Reactie: Zo een onderzoek van Suzanne Stofberg van de Universiteit van Amsterdam met een niet erg schokkende uitkomst.
Ze moet nog verder onderzoeken, maar het wordt weer voer voor managers om binnen het bedrijf er wat mee te doen.
Natuurlijk weten we al jaren dat een gemotiveerde werknemer of werkgever, die met echt plezier in zijn vak werkt zich veel beter voelt dan iemand die met de pest in zijn lijf 8 uur op zijn werk moet zijn.
Ook is het voor mij echt geen verrassing dat bij een goede balans tussen werk en privé (gezin) je veel gezonder bent.
Alle werknemers weten dat uit ervaring, daarom is het des te schrijnender dat bedrijven hier nog steeds weinig mee doen. Aandeelhouders hebben daar helemaal geen boodschap aan en zetten de managers onder druk om kostenbesparend te werken en alle leuke zaken weg te halen bij de werknemers.
In 2001 stond er in het Algemeen Dagblad dat bij 10% welzijn gevoel en motivatie, de winst zeker 30% hoger in de productie komt te liggen, des te verwonderlijker dat zo weinig managers daar iets mee gedaan hebben.
Van goed werken wordt geen mensen ziek, van werken onder slechte omstandigheden of het nu lichamelijk is of geestelijk, daar wordt je ziek van.
Ik hoop dat Suzanne haar onderzoek af kan ronden en het in tienvoud naar alle werkgevers in ons land toezendt. Misschien kan ze eens de opleidingsinstituten die managers opleiden benaderen, dan leert de toekomstig managers het op school en dat onthoudt hij beter dan leren in de praktijk, want daar zie je er niets mee gebeuren.
Het is goed dat jonge mensen dit onderwerp blijven aankaarten, want herhaling is de kracht van de reclame.
Reactie: Goed artikel om de discussie eens op te starten.
Vroeger waren er maar vier groepen, 0 tot 15 jaar, 15 tot 25 jaar, 25 tot 40 jaar en de ouderen.
Alleen de groep 25 tot 35 jaar had geld, later kwam de groep 15 tot 25 jaar erbij.
Nu hebben we 5 groepen, namelijk erbij is gekomen de groep 45 tot 65 jaar en de mensen erboven.
Juist de “nieuwe ouderen” zijn kapitaalkrachtig (een deel ervan), de kinderen zijn het huis uit, de hypotheek is praktisch afbetaald, de opbouw van het pensioen is redelijk gegaan.
Ook het koopgedrag is geheel veranderd. Was vroeger de verkoper de deskundige, tegenwoordig weet de klant meer van het artikel af dan de verkoper, dank zij o.a. internet.
Dus er verandert nogal wat, maar je ziet daar de marketeers achter lopen op deze ontwikkelingen. Tevens benaderen ze de ouderen degenererend, ze laten ze voelen dat ze oud en een beetje afgeschreven zijn.
Hierdoor voelen ouderen zich niet meer serieus genomen en diegene die deze groep op de juiste wijze aanspreekt, zal de markt gaan veroveren en geld verdienen.
Want ouderen van nu maken hun geld gewoon op en geven het dus graag uit.
Zelf val ik onder deze categorie en ik erger me dat ik reclame binnen krijg met het woord senior erop, dit geeft een oud gevoel en daar is mijn geest nog niet aan toe.
Verder valt op dat onze maatschappij ouderen de schuld aan het geven is dat de AOW straks niet betaalbaar is.
Waren ouderen vroeger de opbouwers van de maatschappij, nu worden ze in de hoek van uitbuiters en egoïsten geduwd en moeten ze maar meebetalen na hun werkzame jaren aan hun eigen AOW.
En mensen van boven de 50 jaar worden op de arbeidsmarkt niet meer serieus genomen, terwijl ze voor jongeren een grote betekenis kunnen zijn, zeker in het overdragen van deskundigheid.
Kortom veel te doen in dit landje!
Reactie: Als het goed is ga je vanuit het product of de dienst en de markt aan het werk. Vervolgens richt je je op de primaire doelgroep. Ik kan mij niet voorstellen dat als senioren primair zijn, de marketingstrategie en communicatie niet hierop wordt aangepast. Dat zou ontzettend dom zijn. Wij werken en hebben op verschillende seniorenproducten gewerkt, en de mogelijkheden om deze kapitaalkrachtige en levendige doelgroep te bereiken en bedienen zijn enorm. Zelfs online zijn ze goed aan te spreken. Jeugd is hot, senioren worden hotter en hotter..:-)
Reactie: Mijn idee is ook dat als medewerkers werk doen waar hun passie en vitaliteit ligt, ze vanzelf meer bevlogen worden.
