15 september 2017 -
Uit het jaarlijkse Nationaal Outplacement-onderzoek van OVAL, branche voor duurzame inzetbaarheid, blijkt dat in 2016 van de groep 40-57-jarigen 70 procent na een outplacementtraject weer aan de slag is gegaan.
Dat was in 2014 en 2015 nog ruim 60 procent. In de groep 57+ zijn de leden van OVAL er in geslaagd het aantal succesvolle trajecten dat leidde tot een baan nog sterker te vergroten, van 36 procent in 2014, naar 43 procent in 2015 tot 51 procent in 2016.
Succespercentage
OVAL heeft voor de derde keer op rij het Nationaal Outplacementonderzoek uitgevoerd. Van de mensen jonger dan 40 jaar vindt net als in voorgaande jaren ongeveer driekwart na een outplacementtraject een baan. Het meest opvallend is de sterke stijging van het succespercentage bij de groep 57-plussers naar 51 procent. Deze groep werknemers heeft in veel gevallen al langere tijd niet meer gesolliciteerd, is minder ervaren in ‘personal branding’ en heeft soms een gebrek aan 21st-century-skills, zoals ict-basisvaardigheden en informatie- en mediavaardigheden. OVAL-leden hebben hier vol op ingezet. Dit heeft, in combinatie met de aantrekkende arbeidsmarkt, de kans op het vinden van nieuw werk vergroot.
Succesvolle switch
In bepaalde sectoren, zoals retail en financiële dienstverlening, verdwijnen veel mbo-functies, zoals verkoopmedewerker en administratief medewerker. Tijdens een outplacementtraject wordt gekeken in welke andere functies in de eigen en in andere sectoren iemands competenties en ervaring ingezet kunnen worden zodat een succesvolle switch gemaakt kan worden. Uit het Nationaal Outplacementonderzoek blijkt dat van de mensen die een traject hebben gevolgd meer dan 80 procent in een andere functie binnen dezelfde of andere sector terecht komt.
We zouden ons zo graag in een vast arbeids contract geborgen weten. Maar tegelijkertijd is er veel dat ons ongerust maakt en ons een gevoel van dreiging en machteloosheid geeft. Tegenstellingen tussen werkgever en nemer lijken groter te worden. En dat heeft zijn weerslag op vaste baan zekerheid van de werknemer met ruime ervaring. Outplacement, tijdelijke en soms zelfs nul uren contracten lijken de nieuwe normaal te worden. Zoekend naar flexibilisering, graven werkgevers zich in hun eigen gelijk in. Dat maakt dat voor de oudere werknemer succesvol solliciteren 'ergo' een vast contract gans onmogelijk is geworden. Vele oudere hebben het gevoel in een land zonder verstandige werkgevers te leven.
Wie twijfelt over de oudere meer ervaren werknemer, idealiseert de onervaren jongere. We geven ons allemaal wel eens over aan heimwee naar vroeger. Ja, vroeger,,, maar sommige zaken waren vroeger nu eenmaal beter geregeld.
We wisten dat een vast contract rust en zekerheid tot pensioen gaf. En dat veel zaken zoals de flexibilisering waarover we ons nu zoveel zorgen maken, een ver van mijn bed show waren.
‘Beleving is werkelijkheid’, hoor je vaak. Maar het fundament van het dagelijks leven wordt drijfzand als beleving het zicht op de werkelijkheid verdringt. Laten we de lastige problemen vooral eerlijk benoemen 'het vinden van nieuw werk voor de oudere werknemer. Zonder dat ze de schijnwerpers zoeken, zijn miljoenen oudere (Ik noem mijzelf liever een werknemer met ruime ervaring) onze stille kracht. Waarderen we toegewijde werknemers zoals ikzelf wel voldoende?
Hoe gedragen we ons tegenover elkaar? Wat doen werkgevers er aan om onze banenmarkt zo in te richten dat iedereen zich veilig weet en thuis kan voelen?
In deze onzekere tijd, is het nodig om vaste grond onder de voeten te houden. De waarden die van oudsher bij het Nederlands bedrijfsleven horen, bepalen ook in de toekomst ons vermogen om samen verder te komen. Juist nu de wereld om ons heen minder houvast geeft, moeten we vasthouden wat we samen delen en beschermen wat ons verbindt. Want zó willen wij hier samenleven. Als gelijkwaardige mensen. Zonder dat degenen met een afwijking of oudere leeftijd bang hoeven te zijn voor ontslag en een leven in armoe. Ruimte om te leven, te bewegen, te denken en te debatteren zonder angst voor ontslag..
Eerder was er in de Bibliotheek Rotterdam een tentoonstelling gewijd aan de beroemde Rotterdamme en naamgever van mijn oude universiteit. Desiderius Erasmus. Hij leefde 500 jaar geleden,
Erasmus was een diepgelovig mens met een kritische geest en een scherpe pen. Een man die heilige huisjes omver durfde te werpen. Niets menselijks was hem vreemd en hij kon zich enorm opwinden over de misstanden van zijn tijd. Maar altijd bleef hij zijn kracht zoeken in redelijke argumenten. We hebben elkaar immers nodig.
‘De natuur heeft onze gaven zo verdeeld, dat de jongere mens het niet kan stellen zonder de hulp van de 'oudere’, schreef hij.
