Reactie: Ook binnen ons bedrijf hebben wij een aantal werknemers de mogelijkheid gegeven om regelmatig thuis te werken. Helaas bleek in de praktijk dat het voor weinig mensen is weggelegd om serieus en zelfstandig om te gaan met de werktijden en het uitvoeren van werkzaamheden. Het verantwoordelijkheidsgevoel verdween als sneeuw voor de zon. Wij hebben hiervan geleerd!
Reactie: Misschien kun je je eens verdiepen hoe dat in Japan gaat? Enorme fabrieken met duizenden arbeiders en jawel!! Slaaptijd tussen de middag! Maar bv. dan inderdaad wel iets vroeger beginnen en wat later, maar fitter naar huis.
Het is ons idee van een werkdag om alles in 8 uur te doen, en als je aan dat idee vast houdt is er nergens ruimte voor, inderdaad. Maar vroeger had men, juist op fabrieken, onbetaalde schaft gedurende wel 2 uren!! En gingen dus velen slapen.
Kijk naar bouwvakkers: rijden naar de bouwplaats, eten samen ontbijt met koffie en gaan om 9 uur aan de gang. Hebben een uur schaft, en de meesten slapen dan tenminste een half uur hoor! En dan fit weer verder.
Als je je realiseert dat het zowel het persoonlijk welbevinden, de gezondheid en de productiviteit ten goede komt... Wat is er dan kortzichtiger dan het niet tenminste een aantal positieve overwegingen te geven?
Mijns inziens zouden mensen die in hun (betaalde) pauze gebruik maken van verdovende middelen onmiddellijk mogen worden ontslagen, juist op de fabrieksvloer. Machines kunnen dodelijk zijn als mensen hun verstand er niet bij hebben. En wat onhoffelijk naar je collega's om zo ''afwezig'' te willen zijn!!
Maar blijkbaar is daar bij jullie op de werkvloer geen oog voor. Misschien moet de directie eens beginnen met blazen bij de poort, of bij de ingang van de werkafdeling...
Sterker nog: misschien moeten collega's onder elkaar eens wat meer sociale controle opbrengen om uit te spreken dat 'dat toch niet normaal wordt gevonden''.
Reactie: Tja, het klinkt leuk maar ik zie er weinig in. Let wel: ik zeg niet dat het niet nuttig zijn kan.
Ik werk voornamelijk in produktiebedrijven en zie daar in de pauze mensen in hun auto's zitten. De ene helft blowt stiekem de andere helft luistert radio of geniet van de rust. Ja soms missen we iemand die is dan in slaap gevallen of out gegaan.
Hoe we nu met zo'n 600 man en vrouw siësta zouden moeten houden is de vraag. Ik denk dat niemand een oog zou dicht doen. Zoiets zo je toch alleen in een ruimte kunnen doen waarin je je volledig op je gemakt voelt.
Als je zo moe bent dat je in slaap valt tijdens het werk dan is er iets heel anders aan de hand en dan zal een siësta geen oplossing kunnen brengen.
Bovendien, in een half uur, eten, buiten roken, koffie drinken en op en neer rennen naar de werkplek, waneer zouden we dan moeten slapen?
De pauzes worden doorbetaald en het produktiepersoneel zou mij lynchen als ik voorstel een uur te slapen onder werktijd maar dan wel een uur langer te blijven of minder betaald te krijgen.
Ik zag wel enige jaren geleden een documentaire over shell. En inderdaad daar krijgen operators de kans om zich even terug te trekken in een donkere ruimte om te slapen of te relaxen en daar werkte het prima er werkten daar echter maar betrekkelijk weinig mensen in de meet- en regelkamer. Bij bedrijven met honderden mensen op de werkvloer zal een siesta moeilijker te implementeren zijn lijkt me.
Reactie: Moeder zijn en werken dat is al een dubbele taak lijkt me, vaders hebben het wat dat betreft denk ik een stuk makkelijker.
Schrijf ik nu vanuit een ouderwetse optiek?
Geeft niet, het is mijn mening en daar draait het om hier.
Helaas zijn voor veel mensen de salarissen zo laag dat ze wel verplicht zijn met twee man te gaan werken. Ze hebben weinig keus! Ik hou daar niet van, dat moge duidelijk zijn.
Ik heb de moeder nog graag ouderwets bij de kinderen en inderdaad ik heb zolang gezocht todat ik een vrouwtje vond dat daar ook zo over dacht. Dat andere dames of ouders dat maar niks vinden moeten zij zelf weten. Zij richtten hun leven maar zo in zoals zij dat willen, dat is hun goed recht, daar heb ik niks mee te maken.
Ik vind wel dat wij onze samenleving zo zouden moeten inrichten dat iedereen zijn eigen keuze kan maken hierin.
Ik heb gelukkig steeds de beschikking gehad over een salaris dat het mogelijk maakte dat de vrouw thuis kon blijven zolang de kindertjes klein waren.
(ze werkt nu weer fulltime)
Maar hoeveel ouders kunnen die keuze niet maken?
Ze hebben de keuze tussen de deurwaarder of beiden werken. Een stapje terugdoen kan misschien nog wel maar in veel gevallen ook niet omdat er al stille armoede is en het ene gat met het andere gevuld wordt.
Ik ken genoeg van die probleemgezinnen, als leidinggevende heb ik dagelijks te maken met de ellende die ze hebben in de privésfeer. Ze vragen een voorschot aan het uitzendbureau omdat de deurwaarder op de stoep staat omdat ze huurachterstand hebben en kunnen zo'n voorschot niet meer terugbetalen. Ze zijn al jaren niet meer op vakantie geweest en hobbelen van het ene slecht betaalde uitzendbaantje naar het andere. Vakantie's hebben ze nog nooit gehad. Ze zoeken in de vakantie een ander baantje. De vrouw bij de kinderen is bij hun gelijk aan financiele zelfmoord.
Amerikaanse toestanden zijn het aan het worden. In New York hebben al veel mensen twee baantjes om de lasten te kunnen dragen en daar gaat een groot gedeelte van de Nederlanders ook langzaam naar toe en dit vind ik absoluut een slechte ontwikkeling. Een mens moet zijn keuzes kunnen maken en niet stiekem gedwongen worden. Dat standpunt is heeft volgens mij niks met ouderwets zijn te maken maar alles met het respect voor de vrijheid van het individu.
Reactie: Niets is zo erg als je te moeten bezighouden met politieke spelletjes en je eigenlijke werk eronder gaat lijden.
Je ontkomt er niet aan denk ik, je moet je soms wel verdedigen om niet een gemakkelijke prooi van de ratten te worden maar ik vind politieke spelletjes het meest storende element in mijn vak.
Ik werk meestal voor produktiebedrijven en daar wordt nogal wat vuile politiek bedreven omdat de druk hoog is in die cultuur. Kennelijk ben ik ook geen politicus want ik ben al vaker het slachtoffer geworden van vuile politiek.
Reactie: Ik studeerde ooit, in een vorig leven, microbiologie en kan me goed voorstellen dat de onderzoekers deze bevindingen doen.
Een mens moet echter met microben in aanraking komen om weerstand op te bouwen en doet zo zijn afweermechanisme trainen. Voor een gezond mens zal de hoeveelheid microben geen probleem zijn. Het zijn micro-organismen die op ons zitten. Ze komen in grote getallen voor op onze huid en alles dat we aanraken en normaliter wordt een mens daar niet ziek van. Je kunt wel ziek worden van andermans ziektekiemen, zeker als je met elkaar wordt opgesloten in een kleine ruimte zoals een kantoor, een auto, een vliegtuig of een dancing.
Als er dan iemand vervelende ziektekiemen bij zich draagt dan is de kans groter dat hij anderen besmet. Oud nieuws denk ik.
Om nu de conclusie te trekken de boterhammen maar op de wc te eten omdat deze schoner is dan de kantine lijkt me foutief.
De wc is namelijk besmet met een ander soort microben!
Wist u trouwens dat u besmettelijker bent als u de handen wast na het bezoek aan het toilet.
De zeep op de wc heeft normaliter geen desinfecterende werking. Dat heeft enkel jodiumzeep, de zeep die o.a. in ziekenhuizen gebruikt wordt.
Water en zeep zorgen ervoor dat de vetlaag op uw huid gedeeltelijk oplost en juist in die vetlaag zitten de microben vastgeplakt.
Als u dus uw handen wast met gewone zeep na de stoelgang dan bent u besmettelijker.
Ongelofelijk nietwaar? U kunt mij echter op het woord geloven want ik heb de proef zelf jaren geleden gedaan op de laboratoriumschool.
Het petrischaaltje met een steriele aggar voedingsbodem dat werd besmet door een ongewassen vinger toonde, na kweek, beduidend minder bacterieculturen dan het schaaltje dat besmet was geworden met de vinger die in water en zeep gewassen werd. Het bewijs dat gewassen handen besmettelijker zijn!
Sindsdien vind ik het eigenlijk verschrikkelijk als iemand zijn handen wast na een toiletbezoek maar ik durf hem/haar dat niet te vertellen. Ze zouden mij een viezerik kunnen vinden.
Reactie: Het artikel wekt gemengde gevoelens in mij op.
Ik heb nooit het gevoel gehad niet meer van de oude groep deel uit te maken maar ben lid geworden van een andere groep.
Ik visualiseer mijn functie steeds als een soort ven-diagram. Ik stel me verschillende teams voor als overlappende cirkels en in die overlapping zit ik. Tja dat dit soms moeilijk is zal ik niet ontkennen. Je hebt 1 pet die van manager en die pet is een soort paspartout die toegang geeft tot alle groepen, teams en natuurlijk zijn er altijd weer mensen binnen het bedrijf die dat niet begrijpen. De ene keer ben je diegene die het op moet nemen voor de groep waar je leiding aan geeft, de andere keer ben je diegene diegene die de bedrijfsleiding vertegenwoordigd. Als de mensen met wie je werkt (dus niet alleen de mensen waaraan je leiding geeft) dat begrijpen en accepteren dan zit je goed, doen ze dat, of willen ze dat niet begrijpen, niet dan is promotie absoluut niet leuk! Leuk of niet, je krijgt wel beter betaald en dat is voor velen nog altijd de grootste motivator daarvan ben ik overtuigd!
Reactie: 42% vd leidinggevenden is blijkbaar gevallen in de valkuil die door het peter's principe zo mooi omschreven wordt: je klimt op in de hierarchie totdat je het niveau van incompetentie bereikt hebt.
Groepsleden vinden het vaak belangrijker om het met elkaar eens te worden, dan om informatie uit te wisselen.
Als de informatie die de groepleden hebben verzameld al problemen geeft, om het daar over eens te worden, wat is dan de waarde om deze informatie dan al met andere te delen te delen.
Naar mijn idee is informatie delen pas belangrijk als het ook werkelijk eensluidende informatie is binnen de groep.
Dan pas is het belangrijk dat deze informatie te delen en ook waardevol. Dan is het ook belangrijk om daar de taak aan te verbinden waardoor deze informatie bij iedere belanghebbende terecht komt en niet verloren gaat voor besluitvorming.
Reactie: Alles draait in onze maatschappij om geld en macht!!
Menselijk mag men bijna niet meer zijn, dit aspect brengt bij een reorganisatie of fusering veel leed met zich mee. ( kan begrip opbrengen als dit een noodzaak is voor het bedrijf of instelling)
Maar voornamelijk inderdaad voor de mensen op het werkvloer, de druk wordt opgevoerd, alles moet toch binnen een tijdsbestek gerealiseerd/ geregistreerd worden met minder personeel.
Vervolgens wordt er een curcus gegeven werk en prive in balance.
Want als men werkzaamheden mee naar huis neemt dan plan je niet goed in volgens onze werkgever.
Dus de psychische klachten heb je aan jezelf te danken?( dit zijn meestal personen die een passie voor hun beroep hebben en betrokken zijn.)
Tevens als men de werkgever hier al verschillende malen op aanspreekt dan wordt het zo weerlegt dat het aan jezelf ligt, er wordt niets opgelost, het stapeld zich alleen maar op. Maar wie baas is bakt koek. vechten tegen een bierkaai.
Ook de benaderingswijze die gehanteerd wordt naar het personeel die ontslag of een andere functie aangeboden krijgen is schrikbarend!
Er wordt gezwaaid met rechtelijke procedures, andere functies die lager betaald worden etc. Of zelf een auto aanschaffen om je functie te blijven behouden! ( ook financieel bezuinigen naar personeel afschuiven)
Het personeel gaat zich afvragen waar doe ik het nog voor, motivatie raakt ver zoek.
Ook willen personen/mensen bij een groep horen en gewaardeerd worden.
Ik zie in onze maatschappij veel menselijk kapitaal vernietigen! Mensen die erg gemotiveerd zijn en kwaliteiten in huis hebben, curcussen volgen etc.
De enige oplossing is ,leer hier mee omgaan of ga voor jezelf iets beginnen, maar nooit psychisch zover laten komen dat jezelf tenonder gaat.
Baanzekerheid heeft niemand, maar vele mensen hebben een krap financieel budget. Te hoog gegrepen, en maken zich hierdoor afhanklijk!
Er bestaat nog meer in het leven als alleen werken.
Op dit moment vindt er bij ons op de werkvloer ook een reorganisatie plaats, de benaderingswijze is walgelijk, maar laat me niet uit het veld slaan, dan maar ontslag, mijn leven gaat gewoon door met iets minder luxe.
( heb nog geen ontslag)
Ook ik werk met een passie en ben erg gemotiveerd, maar het zet me wel aan het denken om me voor deze instantie nog zo in te zetten. Wil IK hier nog wel werkzaam blijven.
Reactie: Een onderzoek naar stof in schoollokalen en de grondigheid van een reguliere schoonmaakdienst ten opzichte van een betrokken moeder met een hyper allergisch kind leverde een verrassende uistlag op. De hoeveelheid kwalijk stof was ongeveer gelijk na een week dagelijks poetsen en na de wekelijkse schoonmaakbeurt door de dienst.
Een van mijn kinderen studeert aan een medische faculteit in Nijmegen en constateerde daar een enorme frequentie van handenwassen na toiletbezoek, tussendoor en eigenlijk doorlopend. Het blijkt dat eenmaal gedroogde en goed gewassen handen het minste bacterieën ''afgeven''.
Een hoogleraar in levensmiddelentechnologie liet onderzoeken hoe vaak mensen hun koelkast thuis grondig reinigden. Hij ging uit van een maal per week en om de andere week grondiger met soda. Hij was verbaasd over een frequentie die varieerde van een maal per jaar tot een maal per maand. Levensmiddeltechnisch gezien was het niet in orde maar practisch gezien bleek het weinig tot geen problemen op te leveren.
Ik hoorde deze week dat verkouden mensen al een week voor hun eigenlijke griepverschijnselen besmettelijk zijn.
Uit bovenstaand artikel en andere bronnen zou je kunnen zeggen: het is niet zo erg als het lijkt het is erger.
Ook zo kennelijk op kantoren en aan de hoorn van telefoons, maar door ervaring kan ik zeggen: Het effect valt best wel mee.
Zijn dit nou de levensvraagstukken die wij, in ons korte bestaan op deze aarde, willen beantwoorden? Volgens mij raken onze voeten de grond niet meer... we draven namelijk volledig door in onze drang naar productiviteit, omzet, status en macht.
Als we nou eens met zijn allen zo hard zouden nadenken over het oplossen van alle oorlog, armoede en andere ellende?
Maar nee... efficiency, multi-tasking, cold-selling en feedback.... dat zijn pas interessante onderwerpen. Die oorlog, armoede en ellende bekijken we s'avonds wel als we vermaakt willen worden achter onze kijkdoosjes. Is er niemand die doorheeft dat we onszelf gek maken met al deze onzin. Kunnen we elkaar dan niets meer zeggen zonder er een boek op na te slaan of suicidaal te worden? De beste oplossing is geloof ik de simpelste in dit geval. Gewoon vanuit je gevoel spreken en als je dat gevoel niet hebt moet je niet spreken!
Leef en laat leven!!
Voor je het weet ben je vijftig en besef je ineens dat alleen je baas echt wat heeft verdient aan al jou harde werk! Voor je het weet ben je vijftig en besef je dat je 20 jaar van je leven hebt vergooid met geklets over feedbackvormen! En wie is daar nou beter van geworden?
Voor je het weet ben je zo efficient dat je kan piesen en schijten tegelijk!
Reactie: Achterblijver of niet, in beide gevallen heb je te maken met een aanslag op je veiligheid, je bestaanszekerheid. Vaak zijn er sociale plannen die aandacht geven aan de vertrekkers, begeleiding, coaching. Een onderdeel van zo’n traject is het dealen met het (tijdelijke) verlies van deze bestaanszekerheden. Deze mensen komen letterlijk en figuurlijk op afstand te zitten, om van daar uit weer een toekomst vorm te geven op een andere manier, op een andere plek.
De achterblijvers zitten echter niet op afstand. Ze hebben hun collega's zien vertrekken, worstelen met loyaliteit. Zij hebben de spanning van de reorganisatie meegemaakt en het overleefd. Ze mogen blijven, maar moeten vaak op een andere manier gaan werken. Het vele werk wordt immers over minder schouders verdeeld. Procesverbeteringen worden doorgevoerd, systemen aangepast met als doel het bedrijfsresultaat te verbeteren. Maar de emotionele kant van een reorganisatie krijgt vaak geen plek. 'Hard werken’ wordt het devies,’ niet zeuren’ het credo. Want stel je voor dat jij de volgende bent.
Reorganisaties leveren angst op. Onzekerheden. Werkdruk loopt op. Onder deze omstandigheden vallen mensen terug in hun primaire patronen. Willen ze zo goed mogelijk te zien overleven in de nieuw ontstane situatie. En ieder heeft in zijn/haar leven eigen overlevingsstragieen ontwikkelt. De een zal harder vechten, de volgende roert zich niet meer en zal zijn of haar visie niet meer ventileren.
Vanuit welk patroon en motivatie er ook vorm aan gegeven wordt, een factor hebben we allemaal gemeen: we verbreken het contact, hebben het niet meer over de dingen waar het wel over zou moeten gaan. We creeeren onze eigen veiligheid wel.
Het achterblijvende management zou zichzelf en de achterblijvers een heel groot plezier doen, door aandacht te geven aan deze patronen. Patronen van elke medewerker die doorwerken binnen het team, de afdeling en organisatie. Wanneer hiermee op een goede manier wordt omgegaan kunnen patronen zich ook ten goede keren. Er ontstaat weer veiligheid, vertrouwen. Daardoor willen medewerkers zich weer op hun eigen unieke kwaliteiten laten inzetten. Opereren ze weer vanuit kracht!
Het vertrouwen dat hiervoor nodig is heeft tijd nodig. Hier geen aandacht aan geven resulteert in (ziekte-) verzuim, inefficient inzetten van medewerkers die hun kwaliteiten niet werkelijk benutten. Waren zij niet ons belangrijkste bedrijfskapitaal, deze (overblijvende) medewerkers?
Het effect van de omkering van negatieve patronen is terug te zien in het bedrijfsresultaat. En voorkomt misschien wel een volgende reorganisatie.
ing. Heleen den Haan MBA, IN SIGHT OUT
Advies, coaching, individuele begeleiding en training
Reactie: Daar komen ze hier wel héél erg laat achter.
stelling 1.
''Als de bedrijven in Nederland dit eerder hadden erkend dan waren er vandaag de dag veel minder burn-out gevallen ten gevolge van , ''stress op het werkvloer''.
stelling 2
De deinstverlening in menige bedrijven zouden zoveel vriendelijker zijn als de werknemers in staat kunnen worden gesteld om een siesta te houden. Een siesta moet natuurlijke geen alternatief worden om te kunnen uitslapen na een nachtje stappen ''
Inmiddels zijn er in menig bedrijf, goede krachten verloren gegaan ten gevolge van het oeverloos doordenderen en doordramen zonder zich om het welzijn van de werknemer te bekommeren en zich af te vragen of de werksfeer gezond genoeg is om goede prestaties te kunnen leveren.
Dat de siesta goed is voor het lichaam is het ook goed voor de geest. In iedergeval neem je even afstand van de dingen en kan je er later beter over oordelen.
ie durft op deze stelling in te gaan ?
