Reactie: Persoonlijk denk ik dat de oorzaak van dit probleem verder terug gezocht moet worden.Zaken als verantwoordelijkheidssgevoel behoor je bij de opvoeding mee te krijgen en tijdens de schoolperiode. Managers maken vaak de fout om te denken dat iedereen een minimale basis op zak heeft en gaan de medewerkers dienovereenkomstig behandelen.Tegenwoordig is leiding geven een mix van zakelijk en prive waarbij opvoeding vaak een groter aandeel heeft dan het zakelijk aansturen.Als manager blijf ik mens en heb begrip voor prive zaken van de medewerker maar zij weten ook dat er een zeer zakelijke kant is waar niet aan wordt getornd.
Reactie: Wellicht goed om ook eens na te denken over zichzelf sturende teams.Waarbij je in uw geval de leiding delegeert naar het team als de leider zelf [even] afwezig is.Bijvoorbeeld door een dagleider aan te stellen, steeds een ander uit het team dat laat ervaren, ook de minder taakvolwassenen!Waarna positieve feedback steeds.Zorg voor een groeiklimaat en de motivatie om te willen leren.Vermijdt saaiheid, juist in deze branche!
Reactie: Hoezo modeverschijnsel dat nu komt overwaaien: de 1e Nederlandse vertaling verscheen al in 2004! Overigens las ik toen eindelijk iets over waar ik al sinds de pubertijd last van heb. En graag even onderscheid maken tussen mensen die echt ergens aan lijden en zich koste wat kost door het leven vechten omdat ze zich niet willen laten kennen en hen die de 'modeziektes' al excuus gebruiken voor hun disfunctioneren om zo hun eigenlijke problemen niet te 'hoeven' oplossen en zo 'legitiem'de kantjes ervan af kunnen blijven lopen'.
Reactie: Ik werk sinds kort in een mannenorganisatie (technisch productiebedrijf) en werd afgelopen vrijdag door mijn werkgever onterecht beschuldigd van iets, op een zeer kleinerende toon. Ik heb mezelf op een respectvolle manier verdedigd en mijn onschuld aangetoond, maar toch bleef hij 'blaffen' en verliet de ruimte zonder mij gelegenheid te geven om nog te reageren. Ik was laaiend! Om een emotionele oorlog te voorkomen heb ik op dat moment besloten om hem niet aan te spreken op zijn gedrag.
Enige tijd later was de werkdag om en zijn we zonder het uit te praten naar huis vertrokken. Dit weekend heb ik veel nagedacht over hoe nu verder te gaan.
Er is al eerder iets dergelijks gebeurd, maar toen heb ik besloten het erbij te laten omdat hij misschien een slechte dag had… Ik heb na vrijdag de neiging om de communicatie met deze man op te geven en dat betekent dat ik daar vertrek. Op zich heb ik hier geen moeite mee.
Toch zegt mijn verstand dat ik dit onderwerp weer moet gaan aansnijden en vertellen dat ik niet op deze manier wil communiceren. We zijn allebei volwassen (beiden rond de 40), hebben qua opleiding vergelijkbaar niveau en ik vind dat we dan respectvol met elkaar moeten omgaan. Het feit dat hij werkgever is en ik werknemer ben doet daar niets aan af. In mijn beleving vallen sociale vaardigheden gewoon onder normen en waarden. Dit is in dit bedrijf echter eenrichtingverkeer, overigens niet alleen in de communicatie met mij in het bijzonder.
Ik verwacht dat als ik aankaart dat ik niet zo wens te worden behandeld dat hij zal reageren dat ik overdrijf en me aanstel. Het is tenslotte een mannenwereld en dat werkt nu eenmaal anders. Eigenlijk weet ik niet goed hoe ik moet reageren als iemand strikt emotieloos (dat is een understatement…) wil communiceren en van mij verwacht dat ik dit ook kan.
