Reactie: Boeiend onderwerp. Ik sluit mij aan bij de vorige reacties. Waar kan ik meer info vinden over dit onderzoek van Mark van Vuuren.
Het is op dit moment o.a. onderwerp van gesprek binnen onze organiosatie.
Ik heb geleerd wat je nu bent dat alles te maken heeft met je referentiekader. Het is belangrijk als je je een slachtoffer voelt, om voor jezelf hele duidelijke(leer) doelen te stellen hoe je van dit gedrag af kan komen.
Voor daadkrachtig op treden als manager moet je communicatief sterk ontwikkeld zijn.
Als je communicatief sterk ontwikkeld ben dan kan je goed naar je zelf kijken maar ook naar de ander. Dan zal je merken dat je niet zo kwetsbaar bent.
Advies is: Werken aan je communicatieve vaardigeheden. Vaak zijn we geneigd om te denken dat het wel goed zit....maar er is nog zoveel te leren!
Reactie: Weer zo'n Amerikaans onderzoek, laten we nu eens proberen ons te richten op onderzoeken welke in Nederland plaatsvinden. In onze groep hebben we de laatste 17 maanden 4 vrouwlijke medewerkers in top posities weten te plaatsen. Binnen de Farosgroep wordt er geen onderscheid gemaakt tussen mannen of vrouwen, wij kijken naar de capaciteit welke aanwezig is. Ook krijgen parttime functie de nodige mogelijkheden. Sinds september is via Faros een vrouwelijke kandidaat geplaatst in een top positie in een groot Italiaans bedrijf.
Dus het is helemaal niet nodig om als vrouwen elkaar agressief te ondersteunen, talenten komen toch altijd bovendrijven.
Reactie: De vorige reactie geldt ook voor mij. Ik werk sinds kort met vrijwilligers tussen 14 en 45 jr en probeer hun taken te combineren met hun eigen interesses. Het is een avontuur!
Reactie: Gaarne anoniem plaatsen
Ook ik had te maken met een dragonder van de eerste orde en heb dat ruim 3 jaar lang over me heen laten gaan. Ik heb door jarenlange zelf-ontwikkeling mij opgewerkt naar een niveau waarbij ik mij kon meten met de best geschoolde krachten in het bedrijf (geen diploma's), maar door leergierigheid en zucht naar steeds nieuwe uitdagingen. Mijn baas was afgestudeerd aan de univeriteit en had een vriendin van de universiteit als ondergeschikte en ik dus. Volgens haar definitie (mijn baas dus) is iedereen die niet over een (universitair) diploma beschikt niet gekwalificeerd en werden er allerlei flut foutjes op mij gepind wegens geen kwalificaties en omdat ik niet gediplomeerd was. De kritiek ging zelfs zo ver dat het persoonlijk werd en bij mijn beoordelingen mijn werkzaamheden met een (1) flut zinnetje werden afgedaan (verrichtingen naar tevredenheid), terwijl mijn collega hele bloemlezingen in haar beoordeling kreeg wegens haar vriendschap met de baas. U begrijpt dat dit mijn zelfvertrouwen danig heeft geknakt en ik echt aan een minderwaardigheidscomplex begon te leiden, me steeds meer slachtofferig ging gedragen (heel zielig dus), totdat ik op een bepaald moment dacht van dit loopt de spuigaten uit. Ik hield er nl ook rekening mee dat ze voor het eerst in een leidinggevende funktie was aangesteld en nog heel jong was (u begrijpt hierdoor dat ik dus wat ouder dan haar ben) dus was ik wat geduldiger en gemoedelijker tegen haar. Normaliter heb ik een enorm zelfvertrouwen en overredingskracht en heb mij uit heel wat penibele situaties kunnen halen hierdoor. Anyway om een lang verhaal kort te maken ik heb er op een gegeven moment een punt achter gezet. Na een gesprek met haar hierover waarbij zij dacht dat ik aandacht zocht en steeds gecomplimenteerd wilde worden dacht ik zij is zielig en niet ik begon ik mijn houding te veranderen en was zij haar greep op mij kwijt. Ik ben nu weer heel positief tegenover mezelf en naar buiten toe en stoor mij nu helemaal niet meer aan haar. In het begin heeft dit haar erg onzeker gemaakt en nu is er zelfs met haar te leven. We hebben een redelijk goede verstandhouding (geen dikke vrienden) maar de communicatie is goed te noemen en werkbaar.
Ik ben wel geen deskundige in relaties met mensen maar in mijn houding naar anderen toe probeer ik mijn waarden en normen hoog te houden en toch de anderen tegemoet te komen op een manier zoals ik behandelt wil worden, zodat de relaties op een beschaafd mogelijk niveau zijn. Met anderen heb je weer een hartelijke relatie, het hoeft toch niet met iedereen te klikken. Kies je mensen uit met wie het wel klikt en als je toevallig een dragonder als baas hebt en die wil niet veranderen zul je toch zelf verandering in de situatie moeten brengen, met ontslag gaan of eronder door gaan.
Reactie: Dhr. T. Nelissen: “Hoetmer suggereert in zijn artikel dat de drie belangrijke componenten los van elkaar te beschouwen zijn. De inhoud en de verpakking doen er zeer wel toe.”
En verder: “…dat het nonverbale van ondergeschikt belang is of er niet toe doet absoluut niet waar is.”
Meneer Nelissen u haalt zaken uit mijn artikel naar voren die ik niet heb gezegd en evenmin heb gesuggereerd. Het enige wat ik beweer is dat de cijfertjes van Mehrabian, zoals die overal worden gekopieerd, veel te absoluut zijn. De nuance ontbreekt hierbij totaal. Dat heb ik aangegeven.
Dhr. Lambert Boot: “Zolang geen hevige emoties bestaan of worden opgeroepen, zal het verbale percentage in gesprekken (royaal) boven de 50 liggen, maar zodra die mee gaan spelen of de boventoon voeren in het gesprek, zal dat percentage drastisch dalen.”
Zie het laatste deel van mijn artikel onder het kopje “De uitkomst van de studies”. Daarin geef ik aan dat er verschil is tussen diverse situaties en dus ook het belang van lichaamstaal per situatie verschilt. En ik beweer zeker niet, zoals u wel doet, dat het verbale deel royaal boven de 50% ligt. Wat ik, nav de overige studies zeg, is dat het in veel situaties de verhouding globaal 50/50 is.
Dhr. Frank van Marwijk: “De context waarin deze communicatie plaatsvindt, wordt voor het gemak steeds weggelaten.”
Helemaal mee eens! Zie weer het laatste deel van mijn artikel. Uit wat je schrijft blijkt dat Mehrabian zelf de zaak ook nuanceert. Een nuance die inderdaad ontbreekt bij de ‘overschrijvers.’ En daarmee raken wij de kern van mijn artikel: de conclusies worden klakkeloos overgenomen en dat is dus op z’n minst een halve waarheid.
Dhr. Hans van Pappelendam: “Deze mensen wekten echter niet de indruk dat ze er ooit veel waarde aan hebben gehecht.”
Dus kunnen wij ons weer afvragen wat het praktische nut is om dit soort zaken in een training te vertellen.
Dhr. G.B.C. Ent: “Wat ik hierin ook weer mis, bij communiceren is wat je wilt belangrijk. Kijk als je aantrekkelijk gevonden wilt worden is lichamelijk communiceren van het grootste belang. wil je iets vertellen ligt het er aan wat.”
Daar gaat het artikel niet over. Natuurlijk is het doel van de communicatie belangrijk. Daarom vraag ik ook altijd aan de deelnemers van mijn trainingen: “Wat wil je er mee bereiken?”
Samenvattend:
Wat ik niet beweer is ‘dat non verbale communicatie onbelangrijk is’. Het is zeer belangrijk, maar wel afhankelijk van de situatie waarin de communicatie plaats heeft.
Wat ik wel beweer is: dat het fout is de cijfertjes van Mehrabian klakkeloos over te nemen en ze toepasbaar op elke situatie te verklaren. Helaas is dat de praktijk in veel boeken en trainingen.
Reactie: Trainee blijkt trainer te zijn! In dit geval moet de baas openminded genoeg zijn om de trainee de leidinggevend functie te geven. Waneer de baas het niet doet om de trainee zo goedkoop mogelijk te houden (trainee is niet altijd duur geinvesteerd en ze zijn niet altijd goed betaald), dan raakt de trainee niet gemotiveerd.
Waarschuwing hierbij: Traineeschap is een trainerschap voor de baas. Niet elke baas/bedrijf is geslaagd voor de trainerschap!
Ik zal nieuwe trainee willen aanmoedigen om voor zelf op te komen en trainer te worden van zijn eigen traineeschap! Bescheiden?! Wel met maat!
Reactie: Als deelnemer is een besproken onderwerp niet altijd even aansprekend. Zeker bij een lange vergadering zal de concentratie in zo'n geval verslappen. De non-verbale communicatie van de deelnemers moet door de voorzitter duidelijk maken dat hij iets moet doen om die concentratie weer op peil te brengen. Het tonen van genoemde kenmerken kan dan ook geen kwaad omdat dat de vergadering weer op het goede spoor kan zetten. Was het wel voor je van belang, dan moet je bij jezelf nagaan waarom je afgedwaald bent. Een actievere houding in de vergadering kan afdwalen voorkomen. Duidelijker punten waarop je aandacht niet vereist is kan helpen om je aandacht beter bij de voor jou belangrijke punten te houden. Een mens is nu eenmaal geen robot en kan zich niet uren acter elkaar concentreren.
