Reactie: Ik kan me hier voor een groot deel in vinden, het is echter wel zo dat het organiseren van middenkader binnen de organisatie zelf dient te gebeuren. Vaak vind daar een ongezonde concurrentiestrijd plaats voor de enkele vacature die mogelijk ooit nog eens vrijkomt. Om dit te elimineren is het belangrijk dat middenmanagers beschikken over voldoende reflectie op eigen functioneren, waardoor zij zelf storende elementen om kunnen zetten tot samenwerking.
Reactie: An Sich best een goed idee om ook medewerkers te trainen in gesprekstechnieken.
Een gesprek, ook een correctiegesprek, dat wordt gevoerd op basis van machtsongelijkheid, is bij voorbaat gedoemd te mislukken.
In de voorgestelde methodiek krijgt de medewerker de kans om zelf zijn mening, zijn visie te geven. Dat kan best moeilijk zijn voor veel mensen.
Als leidinggever kun je echter door goed te luisteren, door de juiste vragen te stellen, de medewerker zijn mening goed laten geven.
Als de medewerker ook het recht heeft om zich bij een dergelijk gesprek bij te laten staan dan kan dat ook helpen.
Voor alles moet de leidinggever die van een medewerker verwacht dat hij open staat voor kritiek, zelf ook open staan voor kritiek, anders is het gesprek gedoemd te mislukken.
En juist daarin worden leidinggevers te weinig getraind. Maar ook wordt bij het aanstellen van leidinggevers te weinig gelet op deze competentie.
Tja, het is een kwestie van cultuur en die wordt vaak bepaald door de top. Van daaruit moet de cultuur dan ook worden veranderd.
Reactie: Inderdaad meneer/mevrouw van den Hout. U raakt de juiste snaar. We hebben een overheid die alleen maar bezig is met het maken van plannen, terwijl het leven gewoon doorgaat (vrij naar John Lennon).
Enige daadkracht is totaal verloren gegaan, zeker nadat Paars het Polderen heeft uitgevonden en eerst met iedereen gepraat moet worden, waarna men naar de grootste schreeuwers (de linkse actiegroepen) de oren laat hangen.
Onze huidige regering maakt het allemaal nog een graadje erger, eerste 100 dagen niks doen, dan gaan luisteren naar ''de Maatschappij'' (lees een paar actiegroepen) waarna gepraat gaat worden of dat stukje maatschappij wel weet waar het over gaat. Om daar achter te komen gaan de bewindslieden weer het land in om te praten en begint het hele circus weer van voren af aan.
Is er eenmaal een besluit genomen, ja, het komt voor> dan komen er weer 6 nieuwe actiegroepen die weer tegen het besluit zijn, voer de oppositie die vervolgens weer gaat praten met deze actiegroepen.......
Zo wist men in een paar weken tijd een aantal baanvakken van onze snelwegen te veranderen in filegebieden door er 80 kilometerzones van te maken. Het argument was dat dit beter zou zijn voor het milieu, maar de waarheid is dat de trefzekerheid van de tolpoorten dan groter wordt.
Toen bleek dat bij Utrecht daardoor de files veel langer werden (wat men waar had kunnen weten, want, hoewel er bij die beruchte bocht bij Rotterdam nu geen file meer staat, het rijdt gewoon langzaam, maar van Delft tot voorbij Den Haag staat wel alles stil, 24 uur per dag, 7 dagen per week, is de kamer gaan vergaderen en nu blijkt dat het maar liefst één heel jaar gaat duren om die 80Km weer om te zetten in 100Km. Naar mijn mening kan het vervangen van een stuk 0f 60 verkeersborden echt wel in een dagje klaar zijn.
Kortom, laten de politici van ons kleine landje eens een keer over de grens kijken. Dan zien ze hoe ze het bij onze buren hebben aangepakt.
Laat ze een keer gaan praten met een paar mensen die in onze buurlanden wonen, dan weten ze ook hoe het buitenland tegen onze cultuur aankijkt.
Over een mensenleven mag niet worden gediscusieerd, alles moet daarvoor wijken, als we een mens kunnen redden, een menswaardig bestaan kunnen geven, dan is iedere seconde overleg een verloren seconde.
Onze overheid moet dat eens gaan beseffen.
Vreemd overigens dat ze dat in 100 dagen geen een keer hebben gehoord, zeker naar het verkeerde stuk van de maatschappij geluisterd?
Reactie: PS. Het idee dat donorgevers automatisch boven aan de lijst komen als zij donorvragers worden kan niet in NL, zo realiseerde ik me later. In NL hebben we een wettelijk gelijkheidsbeginsel. Maw. iedereen is gelijk en heeft gelijke rechten.
Mijnheer Van Den Hout schreef: ''Denkt u werkelijk dat iemand die vaak in een opwelling of angstpsychose, rekening ermee kan houden met de donatie??''
