Reactie: Leuk artikel. En ik ga in de meeste dingen met je/u mee.
Nog twee punten van mij. Allereerst voel mijzelf nog jong (54), maar als er over leeftijds- problematiek wordt gesproken is dat de groep oudere medewerkers; de 45 plussers. De andere kant ziet mij dus als oud.
Als ik een klant met je aanspreek kan dat lijken of ik hierarchisch overheers. Dat kan voor een adviseur/trainer/coach dodelijk zijn.
Ook is het tenenkrommend als een wat ''jongere oudere'' TE jong wil doen.
Als tweede blijft een klant altijd een zakelijke relatie. Hoe meer je met een klant omgaat als vriend (en daar hoort je en jij bij) hoe lastiger het is alles uit de onderhandelingen te halen. Natuurlijk is dat niet alleen afhankelijk van je en jij.
En ja inderdaad het blijft toch ook altijd iets dat je moet aanvoelen. Leeftijd en tijdgeest zijn daar belangrijk in. En die evrandert continu.
Annemiek van der Zalm
Reactie: Erg interessant artikel. Net als de meeste anderen die hier reageren vind ik het niet prettig om zonder meer met jij en jou benaderd te worden. Als vrouw vind ik het vervelend om me voor te stellen als ''mevrouw X''. Een man hoort zichzelf tenslotte ook niet ''meneer/de heer X'' te noemen. Bij zakelijke recepties en ontvangsten stel ik me daarom voor als ''Von Meyenfeldt'', in kleinere kring noem ik mijn voornaam erbij. Als men mij dan gaat tutoyeren vind ik dat OK. Wanneer een zakelijke relatie langer gaat duren, neem ik het initiatief tot tutoyeren, omdat ik gewoonlijk verreweg de oudste ben (inmiddels bijna 63).
Jullie vind ik inderdaad monsterlijk, dat zal ik officieel dan ook nooit gebruiken.
Reactie: Boeiend artikel met veel invalshoeken. Ik ben zelf geneigd om eerder U dan jij te zeggen, maar soms klinkt dat wel geforceerd.
De keus van IKEA om altijd de jij-vorm te hanteren stoort me niet. Het is duidelijk en als het je ergert, zoek je een ander warenhuis.
In een klantenrelatie denk ik dat de uitstraling van een product er ook mee te maken heeft. In een BMW showroom klinkt je toch anders dan bij een occasionbedrijf. Ook wil ik bij Cartier graag met U aangesproken worden!
Ik heb zelf ook lesgegeven aan volwassenen en bij de start van de groep stelde ik altijd de vraag of we elkaar met voornaam (en je) of achternaam (u)zouden aanspreken tijdens de lessen. Ook oudere mensen hadden meestal geen probleem met voornaam. Buiten de les sprak ik ze vaak wel met u aan, als ze veel ouder dan ik waren.
Tussen mondelinge en schriftelijke communicatie is ook wel een verschil. In offertes vind ik U correcter.
Nog even ter informatie, ik ben 62.
Marty van Welij
Reactie: Dat dit dus ontaardt in een totale controle-samenleving lijkt me duidelijk. En dat wordt ook nog eens door de staat lekker gepromoot.
De kansen voor zieke/minder gezonde werknemers nog aan het werk te komen, kachelen met dit soort maatregelen ook achteruit.
Het schijnheilige: zolang de directie rookte, zich volvrat en ander ongezond gedrag vertoonde (de managerziekte uit de jaren 60/70) was er niets aan de hand. En nu opeens wel??
Het gaat niet om gezondheid, maar om geld.
Philips begon in NL met de bedrijfsgezondheidszorg. Prima initiatief destijds, maar niet zomaar. Ook toen was de redenering: gezonde werknemers presteren beter.
In de huidige geindividualiseerde samenleving wordt de schuld voor ongezondheid wel weer erg gemakkelijk bij de werknemers gelegd.
Nachtwerk bv: gezond???? Dacht het niet. Maar denkt u nu echt dat dat verdwijnt.?
Reactie: Nadat één zieke medewerker op een cursus tot uitval van 50% (17 van de 35) van de afdeling heeft geleid denken wij daar net iets anders over. Als je kan werken is dat prima te regelen per e-mail en telefoon. Fysiek aanwezig zijn hangt sterk af van de ziekte. Kwaliteit van de besluitvorming staat bovenaan. Besluiten tijdens griep (echte griep, geen verkoudheidje) zijn vaak zo veel slechter dat ze beter overgedragen kunnen worden. Ook een goede test voor je back-up mechanisme bij ongevallen. De tegenstelling in de vraag is dan ook misplaatst.
Zelf hanteer ik de volgende regel. Stelt iemand zich voor met voor-en achternaam is dit voor mij een teken om je te zeggen.
In Duitsland zeg je alleen du als het je aangeboden wordt elkaar te ''dutzen'', maar dan mag je je ook niet meer vergissen want dat wordt als een belediging beschouwd. Dat is soms ook lastig om allemaal te onthouden vooral als je mensen niet vaak ziet.
Even voor de goede orde, ik volg de beredenering en nuancering en onderschrijf die zelfs. Alleen, de praktijk zit in enige mate anders in elkaar. Natuurlijk, voor de professional is het zaak datgene te doen waar die goed in is en diens best te doen, voor zichzelf dan natuurlijk, de beste plek te vinden.
Een werkgever/opdrachtgever heeft natuurlijk een ietwat ander belang. Ik ga zeker mee in de beredenering dat werkgevers en opdrachtgevers, soms even goed mee kunnen kijken naar de werkplek en omgeving, maar ik stel uit ervaring vast dat dit zeker niet de eerste prioriteit heeft.
Burn out.
U stelt het goed. Burn outs zie je bij twee typen mensen het meest voorkomen. Mensen die stelselmatig iets staan te doen wat niet helemaal bij hen past, en mensen die vinden/vonden vrij onvervangbaar te zijn en zichzelf hebben begraven.
Overigens voor de goede orde, er is wel degelijk een methodiek die beide kan voorspellen en voorkomen, maar dat is weer een andere discussie me dunkt.
Waar Ad en ik af en toe tegen te hoop lopen zijn open deuren die weer eens worden ingetrapt of artikelen met een overduidelijk commercieel gehalte dat je kanttekeningen plaatst bij de objectiviteit. Maar ook dat is weer een andere discussie.
Alhoewel, als ik naar het artikel kijk kan ik me niet helemaal aan de indruk onttrekken dat ......
De soep is in ieder geval zelden zo heet gegeten als opgediend, voor waar het mijn reageren aan gaat tenminste. ;O)
Reactie: Taalgebruik blijft een gevoelig onderwerp. Dat IKEA 'u' heeft afgeschaft irriteert me. Dat ze in Zweden het verschil tussen 'u' en 'jij' hebben afgeschaft wil nog niet zeggen dat we dat in Nederland moeten doen. Taalgebruik zit vaak vast aan gedragskenmerken. Mensen met overwegend introverte en afstandelijke gedragskenmerken zullen zich eerder storen aan 'je' en 'jij' dan mensen met bijvoorbeeld overwegend sociale gedragskenmerken. De volgende korte conversatie tussen iemand met afstandelijke en sociale gedragskenmerken illustreert dit fijntjes: 'Mag ik 'je' tegen 'u zeggen? Ja hoor, als ik dat maar niet behoef te doen.'
Normen en taalgebruik veranderen en ook deze discussie zal eens tot een einde komen.
Reactie: Heerlijk dat ik met name in het Engels communiceer. Zo kan ik naar hartelust you blijven zeggen zonder me er zorgen over te hoeven maken of mijn gesprekspartner zich niet gerespecteerd dan wel gekleineerd voelt.
In het Portugees bestaad er overigens de tussenvariant Você tussen het zeer formele O Señor/ A Señora en het informele tu. Dat is een zeer prettige benadering tot een dilemma dat toch vooral een gevoelsmatige is.
Respect dwing je niet af door u tegen je te laten zeggen. Daar gaat het om intonatie en lichaamstaal. Ik ben 56 en voel me meer op mijn gemak als mensen je tegen me zeggen ook jongeren. Zelf hanteer ik wel de norm dat ik bij vreemden die ongeveer mijn leeftijd hebben of ouder zijn, ben met u begin. Als ze mij daarna met u en mevrouw blijven aanspreken (en dat gebeurt meestal) suggereer ik als snel dat ik liever heb dat men je/jij en Petra tegen me gezegd. Met dat respect blijft het wel goed zitten,van beide kanten.
Reactie: Leuk artikel om te lezen en heel erg herkenbaar! Ook voor mij is dit een worsteling soms, aangezien ik vaak nieuwe mensen ontmoet in de consultancy- en trainingsactiviteiten.
De meeste opvattingen in het artikel zijn echt de mijne. Bij het lesgeven aan groepen volwassenen (altijd medewerkers van Hbo/universitaire instellingen), valt het mij op dat ik in de regel al snel verval in de jullie-vorm. Het komt mij vreemd over om de groep met u aan te spreken en de individuen in de groep met je.
Het moeilijkste vind ik een groep waarin jongeren en bijv. 1 ouder iemand zit. Het kan als belediging worden opgevat als je deze persoon met je aanspreekt. Ik doe dat in dit geval dus niet. Andere ervaringen hiermee?
Reactie: Zoals ik de reactie van Civile lees, komt het er op neer dat je helemaal niet ''bij jezelf'' kunt blijven en gewoon niet moet zeuren want je wordt betaald. Beetje straffe vertaling van mij...
Bij jezelf blijven heeft naar mijn mening ook te maken met:
- doen waar je goed in bent
- je grenzen opzoeken en oprekken
- je passie volgen
etc.
Als je dat namelijk niet doet, verlies je jezelf helemaal, als je al wist wat je wilt en kunt, en staat burned out om de hoek op je te wachten. Daar zitten de opdrachtnemer en -gever niet op te wachten (wat je ook voor tarief of loon ontvangt).
Het mag best wat menselijker worden. Dit betekent in mijn ogen niet ''softer'' maar wel meer kijken naar de behoeften van organisatie en functionaris waardoor ieder meer krijgt van wat hij/zij nodig heeft. Elkaar de kans geven om te blijven groeien en daar ook de mogelijheden toe bieden.
Reactie: Inderdaad vind ik het ook niet prettig als men mij meteen bij de voornaam noemt, met name niet als het de eerste keer is dat je elkaar ontmoet. In een normale omgang met klanten/gasten is het voor mij gewoon om mensen met 'u' aan te spreken, zeker als het klanten/gasten uit b.v. Duitsland zijn. Als de relatie wat 'inniger' wordt kun je nog altijd afspreken wat de benaderingsvorm kan zijn, maar is er een conflict dat opgelost moet worden, is voor mij de stelregel: altijd 'u'
daarmee probeer ik het signaal af te geven dat het vasthouden van de relatie voor mij belangrijk is en dat het uiterste wordt gedaan om het conflict/klacht op te lossen, met respect naar mijn klant/gast toe.
Een hele mooie alleen moeten wel even kijken naar de realiteit. Met name op het vlak van management wordt je, gezien veel literatuur, plat gebombardeerd met allerlei verwachtingspatronen, nieuwe inzichten, hint, tips, methodiekjes etc etc etc ...... dat je bij dat ''Bij jezelf blijven ...'' vaak niet eens meer toe komt.
Neem dan ook even als feit dat op managements niveau het ook nog eens zo is dat er de laatste tien jaar een danige flexibilisering is opgetreden en veel onder 'tijdelijke' verbanden wordt gedaan, is de tijdspanne te kort daar uiteindelijk aan toe te komen.
Laten we wel zijn, als je als 'temp', vaak aanzienlijk betaald, wordt aangetrokken een project te doen, dan kijken ze maar zijdelings naar persoonlijkheid maar allereerst naar capaciteit.
Kijk ik even naar mezelf dan kijk ik naar professionele continuïteit als eerste en daarna wel of mijn persoonlijkheid wel genoeg aan bod zou komen, of niet. Zo eenvoudig is het.
En dan komen we weer bij die ene basale hamvraag. ''bij jezelf blijven'' als de meesten niet eens weten wat 'zichzelf' nu eigenlijk is? Er is vrijwel geen methodiek die dat namelijk voor de persoon inzichtelijk kan maken ...........
In de meest extreme gevallen kom je dan inderdaad vanzelf wel tot de conclusie dat je ergens gewoon niet op zijn plaats bent.
Reactie: Prima artikel. Ik mis alleen in het stukje ''Gelijk of ongelijk'' een situatieschets waarbij de gesprekspartner (met name een wat oudere heer/dame) begint te tutoyeren terwijl ik daar geen prijs op stel. Ik ben 36 jaar en wens niet altijd door onbekenden (ook niet als ze toevallig ouder zijn) getutoyeerd te worden. In sommige omstandigheden houd ik liever wat afstand.
Ik voel me in deze situatie gedwongen om ook te tutoyeren, omdat ik me anders als ''minder'' behandeld voel: Ik heb gevoelsmatig vreselijk veel moeite met 'de jonkies zeggen u en de ouderen zeggen jij' en ik vind het ook geen compliment om als jonkie beschouwd te worden door een oudere die mij ongevraagd tutoyeert.
Als de keuze gemaakt zou moeten worden tussen ''u'' of ''jij'', dan ga ik onmiddellijk voor de Belgische variant.
