Samenwerking vooral ingegeven door persoonlijke motieven
22 april 2008 -
Persoonlijke drijfveren en eigenbelang spelen een essentiële rol bij het gedrag van bestuurders in samenwerkingsverbanden. Dit blijkt uit onderzoek van Edwin Kaats en Wilfrid Opheij waarmee ze op 25 april promoveren aan de Universiteit van Tilburg.
Kaats en Opheij concluderen dat bestuurders hun energie vooral richten op 'leuke dingen doen met leuke mensen'. Ze kiezen voor initiatieven die er voor hen persoonlijk écht toe doen, met mensen met wie het klikt. Emoties - macht, de beste willen zijn, onzekerheid, angst, spijt, aandacht, persoonlijke klik en vertrouwen - zijn van groot belang.
Ratio
De beweegredenen van bestuurders in samenwerkingsverbanden zijn voor slechts circa vijftien procent gebaseerd op rationele argumenten. In het openbaar zullen ze hun verhaal echter in bedrijfskundige en rationele termen verwoorden.
Samenwerken niet vanzelfsprekend In hun werk als organisatieadviseur zagen Opheij en Kaats dat succesvol samenwerken niet vanzelfsprekend gaat. Ervaringen, bedrijfskundige inzichten en modellen leiden niet automatisch tot succesvolle allianties en netwerken. Er gebeuren in een samenwerkingsproces iedere keer weer dingen die niet vanuit de kennis en theorieën te verklaren zijn. Dat was de reden voor het tweetal om de rol van de bestuurder in samenwerkingsverbanden wetenschappelijk te onderzoeken.
Weer een onderzoek dat een open deur verder open trapt. Maar ja, de wetenschap is vaker bezig om dingen te bewijzen die het gewone volk al lang weet.
Laat ze ook eens een keer onderzoeken waarom onze bewindslieden zo graag geld uitgeven aan het buitenland, ik wed er een link ligt met het krijgen van een leuke functie in Straatsburg, Brussel of, het grote ideaal, New York.
Ik heb vele fusie- of samenwerkingspogingen zien mislukken enkele en alleen omdat de managers elkaar niet mochten of niet uit de vraag kwamen wie uiteindelijk de baas mocht spelen. Ook samenwerkingen op meso (afdelingen) en microniveau (individuen) slagen of mislukken door de fit tussen karakters of ambities.
Dat theorien zaken niet verklaren is makkelijk te verklaren, mensen zijn namelijk totaal onvoorspelbaar. Dat maakt HR zo'n leuk vak.
In mijn blogs ga ik hierop regelmatig in.
Het grootste en meest onbenutte eigenbelang van samenwerkende partners is ''het succes van de samenwerking''. 1+1=3. Potentiele partners moeten de concrete toegevoegde waarde van de samenwerking kunnen aantonen en deze moet zodanig zijn dat het voor beide partijen even waardevol is, niet alleen voor een, of voor elk van een andere waarde. Eenzijdige belangen leiden op termijn een eigen leven, los van de samenwerking. Als er geen concrete unieke toegevoegde waarde aan te wijzen is door beide partijen dan heeft de samenwerking geen bestaansrecht.
