Reactie: Ik snap het probleem van verstrengeling. Werk en prive gescheiden houden terwijl ze deels op dezelfde plek plaatsvinden is wel te trainen. De andere voordelen als: meer uren per dag voor je kinderen, minder files, minder kantoorkosten, beter voor het milieu, zijn de effort wel waard!
Reactie: Wij zijn blij dat er eens een lans wordt gebroken voor betere advertenties. Invloed, uitdagingen, zekerheid en sterk management. Dat zijn de echte prioriteiten van jonge mensen die kunnen kiezen uit een grote hoeveelheid aantrekkelijke banen die allemaal eeuwige voorspoed beloven. Die prioriteiten zouden moeten worden teruggevonden in vacatureadvertenties. Een willekeurige greep uit die advertenties laat meteen zien dat het tegenovergestelde het geval is. Advertenties worden overheerst door gebrek aan begrip voor de lezer en de media en een, waarschijnlijk onbewuste ‘dit is hoe we het altijd doen’ instelling. Er zijn een paar praktische richtlijnen, gebaseerd op Griekse retoriek, waar personeelsfunctionarissen hun voordeel mee kunnen doen.
De advertentie dient eigenlijk als argument. Dan mag je veronderstellen dat de organisatie beargumenteert een aantrekkelijke werkplek te zijn. Dit wordt zelden expliciet gezegd, maar wordt wel verondersteld zo over te komen. Daarbij wordt vergeten of de argumenten die worden aangedragen ook van waarde zijn in de ogen van de kandidaat. Is het bijvoorbeeld belangrijk dat de organisatie marktleider is, beursgenoteerd, of opgericht door de grootvader van de directeur in 1905? Misschien wel. Misschien niet. Het grootste deel van de advertentie gaat vaak over de organisatie. maar datgene waar de kandidaat naar op zoek is, namelijk wat er voor hem of haar in zit, komt pas helemaal onderaan. Of dat zinvol is, valt te betwisten. In ieder geval moet een recruiter goed bedenken welke signalen worden afgegeven door de volgorde van prioriteiten in de advertentie.
Moet het hoofd of het hart worden aangesproken als het gaat over Generatie X, Nix of patatjeugd? Al deze namen hebben gemeen dat het gaat over een generatie jonge mensen die gewend zijn te zappen naar het volgende kanaal als hun privéleven of baan saai wordt. Zij groeien op zonder beperkingen te ervaren in hun mogelijkheden en keuzes. What is in it for me: Dat is de vraag die de advertentietekst moet beantwoorden. Hiervoor moet worden gekeken naar de persoonlijke motivatiefactoren om te solliciteren, in plaats van de rationele aspecten zoals geschiedenis, salaris of pensioen.
Papier of online, niemand leest de advertenties. Iedereen scant, zoomt, springt met de ogen rond de beelden en schakelt dan pas terug om te lezen – mits het beeld en de kop de aandacht hebben gevangen. Naast de inhoud is ook de vorm, plaats en lay out van de advertentie dus wezenlijk. Koppen en subkoppen moeten zo informatief en aantrekkelijk mogelijk zijn. Dat gaat verder dan Over Ons, Over Jou, Over de baan…Zolang organisaties van binnenuit argumenteren en het hoofd en niet het hart aanspreken, gaat veel tijd, geld en moeite verloren aan advertenties die niet de juiste boodschappen bevatten en niet de juiste mensen bereiken.
Rolf Bezemer is Country Manager StepStone Solutions Benelux
Reactie: Leuke overwegingen voor werknemers.
Voor werkgevers zijn er ook een aantal vragen als ze zien dat het verloop en verzuim hoog zijn.
1. Passen de functies wel bij de medewerkers. Veel ongenoegen en demotivatie wordt veroorzaakt omdat mensen dingen moeten doen die ze niet kunnen of willen.
2. Doe ik voldoende aan de ontwikkeling van mijn medewerker.
Understress, onvoldoende uitdaging, uitgekeken zijn op de baan is de grootste oorzaak van verloop en verzuim.
3. Is de werksfeer goed?
4. Heb ik voldoende oor voor mijn medewerkers? Medezeggenschap is niet alleen een groot goed, het is ook een bindende factor. Dat gaat verder dan de ondernemingsraad.
Kortom, implementeer juist nu talentmanagement, volledige medezeggenschap (OR, Werkoverleg, Functioneringsgesprekken). Want als het schip dreigt de zinken verlaten de ratten het schip. De ratten die het beste kunnen zwemmen gaan het eerst!
Reactie: Felicitaties waard. Wat raar dat de heer Bert Heemskerk nu wél aanwezig is. Eerdere initiatieven door de Renaissance Groep werden niet begrepen en doorgestuurd naar andere bestuursleden van de bank. Misschien is de afwezig toch meer establishment dan duurzaamheid in dit geval.De waarde van relaties worden toch nog teveel ingeschat op de top 10 van Bekende Nederlanders en onskentons netwerken. Of diploma's die in dit land nog steeds schijnen model te staan voor persoonlijkheid, vernieuwingspassie en sociologisch inzicht in veranderingen met hart en ziel. Het schoont de agenda wel lekker, maar brengt weinig vreugde in het vernieuwen van geest en inzicht. En daar smacht Nederland naar. Dit is eigenlijk geen felicitatie maar een aanmoediging. Want mannen in bewustwording en duurzaamheid hebben het lang niet makkelijk in dit land waar old boys maar wat graag meedoen, mits het hen meer versierselen oplevert.
Reactie: De =recessie= wordt door twee elementen aangewakkerd.Hebzucht en angst. Van de eerste zijn er in de afgelopen maanden voldoende voorbeelden de revue gepasseerd. Met name juist die instellingen waarvan het grote publiek een rechte rug en integriteit zou mogen verwachten hebben daaraan niet voldaan. Nu is iedereen wantrouwend en bang geworden. Ten detrimente van de economie waarin vertrouwen en durf de enigen zijn die het vliegwiel weer aan het draaien krijgen. In dat kader is het niet op zijn plaats dat banken garanties en ondersteuning enkel ter versterking van het eigen vermogen aanwenden. De politiek heeft daarin een steek laten vallen.
Reactie: Ik denk dat hier een al oudere mening van ons nog eens word bevestigd. Door veel verschillende oorzaken worden vacatures soms dramatisch onvolledig opgesteld.
Vaak komt dit omdat er teveel 'schijven' worden betrokken in het hele 'end 2 end' proces waardoor 'ruis' of 'misverstanden' kunnen optreden.
Ook het feit dat menig personeelsafdeling ooit eens is 'mee gegroeid' is hier soms debet aan. Een andere oorzaak is dat veel leidinggevenden menen zelf de inhoud wel even weer te kunnen geven.
Een derde reden is, veelal terugkerend in de werving en selectie of detacheringswereld, is de drang om te scoren. Doordat de markten steeds meer staan te springen om goede ervaren krachten, worden aanvragen 1 op 1 aan elkaar doorgestuurd zonder dat de inhoud werkelijk eens goed werd bekeken.
Men kan veel winst nog behalen in dit opzicht terwijl aan de andere kant de kandidaten zeker hier een positieve slag uit kunnen halen. Vanuit deze ervaring hebben we een paar simpele regels opgesteld.
1. Verifieer
Het staat zakelijk zeker 'verzorgd' als je contact opneemt met de organisatie die de vacature heeft geplaatst. Je toont belangstelling door gericht te vragen. Mocht dit niet op prijs worden gesteld is er meteen een indicatie op welke wijze men met kandidaten en personeel omgaat.
2. Toon interesse
Zeg niet dat je vind dat men onduidelijk is maar houd het positief. Je neemt contact op, bij voorkeur telefonisch, uit interesse en zorg dat je concreet vragen hebt betreffende de geplaatste vacature.
3. Wees professioneel gastvrij
Een goede reden om te bellen is om te laten weten dat je geïnteresseerd bent en even wil 'proeven' of de geboden mogelijkheid ook werkelijk bij je past. Mocht dit onverhoopt niet zo zijn, juist omdat men niet zo goed weet waar men naar op zoek is, dan bespaart dit de betrokkenen tijd.
Je kunt rustig zeggen dat de vacature niet geheel bij je past maar dat je heel misschien wel iemand kent in je netwerk die beter zou passen. Ook hier is het zaak positief te blijven en geen opmerkingen te maken over gebrek aan informatie of misschien zelfs dat de omschrijving in het geheel niet past bij wat men zoekt.
4. Salaris indicatie
Een hiaat die zeker voorkomt is dat er geen salaris indicatie wordt gepubliceerd. Wanneer je eenmaal contact hebt opgenomen kun je deze vraag naar voren brengen zonder aan te geven wat je mening is over de algehele omschrijving van de vacature.
5. Bevestig het gesprek
Het staat heel verzorgd het gesprek in enkele regels te bevestigen. Je kunt dan even bedanken voor de genomen tijd en moeite en de verkregen informatie. Herhaal in enkele zinnen wat je meent te hebben begrepen. Doe dit ook wanneer je onverhoopt geen kandidaat zou zijn voor de betreffende vacature.
Alhoewel voor een aanzienlijk deel het hiaat bij de opstellers en publicatie ligt, kan dit zeker een plus zijn voor sollicitatie.
Reactie: Laat ik dit nou toevallig gisteravond ruzie over flexwerken en verwachtingen van de huisgenoot hebben. Uiteindelijk goed opgelost door concrete afspraken hierover te maken met elkaar en open communicatie met elkaar te houden. Afbakening en focus dus om betere scheiding aan te brengen tussen werk en privé! Soms kan je nu eenmaal niet voorlopen op een specifieke planning waar je het liefst de regie over houdt.
Reactie: oneens met de stelling dat de toekomst het enige is wat nog komt, is te kort door de bocht, het is zaak om tijd te ervaren als in het brandpunt staan van gebeurtenissen. hieronder een voordracht die ik gaf bij P2managers.
Wanneer mensen ergens naar toegaan, verwachten ze iets. Ze maken zich een voorstelling van wat ze mee gaan maken. Hoe iets begint en hoe het weer ophoudt. Dat ze bij aankomst van zichzelf een heleboel inbrengen, direct bijdragen aan de kleur van de belevenis, dat hun komst zèlf betekenis geeft aan wat nog moet komen, dat is een feit waar we ons weinig rekenschap van geven. Natuurlijk weten we dat we bijdragen aan de sfeer om ons heen. Maar welke eigenschap we van onszelf in een ontmoeting inbrengen, of liever, wat we ervan onthouden, dus wát nu precies een ontmoeting, of een moment, onvergetelijk maakt, dat schrijven we niet toe aan onszelf, maar aan de omstandigheid. We zien onszelf niet altijd even scherp staan, ergens tussen het begin en eind. Dat komt omdat we in de momenten die we meemaken zo’n overvloed aan indrukken opdoen, dat we wel moeten kiezen tussen wat we wel en niet meemaken. Je bent er nooit helemaal bij tussen begin en eind.
Mensen zijn gaan geloven dat ze van het verleden naar de toekomst stromen, in een rechte lijn van voor naar na. Dat het anders niet kan. Er is ook iets voor te zeggen dat we in de tijd rondjes kunnen draaien omdat we patronen herhalen. Alsof we in de nacht op de stroom van de uren terugkeren naar het begin. De Tijd niet in een rechte lijn vooruit maar in een cirkel.
Ik neem u mee naar een klein plaatsje in Pennsylvania. Het dorpje heeft niet meer dan 6000 inwoners. Ieder jaar wordt daar op 2 februari Groundhog Day gevierd. Dat is dag waarop de legende van de bosmarmot gevierd wordt. Wanneer de bosmarmot sláápt als zijn winterhok geopend wordt laat de lente nog even op zich wachten, maar als het diertje wákker is bij t openen van zijn hok, dan is de lente heel dichtbij.
U maakt in dit verhaal kennis met een chagrijnige man. Hij werkt als weerman bij een lokaal televisiestation. Hij wordt jaarlijks op pad gestuurd om verslag te doen van deze stupide gebeurtenis. Een reportage maken van een knaagdier in the middle of nowhere. Hij vindt het verschrikkelijk. Hij doet zijn werk met narrige tegenzin en hij wekt irritatie op in zijn team van cameramannen. Omdat hij met zijn zure opmerkingen elk gesprek vergiftigt. De reis naar het dorp wordt een ramp, de man prikt gaatjes in de gezelligheid. De reportage een saaie slepende levenloze kwestie. Maar als ze ’s avonds terug naar huis willen, worden ze overvallen door een sneeuwstorm. Ze zijn gedwongen om de nacht in het dorp door te brengen.
De volgende morgen wordt hij wakker in zijn hotelkamer. Hij hoort dezelfde grappen, hetzelfde liedje door de transistorradio: “I’ve got you Babe”. Op straat ontmoet hij dezelfde mensen die hij allemaal heikneuters vindt. Ze dragen dezelfde onopvallende kleren. Hij hoort hen precies dezelfde dingen zeggen. De ochtend vult zich met identieke voorvallen. Alles hetzelfde als gisteren. Alles op hetzelfde tijdstip. Pas tegen de klok van tien uur ontdekt hij tot zijn verbijstering dat het nog steeds 2 februari is. Nog even denkt ie dat hij zich vergist. Maar langzaam dringt het tot hem door dat het werkelijk wéér Groundhog Day is. Het kraakt in zijn hoofd, hij weet zeker dat hij hier gisteren was en z’n reportage al heeft gemaakt.
En niemand om hem heen schijnt het te beseffen dat ze in een tijdlus gevangen zijn. Niemand reageert op zijn gemopper. Tenminste niet anders dan ze gisteren deden. Langzaam dringt het tot hem door dat alles zich herhaalt en dat hij de reportage opnieuw zal moeten maken. Ook dan blijkt hij de enige die weet dat hij door de tijd zelf gevangen is gezet. De andere mensen weten van niets. Het wordt avond, ze willen naar huis, de sneeuwstorm barst los, ze kiezen een hotel, het wordt nacht, hij gaat slapen.
Bij het wakker worden, schiet hij omhoog en kijkt naar z’n wekkerradio. Twee februari, Groundhog Day. Hij staat op, moedeloos. Die dag maakt hij zich er wat gemakkelijker af van de reportage. Morgen moet hij hem tóch weer opnieuw maken en iedereen om hem heen is het dan tóch weer vergeten, waarom zou hij zich inspannen, de uitkomst van de dag is immers bekend. De volgende morgen klinkt uit de transistorradio hetzelfde liedje. I’ve got you Babe. Hij begint zich te vervelen. En weer een ochtend later begint hij extreme capriolen uit te halen. Hij probeert op te vallen met de bedoeling z’n omgeving te attenderen op de ramp die hem overkomt. Hij wil uit de lus ontsnappen. Maar wat hij ook uithaalt, niemand ziet enig verschil. En hij? Hij blijft wakker worden op Groundhog Day.
Het is tien uur. We wandelen samen met de weerman door de straten. Hij ziet een zwerver staan, precies zoals hij daar gisteren stond. De weerman is gewend om van de zwerver wég te kijken, maar ditmaal staat hij stil en zijn ogen blijven hem volgen. Zo ziet hij dat de zwerver aan het eind van de straat in elkaar zakt. Als aan de grond genageld blijft de weerman staan, kennelijk krijgt de zwerver een hartaanval. Commotie op straat.
De morgen daarop herhalen zich alle taferelen, het opstaan in het hotel is een routine geworden. Maar ditmaal heeft hij de wekker iets vroeger gezet. Tien minuten eerder dan gewoonlijk begeeft hij zich onrustig naar de plek waar de zwerver staat. Hij geeft hem zijn lunchpakket waarvoor de man hem omstandig bedankt. Samen gaan ze rustig even zitten op een bankje in het park. De weerman ontdekt dat hij een ongeluk heeft voorkomen. Hij ontdekt het vermogen waarmee hij zijn omgeving beïnvloeden kan. Hij leert pre-actief te reageren. Geen kunst aan, t is immers steeds dezelfde dag. De man handelt eerst nog uit berekening, hij wil kost wat kost ontsnappen uit de lus van de Tijd waarin hij gevangen zit. Maar langzaam ontstaat er een gewoonte, die van vriendelijk gedrag, en daar krijgt hij zelfs aardigheid in. Het bevalt hem eigenlijk wel, hij verricht kleine goede daden.
De dames die elke morgen op de fiets langskomen en steevast een lekke band krijgen op de hoek, helpt hij vooruit door het glas op de straat met z’n voeten opzij te tikken nog voor ze de bocht omgekomen zijn. Toegegeven hij moest iets eerder op, maar het is voor hem een klein gebaar waarvan hij met een glimlach direct de impact ziet. De man begint toenemend scherper op z’n omgeving te letten, hij ziet steeds meer details en begint verbanden te ontdekken. Hoe meer hij de gebeurtenissen om hem heen opmerkt, hoe meer hij er zijn invloed op uit kan oefenen. Soms hoeft hij alleen maar op tijd ergens te zijn. Hij maakt van zijn eentonig bestaan een kunststukje. Steeds meer gebeurtenissen in zijn omgeving beginnen te veranderen. Tenslotte is alles doortrokken van de veranderingen die hij heeft aangericht. Als hij ’s ochtends wakker wordt ziet hij in de spiegel, een ándere man. Wakker is hij en attent, hij heeft aandacht voor de mensen om hem heen. Die ochtend is ook de datum op zijn wekker, opgeschoven. Het is 3 februari 2008.
In dit verhaaltje beleefde de weerman de tijd in een cirkel, niet in een rechte lijn van voor naar na. Hij bleef in de Tijd rondjes draaien totdat hij lebensfehig geworden was. En wij begrijpen onmiddellijk dat ook wij rondjes kunnen draaien in de Tijd. Telkens wanneer we in wisselende omstandigheden hetzelfde type incident tegenkomen: lastige vergaderingen die zich opstapelen, ingewikkelde projecten waar geen beweging in komt, teams die ruziemaken, voeten die dwars worden gezet, we zuchten erom. Ik heb ruzie, zeggen we wel eens, óveral waar ik kom heb ik ruzie. Dat is dan het rondje. De werkelijkheid begint bij het gegeven dat jij ruzie hebt en daarna overal naar toegaat. Je draait rondjes in de tijd tot je de ruziehouding voorbijgekomen bent.
Wat tijd ingewikkeld maakt is dat hij meerdere gedaanten heeft en in die verscheidenheid tegelijkertijd in ons bestaan aanwezig is. De tijd beleef je soms rond en soms in een rechte lijn. Hij manifesteert zich zowel abstract als concreet. Het is de kunst om met die verschillende gedaanten, tegelijkertijd en evenwichtig om te gaan.
Mensen die geloven dat de tijd zich alléén verplaatst van het verleden naar de toekomst, van begin tot eind, en geen rekening houden met de andere manier waarop de tijd zich manifesteert, maken de vergissing te denken dat hun dromen uit kunnen komen op een later tijdstip dan vandaag. Het ontgaat hen dat hun dromen zich niet op het niveau van voor en na bevinden. De baan of het huis of het land van je dromen, of erger, het meisje van je dromen, ze blijven in je dromen tot je voor jezelf de wekker zet. Pas wanneer jij andere keuzes maakt, wanneer jij meebeweegt met hoe jij tikt, worden de veranderingen die je je wenst in je omgeving manifest. De vertelling van Ground Hog Day past op iéders bestaan.
Onder de klok die tikt met het gewone ritme van alledag, de week van maandag tot vrijdag en de werkdag van negen tot vijf, onder hem tikt het ritme van de eeuw van mijn Vader, die van Geert Mak. En weer dieper tikt de tijdspanne die geen jaren maar eeuwen slaat. Ze zijn tegelijkertijd in ons leven present. Uit de tijd die het ritme van de eeuwen slaat komt de verwondering in het bestaan, een vlinder herinnert je eraan. De verwondering komt uit een niet zichtbare maar voelbare tijdspanne vandaan. Zij toont zich in alles wat niet is bedacht, in alles wat zich ontpopt. De handen van je grootvader die je plotseling in je eigen handen ziet staan, je broer die in dezelfde gebogen houding als je vader de kamer binnenkomt. De zon die gelijk met je wakker wordt, de herfst die de bomen kleurt, het spel tussen dan eb en dan vloed. De tijd van verwondering. Je treft hem op geen horloge aan. Dat komt omdat de verwondering alleen in je oogopslag kan staan. Je treft haar in je aandacht aan.
Daarop maak je een beweging, een eerste, en als een kring in het water wordt de tweede kring tot bewegen gezet. De reacties rollen, reageren op elkaar, de één van schrik de ander van plezier. Gevolgen, met steeds meer scharkeringen, consequenties van wat je in gang hebt gezet. Wanneer je niet tegen de stroom inzwemt van je eigen kapitaal, niet ingaat tegen de mens die je wilt zijn, als je meegeeft aan wat je ten diepste wenst, dan kun je worden wie je bent. Je komt ergens binnen en er beweegt wat. Omdat je er bent. Je staat in het brandpunt van de tijd, in het moment waar nog geen gebeurtenis is ontstaan en nog geen verwachting is gewekt. In het brandpunt van de tijd kondigt volledige aandacht zich aan. In het brandpunt is geen begin of eind alleen aandachtigheid.
Blijf bewegelijk met het karakter van water, zodat de boel aan het rollen kan gaan. Zonder dit type bewegelijkheid en het lef om met de stroom mee de schets aan te vangen van je eigen bestaan, zonder deze breedheid voor het wonder van de tijd in je oog en je blik, zal er óndanks de klok, alleen stilstand bestaan. Er komt niets van zijn plaats, omdat er zonder jou geen schouwspel kan ontstaan…. Fataal het streven in ieder project waarin je ‘alles even hebt stilgezet’. Op dat moment is het met de bewegelijkheid van het project al gedaan.
Elke dag bewegelijk zijn, net als de natuur. Niet luchtig aan de dingen voorbij, maar opgeruimd omdat de dingen van voorbij een andere plaats krijgen in de tijd. Oefen een opgeruimd karakter, zie kans om evenveel te leren van je fouten als van je successen. En als je achterom kijkt, kijk dan terug op je keuzes zonder spijt. Zie de schoonheidsfoutjes wel, maar betreur er niet een. Houdt je hart niet vast maar laat het slaan. Telkens wanneer je zegt dat je iets los móet laten spreek je teleurstelling uit. Je denkt dat er dingen verkeerd zijn gegaan. Daarom spreken we na een echtscheiding over een mislukt huwelijk. Maar in werkelijkheid is het huwelijk alleen voorbij gegaan.
Tijd is voor mensen wat water is voor vissen. Vissen hebben geen besef dat er iets anders zou kunnen zijn dan water. En wij hebben geen besef van een leven zonder tijd. We houden ons nooit bij het heden, zei Blaise Pascal. “We lopen vooruit op de toekomst, alsof die te langzaam komt, en we roepen het verleden terug, om het vast te houden omdat het zo snel weer verdwijnt”. Dat komt omdat het niet gemakkelijk is om in het brandpunt van de Tijd te staan. Er is zoveel om naar om en naar uit te kijken. Beschik je over tegenwoordigheid van geest? Ben je een vernieuwer en ren je het liefste op de troepen vooruit? Ben je behoudend en kijk je het liefste terug ? “Vergeet niet te denken aan de enige tijd die ons toebehoort”, zegt Blaise Pascal. Houdt de tegenwoordige tijd niet alleen in stand door middel van de toekomst, die tijd waarvan we ons verbeelden er ooit in te zijn….
“Verblijf niet alleen in de tegenwoordige tijd om er ideeën voor de toekomst in op te doen, maar maak van het heden je doel”. Want stuur je je doel steevast met een katapult vooruit, je leeft nooit. Pascal zeg laconiek. “Als je àltijd plannen maakt om gelukkig te worden, ervan droomt, is het niet te vermijden dat je het nooit zult zijn”.
Op 20 december gaat in Theater de Appel in Den Haag een stuk in première waar u als u even kunt naar toe moet gaan. Het stuk heet: Ben ik al geboren ? U ziet een vrouw die letterlijk door haar herinneringen wandelt. Ze kijkt toe. Ze ziet mensen dingen doen, praten, ruziën… Ze kan niet verstaan van wat ze zeggen, maar ze kent hen. Denkt ze. Ze vertelt over wie en wat ze daar ziet. Beelden, smaken, passies van vroeger doorkruisen haar pad. Maar behoort wat zij ziet werkelijk tot het verleden? Of is het allemaal fantasie? En wat als het allemaal NU gebeurt? Wat als het Echt is? Waar bevindt zij zich eigenlijk? “Ben ik al geboren”? Een bizarre voorstelling waarin het geheugen een belangrijke rol speelt. Het gaat over de dingen die nog gebeuren moeten en over de dingen die voorbij gaan. Zonder Tijd kàn niets voorbij gaan, Tijd gedraagt zich als voor en na. Zodra je in je leven je dromen realiseert, je bestemming vindt en gelijk gaat lopen met de klok die van binnen tikt, stokt je toekomst niet.
Bronnen: William James, Daniel Boorstin Dr. Angela Roothaan, Byambasuren Davaa The story of the weeping camel, werken van Aristoteles, Augustinus, Blaise Pascal, citaten met toestemming van Hein van Dongen ea. Bijzondere vermelding: In deze voordracht zijn uitspraken van de Expeditieleden Leiderschap bij P2 opgenomen.
Reactie: Van harte gefeliciteerd met deze uitverkiezing. Dank aan de lezers van Managersonline, FEM en Managers Netwerk Nederland dat zij deze ondernemer en manager hebben gezien als een goed voorbeeld voor anderen. En voor iedereen die het nog niet wist: Bert Heemskerk is behalve aan de Rabo ook nog topman bij Econcern. Met dergelijke topmensen aan boord ziet de toekomst er duurzaam uit.
Bedankt voor jullie reactie. Ik denk dat motivatie vanuit mensen zelf moet komen. Anderen kunnen daarbij op zijn hoogst een handje helpen (door een goede uitdagende atmosfeer en de juiste hulpmiddelen). De rol van een spreker is daarin beperkt.
Natuurlijk heb ik niks tegen kick-off meetings. Prima! Ik denk alleen dat het zinniger is dat mensen de zaal verlaten met de gedachte: hé dat zijn mooie praktische handvatten, zo kan ik mijn werk beter doen.
Je kan ze ook proberen 'waanzinnig enthousiast' te maken (sommige sprekers doen dat fantastisch), maar hoe lang blijft dat hangen?
Reactie: Je ziet vaak dat goede verkopers doorstromen naar de salesmanagerfunctie. Omdat ze goed kunnen verkopen wil nog niet automatisch zeggen dat ze ook goed mensen kunnen motiveren. Hier zijn natuurlijk heel veel trainingen voor maar het (people)managen moet je ook deels in het bloed zitten. En wat is er mis om tijdens de kick off van het nieuwe jaar te investeren in een inspirerende spreker die iedereen eens extra motiveert (en een keer op een andere manier). Kan ook goed werken voor de manager, 2 vliegen in 1 klap. Creëer je gelijk weer een groepsgevoel.
Reactie: Goed dat er meer aandacht komt voor dit obstakel tegen het e-werken; de verstrengeling van werk en prive. Voor sommige beroepsgroepen is dit inherent aan het werk (denk aan de huisarts) maar veel mensen moeten leren om in zelfstandigheid werk en prive in de thuissituatie te combineren.
Dit leren is mogelijk door gerichte training, waarbij de nadruk moet liggen op de eigen leiderschapseigenschappen en de kwaliteit van de communicatie met de (remote) collega's.
Reactie: Kinderopvang zou mooi zijn als je daar gebruik van kan maken.Mijn oudste zoon 11 is autistisch hij kan niet naar buitenschoolse opvang.Waarom niet? Omdat ze met zijn problematiek niet kunnen omgaan.Mijn tweeling heeft door vroeggeboorte een ontwikkeling achterstand.Gaan naar gespecialiseerde dagopvang.Maar daar wordt ook bezuinigd,en je kan daardoor ook geen hele dag opvang organiseren. Keuzes? Ik heb geen keuzes ik moet thuis te zijn. Willen werken,..of niet.
En ook al is er kinderopvang inderdaad als kinderen veel ziek zijn gaat dat ten koste van je baan/werkgever.Dan lopen dingen in de soep.
Keuze nee,. accepteren ja.Ik kan er ook goed mee leven , maar als je dan zo'n artikel leest.Gaan mij de haren overeind staan.
Als je een gezond kind hebt ja dan is het allemaal te regelen.Maar als een kind iets mankeert , ben je als moeder verantwoordelijk.Want dan is er gewoon niets anders.Ja een vader ,. maar die zit in het zelfde schuitje.En als het een keus zou zijn om te willen werken of niet.Tegenwoordig moet je werken ,of onder de middenmoot leven, of soms nog erger bijstand niveau. Maar ja we hebben nog een voedselbank,. kan je ook voor kiezen.We hebben het niet slecht! Maar we hebben niet altijd een keus.Soms moet je gewoon je verantwoording nemen.Doen wat je doen moet.Keus of geen keus.
Toch is het opmerkelijk dat succesvolle zakenmensen ook vaak een succesvol leven buiten hun werk leiden. Zij weten maar al te goed wat ze van het leven verwachten en hebben uitgedokterd hoe ze dat gaan waarmaken, meestal met behulp van beproefde hulpmiddelen als een nauwgezette agenda, online shoppen en kinderopvang.Moet nog toegevoegd worden,. goed netwerk ,zelf gezond zijn,gezonde kinderen,. en veel geluk.Niet alles heb je in de hand.Ook al wordt het wel van je verwacht,.Bijna.
