Het is een hardnekkig misverstand dat negatief geformuleerde nieuwsberichten meer aandacht zouden trekken dan positief ingestoken teksten. Je hoeft maar door de kranten te bladeren en je snapt wat ik bedoel: de nadruk ligt voortdurend op de negatieve afwijkingen. Laat jezelf daarvan een intiem halfuurtje doordrenken en je bent alwéér wat somberder, angstiger en meer paranoia geworden. Kritisch zijn is één ding. Maar wat let ons er een positieve draai aan te geven?
In de wondere wereld van de menselijke emoties kunnen we het ons niet veroorloven zwart/wit te denken of te doen. Daarvoor zijn ze veel te complex en veel te interactief. Hetzelfde geldt voor klagen. Een binaire benadering is ongewenst maar ook totaal onnodig. Ik wil daarom graag een parallel trekken met vegetarisme. Hè?! Jazeker, lees snel verder!
Op 9 september schreef ik in mijn blog "Klaagkampioenen" over Bep en Harrie: notoire zware klagers in de trein. Anti-klagers staan voortdurend voor de keuze: ga ik het zeuren en zaniken positief pareren of nu-e-ven-niet? Bij dit klaagstel besloot ik alleen te observeren en niet te prikkelen. Voor de nieuwsgierigen onder ons: wat gebeurt er als je wél ingrijpt? Ander voorbeeld, zelfde principe: lees snel verder!
Als het gaat om ons eigen klaaggedrag lijkt er geen onderwerp te zijn waarover we niets te miepen hebben. Toch zijn er, als je heel goed kijkt, feitelijk maar vijf categorieen waarin we zo graag ons ongenoegen uiten. Vijf? De schijf van vijf bedoel je? Inderdaad! Kijk maar:
Wat is erger: iemand die voortdurend loopt te mopperen over alles en iedereen of diegene die daar nooit eens wat van zegt? Intuitief hebben we de neiging om te zeggen: die eerste! Die vertóónt tenslotte het gedrag. Nou, daarover verschillen we dan van mening want kijk maar eens waar het op uit kan draaien. Ik stel aan u voor: Bep en Harrie, klaagkampioenen.
Dat we in een fantastisch, welvarend, veilig, rijk en inspirerend land wonen hoor je niet zo vaak zeggen. Tijdens de lunch en bij de koffiemachine hoor je veel eerder klaagzangen die het tegendeel suggereren. Daarbij lijken steeds dezelfde gemeenplaatsen voorbij te komen die meestal stilzwijgend knikkend worden aanvaard. Hebben we het dan zo slecht in Nederland? Staan we met zijn allen op instorten? Ik denk het niet!
Is klagen een kwestie van kiezen? Jazeker! Maar de onbewuste component maakt het wel eens lastig ons eigen gedrag te doorzien. Een kritische opmerking doet het veel beter in een positieve context en dat is even gemakkelijk gezegd als gedaan. Kijk maar...
Er is iets opvallends gemeenschappelijks aan het nieuws van de afgelopen tijd. Er wordt veel geklaagd over het weer, de beurs, geluksbeleving, vakantie en de kwaliteit van producten en diensten. Het is net alsof we willen dat ze altijd mooi, stijgend, permanent, optimaal en fantastisch zijn. Wat klopt er niet aan dat plaatje?
D #tweetfactor houdt de Twitter-gemoederen flink bezig en dat zie ik graag. Mijn blog over de #tweetscore was nog niet uit of ik kreeg alweer nuttige aanwijzingen voor een mogelijke alternatieve benadering. Het couveusekindje uit mijn 1e blog blijkt een Siamese tweeling te zijn: er is namelijk ook nog een #volgfactor. Lees snel verder!
Mijn weblog van 28 juli over de #tweetfactor heeft flink wat stof doen opwaaien. Blijkbaar vinden we het leuk onze bekendheid en beroemdheid (of misschien wel onze beruchtheid) te checken. Maar er werden ook terechte opmerkingen geplaatst over de relatieve aard van de eenvoudige berekening. Een toevoeging is m.i. op zijn plaats, introducerende: de #tweetscore en het #tweethokje.
Heb je altijd al willen weten hoe bekend, beroemd of berucht je bent op internet? Hoe je je onderscheidt van anderen en hoe zich dat verhoudt tot de "echte" beroemdheden? Twitter biedt ons een eenvoudige manier om dat te toetsen: de #twitterfactor. Nu kan iedereen bekijken hoe de verhoudingen liggen, zowel zakelijk als privé. Lees snel verder!
Zou jij het geloven als iemand zei dat tweederde van alle projecten faalt ten opzichte van de oorspronkelijke doelen? Overal en altijd? Dat de helft daarvan alleen met hangen en wurgen over de eindstreep komt? En dat die andere helft zelfs voortijdig wordt gestopt? Zou jij geloven dat er maar één oorzaak is van al dat leed? En dus ook maar één oplossing? Laat ik eens wat leiderschapsknuppels in het projectmanagement-hoenderhok gooien.
"Dat was raar, zeg! Het gesprek viel helemaal stil en ze keken me zó raar aan!" - "Ohja, joh? Wat zei je dan?" - "Dat ik dit jaar met vakantie nergens heen ga!" - "Tja…". Het is weer vakantietijd. De ene exotische bestemming wedijvert met de andere. Het kan niet ver of "apart" genoeg zijn. Ohja? Moet dat? Mogen we niet eens een keertje overslaan? Jazeker, dat mag! Hier zijn vijf verrassende redenen om dat te overwegen.
Het hele verschijnsel klagen komt met een aantal interessante paradoxen (*). Eén daarvan is dat we van onszelf helemáál niet vinden dat we klagen. Het zijn vooral die anderen die dat doen. Maar klagen doen we allemaal. Het is de manier waaróp die telt. Klagen is een keuze, reclameren is een kunst. Gaan we zeuren of gaan we zaken doen, dat is de kwestie. Die keuze ligt bij onszelf. Kijk maar eens wat je kunt doen om zakelijk zeuren bij jezelf te voorkomen.
