Reactie: Ik ben het helemaal eens met mevrouw Dinther. Niet alleen moet u iets meer afstand bewaren, er is ook iets paradoxaals aan de hand als u uw beste medewerker wilt ontslaan. Kijk goed naar uw eigen motieven en oordelen, en laat een medewerker vooral de eigen sores oplossen. U bent al in de fout gegaan. Bijvoorbeeld het verstrekken van een lening is geen bedrijfsfunctie. Hoogstens kunt u voorschotten op loon, bonussen of loonsverhogingen geven, mits de medewerker daar voor in aanmerking komt.
Tuurlijk zijn er vrouwen die een hoge opleiding hebben, en daarna ontdekken dat het zorgen voor je (al dan niet eigen) kinderen iets is dat je mee wilt maken/ beleven. Ze zijn groot voor je er erg in hebt. Maar wil dat dan zeggen dat als ze een aantal jaren daarvoor nb op aanraden van de regering een hoge opleiding hebben genoten, waarvoor ze overigens jaren later nog aan het afbetalen zijn, ze beboet worden als ze van de jonge telgen willen genieten.
Worden dan alle vrouwen die een lager genoten opleiding hebben verplicht oppasmoeder?
Daar komt bij dat het vaak ook nog eens een kwestie is van geld dat op de plank moet komen.
Als de vrouwen in gelijke functies ook gelijke beloning zouden krijgen, dan zouden de mannen ook eens minder kunnen gaan werken. Maar zolang de kinderopvang bijna onbetaalbaar is, en de mannen meer verdienen wordt het toch door de overheid in de hand gewerkt dat de vrouwen thuis komen te zitten.
Laten ze in den Haag dat probleem eerst maar eens rechtzetten voordat ze het ''slachtoffer'' ook nog eens gaan beboeten.
Reactie: Lichtelijk verbijsterd ben ik over de zwart-wit redenatie en voorbijgaand aan het feit dat hier sprake was van een groep werknemers die vastgelopen waren in de breedste zin van het woord.
Het spreekt m.i. voor zich dat bij een normaal functionerende werknemer in een gezond werkmilieu een goede mix van beloning en straf optimaal is. Je kunt als manager het optimum uit je mensen halen door -a- van ze te verlangen met oplossingen te komen i.p.v. het aandragen van problemen, -b- te werken met werkplannen met afgesproken doelstellingen en tijdschema's en -c- ze ter verantwoording te roepen indien doelstellingen niet of te laat worden verwezenlijkt.
Op deze manier motiveer je het personeel door ze innovatief mee te laten denken, verantwoordelijkheid te geven, taken duidelijk vast te leggen en ze op het resultaat te beoordelen.
De kwaliteit van een manager wordt soms getoetst aan de manier hoe hij/zij met paarden omgaat (natuurlijk leiderschap). Ook daar werkt meestal de wortel beter dan de zweep, maar soms is de zweep absoluut noodzakelijk om het eind resultaat en een harmonieuse omgang te verwezenlijken.
Reactie: Opleiding en ontwikkeling zijn een basisrecht in onze maatschappij. Of iemand (vrouw 'of man) de verworven kennis na afloop benut in betaald werk is, naar mijn mening, niet of nauwelijks relevant. Ontwikkeling in elke vorm draagt bij aan de ontwikkeling van de maatschappij. Wanneer eerst gekozen wordt voor het opvoeden van kinderen, is de verworven kennis niet verloren. Enerzijds kan dit bijdragen in de vorming van de kinderen en daarmee ook een bijdrage aan de maatschappij leveren. Anderzijds stopt iemands groei niet met het behalen van een 'diploma' en kan rijping een voordeel betekenen voor een latere beroepsmatige toepassing van de studie.
En hoe graag iemand ook haar of zijn verworven kennis beroepsmatig wil toepassen ... de combinatie werk & gezin blijkt door gebrek aan goed aansluitende kinderopvang en zeer beperkte parttime mogelijkheden op de arbeidsmarkt nog altijd een absolute handicap. Triest als je daarmee mag constateren dat de arbeidsmarkt (werkgevers!) zich tekort doet door een belangrijk kwalitatief en goed gemotiveerd potentieel buiten te sluiten.
Reactie: Gewis en zeker is er informatieoverload. Dat kan toch niet anders vermits alle functies breder worden, en problemen alleen maar complexeren, zodat de finale toetsing steeds belangrijker wordt. Tenzij het natuurlijk zo is dat elke manager een batterij van stafmedewerkers heeft en een coordinerend secretartiaat dat al die zaken kan overnemen. Maar dan zou ik wel niet in zijn schoenen willen lopen.
De oplossing lijkt me iets dat weer tijdconsumerend is, maar bij goed gebruik ook tijdsparend: netwerking, in de organisatie zelf, en daarbuiten. Het gaat dan over netwerking rond visies, verantwoordelijkheden, regelgeving, met als eigenheid dat het vanuit de praktijk dan en in realiteit is geplaatst met gezond verstand, en dus niet vanuit theorie, hype, technologische concepten. Want wat daarin aan overload wordt gecreeerd.. .
Reactie: Uw medewerker heeft inderdaad complexe problemen. Empathie is niet alleen probleemoplossing maar ook het concretiseren van het probleem. Wat is haar probleem en wat gaat zij hier zelf aan doen. (eigenverantwoordelijkheid). Indiennoodzakelijk kunnen U iemand anders vragen om haar te ondersteunen. Dit niet op basis van vrijwilligheid. De handvaten die U haar heeft aangereikt zijn immers niet voldoende. Ik lees in de laatste zin bijna wanhoop van Uw kant. Ik citeer: ''wanneer ik haar ontsla betekent dit haar einde''U handelt erg tegenstrijdig. Het is Uw beste medewerker of wordt de druk voor Uw zelf te groot. Ga eens met een andere leidinggevende praten over Uw eigen rol er in. Iedereen kan wel een oplossing geven voor de praktische kant maar ook U heeft hier een leersituatie in om in het vervolg wat meer professionele afstand te bewaren. Niet iedereen hoeft U aardig te vinden.
Reactie: Dank je wel Frank, goed dat je me er aan herinnert, dat je eerst moet opvallen en daarna moet opvallen met de kwaliteit van je werk.
Een reden om het gehele proces van aquisitie tot en met rekening onder de loep te nemen en te reflecteren op hoe dat verloopt en of je ermee realiseert wat je wilt realiseren.
Reactie: Doet u alles om op te vallen? Zeer goed artikel, maar het eerste woordje wordt af en toe vergeten: DOEN. Opvallen is niet een kwestie van denken, plannen, maar vooral van doen. Wij leven in een maatschappij waarin we overmatig rekening houden (zeker vrouwen zijn zo) met 'hoe gaan anderen over ons denken'. Vandaar dat 'opvallen' op zich in onze huidige maatschappij al per definitie een negatieve bijklank heeft (denk maar aan de nieuwe anti-discriminatie wet in België die 'aanzetten tot' veroordeeld i.p.v. feiten terwijl ons rechtssysteem net het beste ter wereld was tot VOOR deze wet).
Zelf heb ik mij jaren embetant gevoeld om van de 1 meter springplank de meest onnozele kuren uit te halen (tot 2,5 salto's met licht blauwgeduwde ogen als gevolg soms), omdat men denkt dat 'men de aandacht wil stelen'. Het is voor mij echter ook het mezelf sportief uittesten, net zoals ik met een moto in een T-shirt in zeer koud weer mezelf leer tegen de koude bestendig maken om zo weinig mogelijk vatbaar te zijn voor ziekte. Net zoals ik soms 8 km per dag ga lopen, of met mijn hond van de Kluisberg in de buurt naar beneden rol al vechtend met hem (zoogdierlijk spelen wordt bedoeld), of dat ik hem hem in de gracht gezeten heb en een uur onder de douche moet om alles terug in orde te krijgen.
Dit doe ik dikwijls zonder mensen in de buurt, maar dit gedrag lijkt altijd beïnvloed te worden als er wèl mensen in de buurt zijn. Dat kan beide richtingen uit. Meer dan 2 salto's terwijl er mensen kijken, durf ik meestal niet, hoewel die verhoging van de concentratie een verhoging van adrenaline te weeg brengt (zoals het dansvoorbeeld hierboven van de schrijver zelf). Als het kinderen zijn die kijken, dan wel, want als het misloopt, zijn die blij dat het van mij ook niet vanzelf gaat.
Volgens mij moet 'opvallen' een uiting zijn van iemand die gewoon veel meer getraind is, een beter jachtinstinct heeft, sneller kan lopen, samengevat: meer energie heeft dan een ander. Dat zal dan ook effectief blijken uit alle elementen samen. In mijn geval is mijn IQ niet bovenmaats (goed begaafd, onder de 130; mijn zoontje haalt boven de 140 en verbaal 150, terwijl ik mijn dochters veel hoogbegaafder vind omdat ze sociaal ook zeer sterk zijn), maar mijn werkkracht wel bovenmaats.
Ik wil ook besluiten met de enveloppe historie:
En als iedereen gekleurde enveloppen zou zenden, zou de witte enveloppe enorm, enorm opvallen.
Reactie: Zakelijk en privé gaan nog altijd erg moeilijk samen! De oplossing die Mevr. Kalijan voorschrijft lijkt wellicht bitter en moeilijk, maar het is wel de enige juiste. Zonder de genoemde professionele afstand, ontstaat automatisch een ongezond werkklimaat, met vage grenzen tussen zakelijk en privé.
