Reactie: Wat hebben onze jongeren het toch zwaar, ze zijn daarbij ook nog zielig, omdat ze niet de voordelen hebben die de ouderen hebben.
Gelukkig heeft de jeugd nog mensen zoals Kène Henkens, Joop Schippers en Harry van Dalen, die voor hen opkomen.
En jongeren die een wanprestatie leveren en daarom ontslagen kunnen worden, kijken graag naar anderen, zoals die oudere werknemer, die in de ogen van de jongeren niet optimaal presteren. Wijzen naar anderen is makkelijker dan wijzen naar jezelf!
Onze maatschappij wordt wel steeds onsocialer, dit komt zeker door de individuele en vaak egoïstische instelling bij jongeren. Dit is een generatiekloof, waarin de overheid en werkgevers inspringen!
De overheid durft niet meer aan de jongeren te vragen om de AOW op te brengen voor de mensen die nu 65 jaar zijn. De werkgevers springen graag op dit verhaal in, niet omdat ze het ermee eens zijn, maar een nieuwe kans om kosten te besparen en ouderen te lozen.
Die ouderen waar de heren over schrijven, zijn ook jong geweest en hebben ook de hele cyclus moeten doorlopen, waar de jongeren pas aan het begin zijn. Ook zij betalen nog steeds aan de AOW voor de 65 jarigen en weten nu al dat wanneer ze aan de beurt zijn, ze mee mogen betalen in de vorm van extra belasting van hun eigen zuur verdiende premierechten.
Goede bedrijven hebben altijd een continuiteitsmanagement gevoerd, waardoor ouderen steeds geschoold zijn, ook na hun 40 ‘ste jaar en daarom bij minder fysieke momenten op andere functies prima functioneren. Maar wanneer je het VNO?NCW mag geloven, hebben hun geen leden die het goed doen.
Maar heren Henkens, Schippers en Dalen, jullie huilen mee met de wolven en dragen in mijn ogen weinig bij om te komen tot een goede en eerlijke maatschappij. Hoe goedkoop mag je zijn om de publiciteit te halen.
Hopelijk komen jullie nog eens op het niveau dat je echt iets kan bijdragen voor jong en oud!
Ik wens jullie nog veel kansen op wijsheid.
Ron Ladage. www.Ladage-Praktijk.nl
Reactie: Lekker kort artikel, dus daar kan je goed op reageren.
Vreemd dat dit verschijnsel zich in 2007 voordoet (althans volgens TNO), ik dacht dat dit al jaren plaatsvindt.
Tijdens den Uil kwamen de eerste allochtonen naar ons land, Italianen, Spanjaarden, Turken en Marokkanen, dit was dus al heel lang geleden. Waren er toen geen ruzies?
In die jaren werd leiding nog geaccepteerd, maar in deze tijden hebben we daar nogal moeite mee.
Nu hebben we meer te maken met generatiekloven, want ouderen willen de jongeren vertellen hoe het moet en jongeren weten het gewoon beter (hun scholing is totaal anders dan vroeger) en zetten zich af tegen dat gezeur over vroeger en hoe er gewerkt werd.
Dus als leidinggevende moet je sterk in je schoenen staan en zeker met mensen kunnen omgaan. En daar zit vaak het probleem, zwakke leidinggevenden die niet durven in te grijpen of bij moeilijke situatie de sociale vaardigheden ontberen om goed leiding te kunnen geven. In technische bedrijven is de leidinggevende een goede techneut, maar dat zegt niets over zijn sociale vaardigheden.
Ik leer leidinggevenden om eerder situaties te onderkennen en niet te wachten tot er escalatie komt. En wanneer er werknemers zijn die steeds de strijd aangaan, dan moet je niet schromen om deze te begeleiden naar een andere functie of een andere werkgever.
Ron Ladage. www.Ladage-Praktijk.nl
Reactie: Mevr. Franssen een reactie naar mijn hart.
Toen ik het artikel las, dacht ik even in welke tijd leven we, voor de eerste wereldoorlog of in 2007. Gelukkig stond uw reactie er onder en dat geeft heel duidelijk aan, dat mensen eigen capaciteiten hebben en dat leiderschap meer is dan een goed controlesysteem opbouwen.
Zelf heb ik gedurende 4 jaar binnen de normen van de Lerende Organisatie mogen werken en mogen coachen.
Verbazingwekkend, dat wanneer je de “baascontrole” weghaalt en de verantwoording lager in het bedrijf legt, er anderen opstaan die zich verantwoordelijk voelen voor de werkzaamheden.
Vaak zijn dit praktisch denkende mensen, die binnen teams heel goed anderen helpen om de doelen te bereiken.
En wil je als manager echt weten hoe de werknemers in je bedrijf ervoor staan, dan moet je daar je HR beleid op richten.
Laat de HR managers eens met rust en dan kan hij een goed personeelsbeleid maken.
Gericht op de competenties van mensen en daar zijn heel goede programma’s voor.
Wanneer je dan ook zorg draagt dat werknemers zich steeds kunnen scholen, dan hebben beide partijen er baat bij.
Een goed bedrijf bestaat uit goede mensen die elkaar vertrouwen.
Reactie: Als er ruzies op de werkvloer ontstaan dan is er slecht voorbeeld! Als er typische ruziemakers tussenzitten, is er al bij de selectie te kort geschoten en zeker in de begeleiding. Er wordt toch altijd over leiderschap gesproken. Leiderschap komt echter niet vanzelf en zeker niet achteraf. Als er begonnen wordt om de verschillen belangrijk te maken, worden juist de problemen gecreëerd. Een typische vorm van separatisme waar we blijkbaar gek op zijn. Hoogste tijd om aandacht aan waarden te besteden, die van het individu en die van de groep, ook van hen op de werkvloer. Niet academisch, maar heel basaal en direct. Er zijn geweldige resultaten mee te halen.
Arnold van der Beek. www.valuesonline.net
Reactie: Mijn vermoeden dat marketeers de senioren links laten liggen is dat deze groep over het algemeen kritischer is met de aanschaf van nieuwe producten en diensten. Deze groep gaat niet over een nacht ijs en zullen schreeuwende en opdringerige reclames en aanbiedingen negeren. Jongeren daarentegen zijn eerder geneigd om over te gaan op trendaankopen en implusaanschaffen. Ouderen hebben ook veel minder behoefte meer om koste wat het kost ''ergens bij te horen'' en gaan hun eigen gangetje en hebben meer de instelling om te berusten in datgeen wat werkt. Ook al zijn er voldoende en misschien betere alternatieven voorhanden; als de koffiezetter het nog doet waarom een nieuwe kopen met van die dure cupjes en waarvoor heb je een mobieltje nodig eigenlijk? Ouderen zijn eerder functioneel gericht ipv. trendgericht vaak met een instelling dat je je geld maar 1 keer kan uitgeven.
Reactie: Het lijkt wel of de ondergeschikte slechts gezien wordt als een instrument dat alleen vatbaar is voor de positieve prikkel geld, voor en controle.
Wat ik hier mis is de invloed van persoonlijk contact van de leidinggevende met degene waaraan gedelegeerd wordt. Oprechte waardering voor zijn/haar talenten en werk draagt ook bijzonder bij aan de kwaliteit van de werkzaamheden.
De mens vaart wel bij contact.
Ook is het behulpzaam om betrokkenheid bij de doelen van de organisatie te stimuleren. Dat kan al door betrokkene te laten zien hoe zijn/haar eigen inspanningen bijdragen aan het bereiken van de doelen.
Het is mijns inziens een groot misverstand dat mensen voornamelijk gemotiveerd zouden worden door geld. Als ze zich gewaardeerd en gezien voelen en het gevoel hebben dat hun capaciteiten worden benut, zijn ze echt niet zo snel vertrokken naar een concurrent die meer betaalt. Maar als iemand zich ongelukkig voelt op zijn werk, kan hij zelfs bereid zijn om een baan te accepteren tegen een lager slaris als hij in de sfeer bij de nieuwe werkgever meer tot zijn recht komt.
mr. Caroline Franssen, leiderschapscoach
http://www.CarolineFranssen.nl
Reactie: Een slecht nieuws gesprek is toch wel heel iets anders.
Slecht nieuws dat is meestal een exit of misschien een promotie die niet doorgaat.
Slecht nieuws gesprekken voer je volgens mij op de volgende wijze:
*vertel het slechte nieuws, duidelijk en stellig zonder excuses te maken. Vertel ook duidelijk hoe de beslissing tot stand is gekomen en waarom.
*geef de betrokken medewerker de kans om te reageren maar ga verder niet in discussie ga ook niet terugkrabbelen.
*Geef ruimte voor emoties, toon begrip voor emoties
*biedt eventueel hulp aan om de exit in goede banen te leiden maar wek geen valse hoop.
*blijf vooral zakelijk en toon begrip, betrokkenheid maar maak duidelijk dat het besluit definitief is (tenzij er natuurlijk een duidelijke vergissing begaan is) Probeer de sfeer hoe moeilijk ook goed te houden.
*geef de betrokkene de kans om zich terug te trekken, door bijvoorbeeld vrijaf te geven.
Als u iemand ontslaat dan is het niet verstandig diegene nog langer zijn werkzaamheden te laten uitvoeren. Hij zou kunnen gaan saboteren of ondermijnen of gegevens kunnen gaan doorspelen. Zeker als er rancune aanwezig is bij de persoon in kwestie.
Behoudens reoganisaties, bedrijfssluiting enz. zal de persoon in kwestie meestal wel weten waarom hij door u ontslagen wordt als u u werk fatsoenlijk heeft uitgevoerd.
U heeft hem namelijk al vaker op zijn gedrag of slecht presenteren aangesproken, gezamelijk gezocht naar oplossingen en oorzaken of hij heeft gestolen is agressief geworden o.i.d. Hij zal beseffen dat u niet de oorzaak bent van het ontslag maar dat hij het zelf is.
Goed tot zover de theorie.
Wat uw artikel betreft heeft u wel een punt, zo zou het moeten gaan, eigenlijk.
De baas heeft echter de macht.
Wat te doen in het volgende praktijkvoorbeeld, een situatie waarin ik de hoofrol speel als slachtoffer.
De baas roept me op gesprek we hebben 5 teams, produktieteams, gelijkwaardig en werkend in een 5 ploegensysteem.
Ik presteer prima met mijn team, het beste zelfs als het aankomt op sfeer, ziekteverzuim, produktie en kwaliteit.
Ik mag zelfs 3 andere team samenstellen toen we nog met 2 ploegen waren.
Ik werk over zo'n 400 uur op een dik half jaar. Dit is nagenoeg elk weekend en bijna elke werkdag.
De directeur en mijn baas verplicht me hier zelfs toe omdat mijn collega's hun werk niet zo goed organiseren. Ik moet min of meer verplicht aanwezig blijven na mijn werktijd om hen te helpen totdat zij alles onder controle hebben. Regelmatig haal ik met mijn team nieuwe topprodukties en mag ik mijn hele team trakteren op gebak.
Dan op een kwade dag moet ik bij mijn manager komen en worden mij allerlei fouten die anderen gemaakt hebben in de schoenen geschoven en worden roddels en zaken als ''gehoord van'' als waarheid aangekaart terwijl ik notabene met de logboeken in de hand aan kan tonen wie welke fout gemaakt heeft en dat ik enkel met het herstellen van dergelijke herhaaldelijk gemaakte fouten bezig ben geweest.
Ik protesteer tijdens dit gesprek waar ook personeelzaken bij aanwezig is. De heren geven echter aan een gespreks verslag te maken die in mijn personeelsfile bewaart zal worden.
Ik schiet helemaal in de stress en eis dat ik dat verslag eerst wel wil lezen en tekenen en dat ik als hierin geen melding wordt gemaakt van mijn protest ik een dergelijk file onder protest zal tekenen.
Eenmaal buiten zegt mijn manager onder vier ogen dat ik me niet zo moest opwinden. Zo ging dat nu eenmaal bij het bedrijf waar ik nog niet zo lang werkte trouwens.
Hij moest dit nu eenmaal regelmatig doen, dan werd van hem verwacht. De volgende keer zou hij zich beter voorbereiden.
Hij begreep ook wel dat het vreemd was als ik voordurend beloond werd met gebak vanwege de prestaties en gevraagd werd anderen te helpen dat het voor mij niet te verkroppen was dat hij nu plotseling beweerde dat ik de zaken slecht organiseerde geen controle had en mijn medewerkers niet wisten wat hun opdracht was. Het moest gewoon beter, allemaal moesten we het beter doen. Ik vroeg hem nog of hij wel begreep dat al die zaken die slecht geregeld waren op zijn bureau lagen en dat ik al maanden onder de aandacht bracht dat hij eindelijk bepaalde dingen moest laten repareren of aanschaffen. Alle punten die hij aankaarte waren zijn eigen prutswerk.
Maar goed hij vond dat ik het me maar niet zo erg moest aantrekken.
Goed, dat deed ik ook niet meer. Ik nam aan dat hij zich geneerde vanwege dat onvoorbereide totaal mislukte gesprek en aangezien ik nooit een gespreksverslag zag dacht ik dat het nooit opgesteld was geworden. Mijn boodschap was kennelijk duidelijk geweest.
Wat een vergissing bleek achteraf.
Op een goede dag werd de organisatie veranderd.
Ik mocht op gesprek komen en mij werd vrolijk verteld dat ik een andere veel lagere functie kreeg. Die gene die ik geholpen had al die tijd tot die dag zou mijn baas worden. Ik vroeg naar de motivatie en kreeg te horen dat ik helemaal niks had gedaan met de punten van kritiek die destijds besproken waren geworden. Het gespreksverslag kwam op de proppen als bewijs van mijn disfunctioneren. Dat ik de dag voor dit gesprek nog gebak had mogen halen wegens het vestigen van een nieuw productierecord dat deed er niet toe. Dat ik aan kon tonen meer veel meer en kwalitatief beter eindprodukt te maken werd als een leugen afgedaan.
Goed ik vroeg een gesprek met de baas van mijn baas maar die wilde me niet te woord staan, personeelszaken ook niet.
Het bedrijf had een ethiek-lijn. Indien iemand geconfronteerd werd met ethisch onverantwoorde zaken op zijn werk dan werd hij geacht die lijn te bellen. Helaas was personeelzaken ook de ethiekfunctionaris. Ik dacht dat dergelijke praktijken zeker zaak waren voor de ethiek functionaris. Het bedrijf kent echter ook een centraal ethiek coördinator werkzaam bij het hoofdkantoor in Amerika. Dus ik ging die maar eens schrijven echter ondanks herhaaldelijk schrijven bleef het stil, zelfs nog niet eens een ontvangsbevestiging.
Mijn nieuwe lagere functie zou na het weekend al ingaan wat die functie zou inhouden werd niet duidelijk, wel wat deze niet zou inhouden. Alles wat interessant was voor mij ging naar de nieuwe baas, diegene die ik continu moest helpen omdat hij zijn zaakjes niet in orde had.
Dit was voor mij niet te verkroppen. Ik besloot dat het buigen of breken moest worden in mijn wanhoop en boosheid, zeer teleurgesteld en geschofeerd.
Ik melde me ziek die maandag, vroeg een gesprek aan met de bedrijfsarts. Die begreep dat ik zeer teleurgesteld was en stelde voor dat het werk een andere oplossing zou zoeken omdat dit waarschijnlijk moest kunnen bij een groot bedrijf dat op diverse afdelingen nog vergelijkbaar personeel zocht.
Afgesproken werd dat ik bij het volgende gesprek altenatieven voorgesteld zou krijgen.
Personeelszaken schermde met het gespreksverslag dat ik nooit getekend had en beweerde dat ik totaal niet functioneerde en niks gedaan had met de punten die in het gesprek genoemd werden. (hoe kon ik dat ook, het betrof mijn werk of verantwoordelijkheid niet eens)
Het volgende gesprek had personeelszaken geen alternatieven klaar en gaf aan dat er meerdere personen beslissingen zouden moeten nemen.
Er werd weer een nieuwe datum afgesproken.
Op die dag kreeg ik een alternatief te horen, exit.
Goed ik protesteerde maar begreep dat de race gelopen was. Ik werd onmiddellijk op non actief gezet en kreeg te horen dat ik 1 maandsalaris zou krijgen als ik mijn contract ontbond.
(Ik had een jaarcontract dat voor 3/4 afgelopen was)
Er begon een periode van intimidatie en druk, ik schakelde een advocaat in en kreeg een behoorlijke vergoeding uiteindelijk voor de ontbinding.
Daar zit ik dan, ik deed mijn uiterste best maar mag nu uitleggen waarom ik ik weggejaagd ben. Eigenlijk ben ik nooit weggejaagd maar heeft men een succesvolle poging gedaan mij weg te pesten, waarom? Ik vraag het me nu nog af, werkelijk, ik zou het niet weten.
Mijn team wilde het werk neerleggen, ze waren boos, vonden het oneerlijk. Ik heb ze laten weten dat ik daar ook niet mee geholpen was. Naderhand hoorde ik dat iemand de nieuwe baas een dreun verkocht had en hij en nog een paar anderen ontslagen zijn omdat ze de nieuwe baas niet accepeerden.
Bedrijven die nu bij mijn werkgever informeren naar mijn prestaties krijgen te horen dat ik totaal niet functioneerde en de mensen aanspoorde het werk neer te leggen of agressief te worden.
Ik vraag me werkelijk af waarom dat men dat zo doet, wat heb ik hen ooit gedaan behalve geholpen zo goed ik kon.
Regelmatig schrijf ik naar het hoofdbureau en verzoek ze in iedergeval een ontvangstbevestiging te sturen.
Het blijft echter stil.
Sindsdien weet ik dat ik blij mag zijn weg te zijn bij dit zooitje onmensen en probeer ik er zoveel mogelijk over te schrijven in de hoop dat anderen goede tips weten hoe men 'het beste kan handelen in dergelijke situaties en bovendien denk ik dat anderen wellicht gewaarschuwd worden dat het binnen het bedrijfsleven lang niet altijd volgens het boekje gaat en dat het beleid en de procedures soms met de voeten getreden worden door werkgevers.
Dit bedrijf heeft een mooie policy over human capital enz. Kan moeilijk aan personeel komen, heeft allerlei zaken in procedures staan. Klachten, exitgesprekken, functionerings en beoordelingsgesprekken en personeelsbeleid. Ze hebben zelfs de targets zwart op wit waarop men afgerekend wordt en trainen hun personeel in ethiek, normen en waarden en hebben zelfs een boekje dat ieder jaar doorgenomen moet worden met het personeel hoe je moet handelen in geval de ethiek regels niet gehanteerd worden. Ze hebben daarvoor zelfs speciale hotlines en functionarissen.
Vervolgens is het hogere management diegene die daarmee hun kont afveegt en blijkt de ethieklijn muisdood.
De vrachtwagenuitlaten die ze maken zijn nog steeds beneden de kwaliteitseissen en de produktietargets worden nog steeds niet gehaald begreep ik van mijn ex-collega's.
Maar goed de hele situatie heeft er wel voor gezorgd dat ik een flink lidteken op mijn ziel heb gekregen. Misschien krijg je zo wel een olifantenhuid dan is de hele teleurstelling tenminste nog ergens goed voor geweest.
Als iemand me echter een goede tip kan geven hoe je het best kunt handelen in dergelijke situaties dan zou ik hem of haar dankbaar zijn.
Het bedrijf is trouwens in februari dit jaar, de maand van het ontbinden van mijn contract, overgenomen door een private equity.
Reactie: Als de beveiliging ze niet interesseert dan zijn ze waarschijnlijk ook niet betrokken bij het wel en wee van het bedrijf. Waarschijnlijk zijn dat van die managers die enkel met zichzelf bezig zijn, met hun eigen succes en carierre. Of simpelweg niet genoeg denkvermogen hebben om te beseffen dat ze wel eens bedrijfsgeheimen zouden kunnen laten uitlekken.
Op zich geen probleem want de echte bedrijfsspionnen zijn wel zo professioneel dat ze die manager niet nodig hebben als ze echt de geheimen willen ontfustelen.
Veel groter is het probleem als de software besmet wordt met een virus of privegegevens op straat komen te liggen. Het declaratiegedrag van de manager bijvoorbeeld kan voor een opstandje zorgen onder het personeel. Maar ook de functioneringsgesprekken zullen versmaadt worden door het personeel. Of wat dacht u de plannen om het bedrijf te reorganiseren die online stonden inclusief de namen van diegenen die ontslagen zouden worden.
Tenminste wij vonden dit altijd erg interessant.
Je bent wel een echte prutser als je deze zaken simpel op het lan of internet zet, soms simpel beveiligd en te kraken door iedereen met een beetje computerkennis.
Maar er zijn ook van die collega's die usb sticks en dergelijke simpelweg pikken, onder je neus. Wellicht staat er iets interessants op en anders heb ik altijd nog een usb stick. Zo verdween op ons bedrijf een grote multinational soms wel eens een gehele laptop, pda of gsm. De gegevens werden per msn uitgewisseld en online gezet. Politie ondernam geen actie.
Als je dat dus overkomt kun je maar beter alles goed beveiligd hebben.
( nee, ik heb er niks mee te maken gehad. Ik hoorde het jaren later vertellen, toen het bedrijf al afgebroken was) Wel heb ik eens iemand gehad die de hele uitprint van alle geldtransactie uit de oud papierbak haalde en boos werd dat zijn declaraties niet gehonoreerd werden terwijl het hoger management zelfs fietslampjes ed. declareren kon. Dat hebben we toen uitgebreid besproken met de bestuurder, zowel de onveilige omgang met dergelijke gegevens als ook het declaratiegedrag, de persoon heeft een schrifelijke waarschuwing gekregen wegens het ongeoorloofd de werkplek te verlaten)
Reactie: Wat trouwens ook wel werkt is de anderen volledig negeren. (proest)
Ik zie maar al te vaak mensen als strontvliegen op arrogante mensen afkomen die hen duidelijk laten voelen dat ze er totaal niet toe doen. Deze interesseren zich totaal niet voor anderen en zetten ze zelfs soms nog voor schut. De strontvliegen doen dan simpelweg alles uit de kast halen om toch maar in de gratie te vallen en de aandacht te krijgen van de ''Übermensch''.
Je ziet dat ook vaak bij popsterren, politicie en topmanagers maar ook bij kleine populaire medemensjes.
Het is een soort van egotrippen en domineren en een heel andere manier van socializen dan in het artikel bedoeld wordt.
De tips die gegeven worden in het artikel werken juist averechts als je probeert met zo'n persoon te socializen.
Misschien als je zoiemand onder vier ogen spreekt want dan zijn dergelijke personen heel anders.
Sommige personen worden hier zelfs op getriand.
Ze domineren door je te negeren, ongeinteresseerd te doen en je te kleineren wetende dat de meeste mensen zich dan steeds meer moeite doen om de aandacht te krijgen die ze normaliter zouden krijgen.
Sommige mangers, eigenaren, enz. worden hier op getriand, anderen ontdekken dit simpelweg ergens in hun carriere en weer anderen krijg dit al tijdens hun opvoeding mee.
Reactie: Inderdaad is dat een vreemd verschijnsel. Jong is hot en sexy dat snap ik ook wel maar goed ouderen zijn de markt. Ouderen willen zich wellicht ook met jeugdige produkten identificeren. Ze hebben last van meno- en penopauze en willen ze weer jong zijn, de tweede jeugd. Dus misschien verklaart dat wel waarom de aandacht vooral uitgaat naar de jeugd.
In medialand ziet men hetzelfde, veel zenders voor de jeugd maar nauwelijks programma's voor ouderen.
Eigenlijk onbegrijpelijk.
Echter wie de jeugd heeft , heeft de toekomst, de jeugd dat worden de klanten van de toekomst.
Je gaat toch geen bejaardenparfum gebruiken als jongere? Maar meestal blijft men wel redelijk merktrouw als men ouder wordt. Daarom zal het wel niet echt zinvol zijn om je te richtten op ouderen denk ik zo.
Van de andere kant zijn er natuurlijk produkten die daar geen last van hebben. Waarom zou ik de het verf- of automerk van mijn grootvader niet gebruiken?
Volgens grootmoeders recept verkoopt ook goed aan de oudere jongeren markt denk ik. Jodenkoeken en stroopwafels blijven ze maar kopen op school, zelfs fabriekspannenkoeken zijn hot bij de tieners die hier op bezoek komen.
Van de andere kant denk ik ook dat veel ouderen conservatief zijn. Ze zijn moeilijk te bewegen nieuwe zaken te accepteren. Internet, pinnen en gsm's zijn een mooi voorbeeld. Had ik mijn bejaarde vader niet ooit een gsm gekocht dan had hij er nu nog geen en internet vindt hij wel interessant maar durft er gewoon niet aan. Pinnen vindt hij drie keer niks. (Natuurlijk zijn er ook uitzonderingen maar ik denk dat dit ongeveer de gemiddelde oudere weergeeft).
Hoeveel marketing moet je doen om dergelijke mensen over te halen?
Van de andere kant kun je natuurlijk ook speciale produkten voor hun in de markt zetten.
Vreemd genoeg is het gemakkelijke mobieltje voor ouderen totaal geflopt. Maar goed dat kan misschien ook slecht in de markt gezet zijn. Ik vrees echter dat dit de vinger op de zere plek legt. Ouderen hebben geld, willen ook vaak wel trendy zaken kopen omdat ze zich willen identificeren met de jeugd maar durven uiteindelijk vaak niet.
Reactie: Volgens mij bepaalt de betrokkenheid en de deskundigheid van de mensen voornamelijk het succes van de onderneming.
Dit betekent dat niet alleen de medewerkers maar ook de leiding betrokken en vakkundig moet zijn.
Dat grote kapitaal krachtige ondernemingen langdurig succesvol kunnen zijn heeft voornamelijk met kapitaal en macht te maken. Zij zijn in staat een monopoliepositie te creeëren door het opkopen en sluiten van concurrenten of door hun systeem geforceerd in de markt te zetten zelfs als hun produkt of systeem inferieur is aan andere.
Maar goed bij vergelijkbaar kapitaalkrachtige en machtige bedrijven komt het uiteindelijk altijd op de mensen aan. Hun betrokkenheid en vakkundigheid zullen uiteindelijk vaker tot succes leiden, landurig succes wel te verstaan.
Reactie: Toen ik solliciteerde bij de baas vroeg hij of ik rook. Vervolgens gaf de baas aan dat hij mij zou afrekenen op resultaten. (afrekenen wat een uitdrukking) ook vroeg hij of ik een van 8 tot 5 mentaliteit had.
Welnu, de resultaten zijn bovengemiddels en alle targets gehaald op een paar na maar dat kon ik verantwoorden, immers dat kwam door externe invloeden.
Dreigde ik een target niet te halen dan werkte ik over, zo hoort dat toch. Mijn baas vond dat hij dat niet hoefde te betalen en ik vond dat redelijk. Verdacht hem niet van misbruik van de situatie.
Nee, ik was aangenomen om een job te doen, targets te halen, dat was de deal.
Dus als ik mijn tijd verlummel dan heb ik (en de baas natuurlijk ook) een probleem.
Er werd mij ook gevraagd of ik stressbestendig ben en prioriteiten kan stellen met tijd weet om te gaan enz.
Dus wat is het probleem als ik tussendoor een sigaret rook of 20? 10 keer per dag naar de wc ga, koffie leuter en lummel zolang als ik de afgesproken targets haal op mijn manier?
Men vroeg of ik verantwoordelijkheid kon en wilde nemen.
Dat is toch volwassen met elkaar omgaan?
Daarom neem ik me de vrijheid te roken en koffie te drinken of te lummelen als ik dat wil maar ook om alle pauzes over te slaan en lange dagen te maken als iets niet wil vlotten of er achterstand dreigt te ontstaan.
Natuurlijk snap ik ook wel dat je niet in elke functie zomaar datgene kunt permiteren dat ik me permiteer.
Een lopend band medewerker kan bijvoorbeeld niet zo maar weg en het zou niet eerlijk zijn als ik voordurend zit te lummelen en te roken terwijl anderen gehouden zijn aan strikte tijden. Daarom liet ik mijn medewerkers die overigens aan de lopende band stonden elkaar zoveel mogelijk aflossen. Je hebt altijd een paar extra mensen in zo'n lopende band bedrijf. Er moet namelijk altijd wel iemand naar de wc of zo.
Dus rokers konden meer frequent uit de lijn om te paffen en de niet rokers even wandelen een koffie halen of wat dan ook.
Eerst kreeg ik veel commentaar van de directie op deze aanpakmaar uiteindelijk bleken de resultaten en de sfeer vele malen boven verwachting. De kwaliteit van het werk was bovendien beter. Het grote probleem bij monotoon werk is dat je fouten gaat maken omdat je als een robot steeds weer dezelfde handelingen moet doen. Het bedrijf had daarom ook al extra roulatie en pauze's voorzien. Door mijn aanpak werd er meer geproduceerd, werd de kwaliteit verhoogd en bovendien ontstond er een betere sfeer, hierdoor daalde het verloop onder de medewerkers en het ziekteverzuim. Bovendien ervaarde men minder werkdruk.
Het personeel was ook eerder genegen de schouders er extra onder te zetten als dit van hen gevraagd werd, ze lieten dan vrijwillig hun pauzes vallen.
Wat maakt het dan nog uit dat er gerookt wordt.
Wat mij wel stoorde was dat veel rokers het nodig vonden hun peuken naast de asbak te deponeren waardoor er buiten een grote asbak ontstond.
Dat vond ik wel aso. Domme mensen want ze verpesten zo hun verworven priveleges.
Maar goed dat heeft weinig te maken met roken want zo zijn er ook altijd mensen die het leuk vinden om hun blikjes te laten slingeren, boterhammen rond te smijten en hun boterhamzakjes te laten liggen.
Iemand die ik daarop betrapte kon rekenen op strafcorvee. Tja, ouderwets misschien maar niet alles van vroeger is slecht.
Wie dat strafcorvee weigerde kreeg een schriftelijke waarschuwing wegens werkweigering of direct beëindigen van de inlening als hij nog brutaal werd ook.
Tja, ik wil een team hebben dat gaat voor het werk, voor de opdracht en daar ook trots op wil zijn.
Wil je rotzooi trappen pas je niet binnen mijn team.
Doe je normaal en vervolwassen dan doe ik alles om het werk zo aangenaam mogelijk te maken. Traktaties, extra pauze's, radio, af en toe eens een rondje fris of gebak, whatever.
Helaas snapt niet iedere papieren manager dat dit werkt, beter werkt. Hij schermt liever met huisregels en wetgeving en mist helaas elk gevoel voor de mensen die het werk moeten doen. Is hij daarbij ook nog eens niet roker dan zijn de rapen helemaal gaar.
Helaas zijn er van dergelijke mensen te veel. Zo blijkt ook maar weer eens uit dit artikel en sommige reacties.
Reactie: Snif: ''De meeste managers weten wel dat deze vorm van positieve aandacht van onschatbare waarde is.''
Is dat zo? Waarom geven ze mij dan nooit eens een compliment? Doe ik nu werkelijk niks goed of zitten deze managers ergens verstopt elders in het land?
Hoe dan ook, u heeft wel gelijk. Trouwens ooit deed ik eens een anonieme enquette onder mijn personeel en wat bleek: ik gaf te weinig complimentjes!
Ik dacht dat niemand zat te wachten op een schouderklopje van een destijds jonge manager.
Sindsdien geef ik graag complimentjes en wat denk je, het werkt ook nog!!!
Maar zelf ook eens een complimentje krijgen zou ik zeker prettig vinden. Mij laat men meestal gewoon zwemmen zoals dat in vakjargon heet.
Geen wonder dat ik hen niet meer serieus neem op een bepaald moment. Het zijn prutsers die de naam manager niet verdienen.
En ja, als de emmer overloopt dan communiceer ik dat ook ongezouten wetende dat ik mijn eigen ''exit'' organiseer daarmee.
Na heel wat jaren ervaring weiger ik voor zo'n baas te werken. Ik wil zinvol werk doen en weten dat de opoffering van vrije tijd en mijn inzet gewaardeerd worden.
