Reactie: Tja, en daar gaat de discussie weer.
Is het niet een vrije keuze van iedereen om de weg naar de top in te slaan? Veel vrouwen willen het gewoon niet en dat snappen die actievoerders gewoon niet, die denken hun mening ook de mening van anderen is.
Gelukkig kiezen we niet voor een wettelijk quotum, dan krijgen we zo'n sesamstraat afspiegeling van de maatschappij, waar meneer Aart nog de enige Nederlandse man is (maar wel zwaar afwijkend -ik heb in geen jaren Sesamstraat gezien, kan dus langs zitten-)Of kijk gewoon naar het kabinet waar vanwege de symboolpolitiek, waar de PvdA zo dol op is een paar vrouwen en een paar allochtonen in zijn gedumpt, zonder dat er op kwaliteiten is gelet.
Voordat feministisch Nederland weer alle pijlen op me richt, ik ben voorstander van gelijke kansen bij gelijke capaciteiten. Ik heb bij diverse bedrijven MD trajecten opgezet en daar geen onderscheid op basis van geslacht. Wat me wel opviel is dat 80% van de vrouwen met managementpotentieel aangeeft dat ze eerst willen bezien of ze kinderen willen, voordat ze het traject richting topmanagement willen ingaan. Gewoon een ervaringsgegeven.
Reactie: ''Daarnaast geeft 60 procent aan files geen excuus te vinden om te laat te komen. Maar liefst 86 procent van de respondenten past zijn gedrag aan.....'' Fantastisch is dat, als je het voetvolk gaat genoeg drilt, dan hoef je als regering niet eerst te zorgen voor een aangepaste wegenstructuur. Ik dacht dat wij de feodale toestanden achter ons hadden gelaten!
Waarom zet u specifiek bij dat het gaat om LBO-medewerkers?
Wat wilt u bereiken?
-Kwaliteitsverbetering?
-Productiever?
-Uw concurrentiepositie?
Huur een consultant die hierin gespecialiseerd is.
Laat je uitnodigen door bedrijven als NXP-semiconductors, Heineken of Stork. Zij zijn al heel ver met dat gene wat u wilt.
Reactie: Ik geloof in flexibilisering en in keuzemogelijkheden voor werknemers, maar kan mij desondanks niet vinden in het verhaal van de heer Conneman. Allereerst werd ik getriggerd door de laatste zin, die desnoods een wettelijke fiscale maatregel voorschrijft voor beperking van pensioenfaciliteiten. Feitelijk beperk je daarmee het keuzerecht van werknemers en probeer je de ene flexibiliteit voor te schrijven ten koste van een andere vorm van flexibiliteit, met als resulaat: minder flexibiliteit. In de tweede plaats is lang niet iedereen in staat om pensioenvraagstukken te doorgronden. Veel lager en middelbaar opgeleide, maar ook hoger opgeleide medewerkers, hebben geen idee hoe hun regeling eruit ziet en wat het hen later oplevert. Voor hun gevoel heeft levensloop alleen maar tot meer onduidelijkheid, onzekerheid en 'verspreide geldpotjes' geleid. Ook vele pensioenfondsen kunnen opgebouwde aanspraken en hoogten van toekomstige uitkeringen nog altijd niet op een juiste, overzichtelijke wijze presenteren. Veel werknemers op uitvoerend niveau hebben bovendien helemaal niet de behoefte aan dit soort keuzes. Men wil een regeling die duidelijk is en niet te veel rompslomp oplevert. Voorts is er nog een enorme slag te maken in de voorlichting over levensloop e.d. Onder het vorige kabinet is een groot aantal regelingen afgeschaft. Dat heeft tot veel wantrouwen geleid onder werknemers. Dat wantrouwen kom ik in mijn dagelijkse beroepspraktijk nog altijd tegen. Met name lager en middelbaar opgeleide werknemers hebben nog altijd het gevoel dat hen iets is 'afgepakt' waarvoor ze lange tijd hebben betaald. Dat is feitelijk niet (helemaal) juist, maar het gevoel neem je niet zo maar weg. Men is nu bang dat geld dat naar levensloopregelingen gaat op enig moment ook niets waard blijkt te zijn. Hoe ondoorzichtig ook, bij pensioenregelingen heeft men nog het gevoel dat het geld voor henzelf gespaard is.
Tot slot: werknemers leveren nu inderdaad netto in via pensioenregelingen en hebben een grote spaarpot voor later. Maar heeft u wel eens uitgerekend hoeveel geld er in een pot moet zitten als je gemiddeld 18 jaar na je (vroeg)pensioen blijft leven en dan graag minimaal 70% van je bruto salaris of eventueel middelloon wilt blijven ontvangen? En heeft u wel eens gekeken naar de hoogte van de AOW? Aleen van AOW kun je nauwelijks leven. Een ruime pensioenspaarpot is dus hard nodig, tenzij je over voldoen andere liquiditeiten beschikt.
Reactie: De beschikbaarheid moet géén dwangmatigheid zijn of worden. Medewerkers kunnen, indien zij het juiste vertrouwen krijgen van het management, de uitdagingen zelf aan of de beslissingen nemen die nodig zijn. Hier komt de kwaliteit van de manager om de hoek kijken, want als je je medewerkers telkens de adem ontneemt om beslissingen te nemen (en soms dus ook een foute beslissing) dan komen ze niet tot een optimale zelfontwikkeling.
In de gevallen dat je wel na 18:00 uur wordt benaderd is dan echt van belang. Vertrouwen, dat is waar het om gaat in mijn beleving. Vertrouwen in je medewerkers dat zij de juiste kaders voor beslissing kennen en vertrouwen in jezelf dat de details worden geregeld door je medewerkers.
Concreet ben ik zelf wel ''altijd'' bereikbaar maar wordt inderdaad slechts in die gevallen benaderd dat het ook echt zinvol / noodzakelijk is. Er zijn voor je mensen is zeker belangrijk, maar géén dwang.
Reactie: Natuurlijk zijn er ook klanten die tevreden zijn over hun aankoop. Ik heb een huis volstaan met tevreden aankopen, dus zelfs ik ben wel eens tevreden over een aankoop.
Over de ratio en de emotio,uiteraard heb ik al gereageerd op je blog (jammer dat daardoor mijn leuke blog over management en vakantie daardoor niet in de dagelijkse mail terecht is gekomen).
In je nieuwe blog vraag je je af waarom klanten niet meer trouw zijn aan een leverancier. Simpel, omdat er veel meer leveranciers zijn dan vroeger. Die leveranciers zijn ook makkelijker te bereiken omdat we nu eenmaal een stuk mobieler zijn.
Leveranciers vragen zich af waarom klanten niet trouw zijn. Gewoon omdat de klant meer keuze heeft en daarvan gebruik maakt. De detailist is van dictator die de macht had over een markt omdat de klant niet mobiel was verworden tot een speelbal van de klanten. Tja, Bob Dylan zong het al: ''the times they are changing''
Klanten zijn veranderd, organisaties niet. Voor organisaties iets om over na te denken.
Reactie: Klanten hebben geen enkele reden meer om trouw te zijn, niets meer en niets minder.
Vroeger was je aangewezen op de plaatselijke leveranciers, de kruidenier in de buurt, de bakker en de slager uit de buurt (voor zover ze niet aan deur kwamen).
De leverancier genoot respect en mensen durfden bijna niet naar andere leveranciers te gaan (mijn moeder durft nog steeds niet met een tasje van de HEMA V&D binnen te gaan.
De klant van vandaag is mobiel, niet meer aangewezen op de plaatselijke winkels, kan wereldwijd zijn inkopen doen, zelf bepalen wat hij koopt, waar hij het koopt en wat hij ervoor betaald. En dat doet hij dan ook.
Meer geven dan wat de klant vraagt heeft een beperkt nut, het geldt alleen voor service, goede voorlichting, goede communicatie. Want de klant van vandaag weet maar al te goed dat ''gratis'' wil zeggen ''bij de prijs inbegrepen''. Geef de klant wat hij vraagt en vraag hem daar een eerlijke prijs voor, meer geven schept ofwel een verwachting die je niet altijd waar kunt maken of geeft de klant het idee dat hij eigenlijk teveel betaald.
Klanten zijn actieve referenten, ik zei het al eerder, ze geven gratis hun mening over uw bedrijf. Helaas zijn mensen meer bereid negatieve ervaringen te ventileren, te meer daar anderen niet echt zitten te wachten op positieve verhalen, daar kun je niet zo mee lachen per slot.
Maar als je verhuist en je wilt weten welke supermarkt, huisarts, tandarts, garage, drogist, noem maar op, de beste is, dan kijken ze niet naar de marketing, maar vragen het aan andere mensen. Tevreden klanten zijn mogelijk niet honkvast, maar wel een goede ambassadeur voor een bedrijf.
Leveranciers moeten accepteren dat de klant geen koning meer is, hij is een dictator. De macht en het aanzien van de detailist van het einde van de vorige eeuw is er niet meer. Leveranciers kunnen niets anders doen dan zich schikken naar de macht van de consument en proberen voor iedere aankoop opnieuw in de gunst van die consument te komen. Keer op keer op keer op keer.
Inderdaad heeft de consument, de klant nu zoveel informatie ter beschikking dat hij uiteindelijk deze informatie moet gaan ziften. Daarbij spelen een aantal processen.
Stel, ik wil een nieuwe TV kopen (actueel want er komt een zomer topsport aan). Ik kan dan naar een winkel gaan en me laten informeren. Ik kan ook naar Internet gaan en diezelfe informatie, zei het wat droger, gelardeerd met allerlei technische praat die ik niet begrijp, krijgen. Van de verkoper in de winkel weet ik dat hij alleen maar uit is op verkopen, dus zijn verhalen zijn ongeloofwaardig. Ik heb dat getest door in een zelfde winkel op verschillende tijdstippen met dezelfde verkoper over diverse breedbekbuizen te gaan praten. Ofwel heeft deze man een paleis met wel 15 kamers, ofwel liegt hij, want ieder toestel had hij zelf ook in huis. Tja, verkooptraining gehad en een standaardzinnetje van buiten geleerd dus.
Wat doe je dan op het einde? Je gaat ratio en emotio gebruiken om te schiften in het geweldige aanbod. Je ziet bij familie of kennissen een nieuwe buis (nou ja, laten we maar zeggen scherm) hangen. Je vraagt of hij er tevreden mee is en daar heb je het eerste eerlijke verhaal. Eerlijk? Wel nee, hij liegt net zo hard als de verkoper, want hij gaat je niet vertellen dat hij een miskoop heeft gedaan. Maar toch geeft hij, na enig doorvragen, toch wel goede info.
Weer terug naar de winkel, want daar staan die dingen werkend opgesteld. Welke heeft een mooier beeld? Hoe is het geluid. Folders vragen. Dan zoek je op internet van de geselecteerde schermen nog wat info en gaat kijken waar dat ding het voordeligste te koop is. Met wat geluk is het op voorraad, want nu wil je het wel hebben. Is het er, bestellen. Is het er niet dan bestel je in emotie een andere of ergens anders waar het ding toch wat duurder is.
Wat is ratio en wat is emotio?
Heb ik echt Full HD nodig? Er wordt nauwelijks in full HD uitgezonden, maar op internet kan ik veel films downloaden in HD kwaliteit.
Heb je 40 Inch nodig? Staat wel stoer zo'n schilderij aan de muur.
Kortom, ratio en emotio wisselen elkaar af.
dat was een dure aankoop, die vraagt wat meer overweging.
In de supermarkt is het anders. Ik werk puur rationeel het lijstje af. Trouw aan de merken die ik altijd heb. Douwe Egberts Roodmerk, Pads ook van DE. Melk van Melkkan. Noem maar op.
Maar het is wel leuk om de andere mensen in de winkel te observeren, wat is hun koopgedrag? Minutenlang stond de hoogblonde vrouw die zich met moeite in een veel te nauwe legging had getrokken het schap met melk te bestuderen alsof ze een meesterwerk van een nog onbekende schilder probeerde te doorgronden. Vertwijfeld gaat haar hand naar een in lichblauw gestoken, en dus belast, pak melk. Wijfelende trekt ze de hand terug om hem vervolgens, als gestuurd door een computer, naar een ander pak te laten gaan. Ze neemt het op, werpt een blik op de verpakkingen zet het pak weer terug waarna ze het eerste pak weer aan een grondige inspectie onderwerpt.
ja, ook de aanschaf van een pak melk kan voor sommige mensen een afweging tussen ratio en emotio zijn.
Helaas is er geen enkele medewerker van de supermarkt aanwezig om haar het verschil tussen de beide pakken toe te lichten. Vroeger deed de melkboer dat wel. Ook dat is een verschil met vroeger. Meer keuze en minder informatie. Dat maakt het nemen van een aankoopbeslissing voor veel mensen ook een stuk moeilijker.
Reactie: De kwaliteit van de communicatie bepaalt de kwaliteit van de organisatie. Open en authentiek communiceren voorkomt incongruenties en smoort wantrouwen in de kiem. Ook het middenmanagement excelleert doorgaans zal met waardering. Ontwikkeling en benutting van het aanwezige talent kan leiden tot persoonlijke groei en organisatiebloei. Snoei als het moet met lef ook in de top.
Reactie: Bereikbaarheid buiten je werktijden wordt vaak verward met beschikbaarheid op ieder moment dat er een beroep op je gedaan wordt. Dat schept verwachtingen. Regel (en commmuniceer) daarom wie/wanneer - hoe en waarvoor bereikbaar en/of beschikbaar is. Dan ben je duidelijk.
Reactie: Bedankt voor de leuke reacties. Marten, dat is een goede tip. Seth Godin heeft veel interessants gepubliceerd. En Marc, ook helemaal mee eens. Het is inderdaad een gedeelde verantwoordelijkheid.
Ad? Benadruk je niet een beetje teveel alle negatieve aspecten. Er zijn toch ook écht nog wel een paar klantjes die tevreden zijn over hun aankopen.
En nog iets Ad, het is niet de CEO van The Bodyshop die verantwoordelijk is voor deze uitspraak. Het was Charles Revson van Revlon Cosmetica.
Ik ga binnenkort dieper op dit onderwerp in. Waar we het feitelijk over hebben is ''welke motieven spelen de hoofdrol bij het besluitvormingsproces van de klant: rationele of emotionele?'' En hoe gaan verkoper en klant er vervolgens mee om.
Ad, op dit punt zijn de laatste jaren talloze nieuwe inzichten ontstaan. Wordt dus vervolgd.
Reactie: Ik denkt dat er een wezenlijk verschil is tussen bereikbaarheid en beschikbaarheid.
Tijdens mijn weekenden, vakanties etc ben ik wel bereikbaar voor calamiteiten, maar niet beschikbaar. Daar communiceer ik heel helder over en heb daar tot op heden nog geen problemen mee gehad.
Reactie: Een heel kort en krachtig artikel.
Een van de grootste problemen voor scholen is het vinden van goede stage plaatsen.
Dit geldt in bijna alle studierichtingen. De samenwerking tussen scholen en bedrijfsleven is aan het verbeteren, door o.a. de druk om voor de toekomst toch werknemers binnen het bedrijf te krijgen.
Er zijn gelukkig veel bedrijven die weten hoe belangrijk een stageplaats kan zijn. Doe je het goed als bedrijf, dan wordt er door de mond op mond reclame goede reclame voor je bedrijf gemaakt en krijg je een aanbod van stagiaires, die al goed gemotiveerd, juist naar dat bedrijf komen. Die bedrijven hoor je niet klagen over de weinig interesse bij de stagiaires.
De stagiaire komt er om te leren en stuk praktijkervaring, niet alleen met het werk maar ook met de werkervaring als toekomst werknemer in dat bedrijf.
Door de toevoeging om ook gebruik te maken van internet en op de website stagiaire plaatsen aan te bieden, laat je zien dat je het als bedrijf belangrijk vindt om deze mensen te betrekken in het werkproces en hem/haar niet alleen te zien als tijdelijke goedkope arbeidskracht, die alle achterstallige opruimkarwijtjes moet uitvoeren.
Tegenover werk ook als stagiaire behoort ook een eerlijke beloning te staan en daar ontbreekt het zeker bij instellingen en stichtingen en helaas ook het MKB het nodige aan.
Twee voorbeelden uit mijn familie, mijn dochter liep negen maanden bij een Schippersinternaat en kreeg als beloning aan het einde van die periode een bos bloemen!!!!
En mijn zoon werkte op diverse werkplekken van camping en boerderij en kreeg na 3 maanden de vorstelijke beloning van 50,--, dus hoe motiveer je de jeugd voor de toekomst.
Behandel stagiaires als je toekomstige werknemers en dat geeft je een voorsprong op de steeds dunner wordende markt van personeelaanbod.
Reactie: Nog wat aanvullingen:
- beloven binnen een termijn te reageren, maar helemaal niet reageren;
- je uitnodigen op grond van dingen uit je CV, maar je vervolgens hierop afwijzen. (ik werd een keer uitgenodigd ondanks gebrek aan ervaring en werd afgewezen op gebrek aan ervaring)
- vragen hoe je in je vorige baan dingen oploste en vervolgens een afwijzing sturen 'omdat u wel heel veel over uw vorige baan vertelde.'
- vragen hoe je dingen zou aanpakken om vervolgens na 3 woorden mij telkens in de rede te vallen. Ik heb na diverse pogingen nog niet kunnen vertellen hoe ik het zou aanpakken.
- afwijzingen op grond van geslacht, gekoppeld aan leeftijd (ze zal wel binnen een jaar zwanger zijn, als ze dat al niet is), maar uiteraard wordt dit niet zo gezegd.
- afwijzingen op grond van reisafstand, omdat ze je reistijd niet willen vergoeden, terwijl ik hier zelf niet eens om gevraagd heb.
- afwijzingen op grond van eisen die niet in de vacature genoemd staan. In geen enkele vacature, maar het blijkt wel een belangrijke eis van het bedrijf.
- commentaar op het bedrijf en de functie die ik op dat moment had, zonder enige kennis van zaken.
- vragen over gezinssituatie van vroeger en daarna de vraag, of ik goed met mijn broer en zus op kon schieten vroeger.
- het moeten geven van enkele presentaties zonder dat dit van tevoren gezegd was en met slechts 2 minuten voorbereidingstijd.
- toezeggen tijdens het gesprek, dat ik de baan kreeg en dat ik nog een telefoontje zou krijgen over de werkdagen. Na geruime tijd kwam het telefoontje: nee, we nemen je toch maar niet.
- op grond van mijn CV worden uitgenodigd en bij de eerste vraag worden afgewezen, want 'iemand met zo'n CV wil hier toch niet werken?'
- een gespreksleider die aan mijn toenmalige chef had doorgegeven dat ik aan het solliciteren was (hoezo NVP-code?)
Reactie: Wellicht geld de titel en de inleiding voor het topmanagement (die regelen dat gedurende hun contractduur voldoende premie gestort wordt om na afloop van contract direct met pensioen te kunnen gaan) verder kan ik niet ontdekken waar in het artikel de relatie gelegd wordt met de gespannen arbeidsmarkt!
Het opleuken van de pensioenregelingen houdt in dat de premie die gestort wordt gebruikt mag worden voor pensioenopbouw tot 100% ipv 70% van het laatste salaris. Verder is de pensioenregeling alleen maar versoberd. Een flexibelere pensioenpremie regeling (mijn inziens gewoon opt-out) zal leiden tot een veel hogere premie omdat op den duur steeds meer mensen gaan uitstappen vanwege de hogere kosten voor een pensioen dat gelijk blijft. Op den duur zal het gros terug vallen op alleen de aow en het sociale vangnet zoals huursubsidie, zorgtoeslag e.d. Deze kosten zullen dan explosief stijgen en moeten betaald worden uit hogere inkomstenbelastingen.
Leuk dat work-life-care-balance als je een ''premie vrij'' bedrijfspensioen heb. Overigens vele denken een goede bedrijfspensioenregeling te hebben, maar dat blijkt vaak een pensioenverzekering te zijn. Het uiteindelijke pensioen blijkt dan afhankelijk te zijn van wat de behaalde resultaten van de belegging van je ingelegde pensioenpremie, uiteraard minus de gemaakte kosten.