Dit soort mensen zijn ook meer bereid om hun grenzen te verleggen en hun talenten meer te benutten.
Uit mijn eigen onderzoek voor mijn boek bleek dat 39% van de breinwerkers werk doet dat hun hart niet raakt. Er is Nederland nog veel te doen.
De praktijk laat zien dat er weinig ruimte is voor wederzijds respect en het woord Liefde bezigen is wel erg soft. Toch laat ik het maar eens vallen, omdat er ook leiders en managers zijn die aangeven dat hun diepste behoefte is: liefde. In een masterclass over de essentie van luisteren en een workshop over bewustwordingsmanagement merk ik de honger die er is bij adviseurs en leidinggevenden naar wederzijds respect, het verlangen naar luister en wederzijds luisteren. Tips en handvatten en inzichten helpen om in de (weerbarstige) praktijk ermee aan het werk te gaan. Elke druppel respect die we zelf geven helpt en kan net die druppel zijn waar het zonlicht op valt en die daardoor wordt opgemerkt en inspireert. Het kleinste lichtpunt verdrijft de machtigste duisternis. Mooie woorden? Ja, dat vindt men wel, maar mooier is dat het in de praktijk werkt en men meer invloed krijgt en machteloosheid minimaal vermindert. Voordat je de werelden van maakbaarheid en verwondering, van materialisme en spiritualiteit, van buitenkant en binnenkant met elkaar kunt verbinden moet je ze eerst op hun juiste waarde schatten, maar daarna zijn ze wel te verbinden.
Er wordt veel ''toneel gespeeld'', om in te haken op een van de eerdere reacties. We manifesteren onze schijn en ons zijn. Dat is en werkt verwarrend. Je Zelf zijn is niet eenvoudig. Echt en oprecht zijn is ook niet. Niemand van ons is volmaakt. Gelukkig herkennen we wel het verschil in echt en namaak, maar wie zien wij in de ander en wie ziet de ander in ons? Een mengeling, afwisseling van schijn en zijn.
Dat vraagt om continu alert zijn op je eigen en andermans bewegingen en schijnbewegingen. Socialiseren is levenslang leren, dus kunnen tips geen kwaad. Gezien de reacties is het een onderwerp dat ons raakt en dus wel degelijk op deze site thuishoort. Het komt wel vaker voor dat een als van mindere tot slechte kwaliteit beoordeeld artikel nogal wat stof doet opwaaien. Dat prikkelt de hersen- en hartcellen kennelijk en roept weer op tot vruchtbare (re)acties. Goed voor deze rustiger periode.
Fijn te horen dat je goed bent aangekomen in de VS. Geen lastige controles gehad in verband met anti-terrorisme wetgeving? (Ik wel namelijk).
Ik lees je artikelen en weblogs met veel plezier en ben erg benieuwd wat je daar in Amerika allemaal ontdekt en ontmaskert.
Zo ben ik een groot bewonderaar van Coca Cola en McDonalds, maar begrijp ik niet waarom de Amerikaanse autoindustrie nooit voet aan wal heeft kunnen zetten in andere continenten.
Ik wil jouw agenda niet bepalen, integendeel, maar ik ben wel benieuwd naar je observaties. Een fijne vakantie gewenst!
Reactie: Voor iedereen is het een individuele keuze om in een bepaalde situatie zijn of haar mond open te doen of niet. De ene keuze is niet beter of slechter dan de andere.
Welk recht hebben wij om voor een ander te bepalen dat zwijgen een slechtere keuze is dan spreken?
Zwijgen is ook een vorm van communicatie, namelijk van non-verbale communicatie. Als iemand door non-verbale communicatie beter over kan brengen wat zijn of haar standpunt is dan door te spreken, dan is zwijgen te prefereren.
Meer dan 70% van onze communicatie is non-verbaal. Ik zie dus absoluut niet in waarom zwijgen een teken van zwakte zou moeten zijn, waarmee iemand zou aangeven geen stelling te nemen, geen verantwoording te nemen, niet voorbereid te zijn, iets achter te houden, zich niet bewust zou zijn, of welke andere negatieve kwalificatie ook.
Natuurlijk zijn er zwijgers met negatieve beweegredenen. Met evenzo heb je sprekers met negatieve beweegredenen, zoals manipulatie, insinuatie, intimidatie, enz. Overigens gebeuren die laatste zaken ook vooral door de non-verbale communicatie, en niet door de exacte woorden die worden uitgesproken.
En natuurlijk zijn er ook mensen die verlegen zijn, of angstig om te spreken. Die help je ook niet door ze voor het blok te zetten met ''als je nu niks zegt, verlies je het recht van spreken''. Dat maakt het alleen maar erger. Een bullebak zal daar waarschijnlijk geen boodschap aan hebben, en de schuld bij de ander leggen. Dat zal 'm wel leren! of niet...?
Bedankt voor je reactie. Je hebt volkomen gelijk bij tip 5. Ook ik zoek in mensen het andere, het unieke. Maar niet iedereen heeft die neiging. Het gelijke is voor velen ook veilig en makkelijk.
Wat tip 6 betreft: ik heb het gevoel dat er de laatste tijd niet veel ruimte meer is voor wederzijds respect. Vandaar mijn opmerking over het uiten van je eigen mening.
Reactie: De heer Verhoeven raakt de kern en ik ben het met hem eens. Een leuke reeks beschouwingen en antwoorden, maar niet zo heel erg veel te maken met een slecht nieuws gesprek. Een 'zakelijk' slecht nieuw gesprek gaat dan toch meestal over ontslag of het niet doorgaan van een promotie, salarisverhoging e.d. En zelfs daarbinnen zitten grote verschillen. Met de een ga je immers niet door (ontslag) en met de ander wel.
Individuele ontslagaanzeggingen houdt je kort en zakelijk, bij voorkeur met een toehoorder. De afwikkeling vindt vaak plaats buiten de directe werksfeer om. Ment dient dus ook terdege rekening te houden met eventuele juridische aspecten. De directe werkomgeving dient snel, goed en juist te worden geinformeerd. Zakelijk, niet persoonlijk. Iedereen heeft recht op zijn eigen integriteit. De ervaring leert dat betrokkenen het eigenlijk vaak al weten of verwachten.
Gesprekken over het niet doorgaan van promotie, salarisverhoging zijn weer van geheel andere aard. Men zal betrokkene toch heel goed duidelijk moeten maken over het hoe en waarom en wat de toekomst mogelijkheden zijn. Met vaak een verwijzing naar functionerings- en beoordelingsgespekken.
Slecht nieuws mededelingen met betrekking tot de persoonlijke levenssfeer zijn uiteraard van een geheel andere orde. Dat is zo vanzelfsprekend dat we daarover niet verder hoeven uitweiden dunkt me.
Massaontslagen ivm reorganisatie, faillissement/doorstart behoeven ook elk weer een eigen aanpak. Sociale partners spelen hier immers vaak een rol. Het gaat in dit kader wat ver om hier uitgebreid op in te gaan.
Reactie: Vaak is het zo dat de negatieve sfeer op een afdeling gevoed wordt door een of twee touwtrekkers. De rest van de medewerkers is niet noodzakelijk negatief maar durft niet tegen de ''machthebbers'' in te gaan. ik zou dus ook proberen de initiatiefnemers te lokaliseren en met ze in gesprek gaan. Luister naar ze, probeer de oorzaak van hun negatieve gevoelens vast te stellen en probeer samen een oplossing te bedenken. Het is aan de andere kant ook belangrijk duidelijk te maken dat de huidige gang van zaken niet langer acceptabel is en van hen verwacht wordt dat ze een actieve rol nemen in het bestrijden hiervan. Verbindt hier zonodig ook consequenties aan.
Een mooie reactie, want het waardevolle van de tips wordt goed verwoord. Met name tip 5 komt gekunsteld en onecht over, want in een echte ontmoeting beweeg je automatisch met de ander mee, zonder jezelf te verliezen, denk ik niet na over het aantal keren dat ik match en imiteer je niet. De stelling dat we het meest houden van mensen die op ons lijken, geldt wellicht gezien vanuit onze schijnpersoonlijk- heid, maar vanuit ons Zelf Zijn hebben we die behoefte mijns inziens niet. Voor mezelf sprekend; ik houd juist van de ander om het wonder van het unieke anders zijn. Dat is ook leuker dan meer van hetzelfde. Dat merk ik ook bij anderen. Vanuit schijn, angst en afhankelijkheid, komt het wel voor, dat we meer naar een ''gelijke'' zoeken en uit het zich bijvoorbeeld in de manager die een copy vanzichzelf aanneemt. Uit die schijnbehoefte naar de gelijke komt discriminatie en uitsluiting voort. In de ontmoeting met de ander maak je echter een verbinding en zoeken en vinden we aansluiting en overeenkomsten en vullen we elkaar aan in verscheidenheid en verschillen. Oprecht toegepast zijn de eerste vier tips zeker goede tips om op te volgen en jezelf te ontwikkelen. Wat tip zes betreft: respect is de basis voor elke ontmoeting. Vanuit die basis weten we wat, wanneer, waar en hoe we onze gedachten en gevoelens kunnen uiten.
Reactie: Ook ik ben het niet oneens met het artikel en ik begrijp eerlijk gezegd ook niet helemaal waarom de meeste reacties min of meer negatief zijn. Laten we nog eens goed kijken naar de tips:
1) Vind de gemeenschappelijke gronden, ook qua persoonlijke interesses. Informeer u over dingen waarin anderen geïnteresseerd zijn. Lees bijvoorbeeld het sport- en het kunstkatern van de krant.
Het is juist een vorm van interesse in anderen om je te verdiepen in wat je gemeen hebt. Als je samen warm loopt voor een onderwerp, dan kan dat alleen maar postitief zijn. Of je daarvoor nu per se over kunst of sport moet lezen? Dat betwijfel ik; er zijn vast ook andere onderwerpen waar je allebei interesse in hebt. Misschien zijn er helemaal geen gemeenschappelijke onderwerpen... In dat geval kan het ook heel leerzaam zijn om interesse te tonen in iets nieuws.
2) Geef anderen het gevoel dat ze de enigen zijn die ertoe doen. Al is het maar voor de duur van de meeting.
Dit is in mijn optiek niet onecht. Door het tonen van interesse (verbaal en non-verbaal) geef je de ander toch het gevoel dat hij/zij de enige is die ertoe doet. Na het gesprek is er weer ander werk of zijn er andere mensen die je aandacht opeisen. Dat lijkt me normaal.
3) Toon respect voor de ander. Als een Nederlander en een Japanner elkaar ontmoeten, moeten ze beiden zowel handen schudden als een buiging maken.
Misschien een open deur, maar in de praktijk kom ik nog vaak conflicten/misverstanden tegen die te maken hadden met vermeend disrespect. Wat respectvol is voor de één, hoeft niet per se respectvol voor de ander te zijn. Je verdiepen in de ander, proberen te achterhalen hoe de ander dit beleeft, kan alleen maar de relatie ten goede komen.
4) Blijft gefocust op de ander. Laat uw aandacht niet afdwalen.
Ook dit vind ik een goede tip. Hoe goed je het ook bedoelt, je bent maar een mens en je aandacht kan soms makkelijk ineens naar iets anders of iemand anders uitgaan. Je zelf trainen om daarop te letten, kan volgens mij geen kwaad.
5) We houden het meest van mensen die op ons lijken. Imiteer eigenschappen van de ander, maar wees subtiel. ‘Match’ per keer één element, zoals iemands hoofdbewegingen of de snelheid waarmee iemand praat.
Als je werkelijk geinteresseerd met iemand zit te praten, dan doe je dit al vanzelf. Vele psychologische experimenten hebben dit uitgewezen. Maar wat te doen als je tegenover iemand zit die niet op je lijkt? Dan is het misschien wel handig dat je probeert het gedrag enigszins te spiegelen (met nadruk op enigszins). De ander zal zich op zijn gemak voelen.
6) Houd uw mening voor u. In bepaalde situaties loont dat.
Hier staat: 'in bepaalde situaties loont dat'. Er staat niet dat je te allen tijde je mening voor je moet houden. Wij Nederlanders gaan er zo prat op dat we mogen zeggen wat we denken. Maar soms worden mensen gekwetst door het onnodig ventileren van een mening.
Ikzelf heb geen moeite met ongezouten meningen, dus als iemand het niet met me eens is, dan hoor ik dat graag.
Reactie: Hier wil ik even een tegengeluid laten horen. Natuurlijk moet je authentiek zijn om ethische en tactische redenen (het risico dat je gesprekspartner trucs doorziet is altijd groot). Maar er zijn ook mensen, zoals ondergetekende, die zo op de inhoud zijn gericht dat ze helemaal vergeten dat het ook nog gaat om de manier waarop je iets zegt. En dan is het goed om even een stapje terug te doen en juist uit respect voor je gesprekspartner hier aandacht aan te besteden. Zonder deze tips slaafs op te volgen en zeker niet als een manier om je zin door te drukken.
