Vandaag is de eerste dag van de rest van je leven. Wie heeft die spreuk nog nooit gehoord? Waarschijnlijk zijn er talloze tegels gemaakt met deze spreuk en hebben vele agenda’s en scheurkalenders deze spreuk meermalen gebruikt.
De toekomst is zeker, hij komt. Hoe hij eruit ziet weet niemand. Een jaar geleden wist ook niemand wat er vandaag zou gebeuren, al roepen nu een paar mensen dat ze "de crisis" en "de recessie" wel degelijk hadden voorspeld. Makkelijk, want als ik nu voorspel dat een hoogconjunctuur aankomt kan ik over 2 maanden, 6 maanden of 12 maanden waarschijnlijk roepen dat ik gelijk had. Zo moeilijk is voorspellen nou ook weer niet.
Nu roepen de voorspellers dat de recessie eraan komt. Die voorspelling baseren ze op statistieken en modellen die overigens nog nooit gelijk hebben gehad. Ondertussen worden er in ons land 300.000 paar schaatsen verkocht, zijn de handelaren in openhaard hout door hun voorraden heen en is er met Nieuwjaar weer 10% meer uitgegeven aan vuurwerk.
Inderdaad, Sony, Philips, JVC, verkopen nog maar nauwelijks Flatscreens, maar komt dat niet omdat we in de zomer allemaal zo’n ding hebben gekocht om de sportzomer kamerbreed te kunnen aanschouwen. Kochten we niet allemaal een nieuwe auto omdat de salarissen zo lekker waren gestegen? Dan zijn er nu eventjes een paar minder nodig toch?
Sommige mensen roepen nu dat we aan de vooravond van een nieuw tijdperk staan. Hoe dat tijdperk eruit ziet hangt vaak weer veel af van de persoonlijke belangen. Links voorspelt een ander economisch systeem, meer aandacht voor maatschappelijk en groen ondernemen. Wishfull Thinking dus. MLM organisaties roepen nu nog harder in de inmiddels rookvrije bijeenkomsten in afgelegen zaaltjes van Van Der Valk dat piramideverkoop de toekomst is, waarmee ze mensen die bang zijn voor de recessie weten te ronselen voor hun gewetenloze praktijken. Anderen roepen dat bedrijven anders georganiseerd zullen worden, het einde van scientific management.
Het is maar de vraag of het allemaal zo’n vaart zal lopen.
Marx voorspelde wel diverse revoluties. Zijn aanhangers Lenin, Stalin, Mao, namen dat een beetje te serieus en probeerden de tijd een handje te helpen door revolutie te prediken en ook de daad bij het woord te voeren, maar de echte revoluties ontstonden spontaan en ongeveer op het tijdstip dat Marx ze had voorspeld. 1968 De Sociale Revolutie. 1996 Het instorten van het communisme. Marx had gedacht dat het Socialisme zou overwinnen, daar zat hij even fout, maar dat is waarschijnlijk te wijten aan de invulling die Lenin, Stalin, Mao en Castro aan zijn filosofie gaven. Deze revoluties zijn allemaal ontketend en volbracht door het sterkste wapen dat we kennen, de gebundelde wilskracht van mensen.
Is er nu sprake van een gebundelde wilskracht van mensen? Nee, angst en onzekerheid overheersen. En angst en onzekerheid leiden altijd tot het zoeken naar zekerheid. En het aloude economische systeem is de enige zekerheid die er is. Het is dan ook niet te verwachten dat we naar een nieuw economisch systeem gaan.
Maar, als de crisis, de recessie of wat er ook aan de hand is, een collectief vertrouwen geeft, een collectieve macht doet ontstaan, dan is er een verandering mogelijk. Individuele belangen overheersen nog te veel om een andere wereldorde te kunnen en mogen verwachten.
Ad de Beer is een gedreven all round business coach en interim manager die organisaties helpt om vanuit de kracht van mensen verbeteringen te realiseren.
Het losmaken van de kracht van mensen is een voorwaarde voor bedrijven en organisaties om succesvol en te zijn en optimaal te presteren. Zijn bedrijf F-ektief Business Coaching begeleidt bedrijven in deze processen.
Over veranderen door mensen schreef hij het boek “klantgericht veranderen”.
Ook is hij een onderhoudend spreker over diverse onderwerpen.
Ook is hij eigenaar van Interim-anders, agamedes, zzp-marktplaats.eu en de community managersenondernemers.nl
telefonisch is hij te bereiken op 0612724659
Met deze column heb ik een onafgemaakt gevoel. Opsomming van wat er is en wat er zou kunnen gebeuren. Enigzins berusting voel ik ook, want het is zoals het is. Is de boodschap dus dat we rustig blijven zitten wachten, en geschoren worden? Ik kan me dat voorstellen, want de geschiedenis leert dat in crisistijden degenen die bewogen werden doodgeschoren. Maar is de schrijver in deze zelf dan ook niet veel te bang om een stelling te nemen. Bijvoorbeeld dat deze verzadigingscrisis, zoals ik het noem, puur een logisch gevolg van onze levensstijl is. En dat we alleen als we open staan voor nieuwe spiritualiteit en inspiratie, een kans maken om het tij te keren. Ik nodig de schrijver van de column van harte uit tot een wandeling in het Forum Romanum. In potentie het voorportaal van wat we nu als onze beschaving beschouwen.
oneens met de stelling dat de toekomst het enige is wat nog komt, is te kort door de bocht, het is zaak om tijd te ervaren als in het brandpunt staan van gebeurtenissen. hieronder een voordracht die ik gaf bij P2managers.
Wanneer mensen ergens naar toegaan, verwachten ze iets. Ze maken zich een voorstelling van wat ze mee gaan maken. Hoe iets begint en hoe het weer ophoudt. Dat ze bij aankomst van zichzelf een heleboel inbrengen, direct bijdragen aan de kleur van de belevenis, dat hun komst zèlf betekenis geeft aan wat nog moet komen, dat is een feit waar we ons weinig rekenschap van geven. Natuurlijk weten we dat we bijdragen aan de sfeer om ons heen. Maar welke eigenschap we van onszelf in een ontmoeting inbrengen, of liever, wat we ervan onthouden, dus wát nu precies een ontmoeting, of een moment, onvergetelijk maakt, dat schrijven we niet toe aan onszelf, maar aan de omstandigheid. We zien onszelf niet altijd even scherp staan, ergens tussen het begin en eind. Dat komt omdat we in de momenten die we meemaken zo’n overvloed aan indrukken opdoen, dat we wel moeten kiezen tussen wat we wel en niet meemaken. Je bent er nooit helemaal bij tussen begin en eind.
Mensen zijn gaan geloven dat ze van het verleden naar de toekomst stromen, in een rechte lijn van voor naar na. Dat het anders niet kan. Er is ook iets voor te zeggen dat we in de tijd rondjes kunnen draaien omdat we patronen herhalen. Alsof we in de nacht op de stroom van de uren terugkeren naar het begin. De Tijd niet in een rechte lijn vooruit maar in een cirkel.
Ik neem u mee naar een klein plaatsje in Pennsylvania. Het dorpje heeft niet meer dan 6000 inwoners. Ieder jaar wordt daar op 2 februari Groundhog Day gevierd. Dat is dag waarop de legende van de bosmarmot gevierd wordt. Wanneer de bosmarmot sláápt als zijn winterhok geopend wordt laat de lente nog even op zich wachten, maar als het diertje wákker is bij t openen van zijn hok, dan is de lente heel dichtbij.
U maakt in dit verhaal kennis met een chagrijnige man. Hij werkt als weerman bij een lokaal televisiestation. Hij wordt jaarlijks op pad gestuurd om verslag te doen van deze stupide gebeurtenis. Een reportage maken van een knaagdier in the middle of nowhere. Hij vindt het verschrikkelijk. Hij doet zijn werk met narrige tegenzin en hij wekt irritatie op in zijn team van cameramannen. Omdat hij met zijn zure opmerkingen elk gesprek vergiftigt. De reis naar het dorp wordt een ramp, de man prikt gaatjes in de gezelligheid. De reportage een saaie slepende levenloze kwestie. Maar als ze ’s avonds terug naar huis willen, worden ze overvallen door een sneeuwstorm. Ze zijn gedwongen om de nacht in het dorp door te brengen.
De volgende morgen wordt hij wakker in zijn hotelkamer. Hij hoort dezelfde grappen, hetzelfde liedje door de transistorradio: “I’ve got you Babe”. Op straat ontmoet hij dezelfde mensen die hij allemaal heikneuters vindt. Ze dragen dezelfde onopvallende kleren. Hij hoort hen precies dezelfde dingen zeggen. De ochtend vult zich met identieke voorvallen. Alles hetzelfde als gisteren. Alles op hetzelfde tijdstip. Pas tegen de klok van tien uur ontdekt hij tot zijn verbijstering dat het nog steeds 2 februari is. Nog even denkt ie dat hij zich vergist. Maar langzaam dringt het tot hem door dat het werkelijk wéér Groundhog Day is. Het kraakt in zijn hoofd, hij weet zeker dat hij hier gisteren was en z’n reportage al heeft gemaakt.
En niemand om hem heen schijnt het te beseffen dat ze in een tijdlus gevangen zijn. Niemand reageert op zijn gemopper. Tenminste niet anders dan ze gisteren deden. Langzaam dringt het tot hem door dat alles zich herhaalt en dat hij de reportage opnieuw zal moeten maken. Ook dan blijkt hij de enige die weet dat hij door de tijd zelf gevangen is gezet. De andere mensen weten van niets. Het wordt avond, ze willen naar huis, de sneeuwstorm barst los, ze kiezen een hotel, het wordt nacht, hij gaat slapen.
Bij het wakker worden, schiet hij omhoog en kijkt naar z’n wekkerradio. Twee februari, Groundhog Day. Hij staat op, moedeloos. Die dag maakt hij zich er wat gemakkelijker af van de reportage. Morgen moet hij hem tóch weer opnieuw maken en iedereen om hem heen is het dan tóch weer vergeten, waarom zou hij zich inspannen, de uitkomst van de dag is immers bekend. De volgende morgen klinkt uit de transistorradio hetzelfde liedje. I’ve got you Babe. Hij begint zich te vervelen. En weer een ochtend later begint hij extreme capriolen uit te halen. Hij probeert op te vallen met de bedoeling z’n omgeving te attenderen op de ramp die hem overkomt. Hij wil uit de lus ontsnappen. Maar wat hij ook uithaalt, niemand ziet enig verschil. En hij? Hij blijft wakker worden op Groundhog Day.
Het is tien uur. We wandelen samen met de weerman door de straten. Hij ziet een zwerver staan, precies zoals hij daar gisteren stond. De weerman is gewend om van de zwerver wég te kijken, maar ditmaal staat hij stil en zijn ogen blijven hem volgen. Zo ziet hij dat de zwerver aan het eind van de straat in elkaar zakt. Als aan de grond genageld blijft de weerman staan, kennelijk krijgt de zwerver een hartaanval. Commotie op straat.
De morgen daarop herhalen zich alle taferelen, het opstaan in het hotel is een routine geworden. Maar ditmaal heeft hij de wekker iets vroeger gezet. Tien minuten eerder dan gewoonlijk begeeft hij zich onrustig naar de plek waar de zwerver staat. Hij geeft hem zijn lunchpakket waarvoor de man hem omstandig bedankt. Samen gaan ze rustig even zitten op een bankje in het park. De weerman ontdekt dat hij een ongeluk heeft voorkomen. Hij ontdekt het vermogen waarmee hij zijn omgeving beïnvloeden kan. Hij leert pre-actief te reageren. Geen kunst aan, t is immers steeds dezelfde dag. De man handelt eerst nog uit berekening, hij wil kost wat kost ontsnappen uit de lus van de Tijd waarin hij gevangen zit. Maar langzaam ontstaat er een gewoonte, die van vriendelijk gedrag, en daar krijgt hij zelfs aardigheid in. Het bevalt hem eigenlijk wel, hij verricht kleine goede daden.
De dames die elke morgen op de fiets langskomen en steevast een lekke band krijgen op de hoek, helpt hij vooruit door het glas op de straat met z’n voeten opzij te tikken nog voor ze de bocht omgekomen zijn. Toegegeven hij moest iets eerder op, maar het is voor hem een klein gebaar waarvan hij met een glimlach direct de impact ziet. De man begint toenemend scherper op z’n omgeving te letten, hij ziet steeds meer details en begint verbanden te ontdekken. Hoe meer hij de gebeurtenissen om hem heen opmerkt, hoe meer hij er zijn invloed op uit kan oefenen. Soms hoeft hij alleen maar op tijd ergens te zijn. Hij maakt van zijn eentonig bestaan een kunststukje. Steeds meer gebeurtenissen in zijn omgeving beginnen te veranderen. Tenslotte is alles doortrokken van de veranderingen die hij heeft aangericht. Als hij ’s ochtends wakker wordt ziet hij in de spiegel, een ándere man. Wakker is hij en attent, hij heeft aandacht voor de mensen om hem heen. Die ochtend is ook de datum op zijn wekker, opgeschoven. Het is 3 februari 2008.
In dit verhaaltje beleefde de weerman de tijd in een cirkel, niet in een rechte lijn van voor naar na. Hij bleef in de Tijd rondjes draaien totdat hij lebensfehig geworden was. En wij begrijpen onmiddellijk dat ook wij rondjes kunnen draaien in de Tijd. Telkens wanneer we in wisselende omstandigheden hetzelfde type incident tegenkomen: lastige vergaderingen die zich opstapelen, ingewikkelde projecten waar geen beweging in komt, teams die ruziemaken, voeten die dwars worden gezet, we zuchten erom. Ik heb ruzie, zeggen we wel eens, óveral waar ik kom heb ik ruzie. Dat is dan het rondje. De werkelijkheid begint bij het gegeven dat jij ruzie hebt en daarna overal naar toegaat. Je draait rondjes in de tijd tot je de ruziehouding voorbijgekomen bent.
Wat tijd ingewikkeld maakt is dat hij meerdere gedaanten heeft en in die verscheidenheid tegelijkertijd in ons bestaan aanwezig is. De tijd beleef je soms rond en soms in een rechte lijn. Hij manifesteert zich zowel abstract als concreet. Het is de kunst om met die verschillende gedaanten, tegelijkertijd en evenwichtig om te gaan.
Mensen die geloven dat de tijd zich alléén verplaatst van het verleden naar de toekomst, van begin tot eind, en geen rekening houden met de andere manier waarop de tijd zich manifesteert, maken de vergissing te denken dat hun dromen uit kunnen komen op een later tijdstip dan vandaag. Het ontgaat hen dat hun dromen zich niet op het niveau van voor en na bevinden. De baan of het huis of het land van je dromen, of erger, het meisje van je dromen, ze blijven in je dromen tot je voor jezelf de wekker zet. Pas wanneer jij andere keuzes maakt, wanneer jij meebeweegt met hoe jij tikt, worden de veranderingen die je je wenst in je omgeving manifest. De vertelling van Ground Hog Day past op iéders bestaan.
Onder de klok die tikt met het gewone ritme van alledag, de week van maandag tot vrijdag en de werkdag van negen tot vijf, onder hem tikt het ritme van de eeuw van mijn Vader, die van Geert Mak. En weer dieper tikt de tijdspanne die geen jaren maar eeuwen slaat. Ze zijn tegelijkertijd in ons leven present. Uit de tijd die het ritme van de eeuwen slaat komt de verwondering in het bestaan, een vlinder herinnert je eraan. De verwondering komt uit een niet zichtbare maar voelbare tijdspanne vandaan. Zij toont zich in alles wat niet is bedacht, in alles wat zich ontpopt. De handen van je grootvader die je plotseling in je eigen handen ziet staan, je broer die in dezelfde gebogen houding als je vader de kamer binnenkomt. De zon die gelijk met je wakker wordt, de herfst die de bomen kleurt, het spel tussen dan eb en dan vloed. De tijd van verwondering. Je treft hem op geen horloge aan. Dat komt omdat de verwondering alleen in je oogopslag kan staan. Je treft haar in je aandacht aan.
Daarop maak je een beweging, een eerste, en als een kring in het water wordt de tweede kring tot bewegen gezet. De reacties rollen, reageren op elkaar, de één van schrik de ander van plezier. Gevolgen, met steeds meer scharkeringen, consequenties van wat je in gang hebt gezet. Wanneer je niet tegen de stroom inzwemt van je eigen kapitaal, niet ingaat tegen de mens die je wilt zijn, als je meegeeft aan wat je ten diepste wenst, dan kun je worden wie je bent. Je komt ergens binnen en er beweegt wat. Omdat je er bent. Je staat in het brandpunt van de tijd, in het moment waar nog geen gebeurtenis is ontstaan en nog geen verwachting is gewekt. In het brandpunt van de tijd kondigt volledige aandacht zich aan. In het brandpunt is geen begin of eind alleen aandachtigheid.
Blijf bewegelijk met het karakter van water, zodat de boel aan het rollen kan gaan. Zonder dit type bewegelijkheid en het lef om met de stroom mee de schets aan te vangen van je eigen bestaan, zonder deze breedheid voor het wonder van de tijd in je oog en je blik, zal er óndanks de klok, alleen stilstand bestaan. Er komt niets van zijn plaats, omdat er zonder jou geen schouwspel kan ontstaan…. Fataal het streven in ieder project waarin je ‘alles even hebt stilgezet’. Op dat moment is het met de bewegelijkheid van het project al gedaan.
Elke dag bewegelijk zijn, net als de natuur. Niet luchtig aan de dingen voorbij, maar opgeruimd omdat de dingen van voorbij een andere plaats krijgen in de tijd. Oefen een opgeruimd karakter, zie kans om evenveel te leren van je fouten als van je successen. En als je achterom kijkt, kijk dan terug op je keuzes zonder spijt. Zie de schoonheidsfoutjes wel, maar betreur er niet een. Houdt je hart niet vast maar laat het slaan. Telkens wanneer je zegt dat je iets los móet laten spreek je teleurstelling uit. Je denkt dat er dingen verkeerd zijn gegaan. Daarom spreken we na een echtscheiding over een mislukt huwelijk. Maar in werkelijkheid is het huwelijk alleen voorbij gegaan.
Tijd is voor mensen wat water is voor vissen. Vissen hebben geen besef dat er iets anders zou kunnen zijn dan water. En wij hebben geen besef van een leven zonder tijd. We houden ons nooit bij het heden, zei Blaise Pascal. “We lopen vooruit op de toekomst, alsof die te langzaam komt, en we roepen het verleden terug, om het vast te houden omdat het zo snel weer verdwijnt”. Dat komt omdat het niet gemakkelijk is om in het brandpunt van de Tijd te staan. Er is zoveel om naar om en naar uit te kijken. Beschik je over tegenwoordigheid van geest? Ben je een vernieuwer en ren je het liefste op de troepen vooruit? Ben je behoudend en kijk je het liefste terug ? “Vergeet niet te denken aan de enige tijd die ons toebehoort”, zegt Blaise Pascal. Houdt de tegenwoordige tijd niet alleen in stand door middel van de toekomst, die tijd waarvan we ons verbeelden er ooit in te zijn….
“Verblijf niet alleen in de tegenwoordige tijd om er ideeën voor de toekomst in op te doen, maar maak van het heden je doel”. Want stuur je je doel steevast met een katapult vooruit, je leeft nooit. Pascal zeg laconiek. “Als je àltijd plannen maakt om gelukkig te worden, ervan droomt, is het niet te vermijden dat je het nooit zult zijn”.
Op 20 december gaat in Theater de Appel in Den Haag een stuk in première waar u als u even kunt naar toe moet gaan. Het stuk heet: Ben ik al geboren ? U ziet een vrouw die letterlijk door haar herinneringen wandelt. Ze kijkt toe. Ze ziet mensen dingen doen, praten, ruziën… Ze kan niet verstaan van wat ze zeggen, maar ze kent hen. Denkt ze. Ze vertelt over wie en wat ze daar ziet. Beelden, smaken, passies van vroeger doorkruisen haar pad. Maar behoort wat zij ziet werkelijk tot het verleden? Of is het allemaal fantasie? En wat als het allemaal NU gebeurt? Wat als het Echt is? Waar bevindt zij zich eigenlijk? “Ben ik al geboren”? Een bizarre voorstelling waarin het geheugen een belangrijke rol speelt. Het gaat over de dingen die nog gebeuren moeten en over de dingen die voorbij gaan. Zonder Tijd kàn niets voorbij gaan, Tijd gedraagt zich als voor en na. Zodra je in je leven je dromen realiseert, je bestemming vindt en gelijk gaat lopen met de klok die van binnen tikt, stokt je toekomst niet.
Bronnen: William James, Daniel Boorstin Dr. Angela Roothaan, Byambasuren Davaa The story of the weeping camel, werken van Aristoteles, Augustinus, Blaise Pascal, citaten met toestemming van Hein van Dongen ea. Bijzondere vermelding: In deze voordracht zijn uitspraken van de Expeditieleden Leiderschap bij P2 opgenomen.
De =recessie= wordt door twee elementen aangewakkerd.Hebzucht en angst. Van de eerste zijn er in de afgelopen maanden voldoende voorbeelden de revue gepasseerd. Met name juist die instellingen waarvan het grote publiek een rechte rug en integriteit zou mogen verwachten hebben daaraan niet voldaan. Nu is iedereen wantrouwend en bang geworden. Ten detrimente van de economie waarin vertrouwen en durf de enigen zijn die het vliegwiel weer aan het draaien krijgen. In dat kader is het niet op zijn plaats dat banken garanties en ondersteuning enkel ter versterking van het eigen vermogen aanwenden. De politiek heeft daarin een steek laten vallen.
Ik heb geen moeite me aan te sluiten bij wat Ton geschreven heeft. Bij spiritualiteit en inspiratie vind ik de toevoeging NIEUWE het meest belangrijke. Is het nieuwe de toekomst, de toekomst die er ongetwijfeld aan komt.
Een ding is zeker, als ik vandaag niet aan de toekomst begin, dan is morgen mijn verhaal van vandaag. Alleen vandaag kan ik iets beginnen, vernieuwen, veranderen, groeien.
Het leven is eenvoudig. Het verleden geeft mij ervaringen en de mogelijkheid na te denken over hoe ik vandaag zal zijn om te doen wat ik moet doen. Elke keer weer meen ik dan mijn idealen helderder te hebben en daarmee kijk ik uit naar morgen. Dit is de korte cirkel van elke dag. Dit is de werkelijke intensiteit van het leven.
Ik lees Ad zo dat hoop is gevestigd op collectieve wilskracht om de angst te overwinnen. Angst regeert de wereld, heeft het altijd al gedaan. Voortdurend zijn er collectieve ontstaan, gevormd om hier iets aan te doen. Maar is de wens naar collectief toch niet de angst dat ik het niet alleen kan. Als het echter om angst gaat, kan of moet ik persoonlijk mijn angst overwinnen en mijn leven met mijn horizon (hoe ver die ook gaat) overwegen en leven. Zonder angst kan ik open zijn en doen wat ik moet doen.
Idealen alleen verbinden niet noodzakelijkerwijze. De Wil tot delen en aaneensluiten van een ieder verbindt. Vanuit de Kracht van deze individuele bron is het mogelijk in alle diversiteit samen het Nieuwe te ontwikkelen. Het vormgeven van de wereld begint met mijzelf!
Ik reageer op jullie reacties in een nieuw blog, zodat iedereen mee kan genieten mee kan werken aan een nieuwe toekomst
marina
|
|
15
-
01
-
2009
|
14
:
33
uur
Gelukkig hoor ik steeds meer van mensen die kritisch zijn over de 'recessie'. Ad, ik ben het helemaal met je eens, met de aanvulling die Ton geeft ook, maar wat die ellenlange verhandeling over o.a. de film Groundhog Day met Bill Murray anders toevoegt dan ''l'histoire se repète'' is mij niet duidelijk. Misschien is dat een van de kernpunten van deze tijd: veel zeggen betekent nog niet dat de boodschap overkomt. Vaak zeggen blijkbaar wel, want als men maar vaak genoeg zegt dat er een recessie komt, is-ie er ook ineens. Over self-fulfilling prophecy gesproken.
Vaak zeggen blijkbaar wel, want als men het maar vaak genoeg zegt, is-ie er ook ineens. Over self-fulfilling prophecy gesproken.
Als dit waar is en we geloven daarin, dan wat let ons wat anders te zeggen en zo vaak mogelijk te herhalen. Kijk niet naar de ander, wacht niet op de ander, maar begin zelf, maak je persoonlijke boodschap en zeg deze zo vaak mogelijk en laat deze op zoveel mogelijk plekken achter.
Over de auteur:
