Ontbreken plaatsingsstimuli is geen nadeel voor moeilijk plaatsbare werklozen
Tegenstanders van plaatsingsstimuli bij re-integratie van werklozen wijzen vaak op uitsluiting of verwaarlozing van moeilijk plaatsbare cliënten. Tot voor kort waren UWV en gemeenten verplicht al hun re-integratietaken uit te besteden aan re-integratiebedrijven. Tegenwoordig beschikt het UWV over werkcoaches die cliënten naar werk begeleiden. Hierdoor is het aantal no-cure-no-pay-contracten met re-integratiebedrijven afgenomen. Het ontbreken van plaatsingsstimuli heeft dus geen nadelige effecten op moeilijk plaatsbare mensen. Deze vermeende nadelige effecten waren altijd onderwerp van discussie. Deze was echter steeds gebaseerd op de indrukken van uitvoerders, re-integratiebedrijven en cliënten. Zelden is getracht zaken als afroming of moreel risico te op analytische wijze te kwantificeren.
De huidige studie toont aan dat de gevreesde no-cure-no-pay-betalingen vooral toegepast werden op de grotere WW-cohorten, waar de potentiële nadelen van stimuli, namelijk hogere risicopremies en risicoselectie meespelen.
