Reactie: Uit mijn onderzoek blijkt dat veel managers het veel makkelijker vinden om een conflict uit de weg te gaan en het niet op te lossen en ondertussen een niet integere sfeer op de afdeling creeëren, dan om zich kwetsbaar op te stellen en de tijd te nemen om te zoeken naar een humane oplossing voor beiden.
De laatste uitzending van Zembla(15-2-2009) geeft hier ook een heel duidelijk voorbeeld van.
Mobbing is voor mij een signaal van een veel groter maatschappelijk probleem, waar ik in mijn onderzoek 'van intimidatie naar inspiratie' uitgebreid aandacht aan besteed.
Reactie: Beste Rene Civile,
Pas 10 jaar geleden? Ach - dan waren ze vorige maand in Den Haag net klaar met het lezen van jouw blauwdruk (met behulp van 3 ingehuurde hackers) en alvast begonnen met het en heropleiden van de ambtenaren die een platform gaan vormen, om de zaak en de gevolgen hiervan te bespreken. Mogelijk wachten ze ook nog een klein momentje, tot de kinderen van de vrienden en kennissen klaar zijn met hun studies. Bovendien: voorlopig zijn wij met z’n allen aan het sparen voor de volgende ronde bezuinigingen en er aan gekoppelde nieuwe crisis.
En, zo als gewoonlijk, met het hernoemen van de VMBO's to de MAVO's en een bijles 'lezen en schrijven' te geven aan de basisschool leraren.
Reactie: Het is nu inderdaad van cruciaal belang dat je als bedrijf investeert in je personeel. Om de ergernis te verhelpen van slechte communicatie, vaak gestoord worden en teveel verschillende taken, kun je beter investeren in het team als geheel om de samenwerking en communicatie te optimaliseren dan in individuele trajecten. Individuele training/coaching motiveert pas als er prettig wordt samengewerkt en er geen dagelijks terugkerende ergernissen aan de orde zijn.
Reactie: Oplossings - en doelvragen zijn gericht op acties die naar een oplossing leiden. Het is slechts een onderdeel van de som der deler. Niet elk mens kan direct in de ‘oplossingsstand’ schieten. Daar is reflectie en onderzoek voor nodig. Het zijn vragen die een beroep doen op buik en hart gevoelens. Zelfs dieper gaan en naar principes en opvattingen leiden.
Het bewust gebruik maken en de samenhang zoeken naar het stellen van dit type vragen zorgt voor de menselijke balans in het leren. Zoals keuzes maken en opvattingen verhelderen. Dit om echt verantwoordelijk te kunnen zijn als doelvragen en passende acties verwacht worden.
Gelukkig zijn mensen allemaal verschillend daarmee doelend op vragen die focussen naar; realiteit, bewustwording en verantwoordelijkheid. Dan pas kun je spreken over opbrengsten voor zowel organisatie als individu.
Reactie: Ik denk dat Ad de Beer een goed punt maakt. Ik zie veel organisaties dezelfde fouten maken als tijdens vorige crisis. Snel wordt gegrepen naar de meest voor de handliggende strategie, die schijnbaar het meeste bespaart(van opleveren kun je m.i. niet spreken)en dat is medewerkers ontslaan. Terwijl juist in deze economische crisis een gezonde organisatie, waarin innovatie en creativiteit belangrijk is, de kansen gaat betekenen na de crisis.
Wat de discussie over mannen en vrouwen betreft. Voor een aantal gemeenten heb ik recent in kader van strategische personeelplanning ook naar de arbeidsmarkt gekeken. Voor deze sector zal men in de komende jaren sterk afhankelijk gaan worden van doelgroepen als 55+, die weer in het werkproces gaan komen en vrouwen. Nederland heeft een groot aantal hoogopgeleide vrouwen, die beperkte, vaak kleine deelbanen vervullen (vandaar ook de nieuwe taskforce deeltijd). Cultuur binnen organisaties spelen zeker een rol mee (werksfeer, collegialiteit, stijl van leidinggeven), die zeer bepalend lijken te zijn voor het verloop van vrouwen.
Strategisch HR en planning is dan ook echt hard nodig.
de uitnodiging voor de kofiie ga ik dan ook graag aan.
Reactie: Ik geef hierna nog wat andere methoden om financiering van aow en pensioen rond te krijgen.
We zouden de discussie over AOW en de overige (uit door henzelf opgebrachte premies) pensioenbetalingen het beste uit elkaar kunnen halen. De regering heeft het immers uitsluitend over de AOW en de (semi-)overheidspensioenregelingen.
In het kader van de vergrijzing en de financiering van de AOW wordt veel gepraat over het oprekken van de pensioenleeftijd naar 67 jaar.
Er zijn echter een aantal beroepsgroepen die al ver voor hun 65e verjaarjag stoppen met werken.
Zo heb ik een buurvrouw die in de gezondheidszorg zit en die door haar afdeling personeelszaken voor gek werd verklaard toen ze besloot om geen gebruik te maken van de fantastische regelingen die het mogelijk maken om met 62 jaar al uit te stappen, met volledig behoud van inkomen.
Zo heb ik een zusje die in het onderwijs zit en daar gebruik maakt van een evenzo fantastische zogenaamde fpu regeling, waarmee je als docent al op de 57e kunt stoppen met nauwelijks minder inkomen.
Ik loop hard met een vriend die bij de brandweer werkt en er volgend jaar al uit mag met behoud van salaris. Hij mag daarna overigens onbeperkt bijverdienen.
Ik gun het ze graag, maar weet u wat dit de samenleving kost???
Als we wat aan de betaalbaarheid van de AOW willen doen, dan zou ik deze waanzin eerst maar eens stoppen. Het zijn notabene de sectoren waar om kwalitatief goed geschoold personeel wordt gevochten.
Reactie: Ik ben zeer verbaasd over de reacties hier boven.
Indien mensen niet tevreden zijn over hun werkgever gaan ze toch opzoek naar een andere baan. Ontslagen nemen mag altijd als het je niet bevalt.
Reactie: Seewee,
Zonder werk zitten is juist wat er gebeurt als de door Anoniempje zogenoemde ratten blijven zitten, veel geld kosten en het bedrijfsresultaat ondermijnen.
Het is toch eigenlijk van de gekke, dat je eerst 10jaar netjes betaald wordt, dan slechter gaat presteren en als beloning nog een jaarsalaris mee krijgt ook?
Let wel, iemand die goed zijn best doet hoeft ook bij een tijdelijke terugval door bijvoorbeeld ziekte of een echtscheiding niet bang te zijn!
De insteek van een baas is (vrijwel altijd) om zijn mensen goed te behandelen, dus zit je niet zonder werk, want je neemt de plaats van een slechte rat in!
Reactie: Ja dat van Lynn herken ik ook wel. Mijn dochter is freelancer als journalist en werkt geheel voor zichzelf. Ook zij kan het zich niet permitteren om ziek te zijn. Is het dan een luxe om voor een baas te werken waar alle sociale lasten geregeld worden? Dat merk je pas als je voor jezelf iets opbouwt. Ook mensen zoals Lynn zijn gewoon de klos. Of zijn het de sterke van geest die zich staande houden? Wel mensen met karakter
Reactie: Heel grappig dit artikel. In 1992 hebben ondergetekende en twee van zijn voormalige collegae al de blauwdruk gemaakt niet langer meer gebruik te hoeven maken van 'papieren facturen'.
Verschillende printer fabrikanten hebben met hun 'all in one' oplossingen hiervoor op technisch gebied ook al oplossingen bedacht en geimplementeerd. Helaas zijn de mensen zelf soms een beetje halsstarrig in het adopteren van nieuwe besparende maatregelen.
Dit gegeven is niet nieuw en als ik de tijdsspan neem van het maken van die blauwdruk en dat wat met vanuit overheidswege nu pas te berde te brengen heeft, dan weet ik dat de overheid meer dan 10 jaar achter loopt op dergelijke ontwikkelingen.
Haal ik mijn schouders op en denk bij mezelf, wat is het nut van een adviserende overheid al men feitelijk, en zoals gewoonlijk, ver achter de innovatieve ontwikkelingen en feiten aan blijft lopen. Niets nieuws onder de zon dus.
Reactie: Dat de goede trouw, de eerlijkheid welk men voorheen had als Amerikaan omslaat na een onbetrouwbaar gedrag is eigenlijk zeer begrijpelijk en tegelijkertijd ook vrij naïef.
Uit diverse publicaties lees je dat een gemiddelde Amerikaan zo’n vijf creditkaarten bezit. De uitgaven en mogelijkheden welk met deze creditcards gepaard gaan zijn door de jaren heen exorbitant gestegen naar een onverantwoordelijke consumeerdrift en de daaruit opgelopen schulden.
Zo zou het inkomen van de Amerikaan lager zijn dan zijn consumptief krediet. En stond in 1946 tegenover elke dollar aan inkomsten nog 22 cent aan schuld. Nu is dat 1,32 dollar schuld. Een werkelijke stijging in schulden van 84% is op termijn vragen om problemen.
Wanneer we ons verdiepen in de werkcultuur van Amerikanen verschilt dit in een aantal opzichten sterk van de Nederlandse (voorlopig).
Hiërarchie is bij de Amerikaan belangrijker en duidelijker voelbaar dan bij ons. De Amerikaanse cultuur draait om werk en geld verdienen. Dit is ook niet zo vreemd en heeft alles te maken met het feit dat het land amper een stelsel van sociale verzekeringen kent dat mensen kan opvangen. Hulp van de overheid wordt ook gezien als een uiterst redmiddel.
De Amerikanen zijn daardoor heel gedreven en zullen niet snel klagen over hun werk. Op het werk zelf is weinig ruimte voor kritiek. Je collega’s bekritiseren of je leidinggevende is ‘not done’. De planning is vaak gebaseerd op korte termijn afspraken, er worden snel beslissingen genomen en er wordt resultaat gericht gewerkt. Kortom een werkende chaos van individuen, die zich vooral via bedrijvigheid met elkaar verbonden voelen. Je merkt duidelijk de druk te leven in een prestatiemaatschappij.
Presteren en geld verdienen is dan ook vandaag de dag belangrijker in het kader van overleven wil je mee gaan in de prestatiemaatschappij zoals deze nu eenmaal is. Hierdoor zijn we dan ook voortdurend op zoek naar nieuwe kansen en uitdagingen.
De noodzaak continu te moeten presteren maakt juist die samenleving steeds meer een stressmaatschappij. Deze stress veroorzaakt dan weer een derde van de huidige arbeidsongeschiktheid waardoor dit weer overkomt dat niemand zeker is van zijn maatschappelijke positie. Hierdoor moet de consument, de werknemer, steeds bijleren om hun positie/ baan te kunnen houden. En juist deze kwetsbaarheid genereert weer stress. Kortom het cirkeltje is weer rond!
Naast prestatie zijn geldschulden daarentegen een even belangrijke bron van zorgen en vooral wanneer diverse schuldeisers de achtervolging inzetten. De Amerikaan gaat hier creatief mee om door zoals gewoonlijk de betalingen te verrichten met de creditcard en de creditcardverstrekker als enigste schuldeiser te behouden. Deze schuldeiser verhoogt de rente exorbitant over het te innen bedrag waardoor terugbetaling nog meer bemoeilijkt wordt. Zoals ik al zei, creativiteit bied uitkomst. Men laat zich failliet verklaren! Bij wet betekent dit zeven jaar lang een geruïneerde creditscore, maar ook kwijtschelding van alle lopende schulden. En die zeven jaar word met gemak overbrugt door bijvoorbeeld de creditcard op een andere naam, uw partner, vriend, ‘what ever’, opnieuw aan te vragen. Zo makkelijk? Ja, zo makelijk!!
Wellicht dat deze crisis precies is wat Amerika nodig heeft om haar consumeerdrift te temperen en ons tijdens deze ressesie te laten inzien dat er grenzen zijn. Het ongelimiteerd consumeren in de meest ruime zin, kan en gaat niet zonder consequenties.
Laat deze recuperatie zorgdragen voor een nieuwe en frisse economie voor de komende 10 jaar waarin doelstellingen, ontwikkelingen, groei etc. weer tot een verantwoord risico van alle dag zijn. En na 10 jaar…?
Wellicht weer dat zelfde cirkeltje!
Reactie: Ik ben van mening dat dit een ideale tijd is voor bedrijven om te investeren in hun personeel. Door middel van trainingen, workshops en prettige werkomgeving. Niet alleen om hen beter in hun vakgebied te maken. Maar ook een betere werknemer te maken. Dus lager ziekte verzuim en beter stressbestendig.
De werknemers laten nu wat extra zien, dus als werkgever doe je dat ook. Zodat wanneer de economie weer opkrabbelt, het bedrijf er sterker voor staat dan ooit met een leger van gemotiveerd personeel wat tegen een mentaal en fysiek stootje kan.
Bedrijven zoals Retrho Clinics & Events (www.retrho.nl), Kantoorfruit.nl en Agua Mundo - bedrijfs aquaria en binnenvijvers(www.aguamundo.nl) zullen hierbij een bedragen leveren door het personeel fit, gezond en ontspannen te houden.
