Opvallend hoeveel actuele discussies er zijn over het eventueel falen van het onderwijssysteem. Mijn artikel was bijna af, toen ik toevallig bij Zembla op Nederland 3, interessante dingen hoorde over de duizenden drop-outs per jaar. De opmerking die geplaatst werd en mij bijgebleven is, is de omschrijving van het VMBO als een sociaal-economisch afvalputje. Discussies branden los om terug te gaan in de tijd, terug naar de ambachtsscholen. Waar blijft dan de kenniseconomie, de kenniscreatie?
Komkommertijd is dit jaar vroeg gekomen: onderzoekers hebben de 'Quarterlifecrisis' ontdekt. Mensen tussen de 25 en 35 trekken hun identiteit en de zin van hun leven in twijfel. Dat mag wel zijn, maar een crisis is dit niet. Wel een teken van een gezonde, bewuste generatie.
Kenniswerkers die parttime willen werken worden gestraft met een onterechte en demotiverende korting op hun loon. Professionals worden niet voor hun tijd maar voor hun kennis betaald, dus bij gelijke productiviteit hoort gelijke beloning. Managers met een grote mond over de kenniseconomie moeten de daad bij het woord voegen en parttimers betalen als fulltimers.
Een mooi staaltje hypocrisie: Britse werknemers vinden in meerderheid (62 procent) dat hun werkgever meer geld moet uitgeven aan het milieu. Maar als daardoor de persoonlijke bonus lager uitvalt, dan toch liever niet, dan hoeft het voor 8 van de 10 werknemers niet, zo blijkt uit een recent onderzoek. Beter kan het dilemma van maatschappelijk verantwoord ondernemen (MVO) niet worden geïllustreerd.
Sommige mensen hebben iets speciaals met tijd en tot die groep behoor ik zeker. Zo ben ik getrouwd op 9-9-'99 en heb ik de 10.000-ste levensdag van mijn vrouw ooit groots gevierd. Tijd is geld; tijd gaat zo voorbij... maar wat is tijd eigenlijk? Werkt een manager het meest efficient als hij vlug werkt of als hij juist de tijd voor zijn personeel en klanten neemt? Hoe dan ook... Ik heb een speciaal moment voor u gevonden om daar eens bij stil te staan...
In navolging van de MBA op een bierviltje, hier dan management consultancy op een bierviltje. Duizenden slides, modellen, concepten en processen samengeperst tot een slide. Fijn weekend :)
De term ‘organisatie’ lijkt te impliceren dat er een eenduidige, monolithische entiteit is die zich in samenhang voortbeweegt. Eigenlijk spreek je dan over ‘dé organisatie’. Maar bestaat die ook echt? Zijn organisaties niet veelal een chaotisch samenraapsel van afdelingen, projecten en allianties die primair hun eigen zelfbehoud en welzijn nastreven?
Beloning naar resultaat wordt vaak toegepast in sales omgevingen. De ratio hierachter is dat mensen harder werken als ze daarmee meer beloond worden. Een nieuwe studie toont aan dat de Amerikaanse overheid haar defensieleveranciers ook bonussen geeft als ze geen of slecht werk leveren. Een innovatieve benadering?
Het taalgebruik onder managers en directeuren wil nog wel eens - hoe zeg ik dit diplomatiek - ambigu zijn. Ze vragen betere 'performance' of meer 'synergie'. 'Best practices' wil ook nog wel eens een 'key issue' zijn. Mooie woorden, spannende kreten, maar wat betekenen ze nu precies? Waarschijnlijk dat iedereen in de organisatie aan het hallucineren is.
Even terug naar 8 maart jl. Het was Internationale Vrouwendag en minister Verdonk gaf de aftrap van ‘Fietsvriendinnen' dat autochtone en allochtone vrouwen via fietsen met elkaar in contact brengt. Ik was één van de genodigden en nieuwsgierig. Het was de dag na de gemeenteraadsverkiezingen en het aftreden van Van Aartsen was niet zo lang bekend.
Ik heb een 'Cardio Check' gekocht. Het is een apparaatje waarmee ik kan controleren of mijn hart nog goed functioneert. Het maakt een mini-filmpje van mijn hart, gewoon door mijn duimen op twee elekroden te drukken. Misschien voorkom ik hiermee de 'managers disease', tien tot twintig jaar geleden de benaming voor een hartinfarct. Ben ik paranoia of gewoon gezond bezig?
Nieuwe klanten winnen is een lastige klus. Prospects omvormen van twijfelaars tot trouwe fans is nog veel lastiger. Trouwe klanten tegen je in het harnas jagen is echter een fluitje van een cent. Alles wat er voor nodig is: enkele ogenblikken van hersenloos gedrag.
"Van alle bazen doet 50 procent niks aan secretaressedag. Ze vergeten het gewoon. En van al die bazen die wel iets doen, laat 25 procent zijn/haar secretaresse zelf haar cadeau kopen," lees ik in een mailing. Onze secretaresses verdienen beter. En daarom kunnen secretaresses (of wie dan ook) nu alvast een gratis post-it op reuzenformaat bestellen, die op de auto of het beeldscherm van de baas kan worden geplakt.
71 procent van de werknemers "is er niet van overtuigd dat zijn of haar leidinggevende meer kwaliteiten heeft dan hij of zij zelf", lees ik naar aanleiding van onderzoek. Op zich goed natuurlijk: jonge mensen met de ambitie om het beter te doen zijn goud waard. Maar wat blijkt?
