25 september 2006 -
Het verwachtingspatroon voor een CEO wordt steeds hoger. Oorzaak? Hun uitdagingen worden steeds complexer, globaler en multicultureler. Ook de druk om zich snel aan te passen aan veranderde marktomstandigheden neemt toe. Dat zegt Martina Violetta Jung van executive talent consultant Shikar Group, expert op het gebied van leadership en integration coaching.
Volgens haar hangt alles samen met het feit dat meer en meer leiderschapskwaliteiten zijn vereist in plaats van managementvaardigheden.
Topmanagers kunnen hun situatie dan dikwijls ook moeilijk inschatten, wat automatisch gevolgen heeft voor het privéleven. Ze krijgen vaak de neiging om hun professionele rol te verwisselen met hun eigen persoonlijkheid en raken daardoor in de knoei.
Coaching "De CEO is een figuur die een bepaalde rol heeft in het bedrijf. Wat hij daar doet of de manier waarop hij zich daar gedraagt, wordt vaak op privévlak meegenomen. Hij transponeert dat naar zijn gezin en in de sportclub. Overal is hij een manager. Hij beseft het echter zelf niet meer zo goed en begrijpt dan ook niet waarom zijn vrouw er na verloop van tijd bijvoorbeeld vandoor gaat," aldus Jung. De vraag naar coaching neemt daarom toe. Topmanagers zoeken op die manier hulp om opnieuw een correct zelfbeeld te ontwikkelen.
Bron:Trends, Express.be
Niet alleen topmanagers verwarren professionele rol met eigen persoonlijkheid. Meer en meer worden medewerkers aangesproken op competenties en dus op hun gedrag. De eerste reactie: ik ga mezelf niet veranderen.
In mijn coachpraktijk kom ik deze weerstand veel tegen. De leidinggevende mag en moet zijn medewerker aanspreken op zijn professionele rol binnen de organisatie. Hier valt voor beide partijen nog een hele wereld te winnen.
Ria Pool Meeuwsen
Werk met Lef.nl
RB
|
|
25
-
09
-
2006
|
20
:
00
uur
Wat grappig, Ria. Ik kom in mijn coaching praktijk precies het tegenovergestelde tegen, namelijk dat mensen proberen iemand anders te zijn die ze eigenlijk helemaal niet willen zijn.
Misschien over-managen we ons leven en onze relaties wel, maar dat van die weglopende vrouw zie ik ook als een teken des tijds, waarin het focus meer ligt op persoonlijke vervulling en effectiviteit dan op de een of andere gevestigde norm.
We zijn domweg kritischer, opportunistischer en aanzienlijk minder goedgelovig dan de meest recente generaties voor ons. Kernachtiger en realistischer. Een partner die niet voor je werkt is dan al snel teveel.
Verder denk ik dat bijna iedereen op dit moment op zoek is naar een duidelijk zelfbeeld. Dit is geen tijd van zekerheden, maar van herontdekiing.
.
mevrouw josephine steffens
|
|
26
-
09
-
2006
|
08
:
16
uur
Ik onderschrijf de reactie van RB. De vraag is dan ook of iemand professioneel goed kan functioneren wanneer hij zichzelf niet meer is of is kwijtgeraakt?. Hij een rol speelt die niet bij hem/haar past? Hoe consistent is zijn gedrag dan nog of is hij/zij een marionet geworden ?
Leiderschap is een kwaliteit die van binnenuit komt en verder ontwikkeld kan worden. Echter wanneer de bezieling ontbreekt en dat wat men uitdraagt niet overeenstemt met wie je in kern bent (je eigen intrinsieke overtuigingen, waarden en normen (je identiteit) dan ontstaat er onbalans. En dat werpt zijn "vruchten" af zowel in je persoonlijke als je professionele rol.
Overigens vraag ik me altijd af of professionaliteit (een standaard begrip in deze tijd)geen menselijk gezicht heeft of mag hebben. Maar wellicht zit dit besloten en komt dit ook al tot uiting in het woord Rol. Blijkbaar is het een rol die we spelen en gedrag dat we aangeleerd hebben. En als die rol en het gedrag dat je naar buiten brengt niet overeenstemt met wie je bent en wat bij je past wordt je niet alleen ongeloofwaardig voor je omgeving maar ook voor jezelf.
Daarmee verwordt je tot de nar in het straattheater die een ieder heeft vermaakt maar zichzelf is kwijtgeraakt?
En dat verandering in die zin, van buitenaf opgedrongen, weerstand oproept kan ik alleen maar toejuichen. Daarin zit de kern voor verandering!
Ton
|
|
27
-
09
-
2006
|
16
:
39
uur
Ik herken dit wel maar vind het maar zielig en zeker niet professioneel. Ik hoop niet dat anderen mij zo zien. Meestal weet men namelijk niet van zichzelf dat men zo is geworden.
Toneelspelen zowel op het werk als thuis moet men simpelweg niet doen. Het is als liegen, wie blijft liegen gaat in de onwaarheid geloven alsof het de waarheid is maar op een bepaald moment valt men door de mand.
Het is beter om zoveel mogelijk jezelf te blijven zowel thuis als prive.
RB
|
|
27
-
09
-
2006
|
22
:
30
uur
Je staat er versteld van hoeveel mensen zichzelf kwijtraken, zelfs bijna vergeten. Dat is jammer omdat het je maximale potentieel in de weg staat en soms veel schade kan berokkenen aan jezelf en relaties in de breedste zin van het woord. Het is echter ook een natuurlijke consequentie van ons fantastische aanpassingsvermogen.
En daarmee is het toch wéér iets om te 'managen'. Je zou er inderdaad dol van worden, maar dit is misschien toch wel het laatste checkpoint dat ik op zou geven. In tegenstelling tot iets als bijvoorbeeld matig overgewicht, maakt of breekt dit namelijk je hele leven. Gelukkig met name *nadat* je het onder ogen komt.
Ton
|
|
28
-
09
-
2006
|
13
:
17
uur
Hahaha, Ik schreef in mijn eerdere bijdrage toch echt "zowel thuis als prive"dat moest natuurlijk "op het werk als privé" zijn.
LvO
|
|
29
-
09
-
2006
|
07
:
47
uur
Dit zijn zeer herkenbare situaties voor mij.
Naar mijn idee ligt er een grote oorzaak in het ONTKENNEN van bepaalde delen van jezelf.
Dit veroorzaakt negatieve gevoelens als je gelijksoortige eigenschappen ontmoet bij iemand anders (op je werk of privé). De beruchte spiegel.
Je projecteert dan die eigenschap van jezelf op de ander, en beschuldigt hem of haar daarvan (inwendig of echt)
Er zijn verschillende cursussen te doen om inzicht hierin te krijgen.
Maar de wil moet aanwezig zijn om jezelf te willen zien zoals je bent en dit ook te accepteren.
