Reactie: Goed werkgeverschap en goed werknemerschap is de basis voor een samenwerking binnen organisaties. Bij conflicten dienen beide partijen activiteiten te ontplooien om het probleem op te lossen.In mijn ervaring gebruikt een zeer kleine groep het conflict met verzuim als drukmiddel bij een onderhandeling. Volgens mij heeft een snelle adequate aanpak van het probleem meer effect dan een (voor een kleine groep geschikte)voorgestelde financiële prikkel.
Een toenemend groter probleem is dat een hoog percentage werknemers reële psychische klachten heeft in combinatie met een arbeidsconflict en dat hier dus sprake is van medische beperkingen. Dit wordt door velen niet erkend en gezien als normale klachten als gevolg van een conflict Bedrijfsartsen zullen m.i. meer aandacht moeten besteden aan de oorzaken van een conflict en kiezen voor meerdere interventies tegelijkertijd. Zij zijn de bedrijfsadviseur op dit specifieke gebied. Daarnaast levert de discussie over ziek of niet ziek vaak niets op, behalve een nieuw conflict en een escalatie.
Reactie: Verfrissend en heel aannemelijk! Aan de andere kant zijn we met z'n allen 'creatures of habit', vanuit de behoefte aan zekerheid, aan de andere kant hebben we behoefte aan verandering en zijn we dus inderdaad onvoorspelbaar. Kunst is op beide te kunnen inspelen...
Reactie: De heer Hoetmer slaat de spijker op zijn kop!
Bedenk alleen maar eens dat wanneer je aan alle eisen of grillen van de klant tegemoet wil komen er nauwelijks meer sprake kan zijn van een standaard in de bedrijfsvoering. Het resulteert dan in een verzameling uitzonderingen die het beleid bepalen in plaats van andersom. Deze uitzonderingen zijn vaak, daar ze niet binnen de standaard passen, ook nog eens erg arbeidsintensief. De marge wordt op deze manier steeds kleiner en de volgende keer dat je je klantgerichtheid wil tonen, blijft er wellicht te weinig over.
Reactie: Hoe naief allemaal.
En maar roepen dat er een einde komt aan de zelfverrijking en zo. Populistisch gebrul.
Want wat gaat er gebeuren?
De banken die wel safe zijn, en dat zijn er heel wat, kopen voor een prikkie banken die omvallen. Met als gevolg dat er minder, maar veel machtigere banken terug komen. De topmannen die voor een koopje die andere banken hebben overgenomen worden rijk beloond. Kortom, het systeem wordt er alleen maar sterker van.
Denken we echt dat de managers bij Fortis en ABN-AMRO die nu de status van ambtenaar hebben, gekort worden richting Balkenende norm? Nee hoor, eerder zal Bos voor zichzelf een aardige functie in dat nieuwe machtsblok creeëren om straks, naar voorbeeld van zijn grote voorganger Kok, driftig mee te gaan doen aan de zelfverrijking. Je bent per slot maar net zo lang socialist totdat je geld zat hebt om kapitalist te worden.
Wouter is alleen vergeten dat hij iets heeft gekocht van iemand wat niet van die persoon was. Fortis was en is van zijn aandeelhouders. Door iets te kopen waarvan je weet dat je het niet koopt van de eigenaar, maak je je schuldig aan heling. Wouter en Jan Peter zijn dus gewone criminelen. Dat is weer eens wat anders dan redder van de economie!
Reactie: Een kleine opmerking, want citeren is leuk, maar citeer dan wel compleet.
De boeken over klantgerichtheid stellen dat je de klant moet geven wat hij vraagt, inderdaad, maar ze zeggen er wel bij dat hij (de klant) daar ook de prijs voor betaalt.
Mijn offertes, scherp en eerlijk, krijgt de klant gratis. Hij kan, als hij dat wil, ze ook op perkament met gouden inkt geschreven krijgen, dan kosten ze echter geld. Dat is klantgerichtheid. De klant krijgt wat hij vraagt en betaalt daar een eerlijke prijs voor.
Waarom wieberen klanten naar andere bedrijven? Omdat ze ofwel niet krijgen wat ze vragen, ofwel de prijs niet eerlijk vinden.
Inderdaad, de klant blijft zolang hij er het voordeel van ziet. Als je die klant dus wilt behouden, zorg dat hij steeds het voordeel blijft zien. Hoe kun je dat bereiken? Door de klant te kennen, je dus te richten op en naar die klant. Vandaar het woord klantgericht.
Ik wacht nog steeds met spanning op de nieuwe woordenschat die ons beloofd is.
Reactie: Wordt er tegenwoordig eigenlijk nog wel ingewerkt? Ik heb het afgelopen jaar bij 2 grote bedrijven gewerkt en kon daar mijn draai niet vinden omdat niemand de moeite heeft genomen om mij in te werken. Er wordt echter wel verwacht dat je heel snel alles weet.
Hoe is dit mogelijk als niemand je inwerkt?
Dit zou wat mij betreft wel eens onderzocht mogen worden.
Reactie: Precies. Als je maar voor iedereen geledende afspraken hebt die in de organisatie bekend en aanvaard zijn. In een loopbaan van ongeveer 40 jaar heb ik er 1 x een probleem mee gehad en dat was toen ik zelf in 't beklaagden bankje belandde! Dat was even slikken toen (1976), moer toen was externe bemiddeling toch voldoende. Mooi vak, P & O!
Reactie: Indien je vooraf goede afspraken maakt en professioneel en integer opereert is ''Wie betaalt bepaalt'' volstrekt niet aan de orde. Ik heb er nooit problemen mee gehad.
Reactie: Als partijen ruzie hebben,gaan allerdaagse dingen, die in ''normale'' omstandigheden niet opvallen, al snel tot irritaties lijden.
het onderwerp van het conflict hoeft niet perse de reden te zijn waarom het conflict is onstaan. Conflicten lijken sterk op veen branden. ze hebben vaak ondergronds al een heel traject afgelegd voor ze in de openbaarheid komen.
Is het in private omstandigheden al niet simpel om de ware reden boven te krijgen. En daar weet je welke partijen betrokken zijn.
Dat is dat bij conflicten op de werkvloer een stuk lastiger. Een incident met een collega kan leiden tot een conflict met een leidinggevende en omgekeert.
Punt is dat interne vertrouwens personen vaakk als besmet beschouwd worden. En externe vertrouwens personen vaak door de wergever betaald worden en algemeen geld wie betaald die bepaald.
Bij vakbonden geld geen lid geen hulp als je wel hulp kan vinden dan is die minimaal omdat vaak de capaciteit hiervoor ontbreekt, mede omdat de bereidheid tot organiseren steeds kleiner wordt.
Wat in feite nodig is, en wat je ook steeds meer ziet ontstaan in de grote steden, is een groep bemiddelaars die als totaal onafhankelijke groep op dit soort problemen kan worden afgestuurd. In de grote steden zie je ze al ''de wijkbemiddelaars'' in dit geval vrijwilligers die op een conflict tussen 2 buren worden afgestuurd om te bekijken of dat niet op gelost kan worden.
Reactie: Een andere benadering:
Op iedere werkvloer komen ruzies, communicatiestoornissen en conflicten voor. Volgens Lynne Eisaguirre, schrijfster van het boek 'The Power of a Good Fight' is dat helemaal niet erg. Infoworld.nl schrijft dat ze in het boek aanbevelingen doet om discussies en conflicten goed te hanteren. Bron: Hrpraktijk.nl
Reactie: Mylène heeft helemaal gelijk met haar opmerkingen inzake ongelijke positie en verwijst terecht naar de rol van de externe vertrouwenspersoon. Ik ben extern vertrouwenspersoon. Niet alleen inzake seksuele intimidatie, maar ook bij arbeidsconflicten, onzekerheid en spanningen bij fusies en overnames, verkoop, inkrimping of juist explosieve groei kan deze een goede rol vervullen. De volstrekte onafhankelijkheid en de anonieme terugkoppeling van aanwezige problemen zijn absolute voorwaarde. Daarom zijn organisaties gebaat bij een extern vertrouwenspersoon, naast personeelszaken, maatschappelijk werk en arbodiensten.
De heer Molenbroek wijst op de negen tot vijf mentaliteit van hulpverleners. Ten eerste kan er door partijen ook tussen negen en vijf heel wat (meer) initiatief genomen worden. Interne hulpverleners hebben inderdaad hun werktijden. Ik ben nu zestien jaar actief als coach en teamcoach en begeleider van organisaties en particulieren en ben sindsdien zeven dagen per week 24 uur per dag bereikbaar. Daar wordt geen misbruik van gemaakt en het is een service die zeer op prijs wordt gesteld. Dat werkt niet alleen voor crisissituaties, maar ook bijvoorbeeld bij outplacement,of in het geval van belangrijke besprekingen of gesprekken. Bij mij kan de reïntegratie direct beginnen. Het is in feite schandalig dat werknemers langer dan een week ziek thuis zitten zonder dat er een gesprek geweest is. Er zijn voorbeelden van zes weken. Niet alleen pure geldverspilling, maar volstrekt onnodige negatieve consequenties voor de betrokkene en diens privé- en werkomgeving. Ook hier kan de externe vertrouwenspersoon een goed rol vervullen.
Reactie: Van evident belang dat er door de staat is ingegrepen. We gaan een zware dobber krijgen de komende jaren waar overheidsingrijpen juist ook mensen onder aan de ladder zal moeten beschermen. Een (redelijke) bonus voor top managers vind ik prima, maar malus moet toegevoegd worden bij falend beleid. Transparantie is noodzaak om (toekomstige) problemen op te lossen en erger te voorkomen.
Naast het boek van Annet, zijn er nog twee boeken over Sabbatical ervaringen:
''Op Staande Voet Op Stap'', ISBN 9080963011, verkijgbaar via www.coolywooly.nl/cadeau.html, bijna uitverkocht
''En binnenkort ben ik even helemaal sabbatical!
ISBN 9789077881347, Uitgeverij Haystack
''Op Staande Voet op Stap'' schreef ik om een vergelijkbare reden als Annet: de reacties van mijn omgeving op mijn eigen sabbaticalwens, schreeuwden om een tegengeluid. Mijn insteek is vooral het stimuleren van het willen van een Sabbatical. Gewoon doen en dromers niet goedbedoelde drempels toewerpen met ''zou je dat nu wel doen'' of ''denk je wel aan je hypotheek'' etc. Het boekje wordt veel aangeschaft als persoonlijk duwtje in de rug of als positieve stimulans voor anderen.
Of, in lijn met de titel van deze post: Sabbatical steeds aantrekkelijker, dat zouden meer mensen moeten doen.
