Het is een hardnekkige misvatting dat sleur op je werk alleen maar heeft te maken met een voortdurende onderbelasting. Sleur treedt net zo goed op bij een chronische overbelasting. Jazeker: ook als je de hele tijd druk-druk-druk bent zit je in een sleur. Te lang teveel te doen hebben veroorzaakt sleurstress. Het werkt als een sluipmoordenaar en bekruipt je heel geniepig. Gelukkig hoeven we dat niet machteloos te ondergaan; we kunnen er zelf een hele hoop aan doen. Lees maar eens verder.
Heeft u wel eens gekeken naar een groep leeuwen die na de jacht heerlijk in het zonnetje op de savanne ligt uit te buiken? Is er ooit eentje alsnog met een volle pens achter een zebra aan gegaan? Ik denk het niet! Het hedendaagse werken is ver af komen te staan van dit uitbuikprincipe. De moderne mens zwoegt maar door, ook al is de buit al lang binnen. Het veroorzaakt baanbalen, jobtobben, ellendewentelen en sleurstress. Hoe komt dat? Lees gerust even met me mee.
Het is een hardnekkig misverstand dat negatief geformuleerde nieuwsberichten meer aandacht zouden trekken dan positief ingestoken teksten. Je hoeft maar door de kranten te bladeren en je snapt wat ik bedoel: de nadruk ligt voortdurend op de negatieve afwijkingen. Laat jezelf daarvan een intiem halfuurtje doordrenken en je bent alwéér wat somberder, angstiger en meer paranoia geworden. Kritisch zijn is één ding. Maar wat let ons er een positieve draai aan te geven?
In de wondere wereld van de menselijke emoties kunnen we het ons niet veroorloven zwart/wit te denken of te doen. Daarvoor zijn ze veel te complex en veel te interactief. Hetzelfde geldt voor klagen. Een binaire benadering is ongewenst maar ook totaal onnodig. Ik wil daarom graag een parallel trekken met vegetarisme. Hè?! Jazeker, lees snel verder!
Op 9 september schreef ik in mijn blog "Klaagkampioenen" over Bep en Harrie: notoire zware klagers in de trein. Anti-klagers staan voortdurend voor de keuze: ga ik het zeuren en zaniken positief pareren of nu-e-ven-niet? Bij dit klaagstel besloot ik alleen te observeren en niet te prikkelen. Voor de nieuwsgierigen onder ons: wat gebeurt er als je wél ingrijpt? Ander voorbeeld, zelfde principe: lees snel verder!
Als het gaat om ons eigen klaaggedrag lijkt er geen onderwerp te zijn waarover we niets te miepen hebben. Toch zijn er, als je heel goed kijkt, feitelijk maar vijf categorieen waarin we zo graag ons ongenoegen uiten. Vijf? De schijf van vijf bedoel je? Inderdaad! Kijk maar:
Wat is erger: iemand die voortdurend loopt te mopperen over alles en iedereen of diegene die daar nooit eens wat van zegt? Intuitief hebben we de neiging om te zeggen: die eerste! Die vertóónt tenslotte het gedrag. Nou, daarover verschillen we dan van mening want kijk maar eens waar het op uit kan draaien. Ik stel aan u voor: Bep en Harrie, klaagkampioenen.
Dat we in een fantastisch, welvarend, veilig, rijk en inspirerend land wonen hoor je niet zo vaak zeggen. Tijdens de lunch en bij de koffiemachine hoor je veel eerder klaagzangen die het tegendeel suggereren. Daarbij lijken steeds dezelfde gemeenplaatsen voorbij te komen die meestal stilzwijgend knikkend worden aanvaard. Hebben we het dan zo slecht in Nederland? Staan we met zijn allen op instorten? Ik denk het niet!
Is klagen een kwestie van kiezen? Jazeker! Maar de onbewuste component maakt het wel eens lastig ons eigen gedrag te doorzien. Een kritische opmerking doet het veel beter in een positieve context en dat is even gemakkelijk gezegd als gedaan. Kijk maar...
Er is iets opvallends gemeenschappelijks aan het nieuws van de afgelopen tijd. Er wordt veel geklaagd over het weer, de beurs, geluksbeleving, vakantie en de kwaliteit van producten en diensten. Het is net alsof we willen dat ze altijd mooi, stijgend, permanent, optimaal en fantastisch zijn. Wat klopt er niet aan dat plaatje?
D #tweetfactor houdt de Twitter-gemoederen flink bezig en dat zie ik graag. Mijn blog over de #tweetscore was nog niet uit of ik kreeg alweer nuttige aanwijzingen voor een mogelijke alternatieve benadering. Het couveusekindje uit mijn 1e blog blijkt een Siamese tweeling te zijn: er is namelijk ook nog een #volgfactor. Lees snel verder!
Mijn weblog van 28 juli over de #tweetfactor heeft flink wat stof doen opwaaien. Blijkbaar vinden we het leuk onze bekendheid en beroemdheid (of misschien wel onze beruchtheid) te checken. Maar er werden ook terechte opmerkingen geplaatst over de relatieve aard van de eenvoudige berekening. Een toevoeging is m.i. op zijn plaats, introducerende: de #tweetscore en het #tweethokje.
Heb je altijd al willen weten hoe bekend, beroemd of berucht je bent op internet? Hoe je je onderscheidt van anderen en hoe zich dat verhoudt tot de "echte" beroemdheden? Twitter biedt ons een eenvoudige manier om dat te toetsen: de #twitterfactor. Nu kan iedereen bekijken hoe de verhoudingen liggen, zowel zakelijk als privé. Lees snel verder!
Zou jij het geloven als iemand zei dat tweederde van alle projecten faalt ten opzichte van de oorspronkelijke doelen? Overal en altijd? Dat de helft daarvan alleen met hangen en wurgen over de eindstreep komt? En dat die andere helft zelfs voortijdig wordt gestopt? Zou jij geloven dat er maar één oorzaak is van al dat leed? En dus ook maar één oplossing? Laat ik eens wat leiderschapsknuppels in het projectmanagement-hoenderhok gooien.
