Reactie: Helaas doet de titel een beetje negatief beeld oproepen. Natuurlijk zullen ambitieuze bedrijven uit China graag de kennis absorberen welke hier aanwezig is. Vanuit de Farosgroep zit er regelmatig iemand in China om op inkoopgebied mogelijke leveranciers te bezoeken en contacten te leggen. Daar wij pretenderen professionele inkopers in de markt te zetten, is dit voor Faros aanleiding geweest om hier dan ook kennis op te doen. Wij zien hier nu al resultaten van. De Chinese markt is sterk groeiende en zal binnen 10 jaar leidend zijn in de wereld. 20% van de wereldbevolking zal Chinees zijn. Wil je daar een goede partner zijn zul je nu vlug moeten aanhaken. Daarom zullen wij als Faros proberen hier ook een graantje van mee te pikken. Het is een goede zaak om als bedrijf maar ook als individu hierop te acteren dus zie het als een uitdaging en niet als een bedreiging. Al eerder heb ik de naam VDL naar voren gehaald, dit bedrijf heeft met doorzettingsvermogen en capaciteit bewezen dat als je gelooft in je eigen kracht je hier ook productiemogelijkheden kunt behouden. Ondanks de dreigingen van Oost Europa. Het is aan de professionele inkoper om ervoor te zorgen dat elk vergelijk objectief geschied. Cijfers bewijzen dat de West Europese werknemer 15 maal efficiënter presteert dat de Aziatische werknemer, neemt meer initiatieven maar ook verantwoordelijkheden. Dus laten we met ons alle uitgaan van onze eigen kracht en zorgen dat we daar voet aan de grond krijgen. Dit kan dus betekenen dat je als aanstormend talent of als “senior” moet zorgen dat je deze kansen grijpt.
Reactie: Nee ! Nee tegen nee-zeggen als nieuwe waarheid !
Ik vind dat als je nu pas nadenkt of je iets wel of iets niet moet (!) doen, dan ben je eigenlijk al een beetje laat.
Waar het naar mijn idee om gaat is dat je je hele leven door, in je werk en in je prive, voor keuzes kan komen te staan.
Als je een tijd geleden een keuze hebt gemaakt voor een riante baan met riante salariering en bijbehorende auto, duur koophuis e.d., dan weet je eigenlijk wat daar tegenover kan staan. Hetzelfde geldt voor relaties; de verpakking is leuk maar de inhoud valt tegen.
Nee zeggen staat dus niet op zichzelf. Ik pleit meer voor leren om bewuste keuzes (die bij je passen) te maken dan om domweg leren NEE te zeggen.
In dit leerproces kom je obstakels tegen waarvan je het bestaan ervan nog niet bewust was. Leren= thuiskomen bij jezelf. En dan blijkt dat je meer in huis hebt dan het drie-letterig woord.
P.S. : In acute gevallen is het noodzakelijk om 112/vrienden/familie/therapeut te bellen !!
Reactie: Ik heb met aandacht dit artikel en de reacties gelezen. Ik zal eerst mijn eigen situatie uitleggen. Na mijn middelbare school ben ik een internationale HBO opleiding in Nederland gaan studeren. Voor deze opleiding heb ik een half jaar in Finland gewoond, en een half jaar in Singapore gewerkt. Na deze opleiding ben ik naar Frankrijk verhuisd, om hier een Master opleiding te volgen, en binnen enkele weken deze af te ronden. Tijdens mijn opleidingen heb ik bestuurservaring opgedaan en heb ik meerdere competenties mogen ontwikkelen en creeren. Tevens heb ik naast mijn theoretische opleidingen praktische ervaring opgedaan (teamwerken, presenteren, organiseren, managen, etc) Op dit moment ben ik vol zelfvertrouwen klaar voor de arbeidsmarkt en ben aan het solliciteren voor een baan 'met inhoud' waar ik mijzelf verder kan ontplooien. Ik ben 21 jaar..
