Ging het vroeger nog om verzuimprotocollen, -reglementen etc. om verzuim van de werknemer te voorkomen. Nu gaat het om de leefstijl van de medewerker te beïnvloeden, en hier mee preventief aan de gang te gaan. Als adviseur Arbeid en Gezondheid kom ik deze trend steeds vaker tegen. Organisaties worden door veranderingen in de (sociale-) wetgeving, de toenemende macht van de verzekeringsmaatschappijen en concurrentie op de markt gedwongen verder te gaan dan alleen maar voorzieningen op het werk.
Deze trend is niet verkeert en ook niet tegen te houden. Het gaat om harde euro’s die jaarlijks, on opgemerkt, uit de portemonnee van de werkgever verdwijnen. Grappig is dat zowel de werkgever, als werknemer voordeel behalen wanneer met iets doet aan: integraal gezondheidsmanagement (IGM), vitaliteit, leefstijl etc.
Belangrijk is hoe men dit introduceer, communiceer, controleer en evalueert. Het heeft tijd nodig om medewerkers zo ver te krijgen. Medewerkers moeten gerespecteerd en gekoesterd worden. Waarbij het vanzelfsprekend is, dat niet iedereen het zelfde is en zo zijn of haar beperkingen heeft.
Welke werkgever, ondernemer nodigt vijftigplusser uit, die zowel fysiek, mentaal, emotioneel, sociaal als spiritueel stabiel in elkaar zit en wijsheid op die fronten kan worden toegedicht?
Ik heb er wel een paar in mijn netwerk.
Serieuze reacties graag naar b.j.p.mieden@pyramide.nl
Reactie: Ik denk dat hier weer eens een klassieke denkfout wordt gemaakt.
Ik maak altijd onderscheid tussen managers en leiders.
De Manager stuurt de organisatie en de leider stuurt de mensen.
Als van dit uitgangspunt wordt uitgegaan is de conclusie niet meer zo schokkens als men wil doen voorkomen.
Het onderscheidt dat hier wordt gemaakt tussen managers en werkgevers leidt mijns inziens tot misverstanden.
Als we het over ondernemers (de eigenaars), managers (de mensen die met strategie, visie, missiebezig zijn) en leiders (de mensen die mensen aansturen) hebben, dan wordt het al snel minder diffuus.
De ondernemer streeft naar marktaandeel, winst, continuiteit. De manager zet de lijnen uit om de doelstellingen van de ondernemer te bereiken (vaak is dat één en dezelfde persoon). De leider motiveert de werknemers.
Ieder een eigen missie, een eigen doelstelling en dus een eigen prioriteit.
Reactie: Wat heet druk.
Als je doet waar je zin in hebt heb je het nooit druk toch? Ik heb in ieder geval tijd om te reageren op de berichten hier.
Ik heb een kleine 400 managers en professionals als aandachtsgebied in een organisatie die welliswaar groot is, maar ook jong.
Faurecia is een jaar of 10 geleden ontstaan en is met name door acquisitie van andere bedrijven gegroeid. Met een Franse moeder en 40% Duits bloed is het een organisatie van tegenstellingen, dus machtig interessant.
Voor mensen die graag wat bouwen, zoals ik, een leuke speeltuin. Ruimte genoeg om nieuwe dingen uit te proberen en een eigen lijn uit te zetten.
En als dat allemaal weer gelukt is ben ik weer wat dichter bij mijn pensioen en ga ik weer eens op zoek naar een nieuwe uitdaging.
Binnen de HR sector van dit bedrijf is er nog meer dan genoeg te vinden.
Reactie: Het is spijtig voor te zeggen doch vele managers hebben ook in diezelfde situatie gezeten toen ze jonger waren en konden toen zeker de conclusie nemen om snel te vertrekken en de motivatie ergens te gaan zoeken. De druk op managers is zodanig dat ze de moed niet vinden om een lange termijn motivatiebeleid uit te werken. Ook is de continue verandering de enige constante geworden. Ik kan alleen het advies geven doe de werknemers niet aan wat je zelf zo negatief ervaren hebt en doe alles om uit het gemene te vallen pas dan kan je respect en motivatie krijgen. Dit vraagt reflexie en samenwerkingsverbanden die via begeleiding of groepstraining kan ontwikkeld worden. De motivatie ligt dikwijls in de simpele dingen die je kan ontplooiien en niet altijd in geldgewin.
Bruno Cappelle
Reactie: Geachte lezer
Ik ben werkzaam in het ziekenhuis, en ben erg blij dat wij zonder te vragen ieder kwartaal een coaching gesprek hebben.
Indien nodig mogen we zelf aankaarten om nog meer gesprekken.
Ik ben van mening dat iedere werkgever dit met zijn/ haar personeel zou moeten doen.
Het is veel prettiger werken, als je van tijd tot tijd eens je hart mag luchten, en dat je natuurlijk ook eens ergens op gewezen wordt, al lijkt het niet altijd een groot of noemenswaardig onderwerp, maar waar iemand zich misschien wel aan staart.
Reactie: Jammer dat het onderzoek de cronisch zieken over een kam scheert.
Ik ben zelf diabeet en ken er ook een flink aantal en ik denk dat die mensen zich minder snel ziek melden met een kwaaltje dan ''gezonde mensen''. omdat we ons al bezwaard voelen omdat we in de ogen van managers de zwakke groep zijn.
En niet altijd komt een cronische ziekte door leefgewoonte maar ook door erfelijkheid.
Reactie: Soms moet je mensen tegen zichzelf beschermen. In dat kader lijkt het mij een goed idee als de redactie de reactiemogelijkheid op korte termijn afsluit.
Reactie: Als goedbedoelende ondernemer die de privacy van de werknemers serieus neemt: waar kan ik zwarte balkjes bestellen zodat de werknemers onherkenbaar worden voor het publiek ?
Hartelijk bedankt voor het feit dat ik nog eens hartelijk kan lachen.
Is dit nu zo iets wat wij, als Belgen, als iets typisch Nederlands bestempelen?
Als ik goed kan volgen zouden mensen, zoals ik, die geen gebruik maken van de trap geen ''echte'' managers zijn?
Waarom krijg ik hier dat ''Shakaaa'' gevoel?
Ik zie geen enkel verband tussen het nemen van de trap en de door jou daaraan gekoppelde stelling, en ik citeer
'' Trappen lopen staat voor mij ook symbool voor leven en werken, waarbij het gaat om zelf verantwoordelijk zijn, discipline, een stapje meer doen, niet afhankelijk zijn van ‘de kabel’ en zorgvuldig omgaan met mensen, energie en materialen. Echte managers gaan dus niet met de lift ''
einde citaat.
Ondanks het feit dat ik geen traploper ben bestempel ik mijzelf als zeer verantwoordelijk, ik heb een keiharde discipline t.a.v. mijzelf en dit zelfs in die mate dat ik het voor mezelf wenselijk acht om deze vorm van zelfdiscipline niet ''op te leggen'' naar andere mensen omdat ik dit als monsterachtig beschouw, ik totaal niet afhankelijk van wat dan ook (gelimiteerd door de bevoegdheden die je worden toegewezen) en als het er op aankomt komt om ''een stapje meer te doen'', wees gerust ik ben de eerste die daar de noodzaak van onderken en er naar handel. Misschien ben ik een uitzondering, maar ik dacht het niet, dus dergelijke algemene regel op papier te zetten vind ik toch een beetje bij het haar getrokken.
Waar ik wel moeite mee heb is het daarop volgende gedeelte en verduidelijk
'' .....niet afhankelijk zijn van ‘de kabel’ en zorgvuldig omgaan met mensen, energie en materialen ''.
Meer nog uit bovenstaande concludeer ik dat mensen die wel de trap nemen, mensen zijn waarvoor het doel de middelen heiligt ergo ''weg met die rotzooi die men mens noemt'', sorry dat ik hier niet (volledig) in mee ga.
Dat het soms noodwendig is om van het aspect ''mens zijn'' (lees sociaal kuddedier) enige afstand te moeten nemen acepteer ik en doe ik, maar om het ''mens zijn'' ondergeschikt te maken aan het doel is een stap te ver.
Om de gevolgen van dergelijke gedachtengang te overzien dient men niet eens zover in de geschiedenis terug te duiken (of ben je de afgeslachte moslims in voormalig Yougoeslavië al vergeten?). Ter info, ik ben geen moslim, meer nog ik ben atheïst.
Wat die stiltes in de lift betreft moet ik je ook slechts ten dele gelijk geven, die stiltes zijn er omdat jij ze toelaat, als ik in de lift sta is er wel altijd iemand met wie ik een ''praatje'' sla, is het dan niet over het weer dan wel over de file of God weet wat ook, maar stiltes in mijn lift zijn er zelden.
Wat je verwijzing naar Silicon Valley betreft, waarom vertel je er dan niet bij dat in die bedrijven er ook faciliteiten zijn die je in staat stellen om je eventueel op te frissen na een ''lekkere sprint'' van 1 a 2 km, of een traploopje van 18 verdiepingen (tenzij je collega's hebt die het op prijs stellen dat je stinkt naar het zweet).
En dat de door jou zo overbodig geachte ''mens'' eigenlijk niet in torenhoge gebouwen zou moeten zitten lijkt me eerder een voorkeur, mij (en mijn medewerkers) maakt het immers geen zier uit waar we zitten, onze taak blijft immers dezelfde, dat het onze job iets aangenamer zou maken vanuit een eigen bureel van 20m² met aangepaste luxe is een feit, maar heb je even uitgerekend wat dit zou beteken op het gebied van ruimtelijke ordening?
Voor België zou dit grosso modo betekenen dat we de helft van Nederland (of een equivalent bij de andere buren) zouden moeten inlijven om alle ''mensen'' gelijkvloers te plaatsen. Maar in dit geval zouden er ook geen trappen zijn, dus dit is eigenlijk een beetje een enigma.
En, mijn waarde IM, uit je kommentaar blijkt duidelik dat je een vrouw bent, en inderdaad de competenties van een ''manager'' hebben niks met geslacht te maken, maar wat me wel verbaast is dat je in je (terechte) opmerking wel stelt dat je een vervente traploper (mannelijk) bent en niet schrijft vervente traploopster (vrouwelijk), of is dit een en ik citeer opnieuw
''..... een grap, een jammerlijke verspreking,..... ''.
Sorry IM, maar Loontje komt om zijn boontje? :-))))))))))
Maar niettemin toch een vriendelijk groet,
een diversiteit van mening/visie scherpt de geest.
Een leuk artikel dat wel en waarschijnlijk ook wel zeer nuttig voor .............. verkopers. Maar ik moet mij aansluiten bij Stef en Ad, ik let allang niet meer op die specifieke gebarentaal, waar ik wel op let zijn eigenlijk zaken die ingebakken zijn in de menselijke natuur nml de onmogelijkheid tot liegen, elke leugen heeft een lichamelijke reactie (vb vernauwing pupil) maar net zoals als Ad aangehaald is het de ''algemeenheid'' van de gebarentaal (dus toch nog) die voor mij bepaalt of de communicatie ''eerlijk'' is.
Heb met belangstelling je reactie gelezen.
Dat communicatie een sleutelrol heeft is voor iedereen wel duidelijk. Maar uit ervaring weet ik dat veel van die communicatie ofwel niet verstaan of niet gelezen wordt.
Ook zou in uw stelling, de toegevoegde waarde waarop de heer Van Wolferen doelt schuilt in het tweede gedeelte van zijn zin nml ''...., anders kan ik de klus net zo goed door mijn eigen personeel laten doen. ''
M.a.w. de uitvoering van het advies.
En ik denk dat daar het schoentje i.v.m. ''de onvrede'' knelt. Natuurlijk hangt de omschrijving van het contract in belangrijke mate af over hoe dit moet ingevuldt worden, maar ik heb de impressie dat de meeste ''adviseurs'' zich ''van nature'' beperken tot het leveren van ''theoretisch'' advies terwijl dit van de onderneming nu juist de verwachting is, en in deze context kan ik je gelijk geven als je stelt dat het de ''taak'' is van de adviseur om het werkelijk probleem te achterhalen.
Voor de rest zou ik zeggen dat je zou moeten kunnen terugvallen op ofwel je eigen ervaringen of op steun/ervaring van xxxxx.
Als een klant mij zijn verwachtingen formuleert (of ik ze bekom door het stellen van de juiste vragen) dan weet ik perfect of die realistisch zijn of niet en indien nodig dan corrigeer ik die onmiddellijk (dus voor de aanvang van het contract, niet tijdens), verder kan ik een redelijk goed beeld schetsen van hetgeen de klant/onderneming te wachten staat en zeg hem dat ook, en hier komt de kat op de koord, want het is nu juist hier dat de stelling ''het naar de mond praten'' op de voorgrond treed.
Veel (niet alle) ''adviseurs'' (wat verstaan jullie Nederlanders daar nu inhoudelijk, eigenlijk onder?) zijn hier geneigd om de moeilijkheden te verzwijgen en de verwachtingen van de klant te bevestigen, terwille van het contract.
En dat brengt ons terug tot mijn overtuiging dat het de manier is waarop men de ''opdracht'' benadert de doorslaggevende factor is omtrent ''de toegevoegde meerwaarde'' van een ''adviseur''.
Reactie: Ad,
Het lijkt erop of je je talent kent...plezier is altijd een goede indicatie...Tja in essentie is er natuurlijk niets nieuws onder de zon....maar de repressie door aangeleerde vaardigheden wordt wel steeds groter...onder het mom van wetenschappelijkheid...
Reactie: Bedankt Frank, een prima artikel dat helpt bij een ''bewustwording'' omtrent Communicatie.
Net als Ad Beer wil ik pleiten voor ''natuurlijkheid'' en vermijding van kunstjes en trucjes. Woorden en lichaamstaal moeten congruent zijn. Ofwel volkomen jezelf zijn in communicatie.
Vr. groet,
Stef
