Er wordt hevig gediscussieerd over de arbeidsparticipatie van hoogopgeleide vrouwen die thuis zitten of de keuze gemaakt hebben om niet mee te doen aan het economisch proces. Hoezo doen ze niet mee? Is fulltime of parttime voor kinderen zorgen, niet meedoen? Misschien moeten we wat meer respect opbrengen voor de keuzes die deze vrouwen maken.
Gemis van een individuele aanpak
In alle bijeenkomsten die ik de laatste maanden heb meegemaakt of uitspraken die ik heb gehoord (van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, Minister Plasterk, Emancipatiebureaus, topvrouwen cq het bedrijfsleven), mis ik een individuele aanpak. Iedereen heeft aannames en algemene (herkauwde) oplossingen. Weinigen hebben het erover om die vrouwen zelf aan het woord te laten. In mijn beleving en ervaring weten deze vrouwen namelijk zelf heel goed wat ze doen en zijn ze niet geïnspireerd en gemotiveerd om andere keuzes te maken. We laten ze onvoldoende aan het woord en missen daardoor belangrijke signalen.
Vrouwen niet leiden, maar verleiden tot werk
Het zou me niet verbazen als de oplossing zit in het verleiden van vrouwen tot arbeidsparticipatie, met daar omheen goede randvoorwaarden, die ook individueel bepaald kunnen worden. De oplossing is niet het nemen van strafmaatregelen. Inspireer ze, daag ze uit, ken ze afzonderlijk, erken hun unieke talenten. Ze willen geen massaproduct of massaproject zijn. Dat is niet van deze tijd. Zo willen ze niet meer benaderd worden.
Kom wel van goede huize als het om verleiden gaat, want vrouwen zijn natuurlijk zelf meester in het verleiden! Ja, ik generaliseer. Ik bedoel vooral te zeggen: deze vrouwen zullen luchtballonnen zo doorprikken.
Waarom kiezen ze wat ze kiezen
Laten we ook slim zijn. We hebben het over hoogopgeleiden vrouwen. Ze zijn slim. Zouden ze zelf niet weten waarom ze thuiszitten en geen carrière willen? Is het niet belangrijker om te onderzoeken waarom ze thuiszitten en dan samen te werken aan oplossingen? Het is mijn inziens heel goed mogelijk dat het niet alleen gaat om kinderopvang en het glazenplafond. Als ik met vrouwen praat, dan hoor ik ook andere factoren. Juist daarom is het belangrijk te weten waarom deze vrouwen kiezen wat ze kiezen. Vraag ze dus ook zelf wat ze willen en waar ze tegen aanlopen is mijn boodschap. Kies ook voor een individuele aanpak. Dan worden ze serieus genomen en is de kans groter dat ze meewerken. Praat niet over deze vrouwen, maar met deze vrouwen.
Asha Kalijan (Nieuwsbrief Kennis & Creatie, mei 2007)
Goed dat je pleit om met individuele vrouwen te praten. Kennelijk heb jij dat zelf al gedaan, zoals je beschrijft. Wat is volgens jou de reden dat vrouwen een lage arbeidsparticipatie hebben (vergeleken met andere landen)?
Hartelijke groet,
Jan Maasland
Sherry Bibiana
|
|
1
-
05
-
2007
|
10
:
03
uur
Ik ben grotendeels met het artikel eens, maar ik schrik van de suggestie van een individuele aanpak die m.i. tijd- en geldrovend is.
Er is een verschil tussen een individuele aanpak en een aanpak gebaseerd op "aannames en herkauwde oplossingen".
Enerzijds: Een individuele aanpak is tijdrovend en als > fulltime werkende vrouw wil ik niet al mijn belastingcenten hieraan laten besteden (het geld kun je maar 1 keer uitgeven en individueel onderwijs voor mensen die meer aandacht nodig hebben om mee te komen in het onderwijs vind ik persoonlijk belangrijker).
Anderzijds: Niemand zit te wachten op verkeerde aannames en herkauwde oplossingen die niet werken.
Wat dan wel?
Het is goed, en daar ben ik het met Asha eens, om deze vrouwen te vragen waarom ze niet fulltime werken. Laten we het niet bedenken, maar het hun zelf vragen. Ze zijn immers slim en hebben vaak een welbewuste overweging gemaakt.
Maar het is juist goed om uit al die antwoorden, patronen te ontdekken (welke clusters van werkende vrouwen hebben we, wat is hun grootste gemene deler en hoe verschillen ze van de andere clusters, wat zijn de primaire oorzaken per segment) en daarom met een aanpak te komen per cluster.
Dus niet: one size fits all, maar ook niet individueel, maar per cluster een aangepaste aanpak.
Sherry (hoogopgeleid en fulltime werkend)
Asha Kalijan
|
|
1
-
05
-
2007
|
11
:
35
uur
Beste Jan,
Zonder onderzoek wil ik niet generaliseren (dat kan pas als er een gedegen kwalitatief onderzoek komt -waarin individuele gesprekken centraal staan-). Wat ik in mijn praktijk en in mijn omgeving merk is dat hoogopgeleide vrouwen die over hun carriere nadenken onvoldoende voldoening ervaren in hun werk. Diegenen die kiezen om parttime of fulltime thuis te zitten kiezen voor een andere vorm van voldoening. Ze denken voldoening in de prive-sfeer te vinden. Mijn inziens komt dat doordat men in de huidige tijdgeest de kwaliteit van het leven centraal stelt, maar wat die kwaltiteit is, is voor velen een zoekproces. Dat speelt een grote rol. Het is voor velen moeilijk de juiste keuze te maken. Er zijn zat mogelijkheden om uit te kiezen (we moeten alles kunnen en er zijn zogenaamd zat kansen voor vrouwen), echter de consequenties van keuzes wegen soms zwaar. Als je de lijn doortrekt dan zie je vaak dat het evenwicht bewaken tussen carriere en prive niet altijd gemakkelijk is. Men ervaart te veel gedoe.
Dat de arbeidsparticipatie van vrouwen in andere landen hoger is, is een feit. Die feiten zijn openbaar en verkrijgbaar bij o.a. de Ministerie van Sociale Zaken. Ik heb nog geen vergelijking gemaakt met andere landen, omdat ik in de praktijk m.n. Nederlandse carrierevrouwen coach. 1 expat uit Australie daargelaten. Ik beperk mijn analyse tot Nederland. Ik hoop wel een aanzet te hebben gegeven om verder onderzoek te doen en om ieder geval de arbeidsparticipatie van vrouwen bewuster, individueler in te zetten. Ook vanuit het bedrijfsleven.
Hartelijke groet terug,
Asha Kalijan
Monique van Eijkelenburg
|
|
2
-
05
-
2007
|
11
:
26
uur
Heel goed Asha, je voorstel om ook met de vrouwen zelf te praten. Waar het naar mijn idee om draait is dat veel vrouwen hun eigen keuzes/afwegingen aanpassen aan de huidige ''randvoorwaarden'' die aanwezig zijn om werk en zorg te combineren. We weten allemaal dat de randvoorwaarden zeker ook voor kinderen vanaf ca. 10 jaar heel erg slecht zijn, zodat de keuze/afweging anders verloopt dan in een situatie die het ook mogelijk maakt om andere keuzes te maken. Dus zou naar mijn idee de hele situatie rond kinderen sterk geactualiseerd moeten worden.
ida tjang a tjoi
|
|
4
-
05
-
2007
|
17
:
59
uur
Beste Asha ,
Ik ben het volkomen met je eens om te onderzoeken , waarom hogeropgeleide vrouwen thuis zitten.
Misschien zou je het genuanceerder kunnen zeggen," sommige hogeropgeleide vrouwen".
Ik zelf heb de indruk dat deze vrouwen niet zomaar thuis zitten. Er moet inderdaad nagaan worden waarom ze thuis zitten. Is het misschien een keuze (vrij of gedwongen) dat hiertoe geleid heeft.
Het is waar dat sommige hogeropgeleide vrouwen die over hun carriere nadenken, onvoldoende voldoening ervaren in hun werk.
Het zal mij niet verbazen als bij nader onderzoek zal blijken dat deze vrouwen juist bezig zijn door o.a. zelfstudie ,door hun omgeving, door het huidig maatschappelijk leven, hun creativiteit, hun talent, hun slimheden , hun bewustwording verder te doen ontwikkelen tot een voor hun bewust gekozen, acceptabele en voldoening in de voortzetting van hun carriere of evt. het opzetten van een onderneming.
Vanuit thuis werken aan bijvoorbeeld het opzetten van een micro- onderneming ,is ook arbeiten, maar dan moet dat een bewust overwogen keus zijn.
