Reactie: De gemeentelijke overheid heeft in 2005 een goede stap genomen door afspraken over duurzame inzetbaarheid en diversiteitsbeleid vast te leggen in de CAO 2005-2007. Per 1 januari 2008 moeten gemeenten beleid op dit punt hebben vastgesteld, maar de urgentie hiertoe wordt nog onvoldoende gevoeld. Op www. diversiteit2008.nl kunnen HR medewerkers gedachten uitwisselen over dit onderwerp, en informatie vinden met betrekking tot actuele thema's, beschikbare fondsen en wetgeving.
Reactie: ernest, ik heb het natuurlijk niet over de als gepensioneerde vermomde werklozen tussen 50 en 65 die dat zwitsersleven gevoel hebben en ook de verenigingen- en clubjesgeest dat hen een indruk van activiteit, dus van nut, geeft, terwijl de moderne west-europese staten bakken geld blijven investeren in die leegloperij.
ik heb het over hén die zélf zoeken en blijven zoeken om hun ervaring en know-how nog te kunnen inzetten, zoals ron ze beschreef.
Reactie: Mannen en vrouwen zijn zowieso verschillend, wie anders beweert moet zich eens laten nakijken.
Mijn reactie dat het een sexistische opmerking was, ging vooral over 'Ik denk dat het probleem van de vrouw toch is dat ze werk en prive moeilijk kunnen combineren'.
Er wordt nog steeds verwacht dat de vrouwen voor het gezin zorgen, geemancipeerd of niet.
Ikzelf noem mij niet geamancipeerd, ik hou van de 'kleine verschillen' en hoffelijkheid van een gentleman die de deur openhoudt etc, wanneer het echter aankomt op loon naar werken, verwacht ik precies hetzelfde als mijn mannelijke collega in dezelfde functie met dezelfde ancieniteit, is dit emancipatie?
Wanneer ik, en volgens mij een massa andere vrouwen, na de werkuren naar een meeting wil gaan, stoot ik direct op twee vragen... wie maakt het eten? en Wat dan met de kinderen?
Dit heeft niets te maken met 'achtergesteld' worden of wat dan ook, maar met inderdaad een rolpatroon dat nog steeds niet doorbroken is. Om dan maar meteen te zeggen dat vrouwen zulke dingen niet goed kunnen combineren, vind ik nogal zwaar. Moest de taakverdeling thuis op 50/50 staan, zouden er volgens mij evenveel vrouwen dan mannen op zulke bijeenkomsten zijn.
Reactie: Er zal ongetwijfeld een kern van waarheid zitten in het verhaal van dhr Frijters, doch ben ik van mening dat het zeer onbeleefd is om je gesprekspartner niet aan te kijken terwijl je tegen hem/haar spreekt.
Ik maak als vrouw regelmatig mee (en met mij denk ik vele andere dames) dat de ogen van een gesprekspartner zich ongegeneerd focussen op een deel van mijn lichaam die niets met het gesprek van doen heeft. Ik persoonlijk vind dat een stuk onbeleefder en het brengt mij door ergenis ook nog eens uit mijn concentratie.
Het elkaar aankijken tijdens een gesprek ervaar ik dus juist als erg prettig, ondanks de wetenschap van dhr. Frijters.
Reactie: Ik ben van 1994 tot 2006 aktief geweest met het promoten van de arbeidsparticipatie van ''ouderen''. Eerst via bestuurslidmaatschap van een vereniging, later via bestuurslidmaatschap van een stichting. De maatschappelijke stroperigheid in deze van de werkgeverswereld (werkgevers vinden het allemaal heel nodig in de samenleving behalve in hun eigen bedrijf)en van de overheden is mij derhalve goed bekend.
Mij moet van het hart dat ook menige oudere behoorlijk stroperig is. Het Zwitserleven-gevoel heeft als voor ouderen karakteristieke consumptieinstelling flink om zich heen geslagen. Er wordt wat afgereisd door ouderen bijvoorbeeld. We moeten deze negatieve kracht niet onderschatten.
Je kunt de ogen zeker niet alle credits geven van het innerste van je ziel.
Een gevoelsuitting is veel meer dan hetgeen uit je ogen 'spreekt'. De vergelijking van het masker is zeer sprekend en zou door de overtuigde 'ogen is de spiegel van je geest' aanhangers echt eens moeten worden uitgetest.
Je zou goed moeten onderscheiden of je, je afzet tegen het idee dat mensen met dieren vergeleken worden. Als je daar al moeite mee hebt, dan wil je eigenlijk ook niet verder lezen / luisteren.
Het 'in de ogen kijken' hoort niet bij het mensenras, maar hoort bij de cultuur. Er zijn genoeg hoogstaande culturen, waar het in de ogen kijken zelfs al heel onbeleefd wordt beschouwd. En deze culturen stammen al uit de tijd toen wij nog in de berenvellen rondliepen.
Als je het onderzoekt, dan zul je zien, dat het in de ogen kijken het meest voorkomt in de culturen waar het christelijke geloof de grootste rol in speelt. Dit geloof moet het hebben van een gefocuste visie op macht. Eén god, één paus (de afgezant van god op aarde), één koning (door god geroepen). 'Het woord' werd ook door de ogen beleden. Zoek maar eens op in de bijbel hoe vaak het oog / de ogen een rol spelen als er overtuigd moet worden.
Het enige wanneer je uit de ogen wat zou kunnen lezen, is de grootte van de pupil. De grootte hiervan kun je nl. niet beheersen.
Deze verkleind als je gevaar speurt, je letterlijk of figuurlijk in het nauw gedreven voelt, of dat je je plotseling ergens op moet focussen. Een verkleining van de pupil betekent doorgaans 'let op'.
Een vergroting van de pupil betekent doorgaans, dat je, je op je gemak voelt 'geen gevaar'. Een vergroting van de pupil heeft ook niets te maken met de hoeveelheid licht. Als je bijv. naar fotomodellen kijkt, dan zul je je zien, dat er fotomodellen met kleine en grote pupillen zijn, terwijl er op zo'n set een baaierd aan licht is.
De vochtigheid van de ogen wordt geregeld door de traanklier. Als het oog wat doffer wordt, dan is het oog ook wat droger. Een verdrietig persoon zal ook meer traanvocht produceren, waardoor de aanblik van het oog wat helderder wordt. Maar het oog zelf verandert niet van vorm.
Maar de persoon kan ook een oogafwijking hebben, waardoor de pupil anders reageert.
De grimassen van het gezicht vertonen daarentegen de uiting van je gemoedstoestand. Boos kijken doe je met je gezicht. Je oogleden versmallen, je gezicht trekt strakker, je lippen trekken strakker rondom je tanden, je wenkbrauwen zakken, gaan naar je neus wijzen. Je laat meer je tanden zien.
Voor hen met Photoshop vaardigheid zal het een test zijn als ze uit foto's met verschillende gezichtsuitdrukkingen de ogen zouden 'tillen' (zonder de oogleden) en deze op een rijtje zetten. Bekijk dan nog maar eens of je kunt zien wat de gemoedstoestand is of dat de ogen liegen.
In deze cultuur laat men ons geloven, dat je ogen spreken, opdat we dan vergeten, wat de rest wat het lichaam doet. Het focussen op de ogen houdt in, dat je dus geen 'oog' meer hebt voor de rest van de persoon. En als je wat vaker de stukken van Frank van Marwijk leest, dan zul je weten, dat lichaamstaal, gezichtsuitdrukking, zweterige voorhoofden, klamme handen en meer van al dit veel betere 'merkmalen' zijn, dan hetgeen uit de ogen zou moeten spreken.
Reactie: De wetgever heeft de Wet op de ondernemingsraden ingesteld vanuit de gedachte dat inbreng vanuit de 'werkvloer' voor ieder bedrijf een must is. Een mentaliteit zoals uit dit artikel blijkt en de bedoeling op betrekkingsniveau hiervan: 'ik en dan pas na mij de rest van de wereld', zal altijd conflicteren met de bedoeling van de Wor. Ik vraag mij af wat de managementstijl van deze directeur is, idem hooghartig denk ik. Stimuleer juist het werk van de OR, zorg ervoor dat de rest van het personeel erbij betrokken wordt als de OR daar niet geheel in slaagt door te faciliteren.
Het resultaat leidt tot betrokkenheid van een ieder en draagt bij in positieve zin aan de bedrijfsdoelstellingen.
Reactie: Uiteraard open deuren en iedere manager die ik ken kent ze allemaal.
Helaas is de realitiet van de dag steeds anders en moet je soms dingen doen die je niet kunt of wilt uitleggen. Soms kun je niet communiceren.
Zo'n lijstje is een ideaalbeeld en aangezien de wereld niet ideaal is, werkt het dus niet altijd.
De heer Van Essen weet er in ieder geval weer een mooi stukje promotie voor zijn diensten uit te halen en daar erger ik me aan.
Als je zo graag reklame maakt voor je zaak, doe dat dan op een fatsoenlijke manier. Dit soort reacties zorgt er bij mij voor dat ik zeker geen zaken zal doen met uw bedrijf.
Misschien een keer 10 gouden regels voor marketing op blogs publiceren?
Reactie: Het werk van een manager is één van de grootste uitdagingen in iemands carrière, maar het is niet ingewikkeld. Sommige managers, vooral zij die hard moeten vechten, zullen het daar niet mee eens zijn. En toch zeg ik u: het is niet ingewikkeld.
Wat maakt het dan zo moeilijk? Al deze 10 (13) bovenbeschreven valkuilen! Ze zijn terug te dringen naar de vijf menselijke verleidingen.
In het boek: de vijf verleidingen voor topmanagers van P. Lencioni wordt omschreven waar dit gedrag vandaan komt. (een echte aanrader)
Arjan Oostmeyer
Reactie: In enige mate kan ik me wel vinden in de stelling dat de ogen op zich niets uitstralen maar, zoals later wordt gesteld, de mimiek van het gezicht des te meer. Ook de opgevoerde voorbeelden kan ik maar moeilijk plaatsen. Persoonlijk ben ik van mening dat het iemand recht aan kijken een van de meest beleefde vormen is van oprechte communicatie, who am I zullen we maar zeggen.
Mensen zijn nu eenmaal geen dieren en alleen het vergelijken van karakters kan misschien in enige mate op gaan, verder wil ik er niet eens over nadenken. Mensen die tegen een burn out aan zitten, en het artikel bevestigd gelukkig mijn ervaringen weer een beetje, hebben last van dergelijke verschijnselen wanneer ze zich langere tijd verschuilen achter een masker.
Dit masker kan men in verschillende hoedanigheden zien. De basis is vaak dat ze werkzaamheden uitvoeren die niet bij hun karakter past. Lees latente vaardigheden, die zoveel van hun energie opslurpt, een masker moet je namelijk te allen tijden ophouden, dat je jezelf vroeg of laat een keer tegen komt.
Een andere duidelijke is dat je heel sec, star en onflexibel een weg in slaat van verwachtingen vanuit je directe omgeving. Of dit de familie is of de werkvloer maakt wat dit betreft geen verschil. Je doet iets tegen je eigen natuur in en aangezien je persoonlijke natuur/karakter uiteindelijk veel sterker blijkt, kom je bij de burn out terecht.
De bun out 'an sich' is helemaal niet zo'n nieuw fenomeen. Ze komt lleen maar vaker voor door de toename van de productiviteit mondiaal en het daarbij behorende verwachtingspatroon, waaraan die of gene denkt te moeten voldoen.
Ik kom helaas niet zoveel mens managers tegen. Dat s eigenlijk heel jammer. Ik blijf managers voorhouden dat het voor een ieder veel plezieriger wordt wanneer ze voor het grootste deel gewoon zichzelf kunnen en zelfs moeten blijven en voor het andere, veel kleinere deel, kunnen proberen te doen aan wat men van hen verwacht.
Daar wordt verbazingwekkend op gereageerd want veel managers hebben niet eens door dat het veel simpeler is dan men dacht. Men heeft vaak bijzonder veel classes en seminars afgelopen op dit vlak dat men als het ware door de bomen het bos soms niet meer ziet. Door zaken weer te vereenvoudigen en terug te brengen bij het karakter van de persoon in kwestie wordt het weer makkelijker.
Sommigen komen zelfs tot de conclusie dat datgene wat ze aan het doen waren, al die jaren, nooit werkelijk 'hun ding' is geweest waardoor ze weer een gezonde basis en keuze hebben. Verandering, maar wel ten goede voor zichzelf.
Reactie: Ik ben even van mijn stoel gevallen van de mededeling van de heer Reuling dat informatica al bestond in de jaren '50 van de vorige eeuw. De hele organisatieliteratuur dient herschreven te worden.
De eerst geluiden over optimalisatie van bedrijfsprocessen zijn, voor zover ik kan nagaan, pas in de loop van de jaren '80 gekomen, als gevolg van het TQM denken, wat weer voortkomt uit de ISO hype.
Toen ik in 1973 begon met werken waren er informatiestromen, ja, we schreven gegevens op papier en gaven dat door aan klanten.
Daarvoor deed ik vakantiewerk en ik weet nog dat er bij dat bedrijf een zeer grote ronkende machine stond die ponskaarten kon ''lezen''. Eind jaren '60 en de pers verdrong zich om dat wonder van techniek te aanschouwen. We noemden dat ''automatisering''. Later heeft de automatiseringssector zich IT (Informatie Techniek) genoemd en weer later ICT, waarbij de kreet Communicatie is toegevoegd. Niet omdat de bedrijven dat nodig vonden, nee, dat deed de sector zelf, wat alleen maar bewijst dat ze zichzelf steeds meer competenties ging toedichten.
