‘Waar MBA-ers komen verdwijnen banen en worden reorganisaties doorgevoerd ter meerdere eer en glorie van de aandeelhouderswaarde. Achter hun bureau sturen ze op cijfers. Ze laten een slagveld achter en strijken toch een geweldige bonus op.’
Is dit een vooroordeel over managers met een MBA of is het toch werkelijkheid?
Persoonlijk heb ik goede ervaringen met MBA-managers, maar bovenstaande teksten heb ik meerdere malen gehoord en gelezen. De MBA-ers die ik ken zijn vooral hard werkende managers, die aardig zijn, hart hebben voor het bedrijf, behoorlijk taakgericht en die goed kunnen werken met de cijfers. Maar op dit moment vraag ik mij af of deze managers wel representatief zijn voor de groep. Kottler zei in 1974 al dat MBA-ers over lijken gaan en nu lijkt een grote advertentie in de kranten deze uitspraak te bevestigen. Het Financieele Dagblad, Nyenrode en LinkedIn maken met deze advertentie een wedstrijd bekend met voor de winnaar een MBA-opleiding ter waarde van 46.000 euro. De advertentie bestaat uit een groot schilderij van een slagveld. Jonge mannen en vrouwen gaan elkaar letterlijk te lijf gaan met tassen, kranten, paraplu’s, labtops tennisrackets en golfsticks. Een aantal heeft al duidelijk het leven gelaten. Eén blonde jongeman lijkt de slag te gaan winnen. Met de vlag in de hand trapt hij nog even iemand tegen de grond en ziet in de verte de professoren staan die hem straks zullen eren met de gratis studie en een veelbelovende toekomst.
Niet netjes
Misschien niet geheel toevallig las ik deze week over een onderzoek dat de Academy of Management uitvoerde onder studenten. Aan 5000 studenten stelden ze ethische vragen. De MBA-studenten staken met kop en schouders boven hun medestudenten uit als het ging om sjoemelen en vals spelen. Ook las ik deze week in een managementtijdschrift dat de jonge managers in Nederland over lijken gaan om hogerop te komen. Een kwart van de managers onder de 40 jaar vindt het niet netjes, maar ‘het moet wel kunnen’.
Grote bek
Managen zie ik niet als een vechtsport. Natuurlijk kan er in Nederland vaak wel een tandje bij en het mag van mij ook wel wat competitiever. Veel talenten en kwaliteiten komen onvoldoende uit de verf, en daarmee blijven resultaten ongetwijfeld ook achter. Maar ik zie er niets in om de ego-gerichtheid van de straat nu ook te promoten in het management. Respect afdwingen met een grote bek en doodsbedreigingen zijn voor dit vak veel te primair. Wie heeft daar behoefte aan? Laten ze managers opleiden tot de creatieve, innovatieve, kwaliteitbewuste en kansen creërende mensen die we nodig hebben in plaats van ze voor te bereiden op een slagveld. Ik dacht dat we de oorlogsmetaforen in management inmiddels voorbij waren.
Ik verbaas mij over de advertentie van Nyenrode en het Financieele Dagblad. Is het een vergissing? Een grapje? Of bevestigt m.n. Nyenrode hier de vooroordelen en is dit het ware gezicht van de MBA-ers, waar Kottler in 1974 al over schreef? Wat is hier aan de hand?
Over de auteur:
