verantwoording. Om deze weg te gaan is veel oefening en geduld nodig, zowel met anderen, als vooral met onszelf. God in de vorm van Krishna vertelt in de Bhāgavad-Gītā, dat je Hem het beste dient door Zijn toegewijden te dienen. Hiermee bedoelt Hij, dat het geen zin heeft om alleen voor jezelf te werken, als je naar de hemel wilt, maar dat het wel zin heeft om elkaar lief te hebben en actieve liefdedienst aan elkaar te verlenen. Krishna geeft Zijn persoonlijke namen in de Mahā-mantra om op te mediteren en te chanten.
Mahā-mantra
Hare Krishna, Hare Krishna, Krishna Krishna, Hare Hare
Hare Rāma, Hare Rāma, Rāma Rāma, Hare Hare
''Hare'': de dievegge van het hart; het vrouwelijke liefdevermogen van Śrī Krishna, ook wel Rādhā genoemd. ''Krishna'' is de naam van God en betekent ''Hij die alles aantrekt''. Rāma is het vreugdevermogen van Śrī Krishna en is tevens de verpersoonlijking van de volkomen, rechtschapen man en echtgenoot.
Hieronder vindt u een aantal overdenkingen in de vorm van een liefdebevestiging (affirmatie).
Liefde
Er is iemand, die van mij houdt. Dat is fijn om te weten.
De verantwoording voor de liefde, die ik nodig heb, draag ikzelf.
Liefde is nodig om te kunnen leven. Ik heb liefde te geven.
Vanaf nu geef ik aan mezelf de liefde, die ik nodig heb.
Niemand is verantwoordelijk voor de liefde, die ik nodig heb.
Liefde ontvangen van degene, die liefde wil geven, vind ik fijn.
Ik wil blij zijn met deze liefde en liefde teruggeven.
Degenen, die geen liefde kunnen geven, hebben wel liefde nodig.
Aan hen wil ik vrijgevig mijn liefde schenken.
Ik verlies niets van mijn liefde, als ik hiervan uitdeel.
Integendeel, mijn liefde groeit en bloeit.
Zolang ik lief heb, blijf ik gezond van geest en lichaam.
Door liefde kan ik mezelf en anderen genezen.
Vanaf nu wil ik vrijelijk liefhebben en niets terugverwachten.
Ik ben liefdevol en glimlach, wetend, dat er iemand is, die van me houdt.
Reactie: Heel leuk onderzoek, maar het kan toch niet zo zijn dat we dit nu serieus moeten nemen. linkse mensen gaan misschien altijd al voor de de andere zijde. Het drie keer kussen is zo wie zo een hype, die is onstaan uit het niets iemand begint er mee en voor je het weet is het normaal. ik vindt één keer ook goed als het gemeend is, want is het niet vaak zo dat er of het nu rechts eerst of links eerst puur een gewoonte is en dat men al tijdens het kussen denk, waar doe ik dit nu voor. Vooral veel kussen en er zijn eigenl;ijk dire manieren geen kus, wangkussen of gewoon iemand die je graag ziet een goede op de mond.
is het meteen duidelijk, geen dan is er niets op de wang dan is het oké op de mond dan is het ik mag jou wel.
En alles is al zo zakelijk, daarom zou het juist wat losser en duidelijker mogen.
Reactie: Wat ik hierin ook weer mis, bij communiceren is wat je wilt belangrijk. Kijk als je aantrekkelijk gevonden wilt worden is lichamelijk communiceren van het grootste belang. wil je iets vertellen ligt het er aan wat.
Haast alle onderzoeken gaan bijna van een bepaalde standaard uit. Wij zitten hier op een site over management is het daarom ook nu weer niet van belang dat communiceren weleens kan afhangen waar en waarom.
maar een fiet blijft dat uiterlijk, geur etc. nu eenmaal eerst daar is nog voor iemand gesproken heeft.
Bij communicatie is het natuurlijke nu eenmaal altijd daar en daar kun je niet om heen.
Reactie: In een opiniepeiling op Manageresonline.nl geeft ruim 75 procent van de managers aan het een slecht idee te vinden om geslacht, leeftijd en etnische afkomst te verzwijgen in cv´s. Wie geen vrouw, oudere of allochtoon wil, kan deze in een latere ronde immers alsnog afwijzen.
Ik ben wel eens met deze stelling echter door anonieme sollicitaties krijgen deze groepen misschien meer kans op een uitnodiging, anders waren zij bij voorbaat niet geselecteerd. Daarnaast moet er gezegd worden dat ik als manager nooit naar de leeftijd, naam of afkomst kijk. De aller eerste selectie geschied op werkervaringn en opleiding.
Reactie: Met kritiek omgaan is een (koud) kunst(je).
Op papier is het makkelijk als je een paar richtlijnen hanteert:
1) Persoonlijke groei is goed.
2) Persoonlijke groei ontstaat door het verbeteren van punten die voor verbetering vatbaar zijn.
3) Kritiek is een middel om punten te ontdekken die voor verbetering vatbaar zijn.
Conclusie: Kritiek is goed.
Consequentie: Bedank degene die je kritiek levert en vraag eventueel om verduidelijking. Bepaal vervolgens voor jezelf of je het eens bent met de kritiek, en zo ja: of en wanneer je er wat aan gaat doen. Als je het er niet mee eens bent, leg dan uit waarom.
Kritiek met emoties is nooit gezond. Laat die dus thuis.
Reactie: Ik volg de auteur in zijn stelling dat het success van de aanpak afhankelijk is van de situatie.
Het is echter spijtig dat het leidinggevend landschap in dit rapport zo zwart/wit ingekleurd is.
Volgens mijn ervaring bestaat de uitdaging er net in overlegmethodes te bedenken die een juiste mix van directief en delegerend leiderschap bieden aan een specifieke probleemstelling binnen de context van het team, de markt, de omgeving en de bedrijfscultuur.
In die zin lijkt mij de beste manager degene die beide stijlen kan hanteren en zijn aanpak kan afstemmen op de concrete situatie.
Daarbij lijken mij de volgende factoren een invloed op de keuze van de stijl:
- budget: kan je tien experts vrijmaken om te overleggen ?
- cultuur: hoe gaan de collega's met mekaars ideeën om ?
- samenstelling: is er binnen het team een expert die een eerste voorstel kan formuleren ?
Reactie: Geen nieuws onder de zon. Robert Quinn gaf al eerder aan dat managers in staat moeten zijn om hun stijl van leidinggeven aan de omstandigheden aan te passen. Ook Hersey en Blanchard gaven met hun situationeel leidinggeven aan dat de managementstijl afhankelijk moet zijn van de taakvolwassenheid van de medewerkers.
Reactie: Een prima artikel, graag zou ik als verdieping het volgende willen opmerken: ieder individu reageert vanuit zijn eigen willen (de drijfveren van de mens). Drijfveren zijn aangeboren en bepalen voor een groot gedeelte de handelswijze, gedachtegang en communicatie van de mens. Prof. Steven Reiss (Ohio-state-university) heeft de 16 levensmotieven wetenschappelijk onderzocht en een werkbare tool voor het bedrijfsleven ontwikkeld: het Reiss-profile. In Nederland zijn inmiddels gecertificeerde masters die met deze tool mogen werken, de resultaten worden ingezet t.b.v. team-samenstelling, sollicitatie-procedures, reintegratie/outplacement, communicatieverbetering enz, enz. Het wel of niet functioneren van delegeren binnen een team is afhankelijk van de teamsamenstelling en de persoonlijke drijfveren van ieder teamlid afzonderlijk. Een heterogeen team kan vaak beter inspelen op de vraag van de markt, Binnen een heterogeen team kan de communicatie, op basis van het eigen zijn, met eenvoudige aanwijzingen toegespitst worden op een gezamelijke teamcommunicatie die resulteert in een hogere motivatie en een effectievere werkwijze (hoger werkrendement). reiss.info@de-stap-tc.nl
Reactie: Ik denk, dat de conclusie is, dat het niet de bedoeling is om slachtoffer te zijn of te spelen. In veel situaties zal het zeker helpen om je anders op te stellen, of dit in elk geval te leren.
Maar ik ken helaas ook vrij veel situaties zoals Marij Bär omschrijft: al dan niet subtiel pestgedrag. En volgens mij red je het dan niet meer met goede communicatieve of assertieve vaardigheden. De geschetste situatie van Marij heb ik zelf twee keer meegemaakt. Beide keren was de oplossing: vluchten om te voorkomen dat je ziek wordt of erger....
Het is denk ik niet per definitie zo, maar heel veel mensen zijn lui of gemakkelijk en bij de overheid wordt je hierin niet bepaald bijgestuurd je salaris komt van zelf.
Overheidsinstellingen zouden ook tot een minimum beperkt moeten worden, een mens heeft uitdagingen nodig de één wel meer als de ander. Maar zoals vorige reakties al aangeven door de heersende mentaliteit zijn de mensen die wel er tegenaan willen al heel snel op het pad van het heeft toch geen zin. Gaan in het zelfde mee met de kneuzen of gaan wat anders doen. kortom de heersende mentaliteit zal veranderd moeten worden, volgens mij kan dit door overheid verder te privatiseren.
