Op een Amerikaans weblog maakt Forbes-journalist Daniel Indiviglio zich druk over het feit dat GlaxoSmithKline zijn hele malariaresearchdatabase aan een goed doel wegschenkt. Zijn argument: deze is opgebouwd door jarenlange research, betaald met geld van de aandeelhouders. Wanneer het management dit kapitaal weggeeft, is dit diefstal ten nadele van de aandeelhouders.
Over de auteur:
Guido Thys helpt als bedrijfsverloskundige organisaties om waarde ter wereld te brengen voor zichzelf, klanten en andere belanghebbenden. Met meer dan 160 presentaties per jaar is hij de meest gevraagde zakelijke spreker van Nederland.
Hij is de inspirator van ?Next! Coaches, een groep bijzonder dwarsliggende management- en bedrijfscoaches.
Hij is auteur van o.m. "WAKE-UP CALL: het gaat slecht dus moeten we weer even normaal doen." Werk nu mee aan zijn nieuwe boek!
Volg Guido op Twitter: GuidoThys en LinkedIn
De meeste donaties zijn gewone marketingactiviteiten. Dergelijke schenkingen worden altijd in de openbaarheid gebracht om zo het imago van het bedrijf een boost te geven.
Ook de schijndonatie van het kabinet aan Haïti valt daaronder. Het is gewoon geld dat begroot is in de nogal royale pot ontwikkelingssamenwerking en daarmee wordt vervolgens mooi weer gespeeld enkel en alleen om stemmen te halen.
Akkoord dat de meeste donaties binnen marketing/PR vallen, maar dan gaat het over geld (of tijd van de medewerkers, zoals by TNT Post). Wat met het voorbeeld van Glaxo-SmithKline waar het over een onderdeel van het vermogen gaat? En waar ligt de grens? Of is er geen grens?
Over de auteur:
