Reactie: Als adviseur van een OR in een grote ziekenhuisorganisatie herken ik veel in het artikel.
Bij organisatiewijzigingen peilen we reacties bij de medewerkers en de ervaring is dat vaak de meest betrokken medewerkers in de ogen van de manager 'weerstandsgedrag' vertonen. Het zijn meestal uitingen van oprechte bezorgdheid!
De aardigste definitie van 'weerstand' - ik geloof dat deze van Handy afkomstig is -: 'weerstand is het aan de oppervlakte komen van stabiliserende factoren'.
Jan Willem Dorr
Reactie: Waarom zou je er een virtuele 3D wereld op nahouden met tekenfilmfiguren als ''mensen'', terwijl je met een webcams, microfoons en breedband gewoon echt audio-visueel contact kunt hebben met echte mensen? Telecons zijn nu al heel gangbaar in het bedrijfsleven ofschoon nu nog vaak zonder video link - hooguit een shared desktop.
Hoe wil je onze non-verbale communicatie van echte mensen in een virtuele wereld overbrengen op die avatars? Of worden ze over een tijdje vervangen door een live image van echte mensen, waarop je lichaamshouding en gelaatsuitdrukkingen kunt waarnemen, nauwkeurig gesynchroniseerd met het geluid?
Ik heb een tijdje in SL rondgedoold, omdat IBM aankondigde daar ''iets'' te gaan doen. Het was puur nieuwsgierigheid. Ofschoon het er mooi uitziet (en dat waarschijnlijk nog veel mooier wordt), geloof ik niet dat het dating & gambling element van SL ooit overschaduwd zal worden door serieuze toepassingen van het bedrijfsleven, tenzij...
SL volledig gerenderd wordt met live en real-time 3D informatie, volledig audio en video gesynchroniseerd met de echte (first life) werkelijkheid.
Trouwens... hoe wil je uitproberen in SL dat een Reebok schoen lekker zit, zelfs na uren wandelen nog comfortabel zit en na 10000 uren nog nauwelijks versleten is????
Reactie: Begrijp goed, soms zitten mensen aan hun ''top'' en blijft er weinig uitdagends meer over. Deze personen klagen vaak dat er geen ontwikkeling meer inzit. Dit klopt vaak, maar je moet dan ook niet te lang blijven zitten op de plek waar je zit. Dus als je niet meer uitgedaagd wordt of kunt worden is er ook nog zoiets als zelfverantwoordelijkheid. Ook een manager heeft natuurlijk vaak beperkte mogelijkheden. Dan heb je nog de categorie die denkt dat ze veel meer kunnen maar daadwerkelijk niet de capaciteiten bezitten (type bord voor de kop, zelfs als je hun neus daarmee al hebt plat geslagen......). SOms is klagen over je eigen tekort komingen ook wel eens fijn, vooral als je de ''schuld'' bij een ander kan leggen....
Reactie: Wanneer er sprake is van objectieve tegenwerking - en dat is wat anders dan gebrek aan medewerking - dan doe je er goed aan dit ook als zodanig te benoemen. Als nieuwe manager mag je van je medewerkers verwachten dat ze je behulpzaam zijn in de beoefening van je functie.
Leg het ook schriftelijk of in een mail vast en wanneer je dit een paar keer gedaan hebt kun je het rapporteren bij de directie.
Reactie: Dit komt inderdaad regelmatig voor. Het is belangrijk niet met de betreffende persoon te gaan ''vechten''. Dat verlies je waarschijnlijk en dan ben je verder van huis. Veelal zit de omgeving ook mee te kijken (en te oordelen) over wie het gaat winnen etc. Laat je hier niet in mee slepen. Praat altijd positief over de persoon in kwestie en concentreer je op je eigen plannen. En mocht je toch met die persoon in een discussie voor het team verzeild raken, discussieer dan op basis van argumenten en richt het niet op zijn gedrag. En wees niet bang bepaalde zaken niet te weten of accepteer dat die ander beter geinformeerd etc. is. En bovenal. heb vertrouwen in jezelf en geef niet toe aan negatieve emoties. Met de juiste scherpte aan jouw kant komt het (bijna) altijd voor elkaar.
Om even in communicatieve zin door te filosoferen...
Door de ander een compliment te geven, doet u hem een relatievoorstel. U geeft hem feedback. Daarmee zegt u impliciet dat u meent in de positie te zijn om de ander te mogen bekritiseren of waarderen voor zijn verrichtingen. De ander kan uw relatievoorstel accepteren, afwijzen of diskwalificeren. Daarbij spelen andere factoren altijd een rol zoals machtsverhoudingen, sympathie, verwachtingen, de huidige context (waar waren die anderen; waar was u?) enzovoorts.
Als iemand reageert op een compliment, op de door u geschetste wijze, geeft hij aan dat hij uw relatievoorstel afwijst. Hij vindt u op dit moment en in deze situatie niet de persoon die hem 'mag' complimenteren. Dit zal blijken uit zijn reactie.
Bij bijvoorbeeld de vraag: 'En waar was jij...?', meent de ander dat u een actievere rol in het geheel had kunnen spelen. Hij vindt in dat geval niet dat u niet de persoon bent om in deze situatie feedback (kritiek of compliment) te geven (De beste stuurlui staan aan wal...). In dat geval kan het juist een geprikkelde reactie veroorzaken als dat compliment toch door u verstrekt wordt. Deze reactie kan verrassend voor u zijn als u met goede bedoelingen uw waardering heeft geuit.
Als u een gemeend compliment heeft gegeven en u krijgt een navenante reactie is het belangrijk daar even bij stil te blijven staan. Laat blijken dat u de onderliggende boodschap (kritiek) heeft gehoord en verstaan. Ga er op in en geef er uitleg over.
Herhaal dan het compliment en zeg er bij dat u toch dit compliment wil geven. Leg duidelijk uit waarom u dit compliment geeft. Vertel wat u precies zo goed vond. Laat blijken dat het compliment onvoorwaardelijk is - u wilt er niet iets voor terug. Als anderen begrijpen dat u een gemeend compliment geeft en niet slechts een pluim verstrekt om er uw schuld mee af te kopen of om iets te bereiken, zullen ze dat zeker waarderen.
Veel mensen zijn het niet gewend om belangenloos geprezen te worden voor hun verrichtingen en schuiven de eer daarom maar af. Zeker van het complimenteren op de Amerikaanse manier: Yeah! wow!, worden veel Nederlanders nogal achterdochtig. We kunnen ons zelfs niet voorstellen dat zoiets gemeend is. We zijn zoveel positieve aandacht nu eenmaal nog niet zo gewend.
Ik stel voor dat iedereen op 1 maart de kans aangrijpt om nog meer te oefenen in het complimenteren en ontvangen van complimenten. Ik ben benieuwd naar de reacties en naar de effecten. In mijn eerdere artikelen (volg de links bovenaan in dit artikel) vindt u nog meer suggesties om effectief gebruik te maken van complimenten.
Wij zijn op zoek voor deelname aan ons themagesprek van woensdag 7 maart naar mensen die ALTIJD de waarheid spreken omdat ze vinden dat je niet mag liegen.
Ook zoeken wij mensen die regelmatig onwaarheden vertellen of kleine leugens, en erbij zweren dat dat beter is om contacten goed te houden.
Voor meer informatie, neem gerust vrijblijvend contact met ons op!
Ik vrees dat je in het geval van teruggang in het proces een ding vergeten bent, namelijk motiveren.
Indien mensen niet meer gemotiveerd zijn dan breekt de fase van instrueren vanzelf weer aan.
Veel mensen raken als ze ''bewust bekwaam'' zijn hun motivatie kwijt, meestal omdat de uitdaging weg is.
Ze hebben de grenzen van hun takenpakket bereikt, maar nog niet de grenzen van hun competenties. Ze worden dan weer bewust onbekwaam van andere taken, de leidingever moet dat zien en het takenpakket uitbreiden (we noemen dat wel eens loopbaanontwikkeling ;) )
Reactie: Helemaal mee eens. Ik heb zelf gewerkt bij een onderneming waar het afdelingshoofd vertelde dat hij de mening van de medewerkers op prijs stelt, maar als iemand een mening had die niet overeen kwam met die van hemzelf, dan werd pijnlijk duidelijk gemaakt dat je het helemaal verkeerd zag.
Na verloop van tijd hield iedereen wijselijk zijn mond en de vergaderingen werden daardoor steeds stiller en onzinniger.
Het niet kunnen accepteren van verschillende zienswijzen is een ernstige tekortkoming van een manager en getuigt voornamelijk van onzekerheid bij de manager.
Reactie: Leuke opsomming. De lijst laat je in indergeval over je eigen gedrag nadenken.
Ik scoor zelf denk ik slecht op punt 9 en 26.
Ik geloof niet dat ik veel fouten maak maar besef wel dat ik ze kan maken en durf ze zeker toe te geven. Dus tja, een beetje slecht, een te positief zelfbeeld misschien.
Als je vertrouwen vaak geschaad wordt dan wordt je achterdochtig. Hoewel ik het steeds weer probeer en dat is misschien naďef, wordt ik steeds door anderen teleurgesteld omdat ze uiteindelijk het vertrouwen schaden. Heel vervelend maar kennelijk een puur menselijke eigenschap. Misschien doe ik daar zelf ook aan mee.
Ik hoop dat, Ger D., Lisette S-C., Ruud d V., John V., Jo S. Dirk S., Rick vd W., Thei S, en Jos S. dit ook lezen. Ze hebben het vertrouwen dat ik hun had op een vreselijke manier geschonden zoals ze weten. Als manager hebben ze allen misbruik van me gemaakt met het resultaat dat ik nu zelf als manger wantrouwend ben geworden. Van de andere kant heeft het ook een positieve invloed gehad op mijn karakter. Ik wil namelijk nooit zo worden zoals zij. Ik wil integer zijn en het vertrouwen dat anderen in mij hebben niet schaden.
Uiteindelijk zijn de mensen die ik hierboven opsomde door de mand gevallen en ontslagen. Ik hoop dat zij inmiddels spijt hebben van hun disrespect jegens mij en anderen en niemand meer teleurstellen. Ik gun het niemand. Ze hebben een paar jaar van mijn leven ontzettend vervelend gemaakt en de jeugd van mijn kinderen gedeeltelijk verpest.
Gelukkig stond ik sterk genoeg in mijn schoenen om mijn gezin bij elkaar te houden en mij weer op te werken.
Maar met de lidtekens, financieel als psychisch zullen wij de rest van ons leven moeten blijven leven dank zij jullie disrespect.
Misschien klink ik nu erg negatief, en down maar dat is absoluut niet het geval. Juist door de ellende waarin ik terrecht kwam ben ik er als persoon en als manager denk ik veel sterker geworden. Ik houd nu veel meer rekening met anderen en kan ze ook beter begrijpen en respecteren.
Eigenlijk vind ik ''vertrouwen'' niet echt passen in het rijtje. Ik zou iedereen op het hart willen drukken een gezond wantrouwen te hebben. Vertrouwen moet je verdienen, dat moet je niet zomaar hebben of schenken aan iemand. Het is iets dat je moet opbouwen en zelfs dan nog heb je geen garantie dat iemand je vertrouwen gaat misbruiken!
Reactie: Ikzelf heb een soortgelijke ervaring opgedaan bij mijn huidige bedrijf.
Het lag buiten mijn macht om er iets aan te doen daar de directie duidelijkheid over mijn komst en werkzaamheden had moeten geven en dat heeft te lang op zich laten wachten.
Uiteindelijke heeft hij dat zelf ook ingezien en heeft toen ook meteen actie ondernomen en is alles toch goed gekomen.
Het punt is wel dat je zelf met twee benen op de grond moet blijven staan, doe je dat niet ga je onderuit. Het heeft ook geen zin om er zelf iets aan te doen want jij weet niet wat er bij die ander speelt en waardoor het komt.
Laat dat zo, het ligt bij die ander en niet bij jou, steek je energie in de positieve dingen en raak je energie niet kwijt aan een persoon waar geen eer mee te behalen is zolang deze niet voor rede vatbaar is.
Reactie: Rotte appels in de managementlagen krijgen het voor elkaar om jarenlang te beschimmelen, terwijl ´lager personeel´ bij het eerste vlekje eruit gegooid wordt.
Het verhaal van Johan Wielens geeft dit nog eens extra weer. Als het de leidinggevende is die gaat pesten en op die manier een rotte appel is, kun je het wel vergeten als jij toevallig het slachtoffer bent.
Reactie: In het verleden had de overheid bedacht dat er een bepaald percentage van het personeelsbestand moest bestaan uit een diversiteit aan personen. Ook moest de werkgever van iedere medewerker vastleggen wat zijn land van herkomst was. Het geboorteland van de moeder en de vader werden aan het papier toevertrouwd.
Nu in 2007 komen we ineens achter de meerwaarde van de mens, ongeacht hun handicap, geslacht, kleur of ras. Een hele vooruitgang, maar we zijn er nog lang niet.
Ik ben er geen voorstander van dat de overheid zich overal mee gaat bemoeien, maar als we het hebben over iedereen die kan werken die moet aan werk geholpen worden, dan vraagt dat toch wel een andere kijk op onze samenleving.
Laten we zorgen dat de mensen die echt willen via werkstages, vrijwilligerswerk en onbetaalde arbeid kansen gaan krijgen op de arbeidsmarkt. Deze kansen moeten we ze wel gunnen en geven. Met andere woorden het is een maatschappelijk probleem en dat verandert de wetgever niet als de mensen die beslissen over de invulling van vacatures hun persoonlijke visie niet wijzigen.
Werken aan een verantwoordelijke samenleving is een verantwoordelijkheid van ons allemaal en niet alleen van de mensen die geen kans krijgen omdat ze telkens teleurgesteld worden op een (open) sollicitatie.
Loopbaantrajecten zijn er niet alleen voor de mensen die wel kansen hebben gehad en genomen, maar ook voor de mensen die de kansen hart nodig hebben, maar misschien eerst moeten erkennen dat zij ook aan hun eigen persoonlijkheid moeten werken om succesvol te kunnen solliciteren.
Het voorbeeld van de politie Amsterdam roept feitelijk alle werkgevers op om ook hun kansen te grijpen en een betere grip te krijgen op de door hen gewenste bedrijfsresultaten.
