Reactie: Een interessante discussie!
Ik ga nog even terug naar de eerste reacties en het oorspronkelijke verhaal.
Het is inderdaad zo, dat 'persoon' en 'gedrag' scheiden heel lastig is voor de meeste mensen. Toch is dat de enige manier om met wat voor feedback dan ook om te gaan. Wanneer je kunt inzien dat je gedrag alleen maar de buitenkant is wat je aan de wereld laat zien en dat je als persoon invloed hebt op die buitenkant, dan heb je de juiste manier te pakken om met feedback om te gaan.
Het analyseren van feedback en bepalen of het 'feedbackgif' is, met hulp van de genoemde lijstjes, is een stap in de richting van het scheiden van gedrag en persoon.
Voor de goede orde: ik heb er ook wel moeite mee, afhankelijk van mijn betrekking tot de feedbackgever en de door mij gevreesde consequenties. Dat laatste noopt mij om feedback niet zonder meer op te volgen, maar om na te gaan wat *in mij* dat gedrag veroorzaakt. Ben ik ergens bang voor?
Wat ik wel signaleer in het bedrijfsleven is de trend om steeds meer op gedrag te gaan sturen. Op basis van mooie lijsten met mogelijk gedrag, die vervolgens aan functies zijn gekoppeld, worden medewerkers rechtstreeks op gedrag beoordeeld. Alsof dat de bedoelde prestatie is. Prestatie-indicatoren op gedrag legitimeren vervolgens feedback van leidinggevenden aan medewerkers. En dáár zitten niet zelden een van de bovenbeschreven vormen van gif in. Je vraagt je af of dat de prestaties zijn waarmee bedrijven het in de markt willen (blijven) maken...
Als leidinggevende in een groot bedrijf waar dit de norm is moet je heel sterk staan om er op je eigen manier mee om te gaan.
Reactie: Wat een onzin.
Geld motiveerd niet echt, het is eerder een dissatisfier. En de mensen de mogelijkheid geven om te gaan gokken met een beloning, ik vrees dat er weer voldoende actiegroepen en politici over dat idee zullen vallen.
Emotionele beloningen, het bekende schouderklopje, werken naar mijn idee veel beter dan de materiele beloningen.
Ik vind dan ook dat de bedrijven die blij zijn met dit systeem eens naar hun management moeten kijken. De laatste zin van dit artikel zegt meer dan genoeg.
Reactie: ''nintendo generatie'' :)
Ik denk ook dat op lange temrijn de nieuwigheid eraf geraakt en het minder gaat toegespast worden ofzo.. waardoor het effect zal verminderen.
het concept, belonen in mondjesmaat op korte termijn laten de ''gebruiker'' toch de keuze om aan kleien dingen te spenderen of te sparen voor toffe zaken.
in ieder geval, de mensen hebben iets in hun handen.
je kan moeilijk een doosje paperclips of perforator BLIJVEN geven he :p
Reactie: Voorop staat dat je als ouder lekker in je vel zit. Als je zelf niet gelukkig bent met de situatie waar je in zit, dan voelt je kind dit ook aan.
Sinds 2 weken werk ik 36 uur (ipv eerder 40), verdeeld over 5 dagen, waarvan 1 dag thuis. Heerlijk moet ik zeggen, maar ik zou zeker niet minder willen werken. In mijn functie zou dat ook niet kunnen. Mijn man werkt ook fulltime, dus dat houdt in dat ons zoontje 4 dagen opgevangen wordt (2 dagen kinderopvang en 2 dagen opa's en oma's), en hij vindt het heerlijk ! Wat dat betreft voor ons de ideale situatie, en die is voor iedereen anders. Dus ik zou zeggen, laat iedereen in zijn waarde en respecteer zijn of haar keuzes. Waarbij ik dit nog wil aangeven ... mijn petje af voor alle fulltime huismoeders en/of vaders, het is een zware baan!
Reactie: Wat ik opvallend vind is dat alle bovenstaande reacties onder werktijd zijn geplaatst... ook de bezoekers van managersonline doen dit kennelijk vaak 'in de baas zijn tijd'.
Reactie: Persoonlijk kies ik er voor om 32 uur per week te werken, mijn man werkt 28 uur per week en kan zijn uren flexibel indelen. De zorg voor onze dochter en het huishouden proberen we zo veel mogelijk samen te doen. Mijn dochter gaat 2 dagen per week naar kinderopvang en daar wordt ze echt niet slechter van. Ik heb geen HBO opleiding gevolgd om 3 dagen per week te gaan werken en 25 uur per week aan het huishouden te besteden. Ik hou heel veel van mijn dochter en geniet ontzettend van haar opgroeien, maar ik geniet ook heel erg van mijn werk omdat ik er goed in ben en ook financieël net zo veel (of zelfs meer) als mijn man wil bijdragen aan ons leven als gezin.
Reactie: Zoals het op mij overkomt, is de vraag of het wel over de inhoud gaat. Ik krijg de indruk dat je jouw leidinggevende niet aanvaardt.
Als je je als ondergeschikte voortdurend bezig houdt met het beoordelen van je leidinggevende, is er iets mis. Het is niet aan jou om te bepalen of zij zich al dan niet met de juiste dingen bezig houdt. Jij bent haar ondergeschikte, zij beoordeelt jou en niet andersom. Op haar beurt wordt zij weer beoordeeld door haar leidinggevende (bestuur, raad van commissarissen o.id).
Jij hoort je te richten op jouw eigen taken.
Het is wel aan jou om ervoor te zorgen dat jij door haar gesteund wordt bij de uitvoering van jouw taken.
Om dat voor elkaar te krijgen, zul je naar je eigen werk moeten kijken en naar jouw eigen behoeften.
Heb jij behoefte aan geregeld werkoverleg ?
Zorg dat je haar te spreken krijgt.
Heb jij behoefte aan een afgebakend kader waarbinnen je je taken kunt uitvoeren ?
Zorg ervoor dat je het krijgt.
Als het je niet lukt om je als ondergeschikte op te stellen, als je je niet kunt schikken in haar manier van werken of het inhoudelijk oneens blijft met haar aanpak, is in mijn optiek een strijd volkomen zinloos.
Je kunt dan beter zo snel mogelijk naar een andere baan moeten zoeken, onder iemand waarvan je wel leiding kunt aanvaarden, of voor jezelf beginnen.
In mijn praktijk als coach is het niet kunnen aanvaarden van leiding een vaak terugkerend en oplosbaar probleem.
Zie mijn artikelen op http://leiderschapscoach.blogspot.com voor meer over het innemen van je positie als ondergeschikte.
Met alle respect, maar ik denk dat jij nu juist één van die personen bent waar De heer Strikwerda op doelt.
Ik trek deze conclusie uit je zinnetje, en ik citeer '' zolang je zelf ook de overtuiging hebt dat die beoogde koers de meest juiste is''.
Mispoes, als je weet waarover je praat dan WEET je wat de juiste koers is, dat dit noodzakelijk overeenstemt met wat hetgeen het bedrijf nu net niet wil horen zal je preies wel worst wezen. Als het voor jou enigzins overeenstemt met wat HAALBAAR is, is voor jou voldoende, de prettige consequentie vooor jou is dat je crontractje voor x aantal maanden verlengt wordt omdat de beoogde doelstelling niet bereikt is.
En je slaat de bal helemaal mis als je beweert, en ik citeer opnieuw '' Daarbij mag haalbaarheid binnen een organisatie en de gegeven omstandigheden natuurlijk best een rol spelen.''.
De haalbaarheid binnen een organisatie is nu juist DE determinerende factor voor het welslagen van je project.
Dat je weerstand kan verwachten (althans binnen mijn sector) is een feit, maar het is de vastberandendheid van het uitvoerend management die je de motivatie argulentatie aanlevert om je project binnen de organisatie te verkopen.
De boodschap die je dan naar de ''lastige'' individuen binnen de organisatie kan brengen (op de meest diplomatieke manier) is dat hun persoontje (ongeacht hun positie) niet belangrijk is in het gehele plaatje.
En als je een echt moeilijk uit te voeren project hebt dan kun je maar beter naar de hoogste persoon mikken binnen die organisatie om alles in plooien te krijgen.
Je dient alleen zeker te zijn van het feit dat het bedrijf bereid is om een persoon te ontslaan met dertig jaar dienst. Prettig, neen zeker niet, maar als dit de keuze is, dan moet je ook het lef hebben om dit tegen je klant te zeggen, wil hij je daarin volgen dan heb je een kans tot slagen zoniet, trap het dan af want je bent elke worm van autoriteit en zelfrespect kwijt en niemand zal je nog langer volgen het uiteindelijke resultaat is dat jouw ''project'' mislukt, de ''organisatie'' wint en het bedrijf verder dan ooit staat van het doel dat zij wil bereiken.
Als conclusie zou ik willen stellen, je intenties zijn goed maar misschien moet je iets vastberadener zijn en je kennis laten primeren op je ''ik heb een contract'' mentaliteit.
De vraag in bovenstaande is wel, kan jij je dit veroorloven?