A. Moet ik leren om emotieloos te communiceren?
B. Moet ik een poging doen om de ander te overtuigen dat het ook anders kan?
C. Is dit een kansloze ‘relatie’?
Veel dank voor alle info!
Reactie: Dit artikel lijkt op een poging van de onderzoekers (waarschijnlijk mannen...) om met de macht van wetenschappelijk onderzoek de rol van vrouwen terug te dringen.
Gelukkig zijn steeds meer bedrijven actief bezig met het verhogen van hun 'diverstity'. Een kanttekening wil ik wel graag maken: Succes ontstaat naar mijn mening en vanuit ervaring in de begeleiding van organisaties door de integratie van masculiene en feminiene eigenschappen (doel en resultaatgerichtheid vanuit verbinding en harmonie bijvoorbeeld).
Die feminiene eigenschappen kunnen ook in mannen aanwezig zijn, en tegelijkertijd (daar heeft het artikel wel een punt) zie ik vaak vrouwen die ook dominant masculiene eigenschappen inzetten om zich te meten met de top!
Reactie: Psychologen zijn er niet om patienten naar de mond te praten. Daarmee vergroten ze de problemen alleen maar als er eigenlijk weinig aan de hand is.
Volgens mij stelt deze psycholoog dat er sprake is van hypochondrie. In dat geval is het zeer kwalijk om mee te gaan met de patient.
Verder ben ik van mening dat mensen die graag werk en prive gescheiden willen houden daar ook consequent in moeten zijn: Wil jij je werk niet mee naar huis nemen? neem je huis dan ook niet mee naar je werk. Als jij door wat voor aandoening dan ook niet geschikt bent voor je wek, moet je niet raar opkijken als er een andere oplossing wordt gezocht.
p.s. natuurlijk is iedereen ''hooggevoelig''. Als je dat namelijk niet van jezelf zegt suggereer je dat je je niet in kunt leven in mensen en dat je hun emoties niet begrijpt. Wie zegt dat nou van zichzelf?
Reactie: Het wordt hoog tijd dat we weer wat meer aandacht krijgen voor ''volwassen'' gedrag. De ''verkinderachtiging'' in onze maatschappij die na Big Brother 1 is ongeremd doorgeslagen naar alle geledingen van de samenleving. Wist u dat er mensen zijn die denken dat RTL boulevard ''het nieuws'' brengt. Wist u dat velen denken dat de dagelijkse soap series een getrouwe weerspiegeling zijn van de samenleving?
''Afzeik TV'' sorry voor deze banale term in pseudo talentenjacht scoort huizenhoog.
Ik vind het getuigen van kleuterschoolniveau om zodra de supervisor de hielen heeft gelicht het werk het werk te laten en wat voor jezelf te gaan doen.
Overigens geldt dat ook voor de manier van leiding geven en daar ben ik het volledig met Asha eens. Termen als aansturen en afrekenen komen voort uit een manier van leiding geven die in de jaren 20 van de vorige eeuw modern was. En ja mensen hebben naast hun werkleven ook een sociaal leven. Mensen vinden het fijn om dingen met elkaar te delen en daar is in een strak geleid call center waar elke seconde telt geen ruimte voor.
Zelfsturing, taakvolwassenheid, motivatie, respect, samenwerken, met elkaar, de schouders er onder, teamprestatie, waardering, deze rij kan naar believen worden uitgebreid op de eerste brainstormsessie van het teamoverleg, dat ook maar al te vaak ontbreekt bij het gemiddelde call center. Als u samen met uw team serieus inhoud en betekenis aan deze opsomming weet te geven zult u merken dat de sfeer al anders wordt.
Ik weet zeker weten dat deze bezigheid direct al een positieve wending geeft aan de ontstane spanning tussen wij en zij.
Reactie: Volgens mij klopt de stelling wel dat bevlogenheid een effect heeft op effectiviteit (Obama vs. Balkenende), maar dat dat met training te maken heeft, lijkt me een preek voor de eigen parochie van Schouten Nelissen. Bevlogenheid in organisaties heeft alles te maken met mindset en vooral dialoog. Zet daar voor de verandering eens op in ipv schijn oplossingen dmv training (alle hoera voor trainingen, maar niet als oplossing voor ontbreken van bevlogenheid...)