Voor alle duidelijkheid, de eerste publicaties over informatiestromen zijn van het einde van de 19e eeuw, toen Weber en Fayol de bureaucratie introduceerden. Een management stijl waarbij vanachter een bureau de organisatie gerund kon worden. Daarvoor diende de informatie vanuit de processen naar dat bureau te worden gebracht. We kennen de gevolgen allemaal. Zo niet, ga eens een tijdje in Frankrijk werken, waar de bureaucratie tot een kunst is verheven.
Na het scientific management, op welke principes nog steeds (te) veel bedrijven zijn georganiseerd, is er pas na de tweede wereldoorlog een nieuw denken ontstaan. Het waren met name psychologen en sociologen die indringend naar organisaties gingen kijken, de fameueze Hawtorn experimenten zijn daar een sprekend voorbeeld van.
Vanuit deze onderzoeken is de Arbeids en Organisatie Psychologie ontstaan, wat weer de basis is van het moderne organisatie denken. Vandaar ook dat het het domein van P werd.
Door het werk van Deming bij Toyota ontstond het kwaliteitsdenken, wat weer leidde tot de diverse kwaliteitssystemen die we kennen (een tak van sport die ook te veel een eigen introverte koers ging varen met nutteloze instrumenten als 6 Sigma).
Pas hierna kreeg ICT een rol in bedrijven en organisaties. ICT maakte processen mogelijk die tot dan onmogelijk waren. Dat is waar, maar het blijft een ''enabler''.
Wat ik mis in alle betogen, inclusief mijn eigen betoog, is dat een bedrijf pas effectief en efficient kan zijn als alle disciplines samen werken en elkaar in hun waarde laten.
Wat hebben we eraan als we allemaal het belangrijkst willen zijn?
hebben we een CITO nodig om de boel aan elkaar te smeden? Nee, het idee dat we een CITO nodig hebben is niets meer dan een poging van ICT om (weer) belangrijk te worden.
Wat we nodig hebben is een team waar we respect hebben voor de kennis en inbreng van anderen, waar we weten dat een ander meer verstand heeft van bepaalde zaken en waar we die kennis gebruiken om de bedrijfsvoering te optimaliseren. Mensen die kennis over willen dragen, niet hun ideëen opdringen door met jargon te smijten waar niemand een touw aan vast kan knopen.
Hoort ICT in het MT? Nee, ik denk het niet. In het MT dienen de primaire processen alsmede de inzet van de productiefactoren arbeid en kapitaal aan de orde te komen. Kortom, HR, Controling, topmanagment en de managers van de primaire processen.
Ik denk dan ook dat ICT makkelijk onder HR (als portefeuille houder van organisatie) kan worden gebracht, vermits de HR manager enige kennis heeft van Informatica. Voor de rest weet iedere manager dat je zo sterk bent als de leden van je team. Een goede ICT medewerker heeft zeker geweldige toegevoegde waarde.
Reactie: Een uiterst nuttig artikel. Eigenlijk zou elke, zichzelf respecterende organisatie, het zichzelf op moeten leggen twee maal per jaar als manager of directeur, mee te moeten lopen met de werkvloer. En dag geeft hen weliswaar iets van een lichte cultuur shock, maar vaak zie je dat dit slechts een tijdelijke is.
Ook hier geld dat wanneer het voorbij is dat de allergrootste meerderheid, min of meer door die wolkencultuur doordrenkt, weer over gaat tot de orde van de dag. Met name dergelijke intervenities kunnen bijzonder verhelderend werken. Binnen grotere bedrijfsculturen is vaak het best te zien dat er sprake is van verschillende realiteiten.
Op zich een boeiend fenomeen als je vaak als externe in verschillende organisaties kunt acteren en er oog voor hebt.
Reactie: Nuttig artikel daar een redelijke werkruimte cruciaal is voor de productiviteit van een individu. Daarom is hier in nederland op de kantoren een arbo minimum verplicht van 7.5 vierkante meter per werknemer.
Ik haal overigens niet zo goed uit het artikel waar dit onderzoek nu precies is gehouden.
Reactie: In het artikel wordt zeker een redelijke weergave gegeven van de praktijk. Ook de tips zijn zeker nuttig. Men heeft als sollicitant de markt ook wel enigszins mee, gelukkig. Er moet nu eenmaal meer jonger bloed komen want de vergrijzing begint echt problematisch te worden.
Wat ik eigenlijk mis in het hele verhaal is, misschien trap ik nu een open deur in, een mogelijkheid je voor die hele sollicitatie procedure te Laten trainen in verschillende onderdelen en technieken.
Het lijkt me misschien wel eens een aardige nieuwe markt. Zelf houden wij ons er niet zo mee bezig omdat we veel korter door de bocht werken met assessments mar ik kan me zeker voorstellen dat er een behoefte zou kunnen zijn.
Met name diegene die zich met re-integratie bezig houden.