Reactie: In het verlengde van de opmerking die Dhr. van Look plaatste, zou ik graag de Dikke van Dale citeren:
--------------
''mits''
zn. o. 1. op voorwaarde dat, indien:
Je kunt het krijgen, mits je het goed bewaart;-
(Zuidn.) op voorwaarde van: ge kunt het krijgen mits te betalen;- 2. (Zuidn.) ter oorzake van, wegens
--------------
Helaas verwart Mevr. Kalijan de betekenis van het woord 'mits', met die van het woord 'tenzij', zoals velen dat doen. Vervolgens zou ik willen vragen: welke invloed heeft taalgebruik van magere kwaliteit op het bedrijfsimago?
Reactie: Veel hangt af van het uithoudingsvermogen en de ingesteldheid. 'iets te zeggen' hebben betekent namelijk niet dat je je mening wil opdringen, maar dat je wil voorleven waar je sterk in gelooft. Mensen met een sterk geloof, en vooral degenen die dat wetenschappelijk onderbouwd hebben (liefst via ervaring), kunnen zeer gemakkelijk 'beslissingsvrijheid' bekomen. Ook als je een andere beslissing moet volgen, hoeft dat niet noodzakelijk een beperking op die vrijheid te zijn, omdat jouw beslissing nu eenmaal ook negatieve elementen had, die je op die wijze kan voorkomen.
Vrijheid is in 90% van de gevallen een wijze van kijken naar de wereld. Ikzelf moet vechten voor mijn vaderschap momenteel en krijg zeer weinig vrijheid daarin, niettemin vinden zowel mijn kinderen als ik, dat wij bij elkaar in 5 minuten 1000 X meer vrijheid beleven dan soms in een hele week bij de moeder. Dit gaat hier wel over vrijheid in denken en groeien. Niet over materiële vrijheid, want daar ligt het net omgekeerd en hebben ze bij de moeder een veel grotere vrijheid.
Je kunt je niet vrij voelen, omdat je op de aarde leeft. Je kunt je niet vrij voelen omdat je in een stad woont. Je kunt je vrij voelen, omdat je in het gras een minuut rust steelt om te kijken naar de sterren ('s nachts) of naar de grijze of blauwe hemel (overdag). En er zijn mensen die zich zelfs niet vrij voelen omdat ze kleren moeten dragen... (ik zou mij niet vrij voelen ZONDER kleren).
Reactie: Maar zou de vraag niet eigenlijk moeten zijn:
Wat betekent het voor medewerkers als ze merken, dat hun informatie onbelangrijk gevonden wordt door hun manager?
Passen medewerkers zich daaraan aan en gaan ze zoals Jan Maasland zegt alleen belangrijke informatie verspreiden? Of gaan medewerkers zitten kniezen over het onderscheidt dat gemaakt wordt tussen wat zij doen en en wat collegas doen?
Zou het kunnen dat managers die niet duidelijk zijn over wat ze aan informatie willen, maar dat impliciet laten blijken, juist overspoeld worden met informatie, omdat medewerkers niet weten wat ze moeten leveren en dan maar alles sturen waarvan ze denken, dat het belangrijk kan zijn?
Reactie: Als mensen in de problemen zitten omdat zij de huur of andere zaken niet meer kunnen betalen en schulden hebben kunnen zij een beroep doen om de gemeente waarin zij wonen. Dit noemt men ook wel zorgplicht voor hun inwoners. Samen met de gemeente kan je een plan maken voor schuldsanering, als werkgever kan je zorgdragen dat de huur, gas, water en licht worden betaald.
De schulden worden in onderhandeling met de schuldeisers besproken met de gemeente. Er zal een maandelijks bedrag worden ingehouden voor aflossing schuldeisers. De werkgever kan hierbij helpen door een renteloos voorschot te geven wat dan binnen 5 jaar weer terug wordt betaald. Zodat diegene genoeg lucht krijgt om te kunnen leven. Het zal geen vetpot zijn maar er is wel een einde in zicht.
Je kunt als werkgever vaak goed contact houden met de gemeente hoe het verloop is. De diegene zal wel maandelijks of als het goed gaat laten zien of de verplichtingen die zijn afgepsroken na worden gekomen.
Verder kun je eventuele vakantie, ADV of overwerk verrekenen met de schuld.
Reactie: Frank van Marwijk is er wat mij betreft prima in geslaagd om op te vallen: zelden heb ik zoveel woorden gelezen in een totaal nietszeggende tekst! ''Leer hier de kunst om op te vallen op een positieve manier.'', is het lokkertje; maar wat is de moraal van dit verhaal dan? Opvallen is eng en misschien is niet opvallen toch beter dan negatief opvallen? (hoewel de auteur hier eigenlijk nog niet helemaal uit is volgens mij) Ik heb in ieder geval niets geleerd; erg opvallend!