Reactie: Er gebeuren wonderbaarlijke zaken als mensen / teams in contact komen met oneindig potentieel.
Wat een nieuwe ervaring vol ruimte en mogelijkheden.
Een goede training / coach draagt bij om in die nieuwe ruimte te creeren.
Als coach / trainer vind ik het een feestje als
die nieuwe ruimte wordt betreden. Op naar een nieuwe tijd en aanpak, uit de reactie naar de actie!
Er is wat moed voor nodig maar als je eenmaal de smaak te pakken hebt kies je meer en meer voor nieuwe routes.
Reactie:
Ik zou zeggen kom eens een paar dagen meelopen in de winkel en u bent van alle vooroordelen genezen.
Met een grote mond denkt een deel hun gelijk te mogen halen. Na een half jaar verbaal geweld ga je van zelf anders denken.
Wat ook een reden zou kunnen zijn als u (de klant) niet zo pinnig zou zijn, was het misschien mogelijk beter personeel aan te trekken. En als er wat meer in de parkeermeter werd gestopt had u misschien niet zo'n haast, en was u wat meer ontvangkelijk voor een compliment.
Als u meneer de klant een beter winkel moment kiest, en niet op zaterdag om 5 voor 5 nog een hele uitgebreide aankoop wil doen. En als u rustig u beurt kon afwachten. Als u altijd weet te vertellen dat u het op andere plaatsen veel goedkoper heeft zien staan, en wat het al niet meer kan zijn.
Nu dan kan ik u vertellen dat het er veel plezieriger op zou worden, en dat u dat direct zou mogen ervaren.....
Hoe noemen ze zo'n gedrag ook al weer?
een kort lontje hebben....
Ik werk zelf in een winkel, u moest eens weten hoe brutaal klanten, u dus kunt zijn.
Terug naar het verhaal, alles moet wijken want...
Onlangs stond er weer een afspraakje gepland. Totdat er iets tussenkwam. Een ''lucratieve'' buitenlandse opdracht. Daarvoor moest de afspraak met de schoonheidssalon eventjes wijken. Dus belde ik om de afspraak te verzetten. :-( onze planning naar de kl#@*n maar fijn....
Voorbeeld,
Nu zat u toevallig op de stoel met een verwen cremé op u gezicht, en dan gaat tijdens uw verwen uurtje de telefoon!! Wedden.. dat dit ook niet in goede aarde zou zijn gevallen bij u.
Ik denk dat u te verwend bent geraakt, en de realiteit uit het oog bent verloren.
Ga eens wat vaker een wandelingetje maken, dan deze onzin schrijven op uw pc.
Reactie: Ik ben regelmatig weggelopen tijdens sollicitaties. Als er geen synergie is of als de interviewer mij in een underdogpositie duwt dan is het voor mij snel over. Een sollicitatiegesprek is een tweerichtingsgesprek met wederzijds respect. Van mij wordt verwacht dat ik redelijk en eerlijk ben, wees het zelf dan ook.
Ik vind dat het draait om wie je voor je hebt, niet om wat je voor je hebt. Een CV met talloze diploma's zijn niet het belangrijkste. Ik ben met een stuk minder papiertjes niet minder succesvol geworden dan mensen met een boodschappenlijst aan diploma's.
Het gaat erom hoe de kandidaat zichzelf presenteert en heeft ontwikkelt. Dat telt. Het mooie pak of mooie rijtje diploma's zijn randvoorwaarden.
Als sollicitant ben ik driemaal in mijn leven vroegtijdig opgestapt.
1. De sollicitatiecommissie had op een podium plaatsgenomen en ik werd in een grote zaal in het midden aan een tafeltje geplaatst. De sollicitatiecommissie was onverstaanbaar, v.v.. Toen ik voorstelde om de communicatieproblemen op te lossen, door ook op het podium plaats te nemen, werd dit afgeweerd. Toen heb ik afscheid genomen met de woorden: Als uw organisatie zo staat op miscommunicatie, ben ik hier niet op de goede plaats. Ik groet u heren.
2. Gaandeweg in het sollicitatiegesprek dat zeer geanimeerd verliep, meldt het hoofd Psychiatrie dat zij ontzettende veel moeten lopen en dat ze een schoenzolenvergoeding hebben aangevraagd. Ik liep op dat moment de eerste dag (en toen voorlopig ook de laatste) zonder elleboogsteunen (krukken) na 4 maanden platgelegen te heben met mijn geamputeerde voet.
Op dat moment reageerde ik accuut: ''Het heeft weinig zin dit gesprek voort te zetten, daar mijn loopvermogen niet aan hun dagelijkse praktijk zou voldoen.''.
3. Bij een loopbaangesprek meent de consulent mijn universitaire opleiding tot klinisch psycholoog als LBO-niveau te moeten inschaten, mijn P&O-adviseurschap waarin ik beleidsstukken voor een organisatie van 2600 medewerkers schreef als niet relevant te moeten inschatten, grappen over mijn beperkte loopvermogen te moeten maken met vragen of ik niet aan atletiek doe zoals hardlopen, hoogspringen. Nadat ik het personage in kwestie te kennen gegeven had dat ik zijn houding en werkwijze niet op prijs stelde, en hij antwoordde dat ik het er maar me te doen had, meldde ik hem dat dit het einde dan van het gesprek was en ben opgestapt. Hierop werden enige intimidatiepogingen gedaan zoals suggeren dat ik daarmee ontslag nam. Terecht dat ik opstapte.
Als P&O-adviseur maakte ik mee dat een sollicitant totaal niet wist wat de functie inhield. Docent is toch wezenlijk wat anders dan technisch-assistent. Of iemand die kauwgomkauwend, pet op, denkt anderhalf maal het minimum loon te zullen gaan verdienen als 18-jarige met twee mislukte stages tijdens zijn opleiding die nog afgerond moest worden en geen berichten dat hij vakvaardig is.
De heer van Marwijk is expert in lichaamstaal. Met enige schroom meld ik dat ik al langere vind dat de lichaamstaal die de heer Van Marwijk uitstraalt op de begeleidende pasfoto niet overtuigend overkomt. Tijd voor een nieuwe foto lijkt mij.
Reactie: Ik ben het in grote lijnen eens met Asha, maar ik wil wel 2 aanvullingen plaatsen:
- een werknemer is vaak geneigd om te beoordelen of iemand sociaal in een team past, een manager heeft echter ook nog de (belangrijke) taak een ''team'' samen te stellen waardoor aanvullende en teamversterkende kwaliteiten zwaarder meewegen. Het kan wenselijk zijn om als manager dit vooraf transparant met het team te bespreken. (bij dit punt ga ik er overigens van uit dat over het voldoen aan de functievereisten geen discussie bestaat)
- de betrokken P&O-ers en (gelukkig) meestal ook de betrokkenen uit de lijn, zijn bekend met de selectieprocedure en selectietechnieken. Werknemers in de meeste gevallen niet. Het betrekken van werknemers in een sollicitatiecommissie houdt dus in dat je ze grondig moet voorbereiden op het gesprek. Maak ze bekend met de NVP sollicitatiecode, de interne procedure en evt. interviewtechnieken zoals STAR.
Reactie: Helaas kom ik inderdaad veel managers tegen, die van de inhoud veel, van de procedures alles en het proces ook een beetje weten. Maar van de mensen om hen heen, wat hen motiveert, wat de sterke kanten en wat de aandachtpunten zijn: weinig idee. Kortom, er wordt weinig MET de mensen gewerkt. Daarmee verbaast zo'n uitkomst me niet.
Uberhaupt wordt er mager gecommuniceerd op de werkvloer - althans over de echte, wezenlijke dingen.
En medewerkers doen daar in hoge mate zelf aan mee.
Die missende 15% bijvoorbeeld: doet niets, baalt, is ontevreden en binnenvetter op-en-top en genereert een pracht van een maagzweer of iets dergelijks.
Reactie: Je kunt je oprecht afvragen wat er op tegen is, om na een kwartiertje het gesprek te beeindigen, als het besluit helder is (of dat negatief of positief is).
Ik hoor wel eens: respect voor de sollicitant, ze zijn van zo ver gekomen, je hebt toch aangegeven dat het ca. 45 minuten zou duren, en meer daarvan.
Respect? Ja moet er zijn, uiteraard. Maar als helder is dat iemand het niet wordt, is het dan respectvol om het gesprek ''toch maar/voor de fake'' de volle tijd te laten duren? Creeer je niet te veel hoop? Liever dan maar een gedeelte van de tijd gebruiken om eerlijk de ervaringen te delen. Heb je gelijk nog een laatste ''meetmoment'' hoe daar mee om wordt gegaan.
Tijd van de kandidaat? Dat argument geldt natuurlijk voor beide kanten van de tafel en aan de werkgeverskant vaak dubbel of driedubbel.
Nee, eerlijk duurt het kortst, maar wel in alle realiteit. Dus er mag dan wel iets meer worden geroepen dan ''Ik geloof niet dat we met u doorgaan''.
Mijns inziens verdient de kandidaat het (sowieso) om een duidelijke feedback te krijgen en goede redenen waarom de keuze niet op hem/haar valt. En vaak heeft de kandidaat ook door wat er gebeurt in dat kwartiertje. Waarom dan nog een of meer dagen laten wachten om het bericht door te geven?
Maar: durven de managers, p&o-adviseurs, etc het ook aan, om die knoop zo duidelijk door te hakken?
Reactie: Tja, het fileprobleem.