Ik ben van mening dat leeftijd een maatstaaf is voor kennis en kunde van een persoon, maar niet de enige. Persoonlijkheid, motivatie en ervaring tellen ook mee. Ik merk dat ik bij sollicitaties mijzelf moet verdedigen omwille mijn leeftijd. Te jong, te onervaren, niet geschikt. Maar is een bedrijf niet een levenslange school? Leren we allemaal niet elke dag bij? Ik weet heel goed dat als ik begin met werken, dat ik nog veel te leren heb en dat dit een investering voor een bedrijf wordt. Maar zou er veel verschil zitten qua inverstering voor een bedrijf tussen iemand van 25 die hetzelfde parcour als mij heeft gevolgd, maar door ongelukkige omstandigheden een paar jaar langer heeft gedaan over zijn/haar opleiding of een jonge hond die nog alle kanten opgestuurd kan worden? Elke nieuwe medewerker zal moeten worden gestuurd en opgeleid om goed te kunnen functioneren.
Ik ben het met heer Egtberts eens dat er inderdaad problemen gecreerd worden. Doemdenken, en generaliseren zijn woorden die dit tijdperk bekenmerken. Maar zoals eerder gezegd, sommige zaken zijn nu eenmaal inherent aan het leven.
Ps: Tijdens het verdedigen van mijn leeftijd tijdens het solliciteren is het 9 van de 10 keer mijn zelfvertrouwen dat mijn 'gemis' aan capaciteiten goed maakt.
Reactie: Ad, als jij als crisismanager binnengehaald wordt, betekent dit dat de werkgever/P&O de situatie niet aan kan, zoals ik al opmerkte in de vorige reactie hier valt nog veel te leren.
Ik vraag mij ook af hoe je als werkgever aan medewerkers komt die geen of weinig toegevoegde waarde hebben. Zijn die maar zo binnen komen lopen met de mededeling: ik werk hier ook of is het toch op de gebruikelijke manier gegaan en heeft men zich vergist bij aanname? Maar er kunnen natuurlijk natuurlijk ook hele andere 'oor'zaken spelen die de geen of weinig toegevoegde waarde hebben veroorzaakt hebben.
Heeft men in deze werknemers geinvesteerd of heeft men ze maar laten gaan zoals het gaat.
Verandering van functie/opleiding kan ook op deze werknemers een positieve invloed hebben wat eindelijk weer resulteerd in een positieve invloed ten bate van de werkgever.
Maar hierin moet je wel zo vroeg mogelijk in willen investeren en niet wachten tot je gaat investeren in een crisismanager, die kost als het tegenzit net zoveel als het sociaal plan van de vakbonden. En trouwens de vakbonden, net als de crisismanager, die worden er voor betaald om zoveel mogelijk uit zo'n situatie te slepen voor de betreffende werknemers cq. werkgevers.
Reactie: Nee zeggen is een vorm van assertiviteit. Maar het kán ook doorschieten naar de valkuil van het ''recalcitrante en koppige kind'' in ons. Een goede balans tussen zorgen voor anderen en voor jezelf opkomen is lastig ... voor veel mensen zelfs heel lastig. Talloze trainers, coaches en andere hulpverleners verdienen er hun brood mee. En daar is natuurlijk helemaal niets mis mee: iedereen moet op de een of andere manier zijn of haar brood verdienen.
Waar ik echter altijd een beetje huiverig van word is van de ''zaligheid van het confectiepak'': leer maar nee zeggen, leer maar vanuit je eigen kracht opereren, leer je ambities en drives kennen en ga zo maar door. Ieder mens is anders en er is toch geen standaardoplossing: het geen nee kunnen zeggen komt bij iedereen ergens vandaan, het heeft iets te maken met opvoeding, cultuur, overtuigingen of wat dan ook. Het is m.i. de kunst om als mens zélf te ontdekken waar bepaalde ingesleten gedragspatronen vandaan komen. Die wellicht eens functioneel waren maar misschien nu - in bepaalde omstandigheden - niet meer. Om daarna te gaan experimenteren met alternatieve gedragspatronen ... en je eigen weg te zoeken.
Zeg ik daarmee als psycholoog en veranderingskundige dat assertiviteitstrainingen zinloos zijn? Dat coachingstrajecten met als (enige) doel het leren nee te zeggen beter overboord gegooid kunnen worden? Zeker niet ... maar ik wil wel pleiten voor voorzichtigheid: soms worden dergelijke zaken ''overgesimplificeerd'' door handzame pocketbooks met ''instant''-oplossingen. Een mens die moeite heeft om nee te zeggen en daar zelf last van heeft verdient het om met respect behandeld te worden. En serieus genomen te worden in zijn/haar worstelingen.
Sub-assertiviteit kan heel hardnekkig zijn. Met het leren om nee te zeggen zijn mensen er vaak nog niet: ik heb ze ongelofelijk depressief zien worden, omdat ze er van overtuigd waren anderen tekort te doen ... maar ze ''moesten'' nee zeggen! Terwijl we weigeren te kijken naar de sociale context: in onze samenleving worden mensen vrijwel continu overvraagd! Als we nu met z'n allen ook eens wat minder gingen eisen/vragen ... dan hoeven anderen ook minder nee te zeggen. Dát onderdeel mis ik in deze hele discussie nog steeds!
Reactie: ''In elke boomgaard is wel een rotte appel te vinden.'' En de waard vertrouwt zijn gasten wel of niet ... veel is inderdaad afhankelijk van het mensbeeld. Er is heel wat wetenschappelijk en semi-wetenschappelijk onderzoek gedaan naar (on)betrouwbaarheid van mensen. Steevast blijkt daaruit dat slechts een marginaal percentage - zelden hoger dan 5% - daadwerkelijk onbetrouwbaar is. Net zoals het feit dat er slechts een klein percentage misdadigers, criminelen en andere onverlaten rondlopen. Maar onze perceptie blaast deze kleine minderheid op zodat we een negatief beeld van mensen krijgen.
Of telewerkers nu wel betrouwbaar zijn of niet - voor het bedrijf dat dit onderzoek doet past het natuurlijk in het straatje om vooral te accentueren dat het wél mogelijk is - maakt helemaal niet uit: de netto-productiviteit van iemand die op kantoor zit is ook niet zo groot. Veel koffie en thee, wat babbelen bij het kopiëerapparaat, overleggen, vergaderen ... en 's ochtends en 's avonds (bij voorkeur in ieder geval deels in de tijd van de baas) in de file van en naar huis. Als iemand die thuiswerkt dagelijks effectief een uur of vijf produceert levert hij/zij waarschijnlijk meer werk af dan iemand op kantoor.
Moet daarom iedereen thuis gaan werken? Nee, wat mij betreft niet ... dat is een keuze die gemaakt moet worden op rationele gronden: wat kost het en wat levert het effectief op? Elk bedrijf kan daarmee - zonder al te veel problemen - naar hartelust experimenteren. En daarna de voors en tegens tegen elkaar afwegen. Waarbij de ''corporate spirit'' - wat die dan ook waard is - altijd sterker zal zijn bij niet thuis werken. Maar waarbij mensen wellicht loyaler zijn aan hun werkgever als deze de flexibiliteit kan opbrengen om mensen te laten kiezen (voor zover dat een optie is). Kortom: wantrouwen is een slechte raadsman!
Reactie: Hoe moeilijk is het: opleidingsinstituten worden altijd gevangen in de ''varkenscyclus'', het fenomeen dat een varken altijd achter z'n staart aan rent. Gaan instellingen voor beroeps- of wetenschappelijk onderwijs richting theorie dan worden de praktische vaardigheden van de afgestudeerden (van welk niveau dan ook) de grond in geboord, gaan ze richting praktijk dan ontberen de pas afgestudeerden theoretische kennis. Een vicieuze cirkel die bijna niet te doorbreken is.
Lang geleden werd het probleem wat hierboven geschetst wordt opgelost doordat branches gezamenlijk een beroepsopleiding ontwikkelden. Je ziet dat nog steeds in bijvoorbeeld het vakgebied van het Nederlands recht: een WO-afgestudeerde moet nog een paar jaar doorleren om zich advocaat-procureur, officier van justitie of rechter te mogen noemen. Maar ook in de scheepsbouw was iets dergelijks héél normaal (denk aan Verolme die een complete school had).
Het is onvermijdelijk dat opleidingsinstituten geen maatwerk kunnen afleveren. Daarnaast met alle respect: wat kun en mag je verwachten van 22-jarige afgestudeerden ... of 19-jarigen die van het MBO afkomen. Het is niet meer dan normaal dat organisaties zélf de eerste jaren nog investeren in het ''human capital''. Het enige probleem dat zich daarbij voordoet is de angst dat jongeren - nadat zij zijn ''bijgeschoold'' tot vaklui - naar een andere werkgever in de zelfde branche gaan. ''So what'', zou je denken: als élke werkgever ongeveer even veel investeert in deze jongelui maakt het per saldo geen moer meer uit dat ze daarna gaan ''job-hoppen''.
Kortom: het artikel is veel geblaat en weinig wol. Tegenwoordig bestaat de neiging om vooral problemen op te zoeken zodat men daarna ''oplossingen'' kan verkopen. Dat heet volgens mij in commerciële termen: ''een latente behoefte aanboren''. Werd er maar eens wat meer gekeken richting kansen en oplossingen: soms word ik een beetje onpasselijk van dat ''doemdenken''! Sommige zaken zijn nu eenmaal inherent aan het leven ... en maak er dan daarna het beste van.
Reactie: Managers besteden nu eenmaal -noodgedwongen? - veel tijd aan het aansturen van de zwakkere broeders en zusters in de organisatie. Dus hebben ze vaak een wat vertekend beeld.
In elke organisatie (afhankelijk van het soort bedrijf) heb je 85-90% medewerkers die prima thuis kunnen werken. Een deel wil het zelf ook en functioneert meer dan uitstekend. Een deel daarvan wil het niet, omdat ze het contact met collega's, sparren etc nodig hebben.
Het is wel opvallend dat in mijn eigen praktijk de 10-15% medewerkers die eigenlijk niet thuis kunnen werken, het allemaal wel willen. En dan is de waard(-in) inderdaad degene die de gasten niet altijd vertrouwen kan.
Reactie: Inderdaad: de organisatie bestaat niet! Het is een vehikel dat bestaat uit processen en structuren, dat zich ten dienste stelt aan de doelstellingen en resultaten van activiteiten. Veranderen de doelstellingen en/of resultaten, dan verandert de organisatie mee. Dat willen we graag ontkennen als mens, want we kunnen niet tegen veel dynamiek en steeds weer nieuwe verschijningsvormen. Een basisroutine is een puur menselijke behoefte. Die ruilen we niet graag steeds weer in, voor een nieuwe setting met nieuwe activiteiten en een beroep op andere competenties en gedrag. Vandaar steeds weer (re)organiseren. Dat is de nodige interventie die ons brengt naar de actualiteit.
Reactie: Assertiviteit die leidt naar eenzaamheid? Ik geloof er niets van. Mensen die niet assertief genoeg zijn, zijn vaak hele sociale mensen, die ontzettend aardig zijn en vriendelijk en altijd klaar staan om een ander te helpen. Daar is niets mis mee, zolang het niet ten koste gaat van zichzelf waardoor zij zichzelf steeds voorbij lopen. Voor die mensen kan assertiever worden juist heel goed zijn. Niet om asociaal te worden - dat worden ze niet zo snel want dat zit niet in hun aard- maar om bewuster om te leren gaan met de keuzes die zij maken.
Ik krijg gelukkig alleen maar hele positieve reacties van de mensen die bij mij een training in Nee zeggen hebben gevolgd. Mensen staan beter stil bij wat zij werkelijk willen of niet willen en hebben geleerd dat te mogen en te durven aangeven. Dat lijkt mij alleen maar positief.
Het gaat er niet om dat iedereen maar overal nee op zou moeten zeggen, dan zou de wereld er heel onaangenaam uitzien. Het gaat erom dat mensen bewuster kiezen voor een ja of nee, als hen iets gevraagd wordt. Mensen die bewuster in het leven staan en zich bewust zijn van de consequenties van hun keuzes, daar lijkt mij niets mis mee.
Reactie: Moet kunnen, touwens dat het toegelaten is door het bedrijf of niet,...als het moet gebeuren, gebeurt het toch, met....of zonder ''toelating ''.
Reactie: Moeten is gek, wensen zijn ok. Je probeert de dingen goed te doen en niet volmaakt. Alles heeft te maken met onzekerheden en gevoelens. Ben bewust waar je mee bezig bent en laat je gevoelens niet bespelen door een ander. Nee zeggen is dus inderdaad een kunst op zich en daagt je manier van communiceren uit. In onze kindertijd hadden wij totaal geen moeite om NEEEEE te zeggen...
Reactie: Dit sluit niet helemaal aan bij de Nederlandse situatie, de nieuwe starters hebben door de nieuwe Bachelor Master structuur eerder teveel zakelijke vaardigheden, dit is echter ten koste gegaan van de kennis. In de oude situatie haalde je iemand binnen om zijn/haar kennis opgedaan op de universiteit en bracht je in een aantal jaren de zakelijke vaardigheden op de vloer bij, in de huidige situatie krijg je iemand die weet hoe zich te gedragen, met een groot tekort aan theoretische kennis.
