Reactie: Het gras is elders altijd wel wat groener.
Mijn ervaring hierin is, dat daar niet alles rozegeur en maneschijn is. Onzekerheid en veelal steunend op je jeugd proberen veel van deze Nederland verlaters hun ideeën elders te verwezenlijken. Dat is zeker hun goed recht en wie niet waagt kan ook niet winnen, maar laten we niet gaan idealiseren. We moeten overal werken en de beloning in het buitenland is heel vaak niet wat men ervan verwacht had.
Wil je na wat jaren terug naar Nederland, houdt dan goed in de gaten dat er dan nog een AOW-gat te dichten is voor de jaren dat er niet in Nederland gewerkt is.
Het beleven van werkvreugde is het hebben van geestelijke impulsen, niet welk een kantoorsysteem je opdringt, maar wat we zelf in ons hoofd verzinnen.........
Reactie: Accountants en financieel adviseurs zijn voor de kleine ondernemers vaak bepalend of de ondernemer iemand inschakelt voor de begeleiding van met name de emotionele en communicatieve kant van bedrijfsoverdracht. Helaas is mijn ervaring dat deze adviseurs van mening zijn 'dit' zelf te kunnen. Een positieve uitzondering is het financieel adviesbureau voor de agrarische sector 'Exitus'.
Ook ná de feitelijke bedrijfsoverdracht blijft, met name voor familiebedrijven, ondersteuning op het emotionele en communicatieve vlak gewenst.
Reactie: Ik ben een fulltime (4x9uur) werkende moeder die jarenlang de enige kostwinner is geweest van ons gezin. Samen met een zorgende vader die 10 jaar lang nagegenoeg niet gewerkt heeft om onze kinderen een goede start te geven.
Het heeft gezorgd voor vele verwondermomenten en tot op heden ben ik nog steeds de enige vrouw binnen ons bedrijf wat het op deze manier gedaan heeft. Het traditionele rollenpatroon is kennelijk erg moeilijk te breken.
Het grappige was dat toen ik mijn besluit 11 jaar geleden kenbaar maakte om fulltime te blijven werken, dat veel mannen opmerkte: ''Jouw man heeft het goed voor elkaar, ik wou dat ik zo'n vrouw had, die voor mij ging werken.'' En dan werd er wat meesmuilend gelachen. Mijn enige antwoord was altijd: ''wat let je ?'' Vervolgens kwam dan wel eens de reactie: ''zolang zij niet evenveel verdient als ik, zal ik wel moeten blijven werken''. En dat werd toen gezegd door mannen die meer verdienden als ik op dat moment.
Het is een keuze dames en heren. Een keuze die je maakt. En die keuze betekent soms dat je financieel (flink) moet inleveren. En dat is niet altijd makkelijk, dat zal ik niet ontkennen. Inmiddels heb ik hierdoor wel carriere kunnen maken en financieel maakt dit op de lange termijn het helemaal goed. Als vrouw heb ik juist wel door kunnen stromen omdat ik fulltime werkte en omdat ik vrouw was ! Juist in functies waar ze moeilijk vrouwen voor konden vinden.
Ik ben het met Job eens dat je je kinderen, zeker als ze nog erg jong zijn, niet teveel aan (verschillende) anderen uit moet besteden. Echter zijn er best andere keuzes te maken in de rolverdeling van man/vrouw. Daar moeten beiden bereid zijn om daar eerlijk en creatief naar te kijken om te delen in de zorgtaken en in de werkverantwoordelijkheden.
Mannen moeten af van het idee dat zij de enige zijn die goed geld kunnen verdienen en vrouwen moeten af van het pruillipje dat ze afhankelijk zijn van anderen om te kunnen werken. Het zijn niet alleen haar kinderen (zoals vrouwen vaak plachten te zeggen), het zijn ook zijn kinderen en beiden dienen goede afspraken te maken en daar ben je samen bij en voor verantwoordelijk.
En dan hoef je echt niet tot 7 uur 's avonds voor door te werken; voor wat minder centjes zijn er genoeg banen waarbij je om half vijf gewoon naar huis kan of thuis wat uurtjes kan maken.
Reactie: Prima artikel, al blijft het bij 'het spelen met de gedachte'. Lees elders op managersonline.nl ook de bijdrage van Johanna Croon http://www.managersonline.nl/artikel/6180/de-crisis.%20-heeft-u-al-een-plan-b.html en mijn blog van gisteren: http://www.managersonline.nl/weblog/523/vijf-tips-voor-managementsimulaties.html
Met enthousiaste groet,
John Vrakking | daVinci - Orde op Zaken
Reactie: Goeie tips.
We zien in ons opleidingsinstituut overigens ook dat behalve de mensen die in ontslagronde zitten er ook een steeds grotere groep mensen is die zich wil voorbereiden op een eventueel ontslag en daarom kiezen voor onze meest hoogwaardige opleidingen, omdat die historisch gezien altijd veel gevraagd werden en worden in de arbeidsmarkt.
Een andere tendens is dat mensen die in het desbetreffende bedrijf een bepaalde studie zijn begonnen na ontslag de studie graag willen afmaken.
Het begon allemaal met Marktwerking, Deregulering en Wetgeving, de zogenoemde MDW regelingen van het Ministerie van Economische zaken, die in het begin van de negentiger jaren van de vorige eeuw het levenslicht zagen. Dat werd gezien als het ei van Columbus tegen overregulering. Althans, zo werd het gebracht. Burgers en bedrijven die zelf baas dienden te worden over de regeltjes waaraan ze zouden moeten voldoen.
Het leek allemaal heel ''polder'' en ook heel democratisch. Grote bedrijven zagen er echter DE manier in om markten en delen van markten ten behoeve van zichzelf af te schermen. Daartegen werd enerzijds niet opgetreden, en verlamde anderzijds de innovatie in dit land. Komen de meeste grote ideeen niet voort vanuit individuen en/of het MKB? Nu werden ze gedwongen in bijrollen zonder stemrecht, omdat ze niet bij machte waren allerlei medewerkers zogenaamd Pro Deo naar normeringscommissies af te vaardigen. En die commissies...? die zitten er gemiddeld slechts om het bestaande pallet aan producten, diensten en deelmarkten te beschrijven en in stand te houden! Een set regels is pas goed als er geen speld meer tussen te krijgen is, en daarmee is dan tegelijkertijd de bron van alle innovatieve mogelijkheden drooggelegd.
De economische geschiedenis van de vorige eeuw leert dat in die eeuw vooral MKB-ers en individuen de grote uitvindingen deden,waarna goede ideeen werden omarmd door grote bedrijven en verder in de markt gebracht. Dat de wortel van de innovatieboom is vergiftigd weten we inmiddels allemaal. En om dat te compenseren maakt dan een commercieel TV station uitvindersprogramma's. Het moet niet gekker worden!
De meeste (jonge en/of kleine) ondernemers met innovatieve gedachten vluchten inmiddels vanwege al die regeltjes weg naar het buitenland. Dus beginnen we, ook typisch Nederlands techno campussen te bouwen en verstrekken we allerlei subsidies om(vooral) de grote bedrijven toch hun toontje te kunnen laten meeblazen in de wereld. We gaan dus nu gemeenschapsgeld uitgeven om te doen wat voorheen organisch, dus vanzelf, tot stand kwam.
Kennelijk heeft men dat niet door in Den Haag. Men gaat onverdroten door op het pad dat men al jaren loopt en vergeet dat je ook nog weleens achterom moet kijken. Al is het maar om te zien waar je vandaan kwam, en om vervolgens van de jongste geschiedenis te leren.
De vraag is: wanneer wordt men zo verstandig en keert men in een aantal vakgebieden op zijn schreden terug?
En dat wilde ik ter overdenking toch een keer aan u allen kwijt.
Reactie: Ben het 100% met Ad eens. Ik loop er net zo vaak tegenaan dat sociale innovatie vaak neerkomt op kleine, incrementele procesverbeteringen. Het is out of the box roepen en in the box blijven. Maar wat wil je als de bonden en de werkgevers zich met het thema gaan verbinden? Die willen het wel bij business as usual houden. Hoe het anders kan: ik heb jl. februari Richard Florida geínterviewd over de crisis, die hij The Great Reset noemt. Het artikel staat op de socialeinnovatie.nu site en in het FD. Dan zie je wat ons te wachten staat - de knop gaat om naar een creatieve economie. Business as unusual. Ad, ik nodig je uit een column te schrijven op mijn socialeinnovatie nieuwssite om jouw bovenstaande reactie verder uit te werken. Anders gaat Nederland weer verder slapen.
Reactie: Nou ja, Ik ben sinds oktober 2008 van mijn bore out werk af en ben geemigreerd naar een zonnig land waar veel te doen is en mijn huidige werk biedt veel uitdagingen.
Mijn collega's waren werkelijk zombies, zij waren ook levenloos en ik werkte destijds op een afdeling dat geen groei mogelijkheden boodt voor de individu. Ik heb nu weer leven en lol in mijn werk. Trouwens, ik had best wel een goede contact met mijn collega's destijds. Zij vielen ook af en toe in slaap achter hun pc's en ik wist dat iedereen op zoek waren naar een andere baan. Toen der tijd hadden we een doorloop van 8 collega's per maand die een andere baan hadden gevonden. Hoe is het mogelijk dat een bedrijf meer dan 7 man per maand kwijt raakt? Nou zoals ik eerder zei, ik had een ernstige bore out maar ben nu gelukkig. Nederland verlaten was de beste keuze. Mazel allemaal en veel success met jullie leven ik ga hier gelukkig door met mijn nieuwe leven.
Reactie: Een zeer goed iniatief. Echter het blijft noodzaak dat alle logisticus met hun opdrachtgevers ook positief gestemd blijven nu het in onze sector iets minder goed gaat. Persoonlijk ervaar ik dit als een mindere periode en zou graag met vakbroeders er voor willen waken dat de uitstroom niet groter wordt dan de noodzakelijke instroom. Ik zie jullie reacties gaarne tegemoet, samen kunnen we meer.
Reactie: @Ad: Als ik mijn ogen opendoe, ik kijk naar de wereld om me heen. Dan neem ik een aantal zaken waar en vraag ik me af:
''Door wie zijn de mediacampagne opgezet met als motto:''
1. Van die 100,000 ''zgn. professionals'' die dagelijks samenwerken om een terreur-dreiging te voorkomen?''
http://www.nederlandtegenterrorisme.nl/
2. Over (nog) niet bestaande (natuur)rampen van water en stroomuitval, overstroming?
http://denkvooruit.nl/
Deze (onrustzaai) campagnes had je jaren geleden nog niet.
Terroristen en rampen waren toen al wel aanwezig.
''De moslims in ons land geen kwaad in de zin hebben''
Ik neem dat bijv. de PVV van Geert Wilders daar anders over denkt. Volgens mij is dat ook een onderdeel van dezelfde overheid waar u het over hebt.
dat de overheid verkeerd bezig is, daar kan ik me in vinden.
Maar daar houdt wat mij betreft je gelijk op.Terrorisme dreiging aangewakkerd door de overheid? Dezelfde overheid die maar roept dat de moslims in ons land totaal geen kwaad in de zin hebben, terwijl in iedere moskee Imans haat zaaien, zoveel dat zelfs Agnes Kant en nog een puntje aan kan zuigen.
Kijk eens om je heen, doe je ogen op en kijk eens naar de wereld.
Reactie: Ik stel steeds dezelfde boekhoudkundige fout vast bij 'besparing' op personeel. Veel belangrijker dan de kostprijs van het personeel is namelijk het rendement. De werkgever dient zich in de eerste plaats de omgekeerde (maar eigenlijk essentiële) vraag te stellen welk personeel net voor een goede omzet en daaarin extra winst zorgen. Voor arbeiders bij een aannemersbedrijf, stel ik snel dat deze zijn bruto loon X 2,3 aan minimale omzetstijging moet realiseren. Vandaar terugrekenen naar arbeiders valt nog mee, maar eigenlijk moeten we vooral in dit soort tijden (sorry) bedienden en vooral leidinggevenden ontslaan, omdat bij de meeste van mijn audits daar serieus iets mis is met het vaste kostenplaatje dat ze meebrengen versus de omzet. Ook bepaalde weddeniveaus van dezen zijn gigantisch en eigenlijk durf ik dit systeem door te trekken naar de hierdoor intussen zwaar verziekte Belgische begrotingen die staatsambtenaren aantrekken om de werkloosheid te verminderen en zo de belastingdruk almaar scherper stellen voor KMO's (KMB in Nederland).
Dus: Relateer je omzet naar de klasse 62 personeelskosten en werk van daaruit een Excel uit opgesplist in enerzijds arbeiders die de primaire omzet realiseren en anderzijds naar de rest als een algemeen blok met verdeelsleutels.
Reken hierbij ook niet te veel, maar voel eens aan uw ellebogen waar er 'waarde' passeert die naar uw klanten met de noodzakelijke tevredenheid gaat. Deze route is de belangrijkste, niet de besparingsroute.
Steeds opnieuw vind ik bedrijven die zodanig hoge vaste kosten hebben, dat ik ze moet adviseren arbeiders aan te werven omdat ze een bijkomende netto-winst hebben per arbeider en ze op die manier dezelfde vaste kosten kunnen laten dragen door meer absolute winst.
Conclusie: De omzet en de winstmarge blijft in elke winstberekening primordiaal.
En zo heb je met een aantal eenvoudige, doch bijzonder generaliserende, zinnen weer een flink aantal mensen(met name moeders) met het welbekende schuldgevoel opgezadeld. Want daar komt het weer op neer. Met het overgrote deel van de kinderen waarvan beide ouders werken gaat het meer dan uitstekend. Zo ook met onze 4 kinderen, van peuter tot puber, ondanks de 32 urige werkweken van mijn partner en mijzelf. Inderdaad, je moet de zorg voor de momenten dat je er zelf niet bent zorgvuldig uitkiezen en daar verstandig mee omgaan. Je kan je afvragen of de problemen die jij in je praktijk ziet te maken hebben met het onderwerp waar we het nu over hebben of met de keuzes die hun ouders (niet) maken. Toch? Ouders die in staat zijn zorg en werk samen goed te verdelen en daarbij ondersteund worden door werkgevers en overheid zullen daardoor juist nog beter in staat zijn voor hun kinderen te zorgen. En van het opgroeien te genieten! Juist daar gaat dit artikel nu net over. Dus, laten we alsjeblieft ophouden met het in stand houden van de huidige cultuur door anderen schuldgevoelens aan te blijven praten. De keuzes die gemaakt moeten worden zijn niet zo zwart/wit: goed of niet goed.
