Reactie: er is een hemelsbreed verschil tussen netwerking en vrienden- kennissenkring. weinigen zullen bereid zijn een vriend of kennis naar voor te schuiven gezien daarbij de ongeschreven medeverantwoordelijkheid komt voor het al dan niet slagen van de voorgestelde. tenslotte is het zo dat de beste kennissen of vrienden uit de privésfeer, zich meestal ontpoppen tot rotcollega's in de werksfeer omdat ze zich juist door die band iets meer ''onkwetsbaar'' gaan gedragen
Reactie: tijdregistratie en jobregistratie kan zeer nuttig zijn. Ik denk dat we het tijdperk van de controle voorbij zijn. Weinig managers willen mensen controleren, eerder sturen. En dan zjin cijfers zeer nuttig. uiteraard mag dit niet de enige maatstaf zijn maar als indicatie is het zeker waardevol. Het persoonlijk contact of een buttom up aanpak vervangt het controleaspect. slechte elementen komen dan toch te boven, met of zonder tijdregistratie. Gebruik de registratie dus als nuttig hulpmiddel. Vergeet ook niet dat dit kostenbesparend kan zijn.
Reactie: Je kan inderdaad je bedenkingen hebben of het samenvoegen van twee aanzienlijk verschillende onderzoeksgroepen (studenten en afgestudeerden) verstandig is.
Maar desalniettemin sluiten deze onderzoeksbevindingen uitstekend aan op mijn eigen ervaring. Zelf heb ik er bewust voor gekozen om, gedurende mijn studententijd, een baan te zoeken met veel diversiteit en de mogelijkheid om verder te groeien. Naast mijn studie bedrijfskunde kon ik op deze wijze veel van de geleerde theorieën en modellen in de praktijk toepassen toen ik promotie maakte naar een leidinggevende functie.
Zowel voor mijzelf als voor andere collega’s gold dat de diversiteit in werkzaamheden en de daarbij gepaarde leermogelijkheden weldegelijk de relatieve lage saliering compenseerde.
Reactie: Ik ben het niet eens met meneer Renger Foppen! Ik ben zelf ook een studente en ga volgend jaar naar mijn afstudeer jaar. Ik ben dit jaar bewust op zoek gegaan naar een baantje dat naast een extra zakcentje ook een toegevoegde waarde heeft voor mijn carriere in de toekomst. Als ik dalijk klaar ben met school en op zoek ga naar een baan, krijg ik ongetwijfeld te horen dat ik te weinig ervaring heb. Door het zoeken van een aansluitend baantje kun je al wat ervaring opdoen en deze ervaring zeker vermelden in een sollicitatiegesprek!
Ik kan niet voor alle studenten praten maar ik heb er in ieder geval heel bewust over nagedacht en heb uiteindelijk ook gekregen wat ik wilde. Buiten de ervaring is dit ook altijd een toevoeging aan je netwerk wat je later nog eens van dienst zou kunnen zijn!
Pele was de beste voetballer aller tijden (of was het Cruyff?). Maar wat zou er zijn gebeurd als ze nooit waren gaan voetballen, maar schaatsen? Hadden ze dan ook de top bereikt? We weten het niet... Had Beethoven ook een beroemde kunstschilder kunnen worden of Einstein een topkok? We weten het niet...
Ik kan niet anders dan je gelijk geven, nee we weten het niet. Wat we wel weten is dat Cruyff geen talent heeft om zaken te doen, hij heeft meer miljoenen weten te verspelen dan de meesten van ons ooit zullen hebben. We weten ook dat Cruyff een talent heeft om te orakelen (al weten we dat een vergelijking met de lieve tuinman in “Being There” hier wel erg goed opgaat).
Misschien gaat het inderdaad niet om voetballen of schaatsen, maar in het benutten van je vermogen het maximale te bereiken dat mogelijk is. Het gaat ook om het ontdekken en ontwikkelen van je krachten: uitblinken in hetgeen waar je al goed in bent.
Mee eens, veel mensen willen uitblinken in dingen waar ze niet goed in zijn. Hoeveel jongetjes gaan niet voetballen omdat hun pa wil dat ze een nieuwe Cruyff worden? Of omdat ze dat zelf willen? Er is geen enkele voetbalclub die eerst een assessment afneemt om te zien of een andere sport niet beter is voor deze jongens en meisjes. Op school doen we een CITO toets en daarmee wordt de rest van je leven vastgelegd. Ik zelf werkte al jaren in een job waar ik goed in was, voordat ik er achter kwam dat ik in andere vakgebieden kon exceleren (vergeef me de arrogantie).
Training en motivatie horen daar bij. Ik weet niet of Pele of Cruyff de top hadden bereikt als ze een trainer hadden gehad die hen voortdurend wees op hun onvermogen. Positief vertrouwen en aanmoediging heeft hen ook geholpen te bereiken wat ze bereikt hebben. Bovendien is de trainer dan voor zichzelf ook geloofwaardig.
Ligt eraan, sommige mensen raken geweldig gemotiveerd als je hen wijst op hun fouten en onvermogen. Cruyff was, in tegenstelling tot Pele, een goede kopper en hij kon ook Keepen. Pele heeft wel getraind op koppen, maar heeft het nooit goed onder de knie gekregen (beetje vreemd bij koppen).
Een trainer moet weten hoe iemand te motiveren, net als een leidinggever. Hoe je mensen motiveert, energie bij hen vrijmaakt, dat verschilt van mens tot mens. Een trainer die dat niet inziet, die dat niet in kan schatten, zal niet slagen.
Cruyff had het geluk dat Rinus Michels zijn trainer was denk ik.
Van Co Adriaanse is bekend dat hij spelers beter maakt. Maar de goede man is geen kei in het geven van complimenten. Hij wijst dat zelfs af. Waarom? Omdat die jonge honden al snel erg tevreden zijn als je ze een compliment geeft.
Wat betreft die trainingen assertiviteit. Ik ben, hoewel het je wel zal verbazen, niet echt assertief. Ik moet mezelf echt opladen als ik een vreemd of koud contact moet leggen. Is het onzekerheid, je, best wel, het is ook introversie, dat zit ergens in mijn ziel opgesloten. Ik kan er voor kiezen om assertief te worden, daarvoor getraind te worden, maar dan laat ik mijn eigen ik los, ik moet dan een ander mens worden, me tegennatuurlijk gaan gedragen. Vervreemden van mezelf. Dus heb ik een PA (personal assistant) die de contacten voor me legt. Zij is heerlijk assertief en extrovert, geniet ervan steeds weer nieuwe mensen te kunnen contacteren.
Ik vind deze aanpak persoonlijk beter. Zorg dat je eigen zwakke plekken worden opgevangen door mensen die daar juist sterk in zijn. Ontwikkel je eigen sterktes, laat je zwaktes voor wat ze zijn. Cruyff had natuurlijk een geweldig aandeel in de kracht van de teams waarin hij speelde, maar de werkelijke kracht was steeds het team waarin de losse schakels elkaars zwaktes op wist te hebben, waardoor iedereen zijn eigen top-niveau kon bereiken.
Onder Adriaanse en Van Gaal moeten spelers eigenlijk presteren boven hun niveau, juist daardoor hodut dat sprookje maar een paar seizoenen stand. Mensen kunnen niet erg lang een tegennatuurlijk gedrag vertonen, van zichzelf vervreemden.
“Als iemand iets van mij wil leren en het lukt niet, wil dat nog steeds niet zeggen dat deze mensen niets kunnen en zich daar maar bij moeten neerleggen. Misschien zijn er andere dingen waarin zij wel kunnen uitblinken. Misschien verschijnt er een andere leraar in hun leven die het op een andere manier wel duidelijk kan maken. Misschien lezen ze een boek dat hen helpt de dingen nét op hun plek te laten vallen. Juist voor deze mensen kan The Secret of soortgelijke literatuur een steuntje in de rug zijn. Tussen alle verkeerde voorbeelden over onbeperkte rijkdom en gezondheid vinden ze misschien iets dat hen aanspreekt”
Juist ja, daar ligt dus de crux.
Iedereen heeft iets waar hij in uit kan blinken, daar ben ik van overtuigd. Zie het als twee circels die elkaar overlappen, de ene is wat je kunt, de andere is wat je wilt. Er zijn dingen die je wel kunt maar niet wilt, discrimineren bijvoorbeeld. Maar er zijn ook dingen die je wilt, maar gewoon niet kunt (biljarten, voetballen, assertief zijn in mijn geval). Mensen moeten leren om dat in te zien. Ik vind het een taak van een coach, een mentor, een leidinggever, een trainer om mensen te vertellen dat ze geen talent, geen aanleg, geen competentie hebben voor een bepaald iets. Dat is eerlijker dan mensen te doen geloven dat ze door training, veel training, uiteindelijk het kunstje wel onder de knie kunnen krijgen.
The Secret is dat bepaalde mensen gewoon wel de aanleg hebben om boven de rest uit te komen.
Je hebt gelijk als je stelt dat The Secret niet nodig is voor mensen die al succesvol zijn, ze kennen het geheim al lang. De geboren negatieveling zal ook niets aan The Secret hebben, hij gelooft het toch niet.
Rest de groep die wel wat wil bereiken zeg je.
Ik denk dat The Secret en aanverwante kolder (excusez le mot) juist voor deze mensen dodelijk zal zijn omdat de uitgangspunten 100% fout zijn. Succes en materieel gewin zijn totaal verschillende dimensies.
Laat mensen die zich willen ontwikkelen aan zelfonderzoek doen. Twee heel simpele vragen. Waneer wat is perfect gelukkig en wanneer was ik perfect ongelukkig. Heeft het antwoord met geld of materiele zaken te maken, forget it. In de andere gevallen bestaat er een kans dat er ontwikkeling nodig is.
Ik geniet ervan mensen te helpen, iedere dag opnieuw. Heb ik mensen tot grote welstand gebracht, een enkeling ja. Heb ik mensen geluk gebracht, velen. Zoals die adjunct directeur, beoogd opvolger binnen een familiebedrijf. Dood ongelukkig omdat hij steeds dingen moest doen die hij niet leuk vond, managen met name, hij was liever terug op de werkvloer, vuile handen. Probleem was dat zij vrouw het inkomen en de status wel leuk vond. Hij is terug naar de werkvloer, maar zijn vrouw denkt nog steeds dat hij adjunct is. Iedereen gelukkig.
Een andere man, zoon van de stichter van het bedrijf, vond managen ook maar niets, hij wilde bruggen bouwen, daar had hij voor geleerd. Bij management bouw je ook bruggen, en hij bleek over goede management kwalitieten te beschikken. Door een goed team rond hem te bouwen werd hij succesvol, zijn bedrijf is nu 6 keer zo groot (in 3 jaar in een krimpende markt).
Ergens in geloven, dat is de kern, daar heb je gelijk in. Geloof je ergens niet in, dan is falen al te voorspelbaar. Maar soms moet je realistisch worden en je geloof opgeven en een meer realistisch doel stellen. Ook daar is kracht voor nodig, zowel van jezelf als van je trainer.
Reactie: Pele was de beste voetballer aller tijden (of was het Cruyff?). Maar wat zou er zijn gebeurd als ze nooit waren gaan voetballen, maar schaatsen? Hadden ze dan ook de top bereikt? We weten het niet... Had Beethoven ook een beroemde kunstschilder kunnen worden of Einstein een topkok? We weten het niet... Misschien gaat het inderdaad niet om voetballen of schaatsen, maar in het benutten van je vermogen het maximale te bereiken dat mogelijk is. Het gaat ook om het ontdekken en ontwikkelen van je krachten: uitblinken in hetgeen waar je al goed in bent. Training en motivatie horen daar bij. Ik weet niet of Pele of Cruyff de top hadden bereikt als ze een trainer hadden gehad die hen voortdurend wees op hun onvermogen. Positief vertrouwen en aanmoediging heeft hen ook geholpen te bereiken wat ze bereikt hebben. Bovendien is de trainer dan voor zichzelf ook geloofwaardig.
Als ik een training assertiviteit geef, heb ik te maken met mensen die gewoonlijk niet zo zeker zijn van zichzelf. Het is de bedoeling dat ze leren beter voor zichzelf op te komen. Als ik hen - in alle eerlijkheid - ga vertellen dat dat ze toch niet gaat lukken, dan weet ik dat ik gelijk krijg: het gaat ze niet lukken! Als ik hen het vertrouwen geef dat het wel gaat lukken, is de kans op succes veel groter. Tegelijkertijd weet ik dat de meerderheid daar niet na één training in zal slagen. Om assertief te zijn moet je je immers je gedrag veranderen en dat vraagt tijd, moed en vertrouwen. En dat laatste hadden ze nou juist niet zo erg. Ben ik dan oneerlijk geweest door hen moed in te praten? Is zo'n training dan weggegooid geld? Ik denk het niet. Ik heb ze iets meegegeven waar ze mee aan de slag kunnen. Op een ander moment in hun leven komen ze de dezelfde les weer in een andere vorm tegen. Langzaam pikken ze het op.
Als iemand iets van mij wil leren en het lukt niet, wil dat nog steeds niet zeggen dat deze mensen niets kunnen en zich daar maar bij moeten neerleggen. Misschien zijn er andere dingen waarin zij wel kunnen uitblinken. Misschien verschijnt er een andere leraar in hun leven die het op een andere manier wel duidelijk kan maken. Misschien lezen ze een boek dat hen helpt de dingen nét op hun plek te laten vallen. Juist voor deze mensen kan The Secret of soortgelijke literatuur een steuntje in de rug zijn. Tussen alle verkeerde voorbeelden over onbeperkte rijkdom en gezondheid vinden ze misschien iets dat hen aanspreekt.
De mensen die de top (en geluk) al bereikt hebben, kennen die kracht al. Die hebben zo'n boek niet nodig. De superpessimisten die alleen maar klagen, die zullen het niet begrijpen. Die vinden het weggegooid geld of (maar ja, klagen deden ze toch al...). Het concept is vooral interessant voor mensen die zich persoonlijk willen ontwikkelen (Ja, dat kan!). Het biedt verhelderende gedachten die je kunnen doen nadenken over het leven. Het kan je helpen te leren geloven in jezelf en in je mogelijkheden. Niet meer en niet minder. Nieuw is het niet - maar dat pretendeert het ook niet te zijn. Geheim is het ook niet, want deze kennis kun je overal opdoen - niet alleen uit boeken, maar vooral uit levenservaring. Misschien wel uit deze discussie. Het is overal. Je haalt de waarheid er pas uit als je je daarvoor open stelt: De leraar verschijnt als de leerling daar klaar voor is.
Als ik trainigen geef, een boek schrijf of artikelen schrijf, dan geloof ik erin dat dit mensen helpt zichzelf te ontwikkelen. Ik kies ervoor geen hapklare brokken te serveren, maar kennis die mensen aan het denken zet. Soms is dat prikkelend, soms humoristisch, soms meer inhoudelijk. Ik weet dat er mensen zijn die daar niets nieuws in ontdekken - maar het misschien gewoon leuk of herkenbaar vinden. Er zijn ongetwijfeld mensen wie de boodschap volledig ontgaat. Er zijn ook mensen die het helemaal niets vinden en het links laten liggen. Maar zolang ik er zelf in geloof dat ik mijn doel ermee bereik, lukt het mij ook om te blijven spreken en schrijven.
Reactie: Wat ik in het rijtje mis, is als mensen niet voorbereid zijn (stukken niet bij zich, niet ingelezen zijn).
Ik hou van korte vergaderingen, to the point, met een duidelijk doel en een voorgestelde agenda (mag op afgeweken worden). Discussieren, meningen vormen, etc (speelt vaak toch maar tussen enkelinge personen) moet maar zoveel mogelijk buiten de vergadering.
De agenda hangt af de frequentie van de vergadering en noodzaak beslissingen te nemen.
Als er direct beslissingen genomen moeten worden, zonder dat er een voorbereiding mogelijk is, dan komen alleen issues aan bod waarover een besluit genomen moet worden. De overige agendapunten worden als actiepunten bij de deelnemers ter voorbereiding van de volgende vergadering gelegd.
Als er niet direct beslissingen genomen hoeven te worden, ga dan altijd uit van een voorbereide vergadering. Iedereen heeft vooraf de stukken gekregen. Tijdens de vergadering alleen nog kort de standpunten bepalen en een beslissing nemen (of actiepunt door laten lopen, verder uit laten zoeken). De nieuwe en doorlopende agendapunten worden als actiepunten bij de deelnemers ter voorbereiding van de volgende vergadering gelegd.
Dit houdt de vergadering kort en kun je de keer er op zien of een agendapunt nog ''leeft''. Het zal je verrassen hoeveel agendapunten afvallen zonder dat het vervelend gevonden wordt.
Wat ik verder als belangrijk en effectief heb ervaren, is het serieuze deel (de body van de vergadering) vooraf te laten gaan met een kort ''Praatje pot'' (lucht klaren, stoom afblazen, sfeer creeren) en af te sluiten met wat gezelligheid. Ook luchtigheid en humor tussendoor geeft veel ruimte om zware zaken te beslissen. Dan is het nog leuk en nuttig ook om even een uurtje bij elkaar te gaan zitten. Altijd een goede combinatie!
Reactie: Wellicht is het nu nog te vroeg om te bedenken, laat staan aan te nemen, dat SL potentie heeft.
In 2000 heb ik als ICT Manager van USG (o.a. Unique Uitzendbureau) samen met een commerciele manager meegewerkt aan een experimentele virtuele omgeving. Dit was een initiatief van gemeente Eindhoven en de TU Eindhoven. Die wereld leek al sterk op wat we nu kennen als SL met avatars die vormen van emotie konden tonen. Het initiatief is toen niet doorgezet. Nu 7 jaar later heeft Randstad een vestiging op SL. Hiermee leg je als werknemer en werkgever contact die mogelijkerwijs niet tot stand zou komen via een reallife vestiging. Je kunt ongedwongen informatie inwinnen met een echte medewerker (geen chatbot of script).
Ik denk dat het belangrijk is om je contactvormen aan te passen aan hoe je relaties (werknemers, klanten, leveranciers, derden) met je willen communiceren. Tegenwoordig is dat een heel gamma: bezoek, telefoon, chatten, Second Life, tele- en videoconferencing, website (informatie, self service, webforms, etc), email, post, fax. Er zullen wellicht nog wel andere vormen verschijnen.
Deze contactvormen moeten uiteraard wel naadloos aansluiten op de informatiehuishouding via goed werkende workflows. Het management bepaald of een contactvorm wenselijk / haalbaar (kosten/baten) is of niet.
Nog geen 10 jaar geleden konden maar weinig mensen bedenken dat bijna iedereen een GSM zou hebben en dat al 25% van de huishoudens geen vaste telefoonaansluiting heeft. Een topman van IBM kon 30 jaar geleden niet bedenken dat de PC iets zou worden. Nu heeft bijna elk huishouden tenminste 1 PC en 5o% al een laptop. Zelfs Bill Gates zat midden jaren 90 fout door te denken dat het met internet niets zou worden, maar stelde op tijd zijn visie bij en loopt Microsoft nu weer voorop met de complete Windows Live Suite.
Ik ben, zeker gezien mijn ICT-technische achtergrond, benieuwd of SL wat gaat worden. Echter, niet vanwege de techniek maar juist vanwege het menselijke, gebruikersvriendelijke aspect en hoe je als bedrijf de diverse contactvormen optimaal kunt benutten.
Reactie: Mooie discussie met mooie uitgangspunten en overtuigingen. Ik wil er nog wel wat aan toevoegen dat mogelijk nieuwe nuanceringen aanbrengt:
Iedereen heeft het vermogen om zijn of haar hoogste potentieel vorm te geven. Wat dat potentieel is , is voor iedereen anders. Op welk gebied dit ligt is ook voor iedereen anders. Werk, gezondheid, sport, privé, vrijwilligerswerk of noem maar op… en of je het maximale behaalt, dat kan je alleen voor jezelf ontdekken dat is niet aan je omgeving. Je omgeving kan hierin wel stimulerend of juist beperkend werken.
Ik denk dat de dingen die ons gebeuren niet voor niets gebeuren. Leuke, lastige, droeve gebeurtenissen, ze gebeuren niet voor niets. Blijkbaar hebben we er ieder op onze eigen manier iets mee te doen. Voorbestemming? We hebben altijd de keuze hoe we om willen gaan met de dingen die gebeuren. Worden we negatief, strijdlustig, passief, vrolijk, boos, verdrietig, actief? Zijn we bereid onze verantwoordelijkheid te nemen of laten we het maar gaan en denken we er niet meer over na? Laten we ons beïnvloeden door onze omgeving, onze ‘tribe’ , of varen we onze eigen koers, maken we onze fouten, leren we ervan… of niet?
Succes is een taboe, je mag blijkbaar niet met je hoofd boven het maaiveld uitkomen. En als je dat wel doet, dan willen anderen er graag van mee profiteren.
We koesteren het ‘gelijkheidsbeginsel’ misschien ook wel vanuit een persoonlijk gewin. Waar de een zich een slag in de rondte werkt, vindt de ander dat hij/ zij die inspanning niet hoeft te leveren. Om ondertussen wel dezelfde ‘opbrengsten’ te claimen. Da’s makkelijk, hoef je niet je eigen verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen leven, want je omgeving zorgt toch wel voor je.
De andere kant: waar het schijnbaar de een komt aanwaaien, zal de ander zich met al zijn/ haar inspanningen geen stap verder komen. Hoezo gelijk? Wie bepaalt wat gelijk is? En gelijk waaraan? We zijn immers allemaal verschillend, hebben allemaal onze eigen dingen te doen?
Blijkbaar is er dus zoiets als karma, ‘voorbestemming’. De een heeft met meer tegenslag in het leven te maken dan de ander. Moet er harder voor werken om gelukkig te worden, om succesvol te zijn. Om materieel alles te bezitten, of niet.
We worden in ons leven beïnvloed door onze keuzes, onze omgeving, onze achtergrond. Veelal proberen we te voldoen aan de verwachtingen uit die omgeving. En zolang we ons aan de geschreven en ongeschreven ‘wetten’ van die omgeving houden gaat het nog best wel goed. Maar wat als we eruit willen stappen? Wat als we niet meer in die (negatieve) omgeving willen zitten, een opleiding willen volgen ipv na school direct te gaan werken, wat als we ons los willen maken van die vertrouwde en niet meer passende achtergrond? Als we niet meer mee willen doen met collega’s maar onze eigen weg willen gaan? Als we in willen gaan op het aanbod van onze manager om onszelf verder de ontplooien? Als we willen groeien op een manier waar anderen het niet mee eens zijn?
Dan wordt het angstig: voor die omgeving en voor onszelf. We gaan onze eigen weg ontdekken met vallen en opstaan. De omgeving gaat reageren, zien ons het liefst weer ‘terug in het nest’.. want dat is veilig en vertrouwd. Je kan toch immers niet zo maar weg uit die omgeving? Dat is toch verraad? Tegenkrachten ontwikkelen zich in een poging alles bij het oude te laten.
De andere kant: je ziet je omgeving veranderen omdat mensen zich dus wel losmaken, zich ontwikkelen, groeien. Andere denkwijzen en ideeën ontwikkelen, kansen zien en nemen. Succesvol worden. En jij ziet dat zo gebeuren en wilt dat ook…. Maar er niet de inspanningen voor leveren, niet de keuzes maken die jij moet maken om je eigen succes vorm te geven. Dus ga je jezelf en je omgeving saboteren, op alle mogelijke manieren die je in je hebt. Want daarmee kan je een (inmiddels niet meer bestaande) status quo in stand houden die voor jou veiliger en vertrouwder is.
Als adviseur, trainer en coach zie ik deze patronen in organisaties en bij individuen bestaan. We willen wel beter/ anders, maar het mag niet teveel inspanning kosten. We willen meer materiele verworvenheden maar daar geen consequenties aan verbinden. We willen hetzelfde als de buurman, maar zijn niet bereid daarin te investeren. Ik denk dat het de uitdaging is van iedereen die met mensen te maken heeft om hierin overeind te blijven en alternatieven te laten zien hoe het anders kan. Dat iedereen de keuze heeft om te veranderen. Ik kan niemand veranderen, een ander kan mij niet veranderen. Maar ik kan wel kiezen om anders met mijn situatie om te gaan als ik dat zou willen. En daarvan de consequenties te nemen. Dat wil niet zeggen dat het leven per definitie makkelijker wordt, maar op de lange termijn wel leuker: je hebt meer autonomie, meer zelfbewustzijn en – vertrouwen. En dan is het ‘gewicht’ van wat de omgeving denkt/voelt, ineens heel anders.
Elk patroon waarin we zitten kent positieve en schaduwkanten. Patronen ontstaan door keuzes die we maken, of niet maken. Patronen ontstaan uit gemakzucht, of omdat we er nog even niet anders mee om kunnen gaan. Omdat we de kracht, inzicht, zelfwaardering en het vertrouwen ontberen. Volgens mij is dit het speelveld waarin managers, leidinggevende, medewerkers , kortom iedereen mee te maken heeft. Hulp van buitenaf kan het proces van omkering/ verandering in gang zetten, maar het begint bij die primaire keuze die ieder voor zich moet maken: ik wil het anders. Als die keuze gemaakt is kan groei plaatsvinden. En hiermee begint de ontrafeling van ieders eigen ‘Secret’, nl. het doorbreken van niet effectieve patronen om te komen tot volledige autonomie, met eigen normen en waarden vorm geven aan je eigen potentie. Op welk gebied dan ook. Wanneer managers hun eigen patronen gaan doorzien en doorbreken kunnen ze hierin ook hun medewerkers stimuleren. Alle ‘wat’ punten die genoemd zijn in het verhelderende stuk over The Secret zijn waar, ik hoop dat ik een stukje van het ‘hoe’ heb kunnen ontrafelen.
Ing. Heleen den Haan MBA, IN-SIGHT-OUT, managementadvies en archetypal coaching.
“Kijk, nu komen we ergens. De stap die je maakt is veelbelovend. “
Dank je.
“Maar eerst even terug naar policy en politics. In het dagelijks gebruik van deze termen heb je gelijk. In het vakgebied strategie is het woord policy echter gereserveerd voor zaken als grand strategy, corporate governance en bedrijfspolitiek. Het niveau boven het strategisch niveau dus. Dat is inderdaad verwarrend want op tactisch en operationeel niveau vertalen we policy met beleid. Vandaar.”
Door dezelfde woorden voor verschillende zaken te gebruiken, schep je alleen maar verwarring en chaos. Laten we daar in godsnaam mee stoppen. Te vaak willen beroepsgroepen interessant doen door allerlei, bij voorkeur engels, jargon te gebruiken.
“Dan over klantenfocus. De denkfout die bijna iedereen maakt verwoord jij uitstekend. ''De klant betaald de rekeningen dus moeten wij op zijn grillen focussen.'' Het resultaat is duidelijk als we om ons heenkijken. Je wordt gek van alle reclame en prijzenoorlogen die de klant moeten verleiden. Natuurlijk kan de concurrentie dan niet achterblijven. Strategen spreken over een frontaanval (en die zijn gedoemd om te mislukken). Zeker, de consument wordt er beter van, maar vanuit het perspectief van de ondernemer kost het veel geld zonder dat er significant additioneel marktaandeel voor terug komt.”
Ik kan voor een deel met je meegaan. Reklame en marketing zijn verkeerd bezig in mijn ogen. Ze geloven nog steeds in pull market terwijl de klanten bepalen of een bedrijf of product goed of slecht is. Klanten zijn actieve referenten, ze delen hun ervaringen graag met anderen, zeker hun negatieve ervaringen. Een bedrijf of organisatie moet er zorg voor dragen dat klanten positief communiceren over hun producten en diensten. Dat kan alleen maar als deze passen bij de perceptie van de klant. (zoals het P8 model ook zegt)
Bedrijven gaan steeds meer over op netwerkmarketing, dat zie je overal gebeuren. Het is natuurlijk voor de marketeers een hel, omdat ze niet zijn opgevoed in deze strategie. Bob Burger, een van onze landelijk marketing guru’s beschrijft marketing als de drie k’s, kennen, kontact, kopen. Eerst moet je een bedrijf of product kennen, voordat je contact opneemt en wat gaat kopen. Een (nieuw) product moet wel bekend zijn, dus daar is marketing voor nodig.
Ik ben er nog steeds van overtuigd dat klanten letten op prijs-kwaliteit verhoudingen. Concurreren op prijs alleen haalt niks uit, het maakt jezelf en je concurenten kapot. Win je aan het einde, dan kun je wel eens blijven zitten met het gevoel dat Pyrrus moet hebben gehad.
Aan de andere kant is het ook zo dat de klant van tegenwoordig wereldwijd in kan kopen en zeer goed geinformeerd is. Wil je ook zo’n platte TV, de hype van vandaag, dan ga je eerst kijken naar de specificaties, bijvoorbeeld op internet, dan ga je eens kijken hoe hij er echt uitziet bij een winkel, vervolgens zoek je uit waar hij het voordeligste wordt aangeboden en dan ga je weer shoppen met die prijs in je kontzak. Zo werkt de klant momenteel. Hij kiest voor een bepaalde kwaliteit en bepaalt vervolgens waar hij zijn aankoop gaat doen. Niet perse de laagste prijs, ook andere toegevoegde waarde, zoals service, zal hij meenemen in zijn beslissing.
Bedrijven moeten hierop inhaken, en dat doen ze niet voldoende vrees ik.
“De kunst van strategie is nu juist om je concurrenten de loef af te steken, bijvoorbeeld door hun logistieke keten te verstoren, sleutelfiguren weg te kapen, verwaarloosde aangrenzende marktsegmenten te ontginnen, nieuwe marktsegmenten te creëren, etc.”
Wow, het lijkt wel oorlog zo. Is dat wel zo goed voor je imago? Natuurlijk moet je beter zijn als je concurrent, harder lopen, maar wel zo dat de klanten besluiten met jou in zee te gaan en niet met je mededinger. Kennis van de markt en dus van je klanten, is daarbij belangrijk. Een prachtig nieuw product ontwikkelen dat geen hond koopt is pure verspilling. Voorbeelden te over zoals de Video 2000 van Philips, de telefoon met 45 functies van Tiptel, de Amiga van Commodore, de Smart For Four. Leuke producten die echter niet pasten bij de wensen van de klant. Gevolg was steeds financieel zwaar weer voor de producenten.
Maar er zijn ook genoeg voorbeelden van bedrijven die door frontale aanvallen op de mededingers kapot zijn gegaan. De strategien die jij voorstelt kunnen dodelijk zijn.
“Het doel moet zijn om in een bijna-monopoliepositie (staat van langdurig concurrentievoordeel) te geraken. Dan kan je de markt dicteren en komen de klanten vanzelf. Zie Microsoft; het heeft de wereld veroverd met buggy software. Het mooie is, elk bedrijf kan het, maar bijna niemand probeert het. Ze weten niet goed hoe en consultants zijn zo duur.”
Het microsoft verhaal is een verhaal van een zeer goede visie van vriend Gates, samen met een forse dosis geluk. Maar je ziet nu wel hoe de alles controlerende overheid daar op reageert. Ons economisch stelsel is gebaseerd op concurrentie en staat geen monopolie toe.
Aan de andere kant is het zelfs onverstandig om een monopolist te willen zijn. Het gevolg is bijna altijd dat je klagende klanten hebt, negatieve actieve referenten dus. Microsoft heeft daar last van, waardoor mensen toch naar een alternatief gaan zoeken. Jammer genoeg weten de concurenten hier nog niet goed op in te spelen. Slechts een paar open source systemen slaan een deukje in het bastion.
Maar ook hier zie je de kracht van goede marktbewerking. MS wist een overgroot markt aandeel te krijgen met het slechtste product (MS-DOS was inferieur aan Apple en zeker aan Amiga). Dat was overigens ook te wijten aan de slechte marketing en kennis van klant. De klant was nog niet toe aan eenvoudig te bedienen computers (het waren toen nog speeltjes van hobbieisten) en zeker niet aan veel kleuren en suoergeluid.
Hetzelfde geldt voor VHS, het videosysteem dat we nu allemaal gebruiken, Video 2000 was vele malen beter, alleen was Philips zo dom om geen porno toe te staan op hun systeem, terwijl de Video Cassette Recorder de klanten eindelijk de kans gaf om porno te gaan kijken buiten rokerige afgelegen bioscoopjes.
Aan de andere kant heeft bijvoorbeeld Greenpeace geweldige imagoschade opgelopen door de manier waarop ze Shell aanvielen met de Brent Spar. Ook de manier waarop Wouter Bos tekeer is gegaan met persoonlijke aanvallen en het huilen van krokodilletranen als hij zelf een keer een sneer kreeg heeft ertoe geleidt dat de PvdA zware verliezen heeft geleden. Recentelijk zien we dit weer gebeuren in Tilburg, waar Vreeman Smulders op een smerige manier heeft aangevallen. Alleen Smulders is er beter van geworden. Jouw strategie werkt volgens mij vrijwel altijd contraproductief.
“Je boek heb ik gelezen en ik ben het er voor 99% mee eens. Helaas dekt je boek maar de helft van de uit strategie voortkomende acties. Het gaat vooral over defensieve acties, acties die de interne bedrijfsvoering verbeteren. Offensieve acties, acties die zich richten op een zwakke plek in het harnas van je concurrent vind ik er niet in. Dat geldt overigens voor bijna alle managementliteratuur.”
De zwakke plek van je concurrent is vrijwel steeds ofwel het imago ofwel de bedrijfsprocessen. Juist daarop kun je ze verslaan. Frontale aanvallen, bijvoorbeeld via de media, hebben vaak een averechts effect op de klant. Voorbeelden te over van bedrijven die door het voeren van een oorlog zware schade opliepen. De klant heeft ook zijn ethische grenzen. Een slecht imago is dodelijk voor een bedrijf.