Wie weet helpt dit, maar ik twijfel eraan. Forenzen zijn in de regel mensen met een hogere functie. De lagere functies zijn minder mobiel. En medewerkers in hogere functies zo maar even uitruilen, dat lijkt me niet zo eenvoudig als het hier wordt voorgesteld.
We moeten de oplossing van het fileprobleem ook meer zoeken in het trainen van mensen in rijgedrag. Daar kan het bedrijfsleven best bij helpen.
Als alle logistieke bedrijven hun chauffeurs een socialer weggedrag aanleren, dan is 50% van de files al verdwenen.
Als tevens geleerd wordt dat de linkerbaan voor inhalen bestemd is en niet voor het langdurig naast een ander gaan rijden, dan zijn we weer een stuk verder.
Tot mijn verbazing zag ik dat het systeem dat ter hoogte van Rijen is neergepland beloond is als het beste systeem tegen files dan vrees ik dat de verkeerskundigen een geweldige plaat voor hun kop hebben. Sinds dat systeem daar staat (en ik kom daar regelmatig) staan er files, mede veroorzaakt door de geweldige verwarring die het systeem brengt en de paniekreacties van de vele slechte chaufeurs die ons land rijk is.
En ook deze oplossing verwijs ik graag naar het rijk der fabelen. Wishfull Thinking zonder wat dan ook van common sense.
Reactie: Het meest memorabele sollicitatiegesprek dat ik heb gevoerd was met een sollicitant die zijn eigen koffie had meegenomen onder het mom dat bedrijfskoffie niet te drinken was. Het sollicitatiegesprek afgemaakt omdat we gefascineerd waren door de 'bijzonderheid' van de sollicitant.
Reactie: Na inmiddels zo'n 1200 sollicitatiegesprekken (hoe hou ik het vol :-)), ben ik erachter gekomen dat mijn indruk gedurende de eerste 5 minuten heel veel te maken heeft met mijn eigen rugzak, vooringenomenheden en ervaringen. Natuurlijk is het belangrijk om uit te gaan van het onderbuikgevoel maar ook kleding, uiterlijk ed. kunnen een mening (soms onterecht) beinvloeden. De eerste 5 minuten sla ik daarom over (mijn indruk gedurende deze periode zegt net zoveel over mij als over de kandidaat).
In deze 1200 gesprekken heb ik idiote dingen meegemaakt: de doorgewinterde verkoper die gedurende het gehele gesprek van een uur met zijn elleboog op tafel zat en zijn hand in zijn zij hield, de automotive-man die voordat hij plaatsnam via de binnenzak van zijn broek e.e.a. recht moest leggen (sorry...echt gebeurd), vele overspannen en huilende mensen die op eenvoudige vragen als ''hoe komt het dat je niet verder bent gekomen'' of '' waarom ben jij nou juist het slachtoffer van de reorganisatie'' de emoties niet meer konden bedwingen.
Of de kandidaten die het hoofd laten hangen en je schuin omhoog aankijken, de kandidaten die de nagels aan het reinigen zijn gedurende het gesprek, of de man die 2 x zijn koffie omstootte omdat hij zijn gebarentaal niet onder controle had.
Ook heb ik veel mannen in motorpak mogen ontvangen, zo ook een die onder het klussen (spijkerbroek met verf) even een gesprekje kwam doen.
De dame die tijdens een warme zomer een ieniemienie truitje aanhad en voorovergebogen het gesprek met mij voerde had wellicht menig man kunnen bekoren maar als vrouw werd ik er een beetje lacherig van.
Allemaal kandidaat voor managementfunctie!!!
Tijd voor een bloemlezing? Serieus: ik heb al een tijd het plan om een boekje te schrijven met uitspraken van kandidaten, opdrachtgevers en recruiters (want ook wioj doen hele domme dingen), voorzien van tekeningen (a la Peter van Straaten). Maar goed....geen tijd is het excuus.
Reactie: Dichters liegen de waarheid.
Succesvolle mensen en succesvolle organisaties voldoen aan verwachtingen van hun omgeving: van anderen, van de markt. Maar dit hangt sterk samen met de (bedrijfs)cultuur. Nu mét de globalisering het Angelsaksische model weer op lijkt te rukken, staat de cultuur waarin openheid en laagdrempeligheid de toon zetten weer onder druk. Dit staat haaks op een top-down cultuur waarin de bazen de waarheid in pacht menen te hebben. Daar staat een egalitaire Nederlandse werknemer niet spontaan voor open!
Wat dan te doen? Zwijgen, toedekken, politiek correct gedrag vertonen, confronteren of liegen?
Vermoedelijk van alles een beetje, om effectief te kunnen blijven: als mens en als organisatie. Net zoals een poeet ooit schreef: dichters liegen de waarheid.