Als gespreksleider heb je het soms zo druk met het stiuren van de vergadering dat het onderwerp zelf je ontgaat. Als dat het geval is, is het helemaal geen schande om dat ruiterlijk toe te geven. Het door de deelnemers laten samenvatten van de discussie is dan juist een hele goede manier om het onderwerp af te sluiten. Zaken als gapen, onderuit hangen, met de telefoon spelen zijn uiteraard ongewenst, dit laat desinteresse zien ipv. een verslapte aandacht. Hiervoor moet je je dus zeker schamen!
Reactie: Als we eens kijken naar de het consumentengedrag van gewone mensen die we allemaal kennen, op straat, in je kring van vrienden, kennissen, familie en collega's. Waar zit dan de meeste ontwikkeling (groei, trend):
1. E-marketing en web applicaties, b.v. online winkels, online bankieren, web advertenties, web spelletjes, of
2. Digitale producten, b.v. foto/video camera, digitale tv, dvd/hdd recorder, mobiele telefoon, PDA, navigatie systemen, medische systemen, veiligheid van auto's en vliegtuigen, enz.
Ik denk dat de trend helemaal niet in e-marketing en web applicaties zit, en dat Berenschot een eenzijdige blik op de wereld schept. Als we kijken naar de ''gewone'' mensen, en de dingen die je op het journaal tegen komt... de beursberichten zijn daarin toch ook niet het allerbelangrijkste?
Ik vraag me af wat voor advies je iemand (slachtoffer) kan geven in een groep van 4 leidinggevende waarbij telkens deze persoon dicht klapt op belangrijke momenten als het team samen komt. Deze situatie heb ik namelijk van dichtbij gevolgd.
Zelfstandig is hij (slachtoffer) daadkrachtig, niet zeer op de voorgrond opererend, maar staat wel zijn mannetje en heeft een toegevoegde waarde. Wanneer de groep van 4 leidinggevenden samen zijn is er één persoon zeer aanwezig, beslissend en daadkrachtig waar de andere 2 een stem hebben, af en toe hun woord duidelijk en soms zelfs erg meegaand zijn. Nummer vier (die ik hier zie als het slachtoffer) klapt tijdens deze momenten volledig dicht met name als er externe personen bij zijn en er is niets van zijn capaciteiten meer te vernemen. Het lijkt erg op een gebrek aan zelfvertrouwen en trekt zich alles persoonlijk aan alsof het directe kritiek is wat niet zo hoeft te zijn.
Zelf denk ik dat beide personen vergelijkbare karakters hebben en misschien ook dezelfde standpunten hebben. De daadkrachtige is telkens een stap voor zelfs als het slachtoffer aan het woord is.
Wat is verstandig om met deze 2 personen te doen zodat het slachtoffer zich weer durft te uitten en uit die vervelende rol komt en dat de ander zich niet hoeft in te houden??
Reactie: De bekende ''gulden middenweg'' is hier naar mijn mening van toepassing. Goede verkopers durven de interne organisatie in grote lijnen te informeren over de ''buitenwereld''. Goede managers zullen in globaal geinformeerd willen worden en durven verantwoordelijkheid te delegeren.
Te uitgebreide rapportages hebben intern feitelijk geen toegevoegde waarde omdat de essentie veelal verloren gaat in de brij van de hedendaagse informatiestromen.
Kort en bondig zou de standaard moeten zijn.
Reactie: Laat de mensen die goed zijn in marketing en sales lekker hun ding doen, zonder deze mensen zijn er ook geen cijfers waarschijnlijk.
Een van de belangrijkste dingen om te kunnen bouwen op een organisatie is het hebben van voldoende kennis en het vasthouden hiervan binnen de organisatie, dus investeren in mensen en cijfers zijn ook wel belangrijk, maar zijn een gevolg van ondernemerschap en geen oorzaak!
Reactie: Het non-varbale geeft weer wat er binnen in je gebeurt en liegt niet. Maar het is een taal die je moet leren zoals andere talen. Eens je het hebt geleerd kan je niet meer zonder. Het is een waardevolle taal, die lichaamstaal van ons. Zelfs als je de gesproken taal niet verstaat maakt je lichaamstaal van alles duidelijk maar let op. De interpretatie van lichaamstaal kan in sommige culturen verschillend zijn. En dat boeit me nu net aan lichaams- en non-verbale taal.
