Reactie: Reactie op Masoud: ja inderdaad, er is stapeling van belasting en accijns. Vergeet ook niet dat als je het geld niet uitgeeft je ook gepakt wordt met vermogenrendementsheffing. En als je wat overhoudt als je dood bent mag je successierecht betalen.
Maar een paar dingen kloppen niet.
Meeste auto's van de zaak komen met een brandstofpas. In dat geval betaalt de werknemer de accijns en BTW niet.
Het gaat juist niet om de mensen die zakelijk reizen. Alleen werknemers die voor prive in de zakelijke leaseauto moeten reizen gaan achteruit in gebieden waar OV 'onwerkbaar' is. Omdat deze mensen toch al veel km maken zal privegebruik van de zakelijke auto waarschijnlijk toch de voordeligste optie blijven (tov eigen auto ernaast).
Geld is geld. De overheid loopt BTW geld mis, maar ontvangt het al als bijtelling!
Reactie: Omdat het probleem complex is, moet ook de oplossing veelzijdig zijn.
Het gaat erom minder ad hoc te werken en elkaar minder op te jutten; goede afspraken maken en verwachtingen managen met baas, collega's en team; je eigen prioriteiten in je baan én je privéleven helder te hebben; je planningsmethode te optimaliseren en je technologie te beheersen; en tenslotte te werken aan je vitaliteit en energie.
Het goede nieuws: dat is allemaal leerbaar!
Reactie: Het is triest dat men nog altijd belasting op belasting over belasting ten behoeve van andere belasting, naar aanleiding van een eerder gelegde belasting, ter compensatie van en andere belasting wil blijven heffen en dat 'men' dit blijft accepteren.
Even alles op een rijtje:
Op een auto worden de volgende belastingen geheven:
- BPM
- BTW
Op het brandstonf zitten:
- Accijnzen
- BTW
op je salaris wordt onder andere de Loonheffing geven.
Op een auto van de zaak zitten dus minimaal''
BPM + BTW, Accijzen + BTW en loonheffing.
De lagere bijtelling voor elektrische auto's heeft vrijwel geen effect op het milieu, omdat die auto's vaak erg duur zijn in aanschaf/onderhoud en dus ook in leaseprijzen. De werknemers die een leaseauto krijgen, hebben een dusdanis beperkt budget dat deze dure auto's onbetaalbaar blijven.
Als het gaat om het milieu, dan zou je bijvoorbeeld een roetfilter verplicht kunnen maken.
Mensen die voor hun werk moeten reizen en waar het met OV onmogelijk is om te komen, gaan nu nog meer achteruit.
Economisch gezien is dit natuurlijk ook onverantwoord:
meer maandlasten = minder bestedingsruimte betekent automatisch minder bestedingen door de consument en dus minder BTW voor de overheid
Dit is inderdaad een openbaar medium en dat leent zich minder goed om een dergelijke discussie te lang door te zetten.
Neem eens contact op met me, telefonisch dan wel via de mail? Je kunt alle gegevens op mijn website vinden.
Dank.
Gr. Bart Flos
PS Ter herinnering: je hebt de drie vragen nog niet beantwoord. Zet die maar in de mail.
(svp niet weer hierop reageren; ik zie je verdere reacties graag tegemoet buiten dit kanaal. Da's ook wel zo fijn voor de lezers hier op managersonline)
Toch nog even een vervolg. Ik merk dat de discussie momenteel blijft hangen in een welles nietes spel. Omdat dit een MANAGERS site is wilde ik het onderwerp even naar een hoger niveau brengen. Ik kijk graag naar de krachten binnen een organisatie op meta niveau en onderzoek de root cause die deze effecten veroorzaken.
Het is een complex onderwerp en ik zal proberen dit kort en krachtig te doen, maar de kans bestaat dat ik hierdoor niet alle verbanden die er zijn opneem en/of recht doe.
Er zijn diverse krachten binnen organisaties die echte samenwerking in de weg staan. Hoe groter de organisatie, hoe sterker dit fenomeen zich over het algemeen voordoet. Outsourcing maakt dit meestal nog erger. Ik spreek hier niet over hypothetische zaken, maar over jaren lange ervaringen van binnenuit (grote) organisaties.
Voorbeeld m.b.t. klachten:
Een manager van de helpdesk moet afdelingsdoelen opstellen (KPI's). Deze doelen moeten onafhankelijk van andere afdelingen behaald kunnen worden en meetbaar zijn (SMART). De doelstelling wordt dan meestal iets in de trend van zoveel mogelijk klachten afhandelen in een zo kort mogelijke tijd.
