29 maart 2007 -
Middenmanagers die de richtlijnen van het topmanagement tegenover hun teams in twijfel trekken en klagen over de hen opgelegde doelstellingen en besparingen, plegen professionele zelfmoord. Dat zegt managementgoeroe Jack Welch, voormalig topman van GE.
Ook komt het geklaag van de middenmanager het team niet ten goede. Het team zal in dat geval vrij snel uitkijken naar signalen van de 'echte baas'.
Topmanager niet de vijand Problemen tussen topmanagement en middenmanagement zijn volgens Welch van alle tijden. Toch is het senior management met zijn uitvergrote verwachtingen en onhaalbare doelstellingen niet de vijand. De top heeft nu eenmaal een eigen taak en beschikt vaak over informatie die het middenmanagement niet heeft. Daardoor kan de top echter wel op zoek naar een evenwicht tussen de behoeftes van de verschillende teams en onderdelen van de organisatie en ervoor zorgen dat het geheel meer is dan de som der delen.
Taak middenmanager De taak van de middenmanager is te argumenteren tegen zinloze doelstellingen van het topmanagement en onderhandelen over bijkomende middelen, maar niet openlijk. Ongeacht of die onderhandelingen uiteindelijk iets opleveren voor de middenmanager, moet hij de beslissingen van de top vervolgens verdedigen als die van hemzelf. Dat onderscheidt volgens Welch de echte leider van de slechte.
Leuk artikel maar met voor mij wat vraagtekens.
Zelf heb ik gewerkt bij een olieraffinaderij, waar de top manager nooit langer dan 3 jaar op zijn plek zat.
Daar is de situatie geheel anders dan bij een bedrijf waar de topmanager langdurig op zijn plek zit.
De macht van het middenkader is veel groter dan menig een denkt.
Bij een nieuwe manager komen altijd nieuwe ideeën of visies en de tweede lijn denk, oh god daar heb je er weer een die carrière wil maken, over 3 jaar is die weer weg.
Dus doet men net alsof dat de top manager wordt gevolgd, maar ondertussen gaan ze gewoon hun gang.
Dus met die zogenaamde professionele zelfmoord valt het wel mee.
De kracht van een manager is het tonen van leiderschap en het lef om in discussie te gaan met de andere lijnen in zijn bedrijf.
Betrek de tweede lijn eens bij het maken van beleid, dan begrijpen ze beter wat ze moeten volgen, zonder het gevoel te hebben, dat er straks toch weer zo'n carrière maken komt, die hun rustige leven in de war komt brengen.
Ben benieuwd naar de ervaringen van anderen.
N. Dragt
|
|
2
-
04
-
2007
|
11
:
49
uur
Ik denk dat Ron Ladage daar een belangrijk punt heeft: Hoelang blijft het management zitten? Dat geldt waarschijnlijk ook voor het middenmanagement.
Maar klagen heeft nooit zin. Het levert alleen maar negatieve instellingen op onder alle aanwezigen.
Wat mij veel zinniger lijkt is aangeven, dat je het zelf ook niet snapt en dat je daarom om opheldering gaat vragen. Aan de andere kant kan ik me wel voorstellen, dat mensen gaan klagen, als ze maar vaak genoeg onduidelijke opdrachten krijgen, zelden aandacht voor hun problemen en eigenlijk altijd afgerekend worden op punten die ze zelf niet in de hand hebben voor hun gevoel.
Het wordt dus misschien wel tijd voor managers om helder, begrijpelijk, uitvoerbaar en duidelijk beleid te formuleren en als er vragen zijn, die ook te komen uitleggen. Want uiteindelijk is klagen toch vooral een blijk van interesse. Want ongeïnteresseerde en ongemotiveerde medewerkers klagen niet.
