Jongere past online imago niet aan voor sollicitatie
30 juli 2010 -
De meeste jongeren lijken zich weinig zorgen te maken over wat een recruiter kan aantreffen op hun Hyves- of Facebook pagina. Dit blijkt uit een onderzoekspoll van StudentenWerk onder 1.100 studenten. Hierin werd gevraagd of ze hun profiel zouden aanpassen of opschonen wanneer ze gaan solliciteren.
De overgrote meerderheid (87 procent) van de ondervraagden, vindt het niet belangrijk dat werkgevers hun online profiel kunnen zien. 59 procent hiervan vindt dat zijn profiel er netjes uitziet en ziet geen reden om deze aan te passen. De overige 28 procent heeft geen boodschap aan werkgevers en vindt dat ze hem maar moeten nemen zoals hij is.
Online check
Of het acceptabel is dat een recruiter überhaupt een sollicitant online checkt, zijn de meningen eerlijk verdeeld. 51 procent vond dit geen probleem terwijl 49 procent dit niet vond kunnen. Dit bleek uit de aanvullende open vraag die StudentenWerk aan de ondervraagden stelde. Meest gehoord argument is: "Als je niet online gecheckt wilt worden, moet je je profiel ook niet openbaar stellen."
Dagelijks leven
Een online profiel is voor jongeren tegenwoordig niet meer weg te denken uit hun sociale leven. Steeds meer recruiters weten deze pagina’s echter ook te vinden en gebruiken ze om eventuele kandidaten te pré-screenen. Niks aan de hand, tenzij er informatie op staat die door werkgevers beter niet gezien kan worden. Zoals wellicht lange reeksen aan partykiekjes, sterke politiek incorrecte overtuigingen of bijvoorbeeld filmpjes die een overmatige voorliefde voor alcohol laten zien.
Echter, een ‘schoon’ profiel zegt ook niet alles over een kandidaat. Negen procent van de ondervraagde jongeren geeft namelijk aan dat ze ongepaste foto’s en filmpjes verwijderen. Daarnaast is er nog een percentage van vier procent dat zichzelf online interessanter maakt dan hij werkelijk is.
Ik wil hier wel even een lans breken voor de aangesproken groepen van dit artikel. Gewoon maar twee voorbeelden.
Er is een heel groot onderscheid tussen zakelijk en prive. Als ik mijn 'vrolijke' prive leven met familie, vrienden of kennissen wil delen, is dat natuurlijk allereerst helemaal mijn eigen zaak. Hoe ik dat doe, zegt voorts niets over mijn arbeidsethos.
Nu wil ik hier graag even aantekenen dat een dergelijke site net zo dynamisch kan zijn als het echte leven zelf. Zo zou je mij kunnen zien in 'kennelijke staat' en een ludieke pose, omdat we enorme lol hebben ergens, een foto van een feest waar ik op sta, een foto genomen op een bepaald moment, die voor iedereen te hilarisch was voor woorden, maar voor een leek een totaal andere betekenis zou kunnen hebben, of aanblik.
Ik hoef me dan ook niet zo druk te maken, denk ik dan, want prive is toch prive tenslotte.
Het tweede voorbeeld, en ook dat gebeurd gewoon, zijn hele rancuneuze mensen die vinden iets met jou te vereffenen te hebben. Nu ben ik IT-er en dacht de klappen van de zweep te kennen, maar ook mij is het twee maal overkomen. Op een site staan, met een compleet profiel, gekoppeld email adres die lijkt alsof ik het ben, maar toch niet van mij. Ik wist niet eens van het bestaan van die pagina's af maar toch bleek ik er twee te hebben.
De gedragingen van de persoon daar achter waren niet zo bijster bijdehand en netjes, gedragingen die niet de mijne zijn maar toch aan mij konden worden toegeschreven. Daar maak je dan melding van bij de desbetreffende engine eigenaar en de profielen werden verwijderd. De profielen wel maar mirrors klaarblijkelijk niet. De eigenaren van de mirrors? U voelt hem al aan komen. Onbereikbaar.
Over het algemeen maak ik me niet zo'n zorgen. Maar om dit artikel wel. Recruiters die maar klakkeloos uit gaan dat de weerspiegeling van jongeren ook daadwerkelijk een weerspiegeling is van de realiteit, die maken een enorme fout. Een hele ernstige fout. Ik kan me namelijk echt niet voorstellen dat recruiters ook halve psychologen of paragnosten zijn dat zij precies aan een profiel af kunnen lezen met wie ze te maken hebben.
Jongeren doen nu eenmaal ludieke dingen en ik heb zat foto's gezien, van hele knappe managers, uit hun studententijd, die er niet om logen maar het zijn absoluut goede managers geworden. Een hele goede collega van mij, zo oud als die is, is helemaal weg van de nieuwste online wargames. Hij is getrouwd, heeft drie kinderen, deelt met twee zoons deze hobby, hebben er samen ook een geweldige website van gemaakt, die hij soms ook propageert.
Ik zou mijn handen niet in het vuur durven steken voor die recruiters die social websites onderdeel uit laten maken van hun beslissing al of niet iemand aan te nemen. De reden? Zie bovenstaand.
Bedrijven zouden misschien hun werknemers kunnen wijzen op de voor en nadelen van lidmaatschap van sociale websites. Zelfs protocollen bedenken. Feit blijft dat dat wat je ziet, absoluut niet altijd is wat je denkt te zien.
Sterker nog, als je zeker weet wat je vaak denkt te zien, zou ik dat bijzonder knap vinden. Dan zit je als recruiter in het verkeerde vak denk ik.
Dan kunnen ze beter een praktijk openen als Paragnost. Veel interessanter en misschien meer in te verdienen.
Het is dus niet de vraag of je het al of niet moet vinden kunnen dat recruiters het doen. Ik denk dat recruiters zich achter de oren zouden moeten krabben bij mijn commentaar. Zij zouden zichzelf eens terdege af moeten vragen wat de waarde is van een profiel van een kandidaat op een social website.
Ik heb er uit ervaring zelf wel een beetje een idee van. Of ik de enige ben?
