Vorige week maandag, 22 oktober 2012, maakte UCI-voorzitter Pat McQuaid bekend dat Lance Armstrong zijn zeven Tour de France overwinningen kwijt zou raken. De bond schorste hem voor het leven uit de wielersport. McQuaid zei hierop dat Armstrong geen plaats meer heeft in het wielrennen en dat hij vergeten moet worden. Vooral deze laatste woorden kwamen hard aan bij veel Tour de France liefhebbers en zorgden voor dubbele gevoelens. Natuurlijk is dopinggebruik in de sport afkeurenswaardig en zou dit bestraft moeten worden. Vanzelfsprekend mag iemand die ten onrechte wint geen zegevolle titels dragen. Maar hem vergeten, gaat veel mensen toch te ver. Dit zou betekenen dat je hem elke vorm van erkenning ontneemt. Hij heeft tóch grote prestaties neergezet en zich ingezet voor de strijd tegen kanker.
Erkenning als basisbehoefte
Ieder mens heeft erkenning nodig. Dit is wat Abraham Maslow al duidelijk maakte in zijn behoeftepiramide. Het is belangrijk dat je weet dat je door anderen gezien wordt, dat je erbij hoort en dat je beschouwd wordt als een unieke persoonlijkheid met bijzondere kwaliteiten. We willen ervaren dat ons werk ertoe doet en dat anderen ons geloven en serieus nemen. We willen de sympathie van anderen krijgen en een plaats in hun leven innemen. Vergeten worden, betekent dat je die erkenning verliest en dat je bestaan wordt genegeerd. En dat is wat McQuaid in zijn persconferentie beoogde: vanaf nu is Armstrong alleen nog lucht voor ons.
