Reactie: Ik ben het hiermee eens omdat ik dit jaren al voor mijzelf doe 'Gunnen'
Gunnen is een systeem dat je jezelf kan aan leren en het begint in eerste instantie bij jezelf.
Ik gun mijzelf het succes van de dag ... ik laat duidelijk blijken dat ik het de klant ook gun ... ik praat niet over voordelen, speciale condities, of andere trick om de klant te overtuigen. Dit is te uitvoerig om hier even uit te leggen, maar succesvolle verkopers weten wel wat ik hiermee wil zeggen. Dit gun-succes word automatisch ook een succes voor het bedrijf waarvoor je werkt.
Uiteraard zal de klant je ook de order ook moeten gunnen maar daar werk je hard aan. Wil dit gunnen tot een totaal succes doen leiden dan blijf vooral jezelf.
Denk eens voordat je bij een klant naar binnen gaat wie je allemaal iets gunt, je vrouw, kinderen, jezelf, je baas, het bedrijf, de klant etc ... etc. Dit is voor iedereen verschillend maar het begint bij gunnen.
Reactie: Volgens mij is ZEGGEN (of denken)) waardoor je gemotiveerd raakt iets anders dan ergens door gemotiveerd raken.
En is een geldbonus een eenmalige motivatie, die gevolgd wordt door een terugval naar het oude motivatie niveau, of zit er een blijven effect aan?
Ik denk dat als je elk jaar een geldbonus kunt krijgen, je er nauwelijks nog door gemotiveerd wordt; het wordt een vanzelfsprekendheid net als je salaris. Erger nog, als die bonus dan ineens kleiner wordt of wegvalt, dan leidt dat tot demotivatie.
Reactie: Vreemd dat je een bedrijf runt met veel poeha en dat je al jaren nog geen muntje verdient hebt.
Vreemd is dan ook dat er mensen zijn die hun eigen geld stoppen in een het aflossen van schuld die een ander heeft veroorzaakt.
Nog vreemder is de arogantie waarmee deze mensen het bedrijf steeds maar weer op de kaart proberen te zetten terwijl iedereen zich moet afvragen waar al dit geld gebleven is.
Reactie: U hebt volkomen gelijk en eigenlijk ''draait'' het allemaal om het stellen van goede vragen. Bij het stellen van de goede vragen (vereist natuurlijk wel verdieping en voorbereiding) krijgt de verkoper de koopargumenten als het ware op een presenteerblaadje aangereikt.
Reactie: Hans van Dooren heeft gelijk met het stellen dat communicatie alleen te beperkt is. Zijn eigen praktijk is blijkbaar een goede case. Algemeen kan men stellen, dat reorganisaties van welke omvang dan ook een gewilde verandering inleiden, die vanaf de aankondiging een aanval is op de realiteit = de werkelijkheid waarin elke werknemer zich individueel ziet. Daarnaast wordt ook een aanval gedaan op de realiteit van de samenwerkende groepen. De persoonlijk belangrijke waarden en de waarden die de groep bewust of onbewust delen worden aangesproken en bedreigd. Dit veroorzaakt onmiddellijk een defensieve instelling, omdat er een herschikking van de belangrijkste waarden, waarin het eigen doel en zeker dat van de groep nog niet geformuleerd zijn, noodzakelijk wordt. Daarop heeft “het bedrijf” geen rechtstreekse invloed. Een intensieve betrokkenheid met inderdaad eigen inbreng in de vorm van meedenken, mee formuleren, meedoen en uitwisseling van inzichten is cruciaal. Vaststellen dat het doel van de reorganisatie in de genen van alle medewerkers gaat zitten is een bewijs voor de gelukte herschikking van de belangrijkste persoonlijke en groepswaarden. Op dat moment heeft het bedrijf = alle werknemers een werkelijke groei gerealiseerd, die de kwaliteit van de onderneming substantieel heeft vergroot. Dit wordt meetbaar in resultaten, in productiviteit en de eigen verantwoordelijkheid die werknemers nemen.
Reactie: Tom Peters heeft succes met dank aan dit schrijvende publiek. Zijn uitspraken gaan over tegenstellingen en wat doen wij? We gaan er vol in. Man, vrouw, hersenen in helften, emoties, intuďtie, macho en feministisch gedrag, ik beter dan jij en desnoods mijn hele familie en ga zo maar door.
Verder heeft Tom Peters ook gelijk, geen entrepreneurs dit wauwelende volkje. Entrepreneurs laten zich niet misleiden. Gelukkig hebben wij de poldercultuur!
Reactie: Gerekend vanuit de uitersten - 16 tot 40 procent - is dat dus nog altijd minder dan de helft. Ik kan dit niet echt dramatisch vinden. Men kan zich ook eens afvragen hoeveel kansen men voorbij laat gaan door te kiezen voor middelmatigheid ...
Reactie: Ik vond het goed dat je adviseert om eens te reflecteren en daardoor inzicht te krijgen waardoor sollicitaties mogelijk niet doorgaan.
Ik ben wel erg benieuwd hoe je wervings- en selectiebureaus kan onderscheiden van elkaar, welke schuiven alleen maar met cv's en welke zijn daadwerkelijk geďnteresseerd in het karakter van de persoon
Reactie: Mevrouw Pasch
Ik heb het druk, dus ik schrijf lange stukken, kost gewoon minder tijd.
Ik vrees dat u een van die vrouwen bent waar wij mannen echt bang voor zijn. Ik wil U de wet ook niet voorschrijven, ik wil met u de discussie aangaan.
Ik heb mijn onderbroek niet over een maillot aan, dus geen echte superman, gewoon een manager die door zijn glazen vloer zit te kijken hoe vrouwen proberen het glazen plafond (mijn vloer is uw plafond per slot) te doorbreken.
Helaas bevestigt u opnieuw het vooroordeel dat wij, male chauvinist pigs hebben. U gaat schelden (dus laat uw emotie gelden) maar niet niet de moeite om op een rationele manier een discussie te voeren. Tja, zo komt u nooit door dat glazen plafond heen.
Ik zal mijn moeder de groeten doen en ook aan mijn vrouw. Beide rationeel denkende vrouwen en misschien heeft mijn schat juist daardoor een bliksemcarriere gemaakt als herintredende vrouw van boven de 50. Of zou het zijn dat het management van het bedrijf waar ze werkt zo geďmponeerd is door de functie van haar man?
Reactie: Meneer Beer. U heeft waarschijnlijk genoeg tijd dat u ellenlange reacties kunt geven. Of u bent met de VUT. Ik ben een vrije vrouw die me door geen enkele man de wet laat voorschrijven. U bent blijkbaar een superman nou houden zo dan. De groeten aan mama beer.
Reactie: Eind 70-er jaren heb ik gewerkt bij een grote zorgverzekeraar in het zuiden van het land. Toen al was er een streven om de klant te laten weten wat er gedaan werd voor de zorg. Nu, anno 2007, is er nog niets veranderd, ik heb me onlangs aangemeld bij de website van de verzekeraar. Het enige wat ik kan zien was een machtiging afgegeven en een bedrag. De machtiging wordt niet aan mij gegeven, als klant. Neen, de zorgverstrekker krijgt hem en die nut dit uit (leuk gezegd he !).
Er is geen terugkoppeling. De zorgverstrekker behandelt me als een ding en trek verbaasd de wenkbrauw op als ik me enigzins assertief opstel. Nee, inderdaad, de stelsel moet onbetaalbaar worden voordat er werkelijk wat mag gebeuren ten voordele.
Reactie: Klanttevredenheid wordt ALTIJD gemaakt in het ''customer facing moment'' het moment dat er fysiek contact is met de klant.
Het gedrag van mensen is bepalend en niets anders.
Ik heb ooit eens een spiegel opgehangen met daarop de tekst ''klantgerichtheid kun je zien''. Het werkte wonderbaarlijk.
Aan de andere kant ben ik van mening dat de werkdruk in de zorg best een heel stuk lager kan. Ook in de zorg kom je met Business Process Reengineering technieken een heel eind. Sinds ik uit de zorg weg ben, zo'n 20 jaar geleden, is er aan de werkprocessen niet zo gek veel veranderd, een paar computers extra, maar verder maar weinig.
De zorg zou er goed aan doen om eens in andere sectoren te gaan kijken. Het eeuwige smoesje dat ze zorg anders is, daar trappen we niet meer in.
Een ander paradigma in de zorg kan veel werkdruk wegnemen én de klantgerichtheid vergroten. Niet alleen in de intramurale zorg, maar in de volle breedte.
Reactie: Mevrouw MC pasch lijkt zich inderdaad te laten leiden door het emotionele gedeelte van het brein en niet het rationele.
Zonder discriminatie t.o.v. de vrouw ben ik het eens met mijnheer Beer dat ik liever zaken doe met een man. Juist vanwege het feit dat emotionele zaken op de tweede plaats komen.
Echter dit was naar mij dunkt een onderwerp terzijde van het hoofdartikel.
Ad de beer, u geeft aan dat het gemiddeld aantal vrienden in Amerika ''100''bedraagt. Ik heb geen flauw idee waarop u de getallen vandaan haalt maar het lijkt mij nogal stug.
Toch mocht hun vriendenkring groter zijn dan die in Nederland denk ik niet dat dat hun saamhorigheid vergroot. Ik denk eerder dat het aantal ''echte vrienden'' gemiddeld groter is in Nederland dan in Amerika. Een amerikaan neemt sneller deel aan bijeenkomsten van verenigingen, geloofsgemeenschappen etc en voelt zich daar ook in thuis. Dit zijn echter veelal niet de mensen die nog thuis geven zodra het minder goed gaat met de persoon zelf.
Het sociale vangnet, zowel van de overheid als de gemiddelde inwoner is hier naar mijn mening groter.