Aan Mvr Prinssen
Moest je fouten vinden in mijn betoog, wil je dan zo vriendelijk zijn en me die via een persoonlijke reactie laten geworden, niemand houdt ervan om plubliekelijk in zijn hemd gezet te worden, maar ik stel wel open voor opmerkingen en opbouwende kritiek, ik ''oud'' en ''wijs'' genoeg geworden om te weten dat men nooit te oud is om te leren en dat taal voor sommige mensen (klanten) een ZEER gevoelig punt is.
Met dank en vriendelijke groet
ronny
met vriendelijke groeten
ronny
Reactie: Toen mijn kinderen klein waren ben ik een tijd gestopt met werken. Ik heb daar van genoten. Momenteel lijkt het beter mogelijk om aan de slag te blijven, maar na het krijgen van kinderen ben je in de eerste plaats een ouder. Je blijft verantwoordelijk voor je kind ook al heb je een baan. Als een kind ziek is, zorgt de kinderopvang niet voor backup. Als kinderen vrij zijn van school door studiedagen of andere vrije dagen zijn er nog steeds niet volop mogelijkheden om dat op te lossen. Terwijl veel tweeverdieners wel moeten blijven samenwerken om bijvoorbeeld hun huis te kunnen bekostigen.
Een van mijn vrouwelijke collega's verhuisde naar Belgie en vertelde daar van een kinderopvang met een ziekteservice, waarbij iemand aan huis kwam als het kind ziek was. De prijzen van haar kinderopvang waren ook nog eens zeer laag.
Ook het delen van de zorg voor huishouden zal hierbij zeker een rol spelen.
Vorig jaar kwam uit een publicatie naar voren dat vrouwen gemiddeld 25 uur per week aan het huishouden besteden en mannen 10. (tijdsbesteding.nl)Natuurlijk logisch als een vrouw part-time werkt.
Ik werk minstens 20 uur per week buitenshuis, en heb de meeste huishoudelijke taken voor mijn rekening. Met mijn baan bestaat een goede mogelijkheid om in deeltijd te werken en voor mijn man wordt werken in deeltijd door het bedrijf (automatisering) moeilijk of onmogelijk gemaakt.
Verschillende van zijn vrouwelijke collega's zijn ook gestopt omdat ze niet de mogelijkheden kregen om kinderen en hun baan te combineren.
Reactie: Mijn prikkel is.. was zijn nu de gevolgen van deze digitalisering en incombi met de nieuwe generaties in relatie tussen kenniseconomie. Want hoe gespecialiseerder de economie des te meer zitten de personen die moeten samenwerken vooral niet bijelkaar. (Zie nu stukje file probleem) etc.
Dus wat als ik in een project werk met personen die in de USA, Frankrijk en Nederland bevinden.
Mijn vraag was, hoe ga ik dan met feedback en wat zijn de gevolgen voor communicatie in het algemeen?
In dit kader heb ik dus mijn 'feedback' dus 'misbruikt' om wat reacties los te maken.
Reactie: Wat een gezeur, als adviseur moet je staan voor je taak: adviseren naar eer en geweten, gebaseerd op kennis, kunde en ervaring.
Waar nodig ondersteund door expertise van derden, dus ook niet bang zijn die derden in te schakelen. Als een opdrachtgever je wil 'gebruiken' om iets te sturen/te bereiken wat hij/zij zelf niet, of niet voldoende, kan is daar weinig mis mee...zolang je zelf ook de overtuiging hebt dat die beoogde koers de meest juiste is. Daarbij mag haalbaarheid binnen een organisatie en de gegeven omstandigheden natuurlijk best een rol spelen.
En natuurlijk maak je vanaf het eerste moment duidelijk dat je kennis, ervaring en kunde wel te koop zijn, maar dat je dat zelf niet bent...
Anjo Brombacher
PS
Wat de reacties van mevrouw Prinssen betreft over taalgebruik, een tip voor haar:
als je het het hebt over ''een aantal'' moet je schrijven....''een aantal staat...'' i.p.v. ''...een aantal staan...'' Voorts is het niet ''complementeren'' maar ''complimenteren'' als je iemand een compliment maakt.
Reactie: Voor ons was het een duidelijke keuze om beide te blijven werken, ik als werkende moeder vind het ook belangrijk om de touwtjes in handen thuis te houden.
Bovendien wil ik ook genieten van mijn kind. Zelf werk ik op het moment 24 uur verdeelt over 3 dagen. Best kans als mijn zoon dit jaar naar de basisschool gaat dat ik 2,5 dag gaat werken. De opvang vind ik goed geregeld maar sommige dingen wil ik toch echt zelf blijven doen.
Ik vind wel dat het voor iedere ouder een keuze moet blijven. Ik moet eerlijk zeggen , als mijn partner beter had verdiend had ik de eerste 4 jaar thuis gebleven. Al dat geregel rondom opvang en het altijd maar haasten naar je werk is soms gekke werk.