Reactie: Ja, lekkere psycholoog, die Bakker. Die mag zich ook wel eens gaan bijscholen met z'n scepsisme! Tjongejonge...
Ik ben ook een hsp-er...en niet net, maar al m'n hele leven. Wat nou modeziekte? Het is trouwens niet eens een ziekte.
Reactie: Inderdaad een vervelend artikel. Heren managers zijn bang dat ze hun slaafjes kwijt raken, of dat deze te veel centjes gaan kosten. Gezeur stagneert de bedrijfsgroei. Die drang naar groei en economische groei in het algemeen maakt mensen en de rest van de wereld ziek (millieu) en levert producten en andere dingen op die niemand nodig heeft, het is een grote onzinmolen waar we allemaal deel aan hebben. Mensen die (gelukkig) natuurlijkerwijs niet in deze ratrace mee kunnen komen worden als lastig gezien...
Even los van de benaming HSP is er vaak duidelijk iets aan de hand en dat vraagt om aandacht.
En... Mensen met HSP hebben op een bepaalde manier altijd gelijk, vind ik. Kijk maar, waar voelen HSP-ers zich altijd op hun gemak en kunnen ze weer bijtanken? In huis ja, maar wat ook altijd genoemd wordt: in de natuur. Gezien de geschiednis van de mensheid tot nu toe is het erg onaannemelijk dat wij geschikt zijn voor dagen vol stress, e-mails, constant veel mensen om ons heen, opgesloten zitten in geaircode betonnen kantoren, de hele dag telefoneren, herrie aan ons hoofd, etc. We leven nog maar pakweg een jaar of 50 in dat soort situaties, laten het er 100 zijn, of 200 (industriele revolutie) dan nog: een ieniemini kleinigheid vergeleken met hoe lang we al bestaan. Heren managers hebben hun pakweg 200 jaar om op te steunen, HSP-ers hebben er tienduizenden. Deze verandering van rustig aan en veel buiten in de natuur naar stress en binnen met niks dan beton en machines om je heen, zou wel eens niet goed bij onze natuurlijke staat kunnen passen. De evolutie kan nooit zo snel reageren dat we er nu al op aangepast raken. Dus zoals ik het zie is het verlangen van hooggevoelige mensen naar rust en natuur volkomen gezond en logisch, en het meedraaien in de ratrace ongezond en onlogisch, we zijn er volgens mij gewoon niet voor gemaakt. In Nederland zijn 1 Miljoen mensen aan de antidepressiva, alsof het paracetamolletjes zijn!
Mensen met HSP: gefeliciteerd, je hebt ergens een notie van de natuurlijke menselijke staat-van-zijn. Ik hoop dat iedereen die dit merkt bij zichzelf er naar luistert en actie onderneemt, gewoon weigeren om mee te doen. Hoe meer mensen dit doen hoe beter, als iedereen het zou doen zou onmiddelijk de hele economie in elkaar flikkeren, dat zou mooi zijn...
Maar wel zelf de verantwoordlijkheid nemen natuurlijk, misschien moet je een goedkopere auto gaan rijden als je minder gaat werken; en niet in je vrije dagen allerlei andere onzin gaan doen. Luisteren naar je systeem en je natuurlijke staat begint en eidigt niet alleen op de werkvloer natuurlijk, het is een kunst die over het hele leven gaat en moet gaan, anders slaat het nergens op. Deze eigen verantwoordelijkheid is erg belangrijk. Ik kan me vanuit dit oogpunt trouwens wel een beetje voorstellen dat heren managers bang zijn voor misbruik, er zijn nou eenmaal mensen die geen verantwoordelijkheid voor hun leven nemen en alles op boven hen geplaatse instanties afschuiven en zo de boel belazeren.