Mijn reactie: Nee, natuurlijk niet. Mijn statistische oplossing is niet realisisch. Maar daar gaat het niet om. Wat ik met mijn stukje bedoel ik dat er zo ontzettend bekrompen wordt gedacht en gedaan in NL (en het chr.hum.westen) mbt. doodgaan. Ieder mens wordt verplicht om te blijven leven. Dat is het uitgangspunt bij de wet. Zolang je het leven wel leuk vindt is het geen probleem en is er niets aan de hand. Er zijn mensen die bij hun verstand zijn, niet in een psychose zitten en die al jaren met een doodwens rondlopen maar die moeten blijven leven tot ze de knoop doorhakken en veelal op pijnlijke onhumane wijze afscheid nemen van hun leven. Voordat deze mensen tot hun daad komen worden er vaak horden hulpverleners op los gelaten. Deze mensen hebben daar geen enkele behoefte aan.
Anderzijds zijn er mensen die de wens hebben om te blijven leven maar waarbij hun lichaamfuncties ''op'' zijn. Helaas hoort doodgaan bij het leven. Het is niet anders. Ook hier zijn er horden hulpverleners die zich ermee bezig houden en mensen soms (valse) hoop en voor die mensen gelukkig vaak ook de mogelijkheid geven om verder te kunnen leven. Met het laatste is niets mis mee.
Mijn lichaam en geest zijn mijn bezit; niet van de staat, niet van een-of-andere grootheid. Ieder mens mag zelf beslissen over het donorschap en zijn leven dus ook een verplichting dat iedereen automatisch donorgever zou moeten zijn vind ik te ver gaan.
Een betere oplossing is het idee dat donorgevers automatisch eerder aan de beurt zijn als zij donorvragers worden. Degenen die geen donorgever zijn komen dan onder aan de lijst en pas later aan de beurt of helemaal niet. Jammer dan, maar het blijft eigen keus en het lijkt mij een betere prikkel om je al-dan-niet op te geven als donor.
Maar het is een feit dat elke overheid zowel de geit als de kool wil sparen. Vaak is het dan dat de kool het sop niet meer waard is.
Reactie:
Doordat de techniek zo snel zich ontwikkeld, zie je dat er problemen ontstaan in de informatiestromen binnen bedrijven.
Pas wanneer er problemen ontstaan, gaan we kijken of er niet voorschriften nodig zijn voor b.v. het e-mail gebruik.
Sinds kort (ik ben ook niet erg ICT gericht) weet ik dat er systemen bestaan, waarin iedereen zijn agenda kan plannen en ook relevante informatie betreffende klanten kunnen tonen.
Het inkopiëren van belangrijke afspraken via de e-mail, zou dan standaard in het overall systeem worden gedaan.
Het is slechts een gedachte en ik denk dat er heel wat software programma's bestaan die dit kunnen.
Reactie: Voor mij is dat een nietszeggend artikel, scoren op milieu is erg makkelijk.
Veel werkgevers en werknemers zouden wel anders willen, b.v. een goed openbaar vervoer, zodat er meer met dit vervoer gereisd kan worden.
Helaas is het openbaar vervoer na de privatisering minder betrouwbaar geworden en wanneer je niet in de grote steden woont, dan kan je het wel schudden.
Ook ik zou meer kunnen doen, dan vaak uren in de file te staan, omdat ook de overheid vergeten is om te besturen, dus vooruitdenken over de logistiek in Nederland.
Natuurlijk kan een virtuele vergadering bij bepaalde onderwerp ook, helaas zijn de resultaten dan vaak minder creatief en de resultaten vaak minder dan had gekund.
En het vliegtuig is nu eenmaal de snelste manier (daar is onze wereldhandel toch door gegroeid) om bij de klanten te kunnen komen.
Dus zakelijk verkeer toestaan en particulier vliegverkeer verminderen.
Ik zie al die vakantiegangers al in opstand komen.
De enigste manier om iets aan het milieu te doen is afspraken beter plannen, logischer maken, maar daar heb je alle partijen voor nodig en dat is dan ook het probleem.
Misschien dat een 24 uurs economie ook in de zakenwereld een uitkomst is?
Zelf ben ik organisatie adviseur en moet vanuit mijn woonpplaats met de auto (openbaarvervoer is in deze provincie minimaal) naar de randstad of midden van het land, om bij mijn klanten te kunnen komen.
Reactie: Gelukkig krijgt het bedrijfsleven een goed voorbeeld van onze volksvertegenwoordiging.
Het lijkt wel een sport van de ministeries wie de meeste luchtkilometers kan declareren. Alleen wordt het dan geen zakenreis genoemd maar een staatsbezoek (met een bezoek aan een of ander circuit waar toevallig een GP wordt gereden).
Reactie: leuk gevonden : milieu vriendelijk op afstand werken.
Kleine denkoefening : 100 werknemers op afstand zijn 100 radio's die spelen, zijn 100 verlichtingen, 100 koffiezetjes :-)
ps. denkt onze videoconference leverancier niet een beetje veel in zijn voordeel ?
