Op de projectmanagementschool leren we precies hoe het allemaal moet: het einde van het project komt na het begin, je kunt het maar beter zo goed mogelijk voorbereiden en het is verstandig het geheel in kleine overzichtelijke stukjes op te delen. Logisch, he? Waarom verprutsen we dan nog steeds twee derde van alle projecten, groot en klein, altijd en overal?
Sinds 1990 zijn onze computers meer dan 4000 keer zo snel geworden en naderen onze methodieken aan perfectie. Toch mislukt nog steeds tweederde van alle projecten, groot en klein, altijd en overal. Wat is hier aan de hand?
Zonder assistentes zijn onze dokters, leiders en managers nergens. Niemand werkt waarlijk alleen. Je hoeft je maar vóór te stellen dat alle ondersteuning spontaan een weekje wegvalt en je raakt in paniek. Dat mag best wel eens wat vaker erkend worden. Toegegeven, zonder leiders en managers geen assistentes, maar er is geen enkele reden om te stellen dat een dergelijke wederzijds afhankelijke werkrelatie scheef zou moeten staan. Wat denk jij?
Pesten op het werk is niet anders dan pesten op school. De daders doen hetzelfde, de slachtoffers lijden niet minder. Traditioneel wordt de focus gelegd op deze twee groepen. Maar wat doen we met die grote groep buitenstaanders? Die staan er omheen en kijken er naar. Misschien moeten we hier leren van ‘KiVa’, de antipest-methode uit Finland. Want wat werkt op het schoolplein zou zomaar eens succesvol kunnen zijn op de werkplek.
Klagen over de economische crisis is als klagen over het weer. We koesteren het irrationeel en onrealistisch verlangen naar een immer schijnende zon. De aandelen moeten voortdurend omhoog (de huizenprijzen ook), onze inkomens moeten ieder jaar boven de inflatie uitstijgen, we willen almaar gelukkiger worden, nog meer dingen kopen, de hele tijd gezond zijn… Maar wat omlaag gaat, gaat ook weer omhoog, dus waarom zijn we eigenlijk zo bang voor de Grote Boze Golf?
De mobiele telefoon is niet meer uit het straatbeeld weg te denken. Iedereen kan ons overal bereiken en alle informatie van de wereld is met slechts een tik, tap, veeg of pinch onder handbereik. We lijken steeds meer eenzijdig afhankelijk te worden van onze smartphone maar dat is een gevaarlijke misvatting. De smartphone is ook afhankelijk van ons! Maar hoe voorkom je een wederzijds afhankelijke relatie? Door het uit te maken en daarna vriendjes te blijven. Lees snel verder!
Het is een hardnekkige misvatting dat sleur op je werk alleen maar heeft te maken met een voortdurende onderbelasting. Sleur treedt net zo goed op bij een chronische overbelasting. Jazeker: ook als je de hele tijd druk-druk-druk bent zit je in een sleur. Te lang teveel te doen hebben veroorzaakt sleurstress. Het werkt als een sluipmoordenaar en bekruipt je heel geniepig. Gelukkig hoeven we dat niet machteloos te ondergaan; we kunnen er zelf een hele hoop aan doen. Lees maar eens verder.
Heeft u wel eens gekeken naar een groep leeuwen die na de jacht heerlijk in het zonnetje op de savanne ligt uit te buiken? Is er ooit eentje alsnog met een volle pens achter een zebra aan gegaan? Ik denk het niet! Het hedendaagse werken is ver af komen te staan van dit uitbuikprincipe. De moderne mens zwoegt maar door, ook al is de buit al lang binnen. Het veroorzaakt baanbalen, jobtobben, ellendewentelen en sleurstress. Hoe komt dat? Lees gerust even met me mee.
Het is een hardnekkig misverstand dat negatief geformuleerde nieuwsberichten meer aandacht zouden trekken dan positief ingestoken teksten. Je hoeft maar door de kranten te bladeren en je snapt wat ik bedoel: de nadruk ligt voortdurend op de negatieve afwijkingen. Laat jezelf daarvan een intiem halfuurtje doordrenken en je bent alwéér wat somberder, angstiger en meer paranoia geworden. Kritisch zijn is één ding. Maar wat let ons er een positieve draai aan te geven?
In de wondere wereld van de menselijke emoties kunnen we het ons niet veroorloven zwart/wit te denken of te doen. Daarvoor zijn ze veel te complex en veel te interactief. Hetzelfde geldt voor klagen. Een binaire benadering is ongewenst maar ook totaal onnodig. Ik wil daarom graag een parallel trekken met vegetarisme. Hè?! Jazeker, lees snel verder!
Op 9 september schreef ik in mijn blog "Klaagkampioenen" over Bep en Harrie: notoire zware klagers in de trein. Anti-klagers staan voortdurend voor de keuze: ga ik het zeuren en zaniken positief pareren of nu-e-ven-niet? Bij dit klaagstel besloot ik alleen te observeren en niet te prikkelen. Voor de nieuwsgierigen onder ons: wat gebeurt er als je wél ingrijpt? Ander voorbeeld, zelfde principe: lees snel verder!
Als het gaat om ons eigen klaaggedrag lijkt er geen onderwerp te zijn waarover we niets te miepen hebben. Toch zijn er, als je heel goed kijkt, feitelijk maar vijf categorieen waarin we zo graag ons ongenoegen uiten. Vijf? De schijf van vijf bedoel je? Inderdaad! Kijk maar:
Wat is erger: iemand die voortdurend loopt te mopperen over alles en iedereen of diegene die daar nooit eens wat van zegt? Intuitief hebben we de neiging om te zeggen: die eerste! Die vertóónt tenslotte het gedrag. Nou, daarover verschillen we dan van mening want kijk maar eens waar het op uit kan draaien. Ik stel aan u voor: Bep en Harrie, klaagkampioenen.
