In de afgelopen week is er veel discussie geweest rondom de verhoging van de beloning van ING topman Ralph Hamers. Veel mensen reageerden verontwaardigd dat de bankdirecteur er ruim 50 procent bij krijgt, waardoor zijn beloning oploopt tot meer dan 3 miljoen euro. De meeste reacties gingen over de billijkheid van de beloning: ‘het staat toch niet in verhouding tot wat het lagere personeel krijgt?! Het is niet eerlijk! Dit is ouderwets graaien!’ De ING zelf redeneerde anders. President-commissaris Jeroen van der Veer vergeleek Hamers’ beloning met die van collega's bij vergelijkbare bedrijven. Zo beschouwd leek de ING-top flink onderbetaald. Deze gedachtegang werd gesteund door Jean Dohmen, chef economie van Elsevier Weekblad: ‘De bank presteert goed en betaalde de eerdere staatssteun met een miljardenwinst terug. Prima dat de topman daar ook wat van merkt.’
Wat wint de ING ermee?
Zoals gezegd gaat de discussie vooral over de billijkheid. Heeft de topman het verdiend? En is het wel eerlijk als je kijkt naar wat anderen verdienen? Er zijn echter ook een andere vragen die je in dit verband zou kunnen stellen. Deze gaan niet over de billijkheid, maar over de effectiviteit van een dergelijke beloning. Met andere woorden: wat wordt de bank er zelf wijzer van? Wat is het idee erachter? Is het waarschijnlijk dat de ING-topman hard zal weglopen naar een ander bedrijf als hij geen verdubbeling van zijn inkomsten krijgt? Of is het misschien de verwachting dat de topman (en daarmee de bank) nog beter gaat presteren als hij daar een bulk geld voor ontvangt? Dit laatste lijkt plausibel. Meer geld draagt toch bij aan meer motivatie, betere prestatie en grotere effectiviteit? Maar is dat zo? Gaan we er werkelijk beter, sneller, doelgerichter en effectiever door werken?