... zijn wij nu echt zo kortzichtig ? China jaagt miljoenen kubieke meter co2 de lucht in. Is het zakenreisje geen druppel op en hete plaat of streelt dit enkel onze ego indien we dit kunnen verminderen ?
Alle beetjes helpen, akkoord, doch indien we zouden slagen om de grootste vervuilers al 10% te verminderen : bravo !!
Toen ik dit artikel las dacht ik als dat boek dezelfde toon heeft als bovenstaand artikel dan laat ik het boek graag aan me voorbij gaan. Ten tweede heeft u zichtbaar moeite met te accepteren dat de tijden zijn veranderd en de gewoontes ook. Dat heeft niet alleen met moderne middelen als email te maken maar ook met de manier waarop tegenwoordig gecommuniceerd wordt, effectief en snel. Past die aanpak u niet dan gewoon niet reageren. De persoon had waarschijnlijk kennis gemaakt met uw eisen in de vacatureomschrijving en was het daarmee duidelijk niet eens. Kan gebeuren. Hier zal geen duurzame relatie ontstaan. Dat heeft de andere partij ook door. Niet reageren is de oplossing in deze. Afwijzend reageren is niet nodig.
Reactie: Ja en? Wat leren we hiervan. Gaan we ons nu druk maken om het feit dat mensen thuis werken en hun privemail adres gebruiken. Dit zijn cijfertjes die net zo goed weggelaten hadden kunnen worden.
Reactie: In vrijwel elke communicatie-vaardigheden training wordt uitgelegd hoe je als manager een slecht-nieuws gesprek kunt voeren. Maar het is altijd vanuit een onevenwichtige machtverhouding: de manager heeft de macht, de werknemer niet.
Kunnen we 's een artikel krijgen over hoe een slecht-nieuws gesprek de andere kant op gaat?
Bijvoorbeeld, een medewerker heeft een opdracht maar is daarbij afhankelijk van zaken die zijn manager moet regelen. Maar die manager doet dat niet goed. Het succes van die medewerker is echter wel belangrijk voor het bedrijf, en die medewerker is ook erg gedreven om dat succes te bereiken en gecommit aan het bedrijf.
Hoe pak je een slecht-nieuws gesprek met je baas aan, zonder dat je daar zelf het slachtoffer van wordt?
Een andere situatie is wanneer je moet samenwerken met iemand die er de kantjes van afloopt of de zaak loopt te verzieken. Hoe breng je dat naar je baas zodat hij ingrijpt?
Reactie: Uiteindelijk lijkt iedereen het er toch over eens te zijn dat 'af en toe stilstaan bij wat je doet' verstandig is. Ik noem dat leiderschap (doen we de goede dingen?) naast management en bestuur (de dingen goed doen). Zeker in een steeds sneller veranderende wereld wordt het antwoord op de eerste vraag steeds belangrijker. Moeten we jonge Nederlanders nog wel opleiden voor schilder of timmerman als dit werk voor de helft van het geld door Polen gedaan wordt? Dit soort vragen komen, ook in de politiek, nog veel te weinig aan de orde.
Of het nou Rijnlands is of Angelsaksisch, het korte termijn denken begint steeds meer risico's met zich mee te brengen, zowel in het bedrijfsleven als in de politiek. Veel van wat we hebben moet terug naar de tekentafel. Hoe behoudt Nederland en het Nederlandse bedrijfsleven toegevoegde waarde in een nieuwe wereldorde?
Tot slot dit. Ik ben bekend met de stelling van Goldrath dat het enige doel dat een organisatie heeft, geld verdienen is. Daar staat tegenover de boodschap van Jim Collins (auteur van 'Built to Last' en 'Good to Great'), die er op basis van onderzoek achterkwam dat bovengemiddelde bedrijven verdergaande drijfveren hebben dan alleen geld verdienen. Ze streven een hoger, meer ideologisch doel na, waarbij 'geld verdienen' een bijproduct wordt. Een voorbeeld hiervan is mijn grootvader. Hij was captain of industry in de zuilvelindustrie na de tweede wereldoorlog. In een tijd dat er nog nauwelijks een koelkast te bekennen was, had hij de droom om van melk een ander product te maken. Van babyvoeding tot het product zoals we dat nu kennen: een lekkere drank om bij de broodmaaltijd te drinken. Mijn grootvader en het bedrijf waar hij verantwoordelijk voor was, hebben er een hoop geld mee verdiend, maar de primaire doelstelling was het niet. Andere wereldbekende voorbeelden zijn Walt Disney, Boeing en Apple Computer.
Reactie: Is het niet zo dat dit onderzoek een verkeerd beeld geeft.
Managers in het algemeen zullen geld belust moeten zijn om hun taak goed ten uitvoer te brengen, maar ook om waarde(zich nuttig voelen) aan hun dagelijkse taak toe te kunnen die vaak alleen meetbaar is door een target.
