Reactie: Beste Guido, nu 4 jar later schrijf ik een blog en lees je artikel nog eens. Het valt me op dat je een kop van Telegraaf-niveau gebruikt (99% ...) en nergens terug komt op dit getal. Je gebruikt een mager voorbeeld van Starbucks om je stelling te onderbouwen en that's it! Kom op, je kunt veel beter.
Reactie: Met alle respect, maar ik lees hier een uitgebereid beschreven reclame.
Het gat tussen de HR en de IT wordt vaak veroorzaakt doordat de HR niet op de hoogte is van de functie van de medewerkers. Daarmee bedoel ik dat ze inhoudelijk niet weten waaruit de werkzaamheden bestaan en wat er nodig is voor een functie. Ze kunnen op papier prima de competenties beschrijven, maar vaak blijkt de praktijk tot anders.
Een goed systeem is slechts de basis, maar kan inderdaad 80% van de communicatie (intern en extern) ondervangen. Echter de 20% bijdrage van de medewerkers (data invoer) blijft het allerblangrijkste, want als deze niet hun werk goed doen, dan zijn ze voor 80% verantwoordelijk. Leuke theorie over 20-80 procent verhouding.
Managers die een goed systeem zoeken, moeten vooral denken aan hoeveel bedrijfsprocessen en communicatie ermee wordt geautomatiseerd en daarnaast ook de gebruiksvriendelijkheid ervan.
Een systeem waarin je de volledige personeelsadministratie inclusief alle interne en externe communicatie in kunt registreren en daarnaast ook goed kunt beheren. Een systeem waarin de verantwoordelijke personen nooit iets hoeven en kunnen missen en vrijwel voor al hun werkzaamheden door dat systeem kunnen worden geherinnerd en geholpen. Zoek maar eens op CRM, HR, ERP en je komt genoeg tegen.
Exact is de aanbieder van de meest omvattende en geavanceerde systeem.
Reactie: mooi artikel. Als gevolg van een overplaatsing en een bedrijfsvoering zonder kaders en verslaglegging dreigde ik in een burn-out te geraken omdat het 'een probleem van mij was'. Leidinggevenden kun je helaas niet dwingen om samen te zoeken naar een oplossing. Ik heb ervoor gekozen om mijn idealisme in deze om te zetten naar realisme en verder elders in te zetten. Het succes en de voldoening heb ik nu buiten de firma
Reactie: ik herken jammer genoeg heel veel in jullie verhalen. ik zit in het onderwijs. Jarenlang met veel plezier. In 2011 krijg ik een klein herseninfarct, kom na 5 maanden weer terug op school. Waar ik allerlei werkzaamheden doe, behalve voor de klas. Na enkele maanden wordt mij te kennen gegeven dat als ik niet meer voor de klas kan dat ik dan maar moet ophoepelen. Collega's uit mijn team hoeven niet voor de klas, maar blijven gewoon in dienst.
Tegelijkertijd straalt er zo'n afgunst uit mijn directie, daar word je akelig van. Ik heb naast mijn onderwijsbaan ook een eigen bureautje. voorbeeldje: sinds mijn infarct heb ik maar een electrische fiets aangeschaft om toch nog te kunnen fietsen. Directie ziet mijn fiets en roept met opgetrokken lip: heb jij ook al een electrische fiets????
ander voorbeeld: in december ruil ik met een collega twee lesuurtjes... hierdoor kan ik naar het buitenland afreizen. Alles prima, totdat directie mij mailt of ik wil komen om de collega te vervangen. Ik kan dus niet, omdat ik in het buitenland zit. Nou, de wereld is te klein voor haar woede. Uiteindelijk moet ik voor de grote baas, Pen O man en de directie verschijnen en word ik gedreigd met ontslag en een schriftelijke berisping. In onderwijsland is een schriftelijke berisping voorbehouden aan leraren die sexueel intimideren of jarenlang niet functioneren. Dus ik wist niet wat me overkwam.
Ik heb dusdanig verweer gevoerd dat de berisping werd ingetrokken. Dit moet via een aangetekend schrijven door het bestuur gebeuren. Nu, na 8 maanden heb ik nog steeds geen aangetekend schrijven ontvangen. omdat bestuur weet dat ik met dit schrijven een klacht ga indienen bij de Commissie van Beroep, en het Bestuur inclusief directie dan flink op de knieen moeten.
In de tussentijd word ik genegeerd, onheus behandeld, afgezeken, belogen, uit mijn vaste groep gezet, de moeilijkste taak opgedragen en worden er onwaarheden gezet in voortgangsverslagen.
Toch voel ik me na alle ernstige stress toch een beetje winnaar. Ik ben al die maanden gewoon blijven werken en heb mijn directie gewoon aangesproken, terwijl zij zich steeds omdraaide om mij maar te ontlopen.
Nou, dit is mijn verhaal uit het onderwijs. Daar is het ook helemaal geen koek en ei. En ook in het onderwijs groeien mensen door naar directiebanen terwijl ze hier niet capabel voor zijn. Jammer genoeg gaat dit altijd ten koste van een team.
Reactie: Interessant om nu eens een keer de mening van de andere kant te zien. Toch wel enigszins verrassend dat de werkgevers overwegend positief zijn, leuk om te lezen!
Reactie: Opmerkelijk hoe gemakkelijk de conclusie wordt getrokken dat vergeetachtigheid een gevolg is van desinteresse en een slordige werkhouding, oftewel; eigen schuld van de medewerker. In een aantal gevallen zal dat ongetwijfeld kloppen, maar in veel gevallen kunnen stress (werk en/of privé), slaapproblemen, neurologische problematiek of psychische stoornissen ten grondslag liggen aan vergeetachtigheid. Waarom stelt mevrouw Kalijan niet voor om met de medewerker in gesprek te gaan over de mogelijke oorzaken van de vergeetachtigheid van de medewerker? Lijkt me een veel betere oplossing.
Dank je wel voor je artikel, erg herkenbaar. Sinds ik een fikse burnout heb gehad, betrap ik mij (soms) op negatieve gedachten. Hiervoor was ik mij hier niet van bewust. Op mijn PCbureaublad heb ik staan, denk in mogelijkheden en dat probeer ik te doen.
Maar ook door vaker NEE te zeggen en meer te doen wat ik leuk vindt dragen er aan bij dat ik mij nu prima voel.
Reactie: Als er iets is wat iemand met een Burn-out NIET nodig heeft dan is het NOG meer motivatie.
Wat ie nodig had wat een prima collegiale sfeer een normale stress op de werkvloer en de mogelijkheden zich door scholing op tijd te verbeteren. He, een Burn-outie houd ziels veel van zijn werk het is zijn hobby en wil er alles aan doen zijn werk te behouden. Omdat ie helemaal opgaat in zijn werk vergeet hij te netwerken en ziet daar vaak ook niet de noodzaak van in. Waardoor hij in het bedrijf geïsoleerd raakt, en meestal onderwerp van pesterijen wordt. Vaak doen managers daar aan mee of zijn er soms de oorzaak van. Doordat ze geen vat krijgen op zo iemand of omdat ze anders de populariteit verliezen die ze menen te hebben. Trainingen zouden er moeten zijn voor de rest van het personeel en management om dergelijke goudkorreltjes te ontdekken en te koesteren, omdat ze geen finaciele stimulans nodig hebben om goed te presteren.
Je kunt een Burn-out alleen voorkomen door een te zorgen voor een goede collegiale omgeving en direct in te grijpen als de sfeer veranderd.
Maar een Burn-out genezen, nou vergeet het maar. En deze jongen kan het weten, wat dat betreft ben ik ervaringsdeskundige. Sinds kort een officiele opleiding en titel aan de Fontys hogeschool. Die ik overigens niet gevolgd heb.
Het is nu zo'n 16 jaar geleden en de eerste 6 jaar ben ik bezig geweest te bewijzen dat ik nog normaal was. Ik heb veel studies met diploma's en certificaten afgerond om te bewijzen dat met mijn intellect niets mis was.
Dat men mij ten onrechte van mijn werk hadden afgehaald.
Maar daar lag het probleem niet.
Het zijn de stress en de emoties die je niet meer kan handelen. Qua belastbaarheid kun je jezelf vergelijken met een drilpudding waar een steen opgelegd wordt. En dat kun je niet meer trainen. Al was het alleen maar ....
Dat werk waar je alles voor opzij gelegd hebt dat krijg je niet meer. Het is net een schip dat je helemaal gerestaureerd hebt waar je je lust en leven ingelegd hebt en dat je in de verte ziet varen zonder dat je daar zelf ooit meer op komt.