“Verder is er nog een veel voorkomende misvatting die in het verlengde ligt, namelijk dat bedrijfsvoering draait om geld en winst. Onzin! Om met Arnold Heertje te spreken: ''Geld is een (ruil)middel en geen doel op zich''. Het gaat erom wat je er mee doet, waar je als bedrijf voor staat. Klanten en medewerkers binden zich echt niet aan uw onderneming als de ondernemer de missie ''zo snel mogelijk rijk worden'' voert. Voor u persoonlijk betekent rijk sterven ook niet zo veel. U zal het geld tijdig willen besteden op de manier die u het meest gelukkig maakt. Voor bedrijven is het net zo. De mensen die bij een organisatie werken vormen samen een stam met de ondernemer als opperhoofd. Mensen volgen het opperhoofd zolang zij denken dat hij uit is op het stambelang. Op het moment dat hij anonieme aandeelhouders dient is het met de liefde gauw gedaan. Aandeelhouderswaarde werkt niet, lees Jim Collins.”
Helemaal mee eens, maar je spreekt nu jezelf wel erg tegen.
Op de eerste plaats zeg je dat klanten en personeel kijken naar het gedrag van de leiders. Is dat gedrag niet erg netjes, bijvoorbeeld door smerige aanvallen op de mededingers, dan zal het imago sterk dalen. AZ, de club van Scheringa, wist bij mijn clubje op een slinkse wijze veel talent weg te kapen. Hij hoeft er niet op te rekenen dat zijn clubje ooit poplulair zal worden in Tilburg. Om maar een voorbeeld te noemen.
Heerjes, wie durft hem tegen te spreken, stelt toch dat je klanten aan je moet binden. Winstmaximalisatie, focus alleen maar op geld is dodelijk. Personeel is klant van je interne processen, ook die moet je tevreden houden. Personeel kijkt inderdaad naar het opperhoofd en ze dragen hem ofwel op handen, ofwel verguizen ze hem. Het resultaat is steeds voorspelbaar.
Dat aandeelhouderswaarde wel degelijk geld zie je in de Balance Score Card. Echte aandeelhouders, zelfs hedgefunds, zijn niet uit op snel en veel geld, ze hebben meer belang bij continuiteit, waardoor ze langer rendement hebben van investering. Te vaak denken mensen dat de waarde van een aandeel het meest belangrijke is, terwijl met name de winst per aandeel een veel belangrijkere indicator is. Dat is namelijk de echte return on investment. Streeft de aandeelhouder naar maximaliseren van zijn ROI dan zal de waarde van een aandeel niet stijgen omdat daardoor het percentage winst (divident) op het geïnvesteerde vermogen afneemt. Nee, aandeelhouders kijken of ze op de lange termijn een fatsoenlijk rendement kunnen krijgen. Uiteraard zijn er lieden die ook uit zijn op snel geld, maar dat zijn speculanten, geen aandeelhouders. De meeste bedrijven houden niet van speculanten, enkel en alleen omdat hun groei en imago daardoor geremd wordt.
Reactie: Dit stukje is wel zeer éénzijdig geschreven op de afgestudeerde student. De intentie van een vakantiebaantje is om wat bij te verdienen om op korte
termijn op te kunnen maken! Hoe meer, hoe beter
De uitdaging zit hier vooral in het opmaken.
Ervaring en leren en leren werken is mooi meegenomen.
Reactie: Wat doe je met planningen van projecten en personeel. Als er geen registratie van prestaties is, hoe stel je dan vast hoeveel tijd een project vraagt en gevraagd heeft. Een volgende gelijkaardig project kan hier zijn voordeel uit halen. Is er iets mis om trachten optimale projectplanning te beogen? Ook het bijna klaar fenomeen helpt je hiermee deskundig van de baan. Er wordt vastgesteld of een project uitloopt, hoeveel en waarom. Je planning van je personeel kan correcter en hiermee is iedereen gebaat. Je voorkomt dat de ene zich te pletter dient te werken en de andere toeschouwer is. Zonder planning en opvolging heb je een belangrijke groep van werknemers die je ongewild in het rood jaagt. Duurt dit te lang dan verlies je deze waardevolle werknemers. Meten=weten staat gelijk met voorkomen van overbevraging van bepaalde personeelsleden en voorkoming van stress. Anderzijds mensen die te weinig waardevol en onvoldoende werk ''nemen'', heb ik ervaren komen in een negatieve spiraal, beginnen deze tijd in te vullen met niets ter zake doende dingen en gaan zich bemoeien met zaken die tot andermans takenopdracht behoren(beste stuurlui verhaal). Weinigen die erin slagen om hierdoor niet gefrusteerd te geraken.
Reactie: het is bekend dat bijvoorbeeld Yacht gebruik maakt van, wat ik ''netwerkwerving'' zou willen noemen.
Netwerkmarketing werkt ook in werving en selectie. Waarom zou het niet zo zijn. Iedereen heeft wel mensen in zijn netwerk die zeer competent zijn en deze netwerken gebruiken kan echt geen kwaad.
Aan de andere kant moeten we ook waken voor vriendjes politiek. In Franse bedrijven is het bijna een cultus dat managers hun maitresse een baantje aanbieden, dat valt minder op dan de pied a terre die ze tot voor kort ter beschikking stelden aan hun courtisanes. Treffend voorbeeld is de recente rel rond de voorzitter van de wereldbank.
De ''normale'' selectieprocessen dienen dus steeds gevolgd te worden.
