Spraakwaterval valkuil voor solliciterende topmanagers
"Hoewel het relatief kleine fouten zijn, kunnen deze wel het verschil maken tussen wel of geen carrièrestap."
11 mei 2006 -
Teveel aan het woord zijn is de meest gemaakte fout van sollicitanten voor functies op topniveau. Meer dan een derde van de recruiters (36 procent) vindt een spraakwaterval een indicatie dat de kandidaat niet geschikt is voor de baan in kwestie. Dat blijkt uit wereldwijd onderzoek onder 212 consultants van het het executive searchbureau Korn/Ferry.
Andere veel gemaakte fouten zijn een gebrek aan kennis over het bedrijf of de te vervullen functie (22 procent), een te groot ego (16 procent) en overdreven zelfverzekerd overkomen (9 procent). Verder vinden veel recruiters (meer dan 60 procent) het een slecht teken als managers veel bedenktijd nodig hebben, als ze een aanbieding hebben gekregen. Meer dan een week mag dat niet kosten. Een derde van de recruiters vindt dat zelfs nog te veel.
Basisfouten
"Kandidaten op hoger managementniveau zijn zonder twijfel meer door de wol geverfd dan ooit. Het is daarom opmerkelijk dat er nog zoveel basale sollicitatiefouten worden gemaakt tijdens de gesprekken," meent Charles Tseng, president van Korn/Ferry in Azië. "Hoewel het relatief kleine fouten zijn, kunnen deze wel het verschil maken tussen wel of geen carrièrestap."
Cultuurverschillen Uit het onderzoek komt ook naar voren hoe lang een topmanager een functie minimaal zou moeten vervullen. Wereldwijd verschilt de mening daarover. In de VS, Europa, het Midden-Oosten en Afrika vinden recruiters een minimum van twee jaar acceptabel. In Zuid-Amerika en Azië wordt één jaar al voldoende gevonden. Dit komt volgens de onderzoekers vooral door de snelle groei en bijkomstige veranderingen in die landen. In die twee continenten stappen topmanagers overigens relatief vaker vroegtijdig op vanwege te grote cultuurverschillen.
Heeft u wel eens van feedback gehoord tijdens een gesprek?
Of past u onbewust projectie toe?
Hulp nodig? www. winkelenwinkel.nl
Met vriendelijke groet,
Geert Winkel
heer Jan Willem Gunnink
|
|
12
-
05
-
2006
|
17
:
23
uur
Bedenk dit: "Degene die het meeste praat heeft vaak het leukste gesprek". Bepaal zelf maar wie dat moet zijn en handel daarnaar.
Erik
|
|
12
-
05
-
2006
|
18
:
43
uur
Niet elk gesprek hoeft leuk te zijn...
Peter
|
|
12
-
05
-
2006
|
20
:
01
uur
Mensen die roepen dat "de ander" teveel praat zijn kennelijk onbekwaam in het luisteren. Ergo: ze willen zelf wellicht liever aan het woord.
Juist wanneer een kandidaat veel praat, mits inhoudelijk van niveau en ter zake, leidt dit tot een match of mis-match.
(recruiter Rijksoverheid)
vmaas
|
|
12
-
05
-
2006
|
14
:
39
uur
Wat een onzinnig artikel - er zijn toch juist best veel functies waarvoor het zijn van een spraakwatervel - mits de inhoud goed is een enorme pre is.
Ton
|
|
12
-
05
-
2006
|
16
:
43
uur
Hoewel ik me niet als topmanager beschouw maar meestal wel rapporteerde aan de directie of lid was van het MT, danwel op leiding gaf aan operationele teams of projecten herken ik deze stelling.
De laatste jaren was ik min of meer gedwongen elk jaar een nieuwe werkgever te zoeken en moest ik hiervoor vaak tientallen gesprekken en honderden brieven schrijven alvorens ik het dekseltje vond dat bij dit potje zou kunnen passen. Ik heb dus flink wat ervaring kunnen opdoen met solliciteren.
Heel vaak heb ik tijdens of na afloop van een gesprek te horen gekregen dat ik veel praat. Ik vraag namelijk steeds hoe men het gesprek vond en dan gaf men vaker aan dat ik veel praat.
Maar dat is eigenlijk toch wel bizar.
In een sollicitatiegesprek probeert de nieuwe werkgever toch meestal zoveel mogelijk te weten te komen van een kandidaat en een zo goed mogelijke indruk te krijgen. Als je dus veel en complexe zaken hebt gedaan heb je dus ook meer tijd nodig om bepaalde zaken toe te lichten en in de juiste context te plaatsen. Doe je dit niet dan kan de nieuwe werkgever een hele andere conclussie trekken met alle gevolgen van dien lijkt me. Hoe dan ook soms praat ik inderdaad veel maar er zijn ook periodes dat ik helemaal niet zo spraakzaam ben en iedereen denkt dat ik zorgen heb. Ik ben dan meestal aan het denken of heb weinig zinvols te vertellen op dat moment. Dat zal echter nooit voorkomen als ik interesse heb om een nieuwe uitdaging te bemachtigen en uitgenodigd wordt voor een gesprek!
Ook denk ik dat je als kandidaat denkt dat je maar 1 keer de kans krijgt om de nieuwe werkgever te overtuigen van je kwaliteiten. Je probeert dan toch alles uit de kast te halen en te presenteren in het uurtje dat je meestal krijgt.
Verder denk ik dat leidinggeven vooral communiceren is en iemand die makkelijk communiceeert toch een streepje voor heeft op kandidaten die zwijgzamer zijn.
Als leidinggevende hoor je ook vaak het voortouw te nemen, domininater aanwezig te zijn dan de gemiddelde werknemer. Dat is toch een eigenschap van elke leider, dacht ik toch. Wie wil nu een manager in dienst nemen die voornamelijk zwijgzaam is?
Daarbij moet je als manager om te overleven ook wel een sterk ontwikkeld karakter, persoonlijkheid en ego hebben en dat bovendien ook manifest uitdragen.
Als ik ergens in een nieuw team begin dan ben ik toch genoodzaakt om te communiceren, de mensen moeten weten wie je bent, wat ze aan je hebben en je moet zelf ook weten met wie je werkt en wat van je verwacht wordt enz. enz. Daarom communiceer ik veel meer, eigen meer als ik zelf zou willen, bij het aanvaarden van een nieuwe uitdaging en ben ik pas na pakweg een jaar wat zwijgzamer en beknopter en worden mijn mails, betogen en uitleg veel korter. Diegene die met mij communiceert weet immers, tegen die tijd, beter wat ik bedoel en waar ik naar toe wil en ik zelf kan beter inschatten wat de anderen wellicht bedoelen met hun communicatie. (dit is dan ook weer een valkuil trouwens, je gaat gemakkelijk denken dat je weet wat de ander bedoeld en vergeet te checken of de boodschap wel goed ontvangen is over en weer!)
Ik ben ervan overtuigd dat deze aanpak absoluut de enige juiste is en dat een gebrek aan ervaring, management inzicht of inlevingsvermogen de oorzaak is van de klachten van diegenen die dit anders zien.
Communiceren is werken, als men communiceert dan draagt men zijn eigen inzichten, het bedrijfsbeleid, regelgeving enz. uit, doet men aan teambuilding, probeert men de lange termijn resultaten veilig te stellen en te verbeteren, het werk beter getructureerder uit te voeren en neemt men verantwoordelijkheid. Bovendien biedt communicatie de mogelijkheid om te laten zien dat men betrokken is bij de organisatie en de mensen die bij deze organisatie werken en stelt men zich verantwoordelijk op. Hetgeen niet wil zeggen dat je voor alles een oplossing kunt en wilt bedenken maar een luisterend oor is vaak al welkom. Men praat over het werk en hoe dit gedaan zou kunnen worden, men geeft instructies en men probeert de baas te voorzien van informatie en de resultaten van het werk en de problematiek maarmee het team te maken heeft en welke oplosingen mogelijk zijn.
Als men dus met een sollicitatiegesprek veel praat dan kan dit een teken zijn dat men een harde werker is die zijn verantwoordelijkheid serieus neemt, betrokken is bij zij werk en team en wil dit niet zeggen dat men uitsluitend met zichzelf bezig is of men zichzelf graag hoort praten en opscheppen over de successen en capaciteiten die men heeft. Dit zou natuurlijk wel kunnen maar bij een sollicitatiegesprek is dit toch eigenlijk een must wil men zich onderscheiden van de vele andere kandidaten. Ik ga er natuurlijk vanuit dat men geen onzin praat.
Van zelfsprekend is de functie bepalend of het gewenst is dat men de eigenschap bezit veel te kunnen en willen communiceren.
Ik kan me voorstellen dat het bij bepaalde functies niet gewenst en er verwacht wordt hoordzakelijk opdrachten uit te voeren zonder veel overleg, bijvoorbeeld aan de lopende band of bij het invoeren van data in een pc. Veel praten kan dan contraproductief werken. Echter, ook een gezellige kletstante (m/v) kan een zeer positieve invloed hebben op de productiviteit van een team. Immers als de anderen dit niet hinderlijk vinden kan dit sfeerverhogend werken en het monotone werk en de sleur veraangenamen. Men zit immers wel 5 dagen in de week 8 uur bij elkaar en hoe plezieriger dit kan, hoe beter dat dit is voor het behalen van goede bedrijfsresultaten.
Kultuurverschillen zijn er zeker, van bedrijf tot bedrijf en van land tot land. Uiteraard zal moeten blijken of men past binnen die specifieke kultuur, dat kan men nooit van te voren zeggen, dat blijkt pas na pakweg een half jaar tot een jaar.
Ondanks alle goedbedoelde feedback en adviezen die ik kreeg tijdens mijn werk en de vele sollicitatiegesprekken blijf ik van opvatting dat men beter zichzelf kan zijn tijdens een sollicitatiegesprek dan dat men zich anders voordoet dan men is. Toneel spelen is niet eerlijk naar de werkgever toe en men komt waarschijnlijk na vervoolp van tijd in een situatie terecht waarin men toch weer zijn natuurlijke aard toont. De werkgever zal dat in veel gevallen storen met alle gevolgen van dien.
Natuurlijk begrijp ik ook dat men zijn communicatie kort, scherp, duidelijk en doelgericht moet houden en dat iemand die tientallen ellenlange berichten moet doorlezen liever een korte en heldere mail van een paar zinnen krijgt dan een boekwerk.
Ik heb echter een tussenoplossing bedacht.
Als ik denk dat iets meer uitleg en achtergrondinformatie nodig heeft dan begin ik met een kort en bondige mail en verwijs dan naar de beargumentatie en de achtergronden die ik vervolgens bijsluit als bestand of een gedeelte van de tekst in de mail waarin ik uitgebreider daarop in ga. Hierdoor heb ik geen last meer van klachten over mijn mailing die te beknopt of uitgebreid zouden zijn.
Een enkeling vraagt zich wel eens af of ik niet te veel tijd bestijd aan dergelijke mails maar dan vertel ik hem dat ik vaak thuis dergelijke mails opstel of in de verloren minuten dat iedereen naar huis rent nog een paar minuten (onbetaald) doortik.
Als verantwoordelijke voor een afdeling betaald zich dit toch vanzelf terug als de afdeling succesvoller werkt en de targets behaald worden. Bovendien verminderd dat de werkdruk die je kunt hebben tijdens de normale werkuren, enerzijds omdat je zaken als je ze een keer goed uitlegt een voudiger maakt en anderzijds omdat je zo meer tijd hebt om je te concentreren op andere zaken van de dagelijkse praktijk.
Mijn advies aan werkgevers en HR managers en al die bureau's die betrokken zijn bij sollicitatiegesprekken luidt dan ook: Geef duidelijk aan hoe de bedrijfscultuur is, wat men verwacht van de kandidaat en welke vaardigheden en eigenschappen daarbij zouden horen.
Want ook voor hun geldt dat men zichzelf een voor de gek houdt met als resultaat dat de nieuwe werknemer uiteindelijk niet voldoet aan het verwachtingspatroon of niet past binnen de bedrijfscultuur en hier spanningen uit kunnen voortvloeien die contraproductief zijn en zelfs tot een exit zouden kunnen leiden na bijvoorbeeld een jaar.
Uw organisatie en uw team worden horendol als zij zich steeds weer moeten aanpassen aan een nieuwe leider met nieuwe inzichten, persoonlijkheid en karakter. Deze leiders komen dan ook in dergelijke bedrijven niet veel verder dan inwerken en op het punt dat zij ingewerkt zijn verlaten zij vaak weer de organisatie, vrijwillig of gedwongen. Terwijl dan juist het grote kneden en vormen begint en het noeste voorwerk toch zijn vruchten moet gaan afwerpen!
Dat is pure kapitaalvernietiging!
De voordelen van de instroom van nieuw bloed in de organisatie wegen niet op tegen de nadelen, is mijn overtuiging.
Welnu, u ziet, ik communiceer veel en graag en ik deel graag mijn ervaring met anderen omdat ik weet dat intelligente mensen niet alleen maar kennis opdoen met vallen en opstaan maar ook door te luisteren naar en te leren van fouten, de ervaring en de kennis die anderen hebben opgedaan resp. op hebben gedaan.
Ik kwam hier redelijk laat achter, wellicht dat bij u eerder het kwartje valt, u zou wel eens mijn volgende baas of opdrachtgever kunnen zijn!
Bent u gecharmeerd van mijn betoog en wilt u in contact met mij komen dan kunt u mij bereiken door een mail te sturen naar ton@eliteweb.cc.
Ik wil graag mijn ervaring met u delen of u helpen met uw werk of bedrijf. Ik beleef daar zoveel plezier aan dat ik al jaren op diverse fora adviezen geef en artikeltjes schrijf en daar behoorlijk wat energie uit put en geen moeite mij teveel is bovendien leer ik er zelf ook steeds van.
Met vriendelijk groet,
Ton
Marcel
|
|
13
-
05
-
2006
|
10
:
33
uur
Veel praten is slechts een van de vele valkuilen. Te veel of te weinig: praten, voorbereiden, willen weten, vragen, etc.
Beste Ton, veel schrijven om je punt te maken is ook een valkuil.
Of je nu topmanager bent of niet veel mensen, zoals ik, doen liever een complex en lastig (verander)project dan jezelf moeten verkopen (onze calvinistische cultuur) in een sollicitatiegesprek. Dus goed voorbereiden is het devies.
Ik heb in 2e helft 2005 veel gesolliciteerd en daarvoor een soort (sales)funnel voor bij gehouden om er van te leren. Echter, geen gesprek was hetzelfde. B.v. 1 uur lang ja-knikkers op hetgeen ik te melden en te vragen had en via het werving- en selectiebureau kwam de melding dat ik het niet snapte en te veel in mijn eigen denken vast zat. Raar! Of was ik gewoon de verplichte 2e sollicitant in de laatste ronde.
Lees het boek "Welke kleur heeft jouw parachute?" van Richard Bolles. Dat geeft je inzicht in het hoe, waarom van werving, solliciteren en hoe een sollicitatiegesprek globaal verloopt en vooral.... hoe je weet of je gesprek goed loopt. Een echte aanrader!
Verder, verdiep je in het waarom van de functie, hoe jij van toegevoegde waarde bent en wie de (interne / externe) eind klanten en wat hun behoeftes zijn. Laat dat tijdens het gesprek naar voren komen met voorbeelden uit het verleden hoe dat je dat toen voor wie opgelost heb. Gaat het gesprek van praten in verleden tijd naar heden en toekomst dan zit je op het goede spoor.
Laatste: praat met Ik en niet met Wij (hoe goed je ook als teamspeler bent). Dus Ik heb xxx gerealiseerd met mijn team, i.p.v. We hebben..... Want tijdens een sollicitatiegesprek is dat valse bescheidenheid.
Met vriendelijke groet,
Marcel
STEYAERT
|
|
12
-
05
-
2006
|
22
:
12
uur
Wat als iemand over de vloer komt die kort en bondig is?
ZIJN ER NOG VRAGEN? : "Neen". Jullie zouden dan ook niet tevreden zijn. Blijkbaar is dit dan een gebrek aan belangstelling. Ja toch?
Hoe staan jullie daar tegenover?
Marcel
|
|
14
-
05
-
2006
|
19
:
21
uur
Ik vind dat er nogal veel gepraat wordt over dit onderwerp.
Merle van Houten
|
|
15
-
05
-
2006
|
21
:
23
uur
Beste Ton,
Basisfout: "Verder denk ik dat leidinggeven vooral communiceren is en iemand die makkelijk communiceeert toch een streepje voor heeft op kandidaten die zwijgzamer zijn."
Daarbij ga je er vanuit (ook in je te lange betoog), dat veel praten goed communiceren is. Ik heb altijd geleerd dat juist LUISTEREN het belangrijkste onderdeel is van communicatie. En dat spreken niet hetzelfde is als communiceren.
Ik kan me goed indenken dat men bij jou denkt dat je liever naar jezelf luistert dan naar een ander en dat je daarom niet geschikt bent voor een baan als leidinggevende.
Dat wil niet zeggen dat je geen goede leidinggevende bent, maar door veel te praten bewijs je dat niet. Ik ben bij je schriftelijke betoog helaas afgehaakt voordat ik op de helft was...
Op dat punt ben ik het dus eens met de stelling.
Groet, Merle
Lies
|
|
15
-
05
-
2006
|
15
:
51
uur
Beste Ton,
Je praat niet alleen veel, je schrijft ook zeer uitgebreid. Soms kan informatie in een kortere versie ook goed overkomen. Dit is volgens mij jouw valkuil. Je bedoelt het ongetwijfeld goed, echter het kan beknopter. Werk hieraan en je zult zien dat het succes oplevert.
Ton
|
|
16
-
05
-
2006
|
04
:
09
uur
@ Lies, teveel schrijven is inderdaad een valkuil dat gaf ik in mijn lange reactie al aan
(Natuurlijk begrijp ik ook dat men zijn communicatie kort, scherp, duidelijk en doelgericht moet houden en dat iemand die tientallen ellenlange berichten moet doorlezen liever een korte en heldere mail van een paar zinnen krijgt dan een boekwerk. enz...)
De lange reactie was vooral als statement bedoeld.
@ Merle:
Ik schreef dus dat ik vooral in "den beginne" veel praat en ja daar had wellicht ook voor de duidelijkheid bijgezet moeten worden veel luister want dat hoort inderdaad bij goed communiceren met mensen. Maar als je erechter probeert te komen wel vlees je in de kuip hebt dan zul je dus ook goed moeten luisteren naar de mensen. Dat schreef ik wel maar niet zou duidelijk, inderdaad.
(Daarom communiceer ik veel meer, eigen meer als ik zelf zou willen, bij het aanvaarden van een nieuwe uitdaging en ben ik pas na pakweg een jaar wat zwijgzamer en beknopter en worden mijn mails, betogen en uitleg veel korter. Diegene die met mij communiceert weet immers, tegen die tijd, beter wat ik bedoel en waar ik naar toe wil en ik zelf kan beter inschatten wat de anderen wellicht bedoelen met hun communicatie. (dit is dan ook weer een valkuil trouwens, je gaat gemakkelijk denken dat je weet wat de ander bedoeld en vergeet te checken of de boodschap wel goed ontvangen is over en weer!))
Ik zat dit weekend over dit topic na te denken en ik vond het maar raar dat iemand de bewering kan maken dat men teveel praat.
Hoewel communicatie natuurlijk veel meer is als praten alleen communiceer je als je praat.
Hoe kan iemand nu vinden dat iemand teveel communiceert?
Trouwens als je helemaal niks zegt communiceer je ook, non-verbaal.
Natuurlijk is het wel zo dat je een sollicitatiegesprek prettig moet laten verlopen ook voor de interviewer, lange monologen zijn inderdaad not-done. Ik vraag dan ook meestal wat men van een bepaald onderwerp wil weten en of ik nog in de details moet gaan. Meestal wil men de details wel weten. Wie dan na afloop van zo'n interview komt met de opmerking dat er veel gepraat is heeft gelijk, daar vroeg hij zelf na.
Nu moet ik meestal zelf op zoek naar opdrachten en dan geldt natuurlijk ook dat zolang je praat met de potentiële opdrachtgever je hem kunt overtuigen van de kwaliteit van je diensten maar dit is in principe hetzelfde als solliciteren. Jullie hebben natuurlijk gelijk dat je het niet moet overdrijven er moet getracht worden een balans te vinden tijdens een gesprek tussen luisteren en praten, De geïnterviewde zal echter normaliter meer praten dan luisteren. Je antwoorden zo beknopt mogelijk te houden in eerste aanleg geeft natuurlijk aan dat je respect hebt voor de tijd van een ander en efficient kan communiceren.
Met onliners zal je in de meeste gevallen niet ver komen.
Het grote voordeel van een lang bericht is dat je het niet hoeft te lezen als je daar geen zin in hebt. ;)
Marcel
|
|
16
-
05
-
2006
|
20
:
28
uur
Beste Ton en overige lezers en lezeressen,
Hierbij een aanvulling op mijn eerdere reactie van 13-05.
Ton, ik heb er de kracht niet voor je gehele betoog te lezen. In het dagelijkse werk verwachten je klanten, je bazen, je leveranciers, ja zelfs je medewerkers dat je je punt kort en duidelijk kunt neerzetten. Dat geldt altijd of je er net bent of 10 jaar. Je komt op mij krampachtig over; je moet en zult gelijk hebben, anderen moeten het met je eens zijn. De onderliggende emotie is onzekerheid, vermoed ik. Dit is een behoorlijke valkuil. Onzekerheid laat mensen dingen zeggen tijdens een sollicitatie- of opdrachtgesprek waardoor ze mogelijk niet tot de juiste kern komen en er geen goede balans is in het gesprek.
Anderen schreven het al: communiceren is vooral goed luisteren. Bovendien, door tijdens het gesprek aanvullend actief te spiegelen, krijgt het gesprek de juiste vaart en meerwaarde. Spiegelen: luisteren en praten wisselen elkaar goed af, je probeert in te voelen wat de andere bedoelt of meent, je vat in andere woorden samen wat je hebt gehoord en kijkt of je een instemmende reactie terugkrijgt. Tevens zorg je ervoor dat je antwoord krijgt op vragen die je vooraf hebt bedacht minimaal te willen stellen.
Ton, makkelijk is het geenzins. Ik kom zelf van ver. Een van mijn valkuilen was: eerst 12 jaar ICT-techneut (dus veel streven naar perfectie) en daarna 7 jaar management (minder perfectie, meer op hoofdlijnen en kort en bondig zijn). Van de ruim 30 sollicitatiegesprekken liepen er hooguit 5 of 6 zoals ik beschreef bij spiegelen, het moet wel klikken.
P.v.d.Spank
|
|
6
-
06
-
2006
|
13
:
12
uur
Ben ik de enige die denkt dat Ton met opzet een dergelijk lang commentaar plaatst?
Ton
|
|
7
-
06
-
2006
|
03
:
14
uur
@Marcel, verkrampt welnee, niet succesvol met solliciteren soms maar ik kreeg toch steeds weer de baan of de opdracht die ik wil hebben. Gelijk, jazeker, zolang ik niet overtuigd ben van andermans gelijk. Momenteel werk ik op 2 plaatsen tegelijk zelfs. Als freelance adviseur voor organisaties en inmiddels zo'n dikke 20 jaar bij verschillende bedrijven en momenteel bij een Amerikaans bedrijf. Zoals je wellicht zult weten moet bij zo'n Amerikaans bedrijf alles snel en efficient. Ik doe echter gewoon mijn ding zoals ik dat altijd al deed. Bevalt het ze niet dan kijk ik wel een deur verder, hoofdzaak, ik ga met plezier naar mijn werk en mijn arbeid en aanwezigheid levert meerwaarde, daar ben ik ook best fier op.
Kort en krachtig zit niet echt in onze Limburgse, Bourgondische cultuur vrees ik. We houden hier wel van gezelligheid en kweppen, anders ik wel! Als alles kort, krachtig en efficient moet lijkt mij dat juist zeer krampachtig, koud en zonder emotie dat vind ik dan ook 3 keer niks. Ik kan ook een goed luisterend oor zijn en mijn collega's, superieuren en ondergeschikten vinden mij een over het algemeen een prettig persoon maar niet iedereen is mijn "vriend". Zolang mijn ex- collega's en opdrachtgevers nog regelmatigeen praatje komen maken en ik nog steeds over de vloer mag komen als ik in de buurt ben heb ik gelijk, al wordt er nog zo geschoten op mijn statement hier.
Ik deed trouwens niks lievers als een gezellig babbeltje maken met de toeleveranciers, ambtenaren en uitvoerders en het was heel vaak de sleutel tot welwillendheid en wederzijdse affiniteit, pure emotie, meer waard dan koel en straight to the point om het maar zo te stellen. Zakendoen begint ook eerst met een etentje, een babbeltje en een borreltje, fantastisch toch?
Jammer dat je zo weinig energie hebt trouwens, energie kun je putten uit je werk, serieus.
@P. v.d. Spank: juist gedacht!
Marcel
|
|
7
-
06
-
2006
|
22
:
10
uur
@Ton,
Ik heb je stukje met een grote glimlach gelezen. Lekker kort en to the point en met pit!
En, we verschillen niet eens zo veel. Zelfs als ("koele, kille") Westerling (ik kom tenslotte uit de Randstad) heb ik liever ook het warme, menselijke contact: praatje, etentje, borreltje, etc zeker als daartoe de ruimte is en het nuttig is. Is die ruimte er niet, dan zal ik hem niet nemen of afdwingen. Het ging in dit artikel tenslotte om de valkuilen te herkennen en te voorkomen tijdens het solliciteren.
Mijn ervaringen op het gebied van kort, krachtig en efficient zijn juist niet krampachtig, koud en zonder emotie. Goed toegepast werkt het juist prima. Het is een kwestie van doceren; starten met een "praatje pot" (effe beppen over van alles en nog wat), dan (liefst kort) door het zakelijk stuk (uiteraard door iedereen degelijk voorbereid) en afronden met weer een "praatje pot". En regelmatig tranen van het lachen! En als je zo mag werken, daar krijg ik echt veel energie van! Leuk, gezellig en toch to the point.
Ton
|
|
9
-
06
-
2006
|
01
:
04
uur
@Marcel Ziedaar communicatie (in dit geval onze reactie's) is de sleutel tot beter begrip en brengt mensen soms dichter bij elkaar.
Ik moet toegeven dat ik ook geen zin heb om ellenlange mails door te spitten om de daadwerkelijke boodschap te achterhalen en ook geen zin heb in uitgebreide antwoorden als dit ook kort en krachting kan.
Echter veel zaken, zeker tijdens het toelichten van een cv, moeten, volgens mij dan, in een bepaalde context gezien worden of behoeven nu eenmaal enige toelichting. Soms kun je ook beter geen toelichting geven maar een kort en krachtig antwoord tijdens een sollicitatiegesprek in de hoop dat er niet op doorgevraagd wordt.
Ik denk dat het inderdaad belangrijk is checken of de gesprekspartner interesse toont en open staat voor deze toelichting.
Mijn persoonlijke ervaring is dat als men tevreden is met een kort antoord en niet doorvraagt meestal de afwijzing al snel op de deurmat valt.
Gesprekken waarbij men doorvraagt en / of meer informatie uit je wil trekken hebben een veel grotere kans op succes.
In beide gevallen is de interviewer al geinteresseerd op basis van je cv.
Het blijft echter een persoonlijke overweging of men zich zo voordoet zoals men werkelijk is met het risico daarop afgewezen te worden of een toneelspel speelt en alles op alles zet om de baan te krijgen.
Ik weet bijvoorbeeld van mijzelf dat ik, als ik mij op mijn gemak voel, veel praat, over het werk en over ditjes en datjes. Ik ben ook wel eens "afgerekend" hierop bij een bedrijf dat dit niet- acceptabel vond terwijl een andere organisatie dit juist weer heel erg waardeerde.
Bij beide organisaties heb ik echter geen toneelspel gespeeld en als brugman gepraat tijdens de diverse interviews. Bij het bedrijf dat zich stoorde aan mijn gepraat waren de betrokken interviewers blijkbaar incapabel om een juiste inschatting van mij te maken. Ze vroegen trouwens om iemand die de sfeer kon verbeteren en meer aandacht kon besteden aan het menselijke aspect omdat ze te kampen hadden met een verloop van 50%!
Na een jaar hield ik het dus ook voor gezien.
Maar goed ik realiseer mij dat ik deze reactie alweer vul met bijzaken en moet daardoor nu ook glimlachen.
Als ze morgen op mijn werk ook weer glimlachen weet ik dat ze mijn reactie hebben gelezen.
Marcel
|
|
9
-
06
-
2006
|
19
:
57
uur
@Ton,
Eens! Ergens in passen en je thuis voelen is maatwerk! Ik merkte in januari al na 1,5 week dat het niets zou worden. Mijn baas, directeur, pakte in de tweede week ongeduldig mijn muis af bij het overdragen van zijn interne werkzaamheden aan mij. Een interessant gesprek volgde. Echter, hij had aan mij in een paar seconden laten zien dat ie oncompetent is en bleek in de maanden er na totaal niet in staat om zijn taken aan mij te kunnen (en willen) delegeren. Begin april was ik weg.