Hierdoor ontstaat vaak de situatie dat b.v. schriftelijke klachten snel gescant worden en men een toepasselijk vast standaard antwoord terug krijgt. De case wordt nog snel gecategoriseerd in het CRM systeem en klaar, op naar de volgende case. Bij telefonische klachten is er vaak nog minder context die in het CRM opgenomen worden vanwege de tijdsdruk en het terug luisteren van de ''tapes'' gebeurt vaak alleen in heel bijzondere situaties.
Heel vaak worden de klachten en suggesties niet gebruikt binnen de organisatie om een analyse te doen. Soms wordt een ''incident'' (individuele klacht of probleem), als deze met grote regelmaat voorkomt, gepromoveerd tot ''probleem'' (vereist onderzoek). Maar de grote bulk van waardevolle feedback is, of niet genoeg gedocumenteerd om er iets mee te doen, of wordt zo wie zo niet gebruikt.
Als je de Helpdesk manager verteld dat je het aantal klachten significant kunt reduceren, is hij/zij niet geïnteresseerd want dat betekend een kleinere afdeling (met vaak hoger gekwalificeerd personeel). Bij het outsourcen van de helpdesk wordt deze onderbreking van de terugkoppellus vaak nog veel erger.
Hier zit voor mij de bron waardoor veel mensen zich ergeren aan Helpdesks en waarom velen de moed hebben opgegeven om een klacht of suggestie in te dienen.
Reactie: Opvallend ook hoe vaak werknemers vooral vinden dat werkgevers moeten investeren, werknemers hebben blijkbaar geen verantwoording om te blijven ontwikkelen, eigen tijd te investeren of deels geld om zelf inzetbaar te blijven of kansen op de markt te vergroten.
Ook medewerkers (waaronder ikzelf) mogen wel wat meer verantwoordelijkheid nemen en niet altijd alleen maar de hand ophouden. groet R.
Reactie: Ik had ook nog een keer gereageerd, ik dacht met de juiste, maar ik kan die reactie hier niet terug vinden.
Maar Bart,
Ik ben het ook niet met je eens. Je essentie in het algemeen is een mooie, maar de case met de ov-chipkaart is slecht gekozen.
Want ja, de ov-chipkaart is niet alleen maar slecht, en ja, er zijn ook mensen die tevreden zijn.
Maar: je slaat wel heel veel dingen over:
Bijvoorbeeld dat reizen met de ov-chipkaart feitelijk duurder is geworden.
Bijvoorbeeld dat zelfs dik betalende treinreizigers, die meer dan 3800 euro per jaar betalen, nu beboet kunnen worden, ondanks ze betaald hebben.
Bijvoorbeeld aan de ruim 20 miljoen euro per jaar die reizigers kwijt raken door de handige ov-chipkaart.
Bijvoorbeeld dat reizigers 115 miljoen euro vooruit investeren om met de ov-chipkaart te mogen reizen.
Dus tja, dan is het niet vreemd dat half Nederland er over klaagt. Het gaat ergens over. Het is niet dat we klagen over een regen buitje. Of juist het warme weer.
Misschien kan je er met een positievere manier mee omgaan. Maar zijn dan de eerder beschreven pijnpunten opgelost? Nee.
Als je er over klaagt ook niet, maar dan voelt een organisatie misschien nog iets van een kleine maatschappelijke druk.
Reactie: Zeer goed artikel! Organisaties maken niet altijd gebruik van het aanwezige potentieel. Om de werkgoesting aan te wakkeren, lijkt het nochtans heel nuttig talent-analyses te organiseren.
Natuurlijk zijn er ook tal van goede zaken rond de OV Chip kaart. Dat ontken ik helemaal niet.
Wat ik meen op te maken uit jouw ingezonden stuk is dat je de klagers als een soort randverschijnsel ziet omdat er zoveel ''tevreden'' gebruikers zijn. Vervolgens ga je je baden in de grote cijfers door de doorgewinterde gebruikers (die waarschijnlijk ook tegen onlogische zaken zijn opgelopen en door schade en schande geleerd hebben hoe ze het systeem moeten gebruiken) te vermenigvuldigen met het aantal keren dat ze reizen. Dat geeft voor mij een heel scheef beeld ten faveure van de dagelijkse forens.
Het feit dat er nu nog steeds geklaagd wordt dat het systeem lastig en verwarrend is, terwijl het al behoorlijk lang draait geeft mij te denken dat er op concern niveau net zo tegen die klachten aan gekeken wordt. ''Een randverschijnsel ten opzichte van die 7 miljard personen die we iedere 15 jaar vervoeren''.
Ook verbaas ik me erover hoe gemakkelijk je de belangrijkheid van de klachten afhankelijk maakt van alle gebruikers. Eenvoudige zaken als het koppelen van het opwaardeersysteem met het afwaardeersysteem (als je je kaart hebt gevuld op een NS terminal kan je hem nog steeds niet gebruiken om te reizen, maar moet je de opgewaardeerde kaart daarna eerst ''activeren'' in een tweede procedure [aanmelden in het afwaardeersysteem systeem]).
Of neem nou de verschillende paaltjes van de diverse vervoersbedrijven. Die worden als voldongen feit gepresenteerd. Als je dan een ''verkeerd'' afmeld paaltje hebt gebruikt tikt de teller gewoon dubbel, of wordt je bij controle als zwartrijder aangemerkt. Dit zijn zaken waar iedereen tegenaan loopt (of ooit gelopen is). Alleen heeft de dagelijkse forens leren omgaan met dit soort dingen.
Mooie statistieken om naar te kijken: de snelheid waarmee niet regelmatige gebruikers een kaart kunnen opwaarderen, hoe vaak mensen een incheck foutmelding hebben gekregen omdat de opgewaardeerde kaart nog niet was geactiveerd en hoeveel dagelijkse ''uitzonderingen'' in het reisgedrag vastgelegd worden (b.v. inchecken bij A, ergens anders inchecken bij B [terwijl er had moeten worden uitgechecked bij A]).
De hierboven genoemde zaken zijn allemaal binnen ons gezin minimaal één keer, en soms vaker, gebeurd.
Ik begrijp heel goed dat het vaak onmogelijk is om het iedereen naar de zin te maken, maar in mijn wereld zijn klachten (en analyse van gedrag en uitzonderingen) een belangrijke vorm van feedback, die je uitdagen om zaken vanuit een ander perspectief te bekijken.
Veel uitvindingen zijn gedaan omdat iemand zich stoorde aan de oude manier van werken en wilde laten zien dat het ook anders kan. Een klacht kan een eerste stap zijn in dit proces. Hierbij is de klager van buitenaf waarschijnlijk niet in staat een oplossing te bedenken, laat staan deze te implementeren. Dat zijn taken van het bedrijf.
Misschien heb ik het fout, maar ik krijg het idee dat je klagers vervelend vindt omdat ze de sfeer kunnen doen omslaan. Dat klopt!
En toch zie ik het net andersom, als je een klager serieus neemt kom je vaak zelf tot nieuwe inzichten en neemt de intensiteit van de klacht vaak af (niet meteen want je moet eerst voorbij de top in de intensiteitscurve). Als ik een klacht echter negeer blijft deze vaak lang en met grotere intensiteit hangen en kan deze zelfs gaan smeulen en anderen aansteken.
Reactie: Ook in het jaar 2014 is het kerstpakket weer erg populair. Inmiddels zitten we midden in het seizoen en stromen de aanvragen binnen. Nieuwe trends zijn er ook. Vooral het eigen keuze kerstpakket is erg populair. Werknemers zelf hun kado laten kiezen zorgt ervoor dat iedereen tevreden kan zijn. En dat is toch wat elke ondernemer uiteindelijk wil.
Reactie: Ik doe al sinds het moment dat ik werkeloos werd vrijwilligerswerk. Bijna elke dag heb ik wel iets. Daarnaast solliciteer ik me rot, maar ik zie mijn inspanningen nog niet omgezet in een resultaat in de vorm van een betaalde baan. Ik zou het academisch onderzoek (later wordt het literatuuronderzoek genoemd) van Lucas Meijs, waarin de onderliggende mechanismen worden aangetoond waarom vrijwilligerswerk een goed instrument is tot het vinden van een betaalde baan graag ontvangen.
En, indien zijn plan 3000 euro per werkzoekende kost, zou ik dit graag rechtstreeks op mijn rekening ontvangen. Dan hoeft hij voor mij verder geen moeite te doen en blijf ik gewoon mijn vrijwilligerswerk doen.
Reactie: Ellen, klopt als een bus. Als medewerker kan je veel zelf doen.
Maar zowel de assertiviteit als de bij navraag/aandringen beschikbare mogelijkheden bij de eigen werkgever zijn dan nog steeds niet beschikbaar voor alle medewerkers. Simpelweg omdat het initiatief niet bij de werkgever ligt.
Wat ik wil zeggen: het is verbazingwekkend dat werkgevers zo weinig investeren in het zekerstellen van hun eigen toekomst. De punten die ik aangeef zijn vooral daarvan een uitdrukking.
