Een paar weken geleden zag ik in Nederland op TV een item over Nicholas Carr. Zijn boodschap was dat internet onze manier van denken verandert. Internet maakt ons oppervlakkig. Daarna vergat ik het verhaal. Totdat ik op doorreis naar Las Vegas opnieuw Schiphol aandeed. Daar lag het boek van Carr. Ik kon het niet laten en kocht het boek. Het is nogal ironisch dat ik Carr’s boek in één zucht heb uitgelezen in de stad waar de oppervlakkigheid regeert.
Terwijl de grote meerderheid van de bezoekers zich hier bezighoudt met de ‘one arm bandit’ zat ik rustig op mijn hotelkamer te lezen.
Uiteraard bracht ik zelf ook meerdere bezoekjes aan de casino’s. Het is er een kakofonie van geluiden en ‘aandachtstrekkers’. Of moet ik juist zeggen van ‘aandachtsafleiders’?
Die machines werken op een grappige manier. De gokker stopt er enkele dollarbiljetten in. Dan drukt hij op een knopje. De zaak komt in beweging. En nu maar hopen dat het geluk hem toelacht.
Het onvermijdelijke geld verliezen verloopt over het algemeen in stapjes. De gokker laat het apparaat zijn werk doen en zijn saldo daalt gestaag. Maar dan heeft hij eventjes geluk en krijg hij er iets bij.
Meestal gaat het enkele keren op en neer. Het geeft mensen de illusie een kans te maken. Maar als ze doorgaan is het resultaat onvermijdelijk: ze moeten er opnieuw geld in stoppen. Ik ben een belabberde gokker. Gisteren stopte ik er twintig dollar in en na een paar keer knoppen drukken had ik zowaar gewonnen. Dus cashte ik de winst meteen.
De overeenkomst? Wat heeft het casino met het verhaal van Carr te maken, zult u zich wellicht afvragen? Ik denk meer dan op het eerste gezicht lijkt. In beide gevallen, casino en internet, worden wij aangespoord de impulsen van de machine te volgen.
Internet werkt op dezelfde manier. Websites bieden ons een geweldige hoeveelheid informatie. Informatie die wij nauwelijks nog goed in ons opnemen. Wij klikken als een razende op hyperlinks en surfen als zombies van hot naar her. Ons brein raakt in een situatie van information overload. Het neemt nauwelijks nog iets op.
Maffe voorbeelden?
U vindt hiervan fraaie voorbeelden op sociale netwerken. Na aankomst Twitterde ik dat feit en ja hoor, kort daarna melden zich enkele nieuwe volgers die een interesse in gokken schijnen te hebben.
Zo kan ik nog wel eventjes doorgaan. Vrienden op Facebook? De meeste contacten zijn vluchtig. Waarom meld iemand zich aan op mijn privépagina terwijl wij slechts zakelijk enkele overeenkomsten hebben?
Mijn verbintenissen op LinkedIn? Vaak van eenmalige aard. Reacties op mijn artikelen? Soms vraag ik me af of die mensen het artikel wel gelezen hebben. Ze gaan zelden of nooit of de kern van het betoog.
Hoe gaan wij om met internet?
Bestuderen wij teksten aandachtig? Carr geeft hierover uitsluitsel: nope. Wij scannen de pagina’s binnen enkele seconden en gaan vervolgens verder met het stillen van onze honger naar nog meer informatie.
Als u geconcentreerd een boek leest dan bent u lineair bezig. Het geeft u de tijd om zaken op u in te laten werken. Uw mening rustig te vormen. En er zelf iets aan toe te voegen. Carr noemt dit ‘diep denken’.
Internetten nodigt uit tot oppervlakkig denken. Het medium vormt ons plastische brein. Er ontstaan nieuwe neurale paden en oudere paden kwijnen weg. Wij worden ijzersterk in scannen en verliezen langzaam maar zeker het vermogen om ergens geconcentreerd onze aandacht op te richten.
Veel beter wordt het er dus niet op. Ik denk dat ik nog maar eens een keertje naar beneden ga om mijn geluk te beproeven.
Michel Hoetmer helpt ondernemers en verkopers nieuwe klanten te werven en meer te verkopen via praktische verkooptrainingen. Wilt u wekelijks praktische verkooptips ontvangen? Meld uzelf aan voor de gratis verkooptips van SalesQuest.
Het is verleidelijk om het betoog van Carr te volgen, en daarmee ook het betoog van Hoetmer. Echter ik twijfel ernstig aan de houdbaarheid. Ik geloof namelijk dat niet internet ons dommer maakt, maar alleen de wijze waarop wij het gebruiken. Kinderen op school mogen in hun bronnenlijst voor een werkstuk louter websites opnemen. Het wordt tijd dat de docenten eisen dat er minimaal drie boeken op staan en dat men kan verdedigen dat ze gelezen zijn. Niet internet vervlakt, maar uitsluitend onze acceptatie ervan en onze acceptatie dat de aandachtsboog verkort.
Ray W.
|
|
29
-
03
-
2011
|
09
:
55
uur
Beste Michel Hoetmer,
ja helaas is er veel waarheid in wat u schrijft over hoe Internet ons denken beinvloed.
Ik kijk regelmatig naar uw publicaties op managers on line, sla ze vaak ook op om het ooit nog te lezen. Maar daar komt helaas weing van.
Ik schrijf u deze reactie om u te laten weten, dat tenminste iemand uw publicate heeft bekeken, ook was het oppervlakkig.
Over de auteur:
