Voor sommige managers is vergaderen een bijna permanente activiteit. Ze lopen vergadering in en uit, weten dat het een kostbare manier is van communiceren en weten ook dat de effectiviteit ervan vaak te wensen overlaat. Het verhaal van de Pavlov vogels is illustratief voor wat vaak gebeurt.
Een mooie uitspraak in dit kader is: “Het leven is 10% wat gebeurt, en 90% is onze reactie daarop”.
In Boston staan 2 universiteiten, MIT en Harvard, die elkaars rivalen zijn, en niet alleen in de wetenschap. In een zomervakantie bedenkt een student van MIT een aardig experiment. Gedurende 2 weken loopt hij in een scheidsrechtersshirt op het sportveld van Harvard. Terwijl hij rondloopt fluit hij op een scheidsrechtersfluitje en strooit vogelzaad.
De eerste wedstrijd na de zomer op het betreffende sportveld loopt in het honderd. Zodra de scheidsrechter het veld op loopt en fluit, duikt een zwerm vogels op het speelveld. Het kost daarna een half uur om de vogels te verjagen en de wedstrijd te starten.
De student verwerkt zijn onderzoek in een werkstuk en krijgt daarvoor een dikke voldoende.
Wat gebeurt er als de deur van een vergaderzaal opengaat en mensen binnenlopen? Is het steeds dezelfde zaal? Heeft iedereen een ‘vaste’ plek? Wat is het startritueel? A vertelt iets en B reageert daar meestal als eerste op; C houdt niet van stilte en probeert de spanning te reduceren met een grapje; D komt meestal te laat?
Hoeveel ingesleten patronen zitten er in één zo’n vergadermoment, dat wekelijks of maandelijks terugkomt. Zijn we als de Pavlov duiven: er wordt gefloten en iedereen reageert zoals hij altijd reageert, ongeacht of er zaad gestrooid wordt of er een honkbalwedstrijd is?
Als het werkelijk zo is dat 90% van de tijd een reactie is op wat er gebeurt, en als die 90% dan ook nog een Pavlovreactie is, wat is het dan waard wat we doen in al die bijeenkomsten?
We weten dat een patroon zo is gezet. Die 14 dagen waren genoeg om de vogels te conditioneren. Ik heb niet de illusie dat het bij mensen veel anders is. Wat doen we dan eigenlijk met de geweldige denkkracht en het veelgeprezen bewustzijn dat ons mensen eigen is? Als ik in zo’n bui ben denk ik dat we meer op dieren lijken dan we willen, en dan hoef ik de krant maar te lezen om deze gedachte vele malen bevestigd te zien.
Maar vaker ben ik een echte optimist.
Stel je voor wat er gebeurt als we allemaal echt onze denkkracht in zouden zetten.....
Er gebeuren wonderbaarlijke zaken als mensen / teams in contact komen met oneindig potentieel.
Wat een nieuwe ervaring vol ruimte en mogelijkheden.
Een goede training / coach draagt bij om in die nieuwe ruimte te creeren.
Als coach / trainer vind ik het een feestje als
die nieuwe ruimte wordt betreden. Op naar een nieuwe tijd en aanpak, uit de reactie naar de actie!
Er is wat moed voor nodig maar als je eenmaal de smaak te pakken hebt kies je meer en meer voor nieuwe routes.
Over de auteur:
